จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 711

    “ตามศัตรูไป!  อย่าให้มีชีวิตรอดกลับไปแม้แต่คนเดียว!  ห้ามปราณีเด็ดขาด!  จงประทับความหวาดกลัวลงในใจทหารกองทัพจักรวรรดิซะ!”

    หลังจากบราฮัมและมูมัดแปรเปลี่ยนส่วนหนึ่งของป่าลิเบรอนให้กลายเป็นซากกองขี้เถ้า
    กลุ่มอัศวินสีชาดและทัพจักรวรรดิต่างรีบถอนทัพโดยไม่เหลียวหลังกลับมามอง
    
    ให้ใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อสร้างความเสียหายแก่วัลฮัลล่าให้มากที่สุดงั้นหรือ?
    ลืมไปได้เลย...
    ตราบใดที่ยังมีผู้สืบทอดราชาไร้พ่ายคอยเป็นอุปสวรรค์ขัดขวาง  สิ่งนั้นไม่มีวันสำเร็จแน่นอน

    หลังจากอัศวินลำดับสามจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ  ไม่มีบุคคลใดสามารถรับมือกับผู้สืบทอดราชาไร้พ่ายได้อีก 

    ปีศาจที่ขับไล่ได้แม้กระทั่งหนึ่งในห้าเสาหลักอย่างไคล์
    
    “อ๊ากกก!”

    “อั่ก!”

    กองทัพจักรวรรดิต่างต้องการหนีให้พ้นจากขุมนรกตรงหน้าโดยเร็ว
    แต่น่าเสียดาย  ความเร็วในการล่าถอยของพวกมันอยู่ในระดับเชื่องช้า
    
    ด้วยภูมิประเทศที่ซับซ้อนและสภาพอาการร้อนอบอ้าว  กองทัพจักรวรรดิไม่มีทางถอยทัพได้ในสปีดที่พวกมันต้องการ
    
    แต่กลับกัน  ทัพของวัลฮัลล่าที่ใช้ป่าแห่งนี้เป็นสนามฝึกรบมาตลอด  พวกเขาล้วนคล่องแคล่วชำนาญเป็นพิเศษ

    ฉึก!

    ฉัวะ!  ฉึก!  ฉึก!

    ฉากตรงหน้าสุดแสนสลดหดหู่
    ทหารวัลฮัลล่าไล่ตามสังหารอย่างโหดเหี้ยมป่าเถื่อน
    แม้จะร้องขอชีวิต  แต่ก็ไม่มีใครได้รับการละเว้น  อาเรสปฏิเสธการยกธงขาวยอมแพ้ทุกรูปแบบ

    นี่คือคำเตือนที่ฝากไปถึงองค์จักรพรรดิ
    อย่าได้ริอ่านแตะต้องวัลฮัลล่าเป็นหนที่สอง

    “ไอ้พวกระยำ!”

    อัศวินลำดับห้า ‘ดิอา’ 
    มันขบกรามแน่นเมื่อได้เห็นทหารจักรวรรดิสิ้นชีพคนแล้วคนเล่า
    มันจงเกลียดจงชังวัลฮัลล่าเข้ากระดูกดำ  เป็นแค่อาณาจักรเล็ก  แต่กลับบังอาจต่อด้านจักรวรรดิผู้ยิ่งใหญ่
    
    กระนั้น  ดิอาก็มิได้ขยับตัวเข้าไปช่วยเหล่าทหารเลวแต่อย่างใด

    ปัจจุบัน  มันคอยเฝ้าระวังความปลอดภัยของอัศวินสีชาดที่มีความสำคัญสูงกว่า  มิใช่ทหารเลวที่สามารถจัดหาทดแทนได้ทุกเมื่อ

    ‘การศึกที่ปราศจากเมอร์เซเดส  อัศวินสีชาดพินาศย่อยยับได้ขนาดนี้เชียวหรือ...เราคงไม่มีหน้ากลับไปพบเธอแน่  หากต้องสูญเสียอัศวินสีชาดทั้งหมดไปในคราวเดียว’

    เปรี้ยง!

    “อ๊ากกกก”

    ดิอาเหวี่ยงดาบใส่กทหารของอาเรสที่พยายามเข้าใกล้ขบวนม้าอัศวินสีชาด

    อย่างน้อย  
    ก็ยังมีหนึ่งสิ่งที่ทำให้มันรู้สึกดี    
    เป็นเรื่องเกี่ยวกับองค์จักรพรรดิ

    ‘แม้แต่ไคล์คนโปรดขององค์จักรพรรดิก็มิอาจรับมือผู้สืบทอดราชาไรพ่ายไหว  ไม่แปลกที่อัศวินสีชาดอย่างพวกเราจะล้มเหลว  หากพวกเราต้องโทษ...ไคล์เองก็ต้องโดนโทษสถานหนักเช่นกัน’
    
    ดิอาขมวดคิ้ว
    ‘แต่ผิดคาดไม่น้อย...’

    มันย้อนนึกถึงฉากต่อสู้ที่เพิ่งผ่านไปไม่นาน  ไคล์กลายเป็นตัวตนน่าสมเพชท่ามกลางศึกดวลเวทมนตร์ระหว่างผู้สืบทอดราชาไร้พ่ายและลิชปริศนา

    ‘ไคล์อ่อนแอกว่าข่าวลือมาก...ถึงจะได้ชื่อว่าด้อยที่สุดในห้าเสาหลัก  แต่สภาพเช่นนี้  น่าจะอ่อนแอยิ่งกว่าโรเล็กซ์เสียอีก’

    ไคล์มิอาจเอาชนะผู้สืบทอดราชาไร้พ่ายที่อ่อนแรงลงหลังจากสังหารโรเล็กซ์…
    สิ่งนี้ย่อมแปลว่า  ไคล์อ่อนแอกว่าโรเล็กซ์หลายส่วน

    นั่นสินะ...ห้าเสาหลักคงถูกยกยอเกินความจริงไปมาก
    
    ‘ถ้าเทียบกับเมอร์เซเดสและลูคัส...’

    อัศวินลำดับหนึ่งแหละสอง
    ชื่อเสียงของพวกเขา  แม้จะค่อนข้างสูงจากสายตาบุคคลภายนอก  ความจริงแล้วยังต่ำต้อยกว่าที่ควรจะเป็น  โดยเฉพาะภายในจักรวรรดิ

    ทั้งหมดเป็นเพราะองค์จักรพรรดิมิเคยใยดีต่ออัศวินสีชาดเลยสักครั้ง
    
    ‘เมอร์เซเดสอาจแข็งแกร่งกว่าห้าเสาหลักทุกคนเสียอีก...’
    
    ดิอากำลังถอนทัพโดยรั้งท้ายอยู่ด้านหลังสุด  มันทำหน้าที่เป็นโล่ให้อัศวินสีชาดหนุ่มสาวทุกคนที่ยังมีชีวิตเหลือรอด
    ผู้ใดที่ไล่ตามติดจะถูกดาบในมือดิอาสะบั้นคอให้แยกจากร่าง

    “นี่ใครกันน้า~  อัศวินสีชาดกำลังควบม้าหนีหางจุกก้นอย่างขี้ขลาด!  วะฮ่าฮ่าฮ่า!”

    ลัคแห่งกองทัพอาเรส
    ลัคแห่งวัลฮัลล่า
    เขากำลังควบม้าไล่ตามติดทัพอัศวินสีชาดไม่ห่าง  มือข้างหนึ่งควงง้าวอย่างชำนาญ
    ลัคไล่กวนจนตามดิอาทัน

    เปรี้ยงง!

    ง้าวฟาดฟันใส่ดิอาเป็นแนวโค้ง  
    ดิอาใช้ดาบรับไว้  แต่ร่างกายของมันพลันสั่นระริกไปทุกส่วน

    “…!”

    ดิอาประหลาดใจสุดขีด
    มันเคยประมือกับลัคหลายหน  แต่ทุกครั้งล้วนเป็นการดวลดาบบนพื้นดิน
    และทุกคราว  ฝ่ายที่ได้รับชัยชนะขาดลอยคือฝั่งดิอา

    แต่ปัจจุบัน  ลัคบนหลังที่มาพร้อมกับง้าวในมือ  ชายคนนี้มีค่าพลังโจมตีสูงกว่ายามปรกติราวสองเท่าเห็นจะได้
    ดิอาเริ่มตื่นตัว
    
    ลัคแสยะยิ้ม
    “ไม่เคยบอกสินะ...ว่าฉันขี่ม้าเก่งมาก  แล้วจะบอกอะไรให้...ดาบมิใช่อาวุธสำหรับสู้บนหลังม้า!”

    เปรี้ยงง!
    
    ง้าวในมือลัคฟาดฟันด้วยความเฉียบคมแม่นยำ  แถมยังเปี่ยมด้วยพละกำลังมหาศาล
    ดิอาเสียการทรงตัวเล็กน้อยเมื่อใช้ดาบรับไว้อีกหน

    “เซอร์ดิอา!”

    เมื่อได้เห็นพรรคพวกส่งเสียงจากด้านหลัง  ดิอารีบหันไปมองทางกลุ่มขบวนม้าอัศวินสีชาดที่ยังหลงเหลือ
    ทุกคนตัดสินใจหยุดม้าและควบกลับมาช่วยดิอา  

    ดิอาตะเบ็งสุดเสียง

    “เจ้าพวกโง่!!  ห้ามหยุดทัพเด็ดขาด!  ต้องมีคนกลับไปรายงานเหตุการณ์นี้ให้เมอร์เซเดสรับรู้!!”

    “ต—แต่ว่า...”

    เหล่าอัศวินสีชาดต่างตระหนักถึงความเลวร้ายของสถานการณ์เป็นอย่างดี
    
    ระหว่างที่โรเล็กซ์ดวลกับผู้สืบทอดราชาไร้พ่าย  ดิอาคือผู้ที่คอยรับมือกองทัพนับพันของวัลลฮัลล่า
    ปัจจุบัน  ดิอาย้อมต่องเหนื่อยล้าสุดขีด
    แต่เขากลับคิดเผชิญหน้าศัตรูที่กำลังฮึกเหิมตามลำพัง...

    อัศวินสีชาดล้วนแสดงสีหน้าวิตกกังวล
    
    ดิอาโพล่งขึ้น
    “ฉันคืออัศวินลำดับห้า!!  หน้าที่สุดท้ายคือการปกป้องพวกนายทุกคนให้กลับไปหาเมอร์เซเดสอย่างปลอดภัย!!”

    สุ้มเสียงของดิอาช่างแหบพร่าและไร้เรี่ยวแรง
    
    ดิอาจำฝังใจอยู่เสมอ
    หัวหน้ามีหน้าที่ต้องปกป้องลูกน้อง
    เฉกเช่นที่เมอร์เซเดสกระทำมาตลอด

    “ไม่ต้องห่วงฉัน!!  รีบหนีกลับไททันให้เร็วที่สุด!!”

    เคร้งเคร้ง!

    เคร้งเคร้งเคร้ง!  เปรี้ยงงง!

    ขณะดวลกับลัคบนหลังม้า  ดิอาส่งเสียงครวญครางด้วยสีหน้าเจ็บปวดเป็นระยะ

    มันละทิ้งชีวิตของตัวเองโดยสมบูรณ์
    ดิอาตัดสินใจหยุดม้าและหันกลับไปประจัญบานกับลัคอย่างห้าวหาญ
    
    ทัพอาเรสมิได้มีเพียงลัค  แต่ยังมีสก็อตต์ที่ตามมาสมทบด้านหลัง  และยังมีทัพม้าอาเรสอีกหลายร้อย

    แต่ดิอากลับมิได้หวาดกลัว
    
    “กองอัศวินสีชาดไม่มีวันตาย!!”

    ปิอาโร่...นามต้องห้ามแห่งจักรวรรดิ  
    ชื่อของคนบาปผู้ทรยศ
    ประวัติศาสตรจารึกไว้เช่นนั้น
    
    เมื่อครั้งยังเป็นอัศวินหนุ่ม  สมัยดิอาสังกัดกองอัศวินทมิฬ  ชายที่มันชื่นชมจากก้นบึ้งหัวใจมิใช่ใครอื่น 
    หากแต่เป็นปิอาโร่

    ดิอามีความฝัน  สักวันตนจะเข้าสังกัดกองอัศวินสีชาดและคอยเข่นฆ่าศัตรูไปพร้อมกับปกป้องมิตรสหาย  

    ‘แต่ท้ายที่สุด...เรากลับทำตามความฝันไม่ไม่สำเร็จ...’

    เคร้ง!  เคร้ง!

    ฉัวะ!

    ดิอาบิดข้อมือเพื่อเปลี่ยนวิถีดาบให้ฟันเฉือนใส่แผ่นอกลัค

    “แค่ก!”

    ลัคกระอักโลหิตคำโต
    
    “ฉันไม่เสียใจในเส้นทางที่เลือก!!”

    ดิอาคำรามกึกก้อง
    
    สก็อตต์กระโจนจากด้านหลังลัคพร้อมกับแทงใส่แผ่นอกดิอาอย่างแม่นยำ  แตุถึงกระนั้น  ดาบในมือดิอายังไม่หยุดเคลื่อนไหว
    
    มันกวัดแกว่งศาสตราด้วยจิตวิญญาณอันแน่วแน่  ดิอาหมายจะสกัดทัพอาเรสให้นานที่สุด
    
    ไม่ว่าบาดแผลจะถูกสลักลงบนร่างกายมากเพียงใด  แต่ดิอากลับไม่ยอมจำนวนจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิต

    ลงเอยด้วย...

    “...สุดยอดนักรบ”

    ด้วยจิตวิญญาณนักรบของดิอาในวาระสุดท้าย  ทัพอาเรสจึงต้องหยุดการไล่ตามอัศวินสีชาดไว้เพียงเท่านี้

    ฉากเบื้องหน้า  ทัพม้าอัศวินสีชาดหายไปแล้ว

    ลำพังดิอาคนเดียวสามารถจัดการพลม้าของอาเรสได้หลายสิบนาย

    สมกับเป็นอัศวินหลักเดียวอย่างแท้จริง

    “มีอะไรจะสั่งเสียไหม?”

    อาเรสเองก็เป็นนักรบ  เขาออกปากชมความเสียสละและฝีมือสุดน่าทึ่งของดิอา

    นี่คือเกียรติที่นักรบทุกคนพึงได้รับ

    “ผม...”

    ดวงตาดิอาเริ่มพร่ามัว
    การมองเห็นเลือนลางลงทุกขณะ

    ตุ้บ...

    เรี่ยวแรงของอัศวินลำดับห้าได้ดำเนินมาถึงเฮือกสุดท้าย  แข้งขาดิอาอ่อนแรงจนมิอาจลุกยืนได้อีก
    แต่ดาบในมือยังคงกำแน่นถนัด

    “ผม...เชื่อคุณ...ปิอาโร่  ผมเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนบาปตามที่ถูกป้ายสี  ผมไม่เคยเสื่อมศรัทธาในตัวคุณแม้แต่วินาทีเดียว...”

    ต้องมีสักวัน...

    “ต้องมีสักวันที่โลกรับรู้ว่าคุณบริสุทธิ์...”

    ซู่ว—

    มันกำลังกล่าวถึงใครกัน?
    
    ดิอากระอักเลือดพร้อมกับจบชีวิตลงในท่าคุกเข่า  มือยังคงกำดาบแน่นในวาระสุดท้าย  ร่างของมันกลายเป็นแสงละอองสีเทาลอยปลิวในอากาศ

    อาเรสเฝ้ามองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบอย่างเงียบงัน

    ***

    ไคล์หลบหนี  ส่วนแอ็กนัสฆ่าตัวตาย
    
    กริดหาจุดปลอดภัยเพื่อพักฟื้นฟูค่าเรี่ยวแรงกลับคืน
    เขาเฝ้ามองทัพวัลฮัลล่าใช้ความน่าเกรงขามไล่กวาดต้อนทัพจักรวรรดิที่หลงเหลือ
    
    ทันใดนั้น  สุ้มเสียงที่เปี่ยมด้วยความตึงเครียดของบราฮัมได้ดังจากด้านใน
    
    >>  กริด...

    “หืม?  ก็ยังสบายดีนี่...”
    กริดไต่ถามเชิงประชดประชัน
    จากนั้นก็บ่นอุบอิบ

    “นายหมดสติไปทันทีในการฝืนผสานวิญญาณครั้งก่อน  แล้วทำไมครั้งนี้ถึงยังมีสติอยู่ได้ล่ะ?  ยอดเยี่ยมไปเลยให้ตายสิ!!”

    บราฮัมไม่เคยเป็นประโยชน์ในสถานการณ์สำคัญเลยสักครั้ง... 
    แม้คราวนี้จะลงเอยด้วยผลลัพธ์ด้านบวกก็ตาม  แต่กริดก็มิได้พึงพอใจนัก
    
    ขณะชายหนุ่มกำลังหัวเสีย  บราฮัมกล่าวต่อไปอย่างซื่อตรงไม่อ้อมค้อม

    >>  ฉันขอโทษ...

    “…?”
    
    คนที่คิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในสามโลกอย่างบราฮัม  เมื่อครู่กลับกล่าวคำขอโทษกับมนุษย์อย่างตนงั้นหรือ?  

    “ด—เดี๋ยว!  นายกินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า?”

    บราฮัมยังคงกล่าวต่อไป

    >>  แรกเริ่มเดิมที  หลังจากได้รับภาชนะบรรจุดวงวิญญาณ  ฉันกลับล้มเหลวในการคืนร่างเนื้อ  จึงต้องนำดวงวิญญาณมาขออาศัยในร่างนายที่หมู่เกาะเบเฮ็น...นายยังจำได้หรือไม่  ว่าตอนนั้นฉันพูดสิ่งใดไว้บ้าง?

    “…?”
    
    ไม่เหมือนกับทุกครั้ง  น้ำเสียงของบราฮัมอ่อนโยนผิดปรกติ
    ถึงขั้นอบอุ่นเลยก็ว่าได้

    ‘ทำไมเขาถึงถามแบบนี้?’

    บราฮัมแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
    ขณะกริดกำลังสับสน  ชายหนุ่มก็พยายามเค้นสมองตอบคำถามให้บราฮัม

[ มหาจอมเวทในตำนาน ]
★ภารกิจลับ:★
    บราฮัมล้มเหลวในการกลับคืนร่างเนื้อ  เขาต้องการหลบในสถานที่ปลอดภัยจนกว่าพลังเวทจะฟื้นฟูกลับมา  โดยสถานที่แห่งนั้นคือร่างเนื้อของท่าน
    หากท่านยอมรับดวงวิญญาณของบราฮัม  ท่านจะได้รับพลังที่ยิ่งใหญ่ไว้ในครอบครอง
ของรางวัลเมื่อรับภารกิจ :
- ค่าความสัมพันธ์กับบราฮัมเพิ่มขึ้น 50%
- คลาสรองเกรดเลเจนดารี <มหาจอมเวทในตำนาน> 

    เป็นภารกิจที่ยังอยู่ระหว่างดำเนินการ
    ชายหนุ่มได้รับคลาสรองจากผลของภารกิจ  และนับแต่นั้น  กริดก็ใช้ชีวิตร่วมกับบราฮัมมาตลอด

    เขาเริ่มตะหนักได้
    
    ‘นั่นสินะ...บราฮัมบอกว่าจะยืมร่างเราตั้งแต่หนึ่งถึงสี่ปี’

    หากนับจากเวลาในซาทิสฟาย  ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วสามปีแล้วที่กริดและบราฮัมอาศัยร่างเดียวกัน
    
    “...เวทมนตร์นายฟื้นฟูแล้วรึไง?”
    
    กริดถามเสียงสั่น
    ในวินาทีที่เริ่มตระหนักว่าตนมิอาจอยู่กับบราฮัมได้ตลอดกาล  ชายหนุ่มรู้สึกเศร้าใจอย่างน่าประหลาด

    ตลอดเวลาที่ผ่านมา  กริดรู้สึกผูกพันธ์กับบราฮัมอย่างมาก
    เขาชื่นชอบบราฮัม

    แม้บราฮัมจะชอบแกล้ง  แต่หากพิจารณาจากสิ่งที่บราฮัมเคยมอบให้…
    คงทั้งสองมีช่วงเวลาล้ำค่าร่วมกันมากมาย
    
    บราฮัมคือที่ปรึกษาชั้นเลิศ  แถมยังเป็นเพื่อนคนสำคัญ
    
    บราฮัมย่อมสัมผัสความรู้สึกกริดได้
    เขากล่าวต่อไป

    >>  ถูกต้อง  พลังของฉันฟื้นฟูกลับมาเต็มที่แล้ว  มันคือข่าวที่น่ายินดีสำหรับเราสองคน  แต่ดูท่าทีของนายเข้าสิ...เป็นอะไรไป?  เกิดคิดถึงฉันขึ้นมารึไง?

    “...”

    กริดไม่ปฏิเสธ
    บราฮัมคือเพื่อนคนสำคัญที่กริดยืดอกยอมรับว่าชื่นชอบ  เขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะล้อเลียนตนหรือไม่

    >> ...

    บราฮัมนิ่งเงียบ
    ส่วนกริดก็มิได้กล่าวสิ่งใดต่อ

    ยิ่งไปกว่านั้น  นี่ไม่ใช่ท่าทีปรกติของบราฮัม
    หลังจากถูกขับไล่จากโลกแวมไพร์  บราฮัมใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์อย่างยาวนาน      จนท้ายที่สุด  เขาเริ่มมีความรู้สึกเฉกเช่นมนุษย์ปรกติ

    บราฮัมมองแพ็กม่าเป็นมิตรสหายล้ำค่า 
    บราฮัมรู้สึกอิจฉาพรสวรรค์ของมูมัด
    และปัจจุบัน  บราฮัมชื่นชอบกริด

    ท่ามกลางบรรยกาศเงียบงัน  บราฮัมกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง

    >>  นายควรดีใจถึงจะถูก  พวกเราเป็นอิสระต่อกันแล้ว  นายไม่ต้องคอยกังวลว่าฉันอาจแกล้งนายอีก  ฉันจะไม่ทำให้นายเจ็บปวดอีกแล้ว

    เจ็บปวด...
    คำนี้ทำให้หน้าอกกริดรู้สึกเจ็บแปลบ

    กริดเริ่มเอะใจ
    บราฮัมจะโทษตัวเองอย่างหนักทุกครั้งหลังจากเกิดเหตุการณ์เผชิญหน้าลิชมูมัด

    กริดรีบปฏิเสธ
    “ไม่ใช่สักหน่อย!  นายไม่เคยทำให้ฉันเจ็บปวดเลยสักครั้ง!  ลองคิดดูให้ดีสิ  ฉันมาได้ไกลขนาดนี้ได้เพราะนายไม่ใช่หรือ?  ฉันรู้สึกมีความสุขมาก...ฉันดีใจที่มีนายเป็นเพื่อนเสมอ”

    >>  ...ขอบคุณมาก

    บราฮัมฝืนเปล่งเสียงอย่างยากลำบาก 
    ถ้อยคำของเขากำลังสั่นเครือ

    ทางกริดก็เช่นกัน

    ซู่ว—

    แก่นพลังเวทมหาศาลที่ฝังอยู่ในร่างกริดอย่างยาวนาน  บัดนี้  ดวงวิญญาณบราฮัมเริ่มเกิดการสั่นไหววูบวาบ
    เขากำลังจะจากไป

    กริดรีบร้องตะโกน

    “ทำไมกัน...ทำไมนายถึงต้องรีบนัก!?  อยู่ต่ออีกสักหน่อยไม่ได้หรือ?  อยู่กับฉันให้นานกว่านี้...”

    >>  หึหึ...ฉันรอเวลานี้มานานถึงสามปี  ฉันอยากไปจากนายใจแทบขาดแล้ว  ทุกคนต่างต้องการคืนร่างเนื้อตัวเองทั้งนั้น  

    ‘แต่มันเร็วเกินไป!  พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี...นายคิดแบบนั้นจริงหรือ?  ช่วยพูดความจริงออกมาได้ไหม...’

    กริดตะเบ็งเสียงด้วยดวงตาที่พร่ามัว
    น้ำตากำลังไหลรินอาบชุ่มสองแก้มจนเปียกปอน
    
    กริดไม่ต้องการจากลาอย่างกระทันหัน

    ซู่วว—

    ดวงวิญญาณบราฮัมเริ่มสั่นไหวหนักยิ่งกว่าเก่า  บราฮัมซาบซึ้งมากที่ใครสักคนเห็นคุณค่าของเขามากขนาดนี้

    >>  ...ฉันมีของขวัญจะมอบให้  ฉันจะสลักสูตรเวทมนตร์ไว้ในร่างกายของนาย  หลังจากนี้  นายสามารถเรียนเวทมนตร์ชนิดใหม่ได้หากค่าสติปัญญาเพิ่มสูงมากพอ  นายจะรู้สึกเหมือนฉันยังอยู่ด้วยตลอดเวลา

    “บราฮัม!!”

    >>  หึหึ...ไม่เอาน่า  อย่างร้องไห้ฟูมฟายเหมือนผู้หญิงแบบนั้น  ฉันบอกนายไปแล้ว  ฉันแค่กลับคืนร่างเดิม   พวกเรายังอยู่ในยุคสมัยเดียวกัน  สักวันคงได้พบกันแน่

    ซู่วววว—

    ในที่สุด  ดวงวิญญาณบราฮัมได้ล้นทะลักออกจากแผ่นอกกริดจนเห็นเป็นแสงสีน้ำเงินชัดเจน

    เสียงของบราฮัมหายไปโดยสมบูรณ์
    
    “บราฮัมมมม!!!!”

    ชายหนุ่มตะเบ็งสุดเสียงด้วยถ้อยคำแสนแหบพร่า
    เขาลุกขึ้นยืนและพยายามใช้มือคว้าแสงดวงวิญญาณที่กำลังล่องลอยไปบนท้องฟ้า...

    ‘ขอให้โชคดี...’

    ดวงวิญญาณบราฮัมพุ่งขึ้นไปด้านบนพร้อมกับหายไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามอง
     
    เกิดเป็นเส้นแสงสีน้ำเงินพาดผ่านเส้นขอบฟ้าท้องฟ้าประหนึ่งดาวตก

    แกร่ก แกร่ก...!

    แกร่ก แกร่ก แกร่ก!

    ดวงวิญญาณสีน้ำเงินของบราฮัมเริ่มเกิดรอยแตกร้าวเมื่อสัมผัสกับอากาศภายนอก  
    มันเริ่มหลุดร่อนไม่จับเป็นกลุ่มก้อน

    ‘ด้วยสภาพเช่นนี้  ฉันไม่มีโอกาสเอาเอาชนะลิชมูมัดได้เลย  ตัวตนของฉันรังแต่จะนำพาหายนะมาสู่นาย...’
    
    บราฮัมทราบมาตั้งแต่ต้น
    ตัวตนของเขาจะนำพาภัยอันตรายมากมายนับไม่ถ้วนมาสู่กริด  แต่ในช่วงแรก  บราฮัมมิได้แยแสเลยสักนิด  กริดจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับตน  
    กริดเป็นแค่ภาชนะสำหรับฟื้นฟูดวงวิญญาณเท่านั้น
    
    แต่ยิ่งเวลาเลือนผ่าน  ความรู้สึกของบราฮัมก็ยิ่งผันเปลี่ยน

    จนมาถึงจุดที่บราฮัมเป็นห่วงกริดมากกว่าตัวเอง...

    ‘ไม่ต้องห่วง  ฉันจะหาทางชดใช้คืนให้นาย  แม้ว่าจะต้องตายและดวงวิญญาณถูกจองจำในขุมนรกก็ตาม  สุดท้ายนี้...ขอให้นายโชคดี  จงใช้ชีวิตอย่างอิสระโดยไม่คิดเสียใจในภายหลัง’

    แกร่ก แกร่ก...

    รอยแตกร้าวปรากฏขึ้นทั่วดวงวิญญาณสีน้ำเงินของบราฮัม
    แต่เขามิได้แยแส
    
    บราฮัมใช้เวลาช่วงสุดท้ายของชีวิตเพื่อกล่าวคำอำลากริดในใจ

    กริด...ผู้เป็นเพื่อนคนสุดท้ายของเขา

    ‘ตำนานรุ่นใหม่เอ๋ย...ฉันขอยกย่องนายจากใจจริง  นายคือคนพิเศษ  ฉันไม่เคยพบเห็นใครมีความอดทนเทียบเท่านายมาก่อน  นายจะกลายเป็นตำนานที่ยอดเยี่ยมกว่าตำนานคนใดทั้งหมด...และสุดท้ายนี้’

    แกร่ก แกร่ก…!

    ‘ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง...สหายสุดที่รัก’

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร - เสาร์

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,154

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous