จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,159
‘หัตถ์เทวะขี้โกงชะมัด’
หลังจากกริดเคลียร์ชุมชนวัวขี้เกียจเสร็จ มันเดินเข้าป่ามาด้วยสีหน้าอึมครึม
คล้ายกับไม่มีใครย่างกรายเข้ามาในป่าแห่งนี้นานหลายปี พุ่มไม้ทั้งรกและหนาทึบ เต็มไปด้วยบรรยากาศอับชื้น
มืดสลัวจนแทบมองไม่เห็นทางเดิน กิ่งไม้ทั้งแหลมและคมกริบ แมลงพิษไต่ตอมตาและปาก อากาศร้อนอบอ้าวเจือความเปียกแฉะ แถมยังมีหนองน้ำเจิ่งนองซ่อนอยู่หลังพุ่มเถาวัลย์
ลำพังการเดินให้พ้นเขตป่าก็นับว่าท้าทายมากแล้ว ยากพอๆ กับการเคลียร์ดันเจี้ยนสักแห่งเลยทีเดียว
แต่กริดมีหัตถ์เทวะ
เคร้ง!
เคร้งเคร้งเคร้งเคร้ง!
หัตถ์เทวะสี่ข้าง แต่ละข้างแนบชิดกันโดยกำลังถือดาบแหลมคม พวกมันตั้งดาบในลักษณะคล้ายใบพัดของพัดลม จากนั้นก็หมุนควงเป็นวงกลมประหนึ่งเครื่องตัดหญ้า
เครื่องตัดหญ้าส่วนตัวกริดทำได้ทั้งไล่แมลงและคอยถางหญ้าระหว่างทาง นับเป็นตัวช่วยชั้นเยี่ยมสำหรับเดินป่า
“เจ๋งฉิบ”
ไม่ต้องเหนื่อยเปิดทางด้วยตัวเอง ทำเพียงเดินไปข้างหน้าพอ
ขณะเดียวก็ยังเป็นพัดลมไปในตัว
ไม่ว่าอากาศจะร้อนสักเพียงใด แต่กริดกลับกำลังเย็นสบายและสดชื่น
“ถ้าโลกความจริงมีหัตถ์เทวะก็คงดี…”
ชายหนุ่มย่างกรายอย่างไม่รีบร้อนพลางครุ่นคิดเรื่อยเปื่อย ขณะเดียวกันก็ตรวจสอบรายการไอเท็มดรอปจากวัวดำใหญ่พิเศษ
<ลูกเต๋าของสิงห์พนันผู้โง่เขลา>
เกรด : ยูนีค
ความคงทน : 5/5
* ลดความคงทุกครั้งหลังจากใช้งาน
* ไม่สามารถซ่อมแซม
ลูกเต๋าซึ่งอัดแน่นไปด้วยความคับแค้นของวัวดำใหญ่ ท่านสามารถกำหนดให้ออกหน้าใดก็ได้
เงื่อนไขการใช้งาน : ไม่มี
น้ำหนัก : 0.1
ลูกเต๋ากำหนดหน้า
ไม่ระบุการใช้ประโยชน์ชัดเจน
แต่ออปชัน ‘กำหนดเลขได้ตามใจชอบ’ ย่อมต้องไม่ธรรมดาแน่ อาจมีประโยชน์เข้าสักวัน
ขณะเดียวกัน ‘เขาวัวดำ’ ก็ถือเป็นไอเท็มประเภทวัสดุเกรดสูง สามารถนำไปใช้ทดแทนเขามิโนทอร์ได้อย่างไร้รอยต่อ
‘ธนูทอง’ ส่วนใหญ่ในตลาดล้วนถูกสร้างมาจากเขามิโนทอร์ หากใช้สูตรผลิตเดิมแต่เปลี่ยนวัสดุเป็นเขาวัวดำแทน บางที เกรดขั้นต่ำของไอเท็มอาจกลายเป็น ‘เลเจนดารี’ เลยทีเดียว
สรุปโดยสั้นก็คือ ทั้งลูกเต๋าและเขาวัวดำล้วนเป็นไอเท็มระดับท็อป การกวาดล้างชุมชนวัวขี้เกียจนับเป็นการตัดสินถูกต้อง
แต่กริดกลับยังรู้สึกตะขิดตะขวง
สาเหตุมาจาก ‘สมญานาม’
<ดาวดวงใหม่แห่งแพงเจีย> ขั้น 2
* ขั้น 1 – ได้รับข้อมูลจากชาวเมืองแพงเจียง่ายขึ้นกว่าเดิม
* ขั้น 2 – ได้รับภารกิจในดินแดนแถบแพงเจียง่ายกว่าเดิม
* หลังจากกวาดล้างชุมชนมอนสเตอร์ สมญานามนี้จะถูกยกระดับ
‘ไม่ว่าจะอ่านอย่างไร แต่มันก็มีประโยชน์แค่ในแพงเจียเท่านั้น…’
สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ เพราะชื่อของสมญานามก็บ่งบอกชัดเจนแล้ว
ถึงอย่างนั้น กริดก็ยังรู้สึกเสียดาย
ปัจจุบัน แพงเจียกลายเป็นเมืองร้าง
ได้รับภารกิจง่ายขึ้น? …ไปเพื่ออะไร?
ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด ถ้าไม่มีชาวเมืองเหลืออยู่สักคน แล้วเราจะรับภารกิจจากไหน?
กึก. กึก.
ชายหนุ่มเริ่มเร่งฝีเท้า
เครื่องตัดหญ้ายังคงปั่นไม่หยุด… ไม่สิ หัตถ์เทวะทั้งสี่ข้าง พวกมันกำลังปั่นค้างกลางอากาศ หยุดรอกริดในจุดห่างออกไป
เนื่องจากสุดเขตป่าแล้ว หัตถ์เทวะประเมินว่าไม่มีความจำเป็นต้องตัดอะไรอีก จึงหยุดรอคำสั่งใหม่จากเจ้านาย
“โหมดป้องกัน”
เมื่อเสียงคำสั่งใหม่จากกริด หัตถ์เทวะพลันหยุดหมุนและชูดาบขึ้นฟ้า ตามด้วยการลอยลงมาหยุดข้างกริดทั้งสี่ทิศ—ซ้าย ขวา หน้า หลัง ก่อนจะหมุนรอบตัวกริดเป็นแนวนอนด้วยความเร็วสูง
สิ่งนี้ถือเป็นม่านดาบชนิดหนึ่ง
อาจไม่สุดยอดเท่าม่านดาบของอริยดาบบีบันหรือครอเกล แต่ถ้ามองว่าเป็นม่านดาบฟรีจากหัตถ์เทวะโดยไม่ต้องควบคุม เท่านี้ก็นับว่าเป็นประโยชน์มากแล้ว
“ว้าว…”
หลังจากพ้นเขตป่าและเดินมาถึงขอบหน้าผาสูงชัน กริดครางแผ่วเบาเมื่อได้เห็นฉากตรงหน้า
วิวทิวทัศน์อันงดงามและสว่างไสว
เบื้องล่างเป็นผืนป่ากว้างใหญ่ ใบไม้สีเหลืองอมแดงของฤดูใบไม้ร่วง ตัดกับท้องฟ้าสีม่วงอ่อนอย่างลงตัว กึ่งกลางป่าเป็นภูเขาหัวโลนสีทองอร่าม ด้านบนพอดิบพอดิีมีดวงอาทิตย์กำลังส่องแสงเจิดจ้า
สำหรับฉากเช่นนี้ กริดมั่นใจว่าไม่มีทางพบเห็นได้จากทวีปตะวันตกแน่นอน
‘ตรงนี้สินะ ชุมชนเสื้อเขี้ยวกุด’
โดยไม่รีรอ ชายหนุ่มรีบกระโดดลงจากผา
คงเป็นเพราะไม่เคยต้อนรับผู้มาเยือนนานแล้วกระมัง… พื้นสีแดงด้านเกิดยุบตัวเมื่อฝ่าเท้ากริดสัมผัสเข้า
‘…ยังไม่มีอันตราย’
หลังจากใช้เท้าสำรวจ ชายหนุ่มโน้มตัวลงและใช้มือสัมผัส ตามด้วยการดมกลิ่น
โฮกกกก—
ทันใดนั้น ใบไม้เกิดสั่นไหวรุนแรง พร้อมกันกับการปรากฏตัวของเสือตัวใหญ่หลายสิบ
เรื่องน่าประหลาดก็คือ เสือเหล่านี้เดินสองขาเหมือนกับอมนุษย์เผ่าอื่น
รูปร่างสูงใหญ่ ศีรษะโตกว่ากริด ไหล่กว้างยิ่งกว่าหมีน้ำตาล กล้ามเนื้อลีนชัดเป็นมัด
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขี้ยวและกรงเล็บอันแหลมคมซึ่งกำลังแผ่กลิ่นอายคุกคาม
…ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
วัวขี้เกียจ พวกมันคือวัวขี้เกียจสมชื่อ
แต่เสือตรงหน้ากริดกลับไม่ได้เขี้ยวกุดตามชื่อของพวกมัน คมเขี้ยวสีขาวกำลังแผ่แรงคุกคามจนชายหนุ่มต้องประหวั่น
‘ไม่ง่ายเหมือนวัวสินะ… คงตึงมือแน่’
ทันใดนั้น หัตถ์เทวะโยนดาบอัสนีฯ ให้กริดถือส่วนตัวมันหยิบมโยลเนียร์ออกมาใช้งานแทน
ชายหนุ่มเริ่มตั้งท่าดาบ แต่ยังไม่ทำการรำ สองเท้าเพียงขยับถอยหลังเพื่อให้มั่นใจว่าตนจะไม่ถูกล้อมโจมตี
“ต็อก!” (แป้งต็อก)
“…?”
“ต็อกกก!!”
“…!”
กริด ผู้กำลังเพ่งสมาธิรับมือมอนสเตอร์ดุร้าย พลันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์
มันรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้ยินบรรดาเสืออมนุษย์แหกปากตะโกนแทนการปรี่เข้ามาโจมตี
“ต็อก! ต็อก! ต็อก! ต็อก!”
ในเวลาเดียวกัน กลุ่มเสือเขี้ยวยาวซึ่งพยายามล้อมกริดให้สำเร็จ ต่างออกอาการหงุดหงิดเมื่อชายหนุ่มขยับตัวอย่างคล่องแคล่ว
“หยุดเดี๋ยวนี้! เลิกหนีสักที!”
“…!”
“เป็นถึงมนุษย์ แต่กลับกลัวเสือ ไม่ละอายใจบ้างหรือไง?”
“…!”
“ข้อบอกให้หยุด! หากเจ้าโตขึ้นก็จะรู้เองว่า เสือตัวเมียชื่นชอบเสือก้นหนัก ถ้าเจ้าไม่รู้จักทำตัวก้นหนักเข้าไว้ รับประกันได้เลยว่าไม่ได้อึ๊บใครตลอดชีวิตแน่!”
“…”
ในซาทิสฟาย มอนสเตอร์พูดภาษามนุษย์ในระดับสื่อสาร มีจำนวนค่อนข้างมาก
ดังนั้น ไม่ใช่เรื่องแปลกหากเสือพูดจะภาษาคนอย่างชัดถ้อยชัดคำ
แต่กริดก็ยังไม่เข้าใจ
เหตุใด บทพูดของเสือเหล่านี้ถึงได้คล้ายกับมนุษย์นัก? ฟังดูเหมือนคนแก่แถวบ้านกำลังสั่งสอนเด็กหนุ่มยังไงยังงั้น
ขณะกริดเสียสมาธิไปกับบทสนทนาของอีกฝ่าย เสือหนุ่มตัวหนึ่งฉวยโอกาสล้อมหลังสำเร็จและแหกปากตะโกน
“ส่งต็อกมาเดี๋ยวนี้! ข้าจะกินต็อก! ต็อก!!”
“คลื่น.”
ทักษะร่ายไวสำหรับจัดการศัตรูจำนวนมาก
หลังจากปลดปลดวิชาดาบหนึ่งชนิดซึ่งแทบไม่ต้องรำให้เสียเวลา กริดบิดเอวไปทางซ้ายหมายตามฟันซ้ำด้วยการโจมตีธรรมดา
ทว่า
เคร้ง!
“…!”
การฉวยโอกาสโจมตีทีเผลอกลับถูกขัดขวางอย่างคาดไม่ถึง เสือตัวหนึ่งใช้ฟันคมยาวของมัน คาบดาบอัสนีซึ่งกำลังพุ่งปาดคอไว้ได้ทันท่วงที
หงึกหงึก.
การประชันพลังเป็นไปอย่างสูสี ดูเหมือนค่าพละกำลังจะไม่ต่างกันนัก แต่ความว่องไวของเสือเหล่านี้กลับสูงกว่ากริดเล็กน้อย
เฉกเช่นวัวขี้เกียจ แต้มสถานะทางด้านพละกำลังและความอดทนของมอนสเตอร์ในชุมชนนั้นไม่ได้สูงมาก แต่พวกมันกลับคล่องแคล่วจนน่าเหลือเชื่อ เรียกได้ว่าเกิดมาเพื่อต่อสู้โดยแท้จริง
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ! ดาบของแกใช้การไม่ได้อีกแล้ว! เฮ่อ มนุษย์สมัยนี้ช่าง…!”
‘เสือก็ยังเป็นเสือ’
กริดไม่แยแสเสียงแหกปากของบรรดาเสืออีกต่อไป ชายหนุ่มรู้สึกว่า พฤติกรรมดังกล่าวเป็นเรื่องเปล่าประโยชน์ และสิ้นเปลืองสมาธิในการต่อสู้โดยไม่จำเป็น
‘ความแตกต่างด้านเผ่าพันธุ์สินะ ถ้าอย่างนั้น มองว่าเป็นมอนสเตอร์ระดับจ่าฝูงก็พอแล้ว’
ขณะถูกความโกรธครอบงำ ชายหนุ่มรีบบัฟโทสะช่างเหล็กเพื่อเพิ่มค่าพละกำลัง และทำการออกแรงกระชากดาบอัสนีในมือกลับ
ทันใดนั้น
“ฮึก.”
เสือเขี้ยวกุด ผู้กำลังใช้ฟันคาบดาบอัสนี พลันร้องเสียงหลงพร้อมกับหลั่งน้ำตา
กริดถึงกับผงะ
“เขี้ยวปลอม…?”
นี่คือวินาทีเมื่อความลับอันขืนข่มถูกเผย
ชายหนุ่มก้มมองดาบในมือตน และพบว่ามีเขี้ยวปลอมติดกลับมาด้วย ในทางกลับกัน เสือตัวเดิมกำลังยืนมองกริดในสภาพน้ำตาคลอเบ้า
“ต็อก… ข้าอยากกินแป้งนุ่มๆ …”
[สมญานาม ‘ดาวดวงใหม่แห่งแพงเจีย’ แสดงผล!]
<ขนมต็อก>
★ภารกิจลับ★
เมื่อถูกพรากความสามารถในการล่าไป พวกเขาจึงกินได้เพียงขนมต็อกอ่อนนุ่ม
แม้ว่า ‘วีรบุรุษใหญ่’ จะผ่านมาและช่วยสร้างเขี้ยวปลอมให้ แต่พวกเขายังคงคิดถึงรสชาติของขนมต็อก ซึ่งในอดีต พ่อค้าผ่านทางเคยใช้สิ่งนี้หลอกล่อเสือในป่า
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :
- มอบขนมต็อกให้เสือเขี้ยวกุด
รางวัลสำเร็จภารกิจ :
- เสือเขี้ยวกุดจะชื่นชอบในตัวท่านมากขึ้น
บทลงโทษภารกิจล้มเหลว :
- เป็นศัตรูกับเสือเขี้ยวกุด
“…”
* ขั้น 2 – จะได้รับภารกิจในดินแดนแถบแพงเจียง่ายกว่าเดิม
กริด ผู้เพิ่งประจักษ์เอฟเฟคของสมญานาม ‘ดาวดวงใหม่แห่งแพงเจีย’ พลันชะงักงัน
เราเคยได้ยินมาว่า ในบางครั้ง มอนสเตอร์บอสก็สามารถมอบภารกิจได้เช่นกัน… แต่เราอาจเป็นคนแรกของโลก กับการได้รับภารกิจจากมอนสเตอร์ซึ่งไม่ใช่บอส
กริดเกาหัวพลางเปิดช่องสัมภาระ
มันมองหาขนมต็อกฝีมือ ‘เชอร์รี่’ ผู้เล่นคลาสแม่ครัวจากกิลด์โอเวอร์เกียร์สอง
ด้วยความหลงใหลในการทำขนม เชอร์รี่จึงเรียนรู้วิธีทำขนมท้องถิ่นของแต่ละชนชาติ และความเอาใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ของเธอกำลังสร้างประโยชน์มหาศาลให้กริด
“นุ่ม~”
“อร่อยยิ่งกว่าต็อกจันทร์เสี้ยวเสียอีก”
“ไม่เจ็บเหงือกด้วย”
เมื่อได้ลิ้มรสขนมต็อกคุณภาพสูงระดับทำให้หัวกิลด์รับประทาน เหล่าเสือเขี้ยวกุดต่างฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขสุดขีด
‘เจ้าพวกนี้ก็มีมุมน่ารักเหมือนกัน…’
บางที เสือเขี้ยวกุดอาจเคยเป็นสิ่งมีชีวิตทั่วไปมาก่อน จนกระทั่งนักพรตชั่วอารูบีทำให้สภาพแวดล้อมรอบแพงเจียเปลี่ยนไป
ขณะกริดยืนจ้องอย่างมีความสุข
[สำเร็จ ★ภารกิจลับ★]
[รางวัลสำเร็จภารกิจ : ได้รับความชื่นชอบจากเสือเขี้ยวกุด]
[เสือเขี้ยวกุดพึงพอใจขนมต็อกมาก! ท่านได้รับความชื่นชอบเพิ่มเติม!]
เอาล่ะ ถึงเวลาสอบปากคำ
กริดชิงซักถามขณะบรรดาเสื้อเขี้ยวกุดกำลังดูดขนมแป้งถั่วเหลืองตามซอกกรงเล็บ
“ทำไมพวกนายถึงไม่มีเขี้ยว?”
“ฮึก… อยู่มาวันหนึ่ง ราชาของพวกเราบนภูเขาหมีใหญ่ ได้ลงเขามาและถอนเขี้ยวของพวกเราทุกคนออก… ฮึก”
“ภูเขาหมีใหญ่?”
“ตรงนั้น”
เสื้อเขี้ยวกุดชี้ไปทางภูเขาหัวโล้นกึ่งกลางผืนป่ากว้างใหญ่
เป็นเพราะแสงจากดวงอาทิตย์หรอกหรือ?
ภาพภูเขากึ่งกลางในความประทับใจแรกของกริด มันเคยมีสีทองอร่าม แต่ยามนี้กลับมืดครึ้ม
“ราชาของพวกนายเป็นใคร?”
“เสือคราม… แตกต่างจากพวกเรา ท่านเป็นเสือขนสีฟ้า”
“เสือคราม…”
“ถูกต้อง เสือคราม ทายาทของเสือขาว หนึ่งในสี่สัตว์เทพ”
“ทายาทของเสือขาว?”
จริงอยู่ บอสใหญ่ของชุมชนมอนสเตอร์ย่อมต้องแข็งแกร่ง กริดเข้าใจเรื่องนี้มาตลอด เพราะเคยประจักษ์ความน่าสะพรึงของราชินีหนูใหญ่พิษและวัวดำใหญ่พิเศษมาแล้ว
แต่ทายาทสัตว์เทพมันไม่เกินไปหน่อยหรือ
‘ทำไมชุมชนนี้ถึงแปลกกว่ามอนสเตอร์อื่น?’
หรือจะเป็นคำบอกใบ้ว่า ชุมชนเสื้อเขี้ยวกุดมีระดับความยากสูงกว่าหนูใหญ่พิษกับวัวขี้เกียจ?
กริดเริ่มทำหน้าเครียด
“แล้วเขาถอนเขี้ยวพวกนายทำไม?”
“ฮึก… พวกข้าก็ไม่ทราบ รู้แต่เพียงว่า อยู่มาวันหนึ่ง ท่านราชาถูกยังบันพาตัวไป เมื่อเขากลับมาก็เริ่มทำตัวไม่ปรกติ นับแต่นั้น พวกเราก็แทบไม่เคยคุยกัน เพราะท่านเอาแต่เก็บตัวอยู่บนเขา …แต่ย้อนกลับสมัยก่อน เขาเป็นราชาใจดีและสนิทกับทุกคนมาก”
“ยังบัน…!”
พวกมันถอนเขี้ยวสัตว์เพราะความบันเทิงส่วนตัว…?
เป็นไปได้ หากประเมินจากสันดานการัม
บางที เสือครามคงถูกทำให้มีจิตใจบิดเบี้ยวด้วยฝีมือยังบัน
‘คงต้องไปพิสูจน์ด้วยตัวเอง’
กริดขมวดคิ้วพลางยิงคำถามถัดไป
“วีรบุรุษใหญ่ผู้มอบเขี้ยวปลอมให้พวกนาย เขาเป็นเซียนใช่หรือไม่?”
วีรบุรุษผู้กอบกู้แพงเจียจากวิกฤติ
เฉกเช่นชุมชนหนูใหญ่พิษ บุคคลดังกล่าวได้ทิ้งร่องรอยไว้กับชุมนุมเสือเขี้ยวกุดด้วย
หมายความว่า หลังจากช่วยแพงเจียสำเร็จ เขาเดินทางต่อไปยังทิศเหนือและผ่านชุมนุมมอนสเตอร์มากมาย
หากเป็นเซียนจริง ก็มีความเป็นไปมากได้ว่า ทางทิศเหนือของแพงเจียอาจมี ‘สวนสวรรค์’ เหมือนกับของเบนทาโอ
กริดเผยสีหน้าคาดหวัง
แต่คำตอบกลับออกมาตรงกันข้าม
“เขาไม่ใช่เซียน”
“อะไรนะ?”
ไม่ใช่เซียนหรือยังบัน แต่กลับแข็งแกร่งถึงเพียงนั้นได้?
ขณะกริดกำลังสับสน
“เจ้ามนุษย์!! จงออกไปจากผืนป่าแห่งนี้!!”
โฮกกกกกก!!
เสียงคำรามลั่นดังจากยอดเขาหมีใหญ่ ทำเอากริดถึงกับหูดับไปชั่วขณะ
[ท่านพบตัวตนแข็งแกร่งแห่งยุคสมัย!!]
[ปราณต่อสู้ของราชาวีรบุรุษกำลังเดือดพล่าน!!]
[ประสาทสัมผัสเหนือมนุษย์กำลังร้องเตือนท่านถึงอันตราย!]
ซู่ววว—
ร่างกายกริดเริ่มกลมกลืนไปกับธรรมชาติ
ปราณต่อสู้สีม่วงกำลังขยายใหญ่ ส่งผลให้ลำตัวชายหนุ่มแผ่กลิ่นอายคุมคามและน่าหวั่นเกรง
“ท…ท่านเสือคราม…!”
บรรดาเสือเขียวกุดต่างดวงตาเบิกโพลง
‘มาดูกันว่าจะแข็งแกร่งสักเพียงใด…!’
ดวงตากริดจดจ้องจุดสีฟ้าบนภูเขาอย่างไม่กะพริบ ขณะเดียวกันก็ตั้งท่าเตรียมรำดาบ
ปลายดาบถูกชี้ไปด้านหลัง ปราณดาบสีฟ้าปริมาณมหาศาลกำลังควบแน่นรอบร่างกาย
‘ในเมื่อต้องเอาชนะการัมให้ได้สักวัน ตัวเราก็ไม่ควรพ่ายแพ้ภายในป่าแห่งนี้!’
สีหน้าชายหนุ่มเริ่มอึมครึม
ทันใดนั้น เสือครามผู้ปรี่ลงจากยอดเขาด้วยความเร็วสูง พลันเผยใบหน้าซึ่งกำลังร้องไห้ฟูมฟายของมัน
ใช่แล้ว ในวินาทีได้เห็นกริดเต็มสองตา เสือครามแหกปากร่ำไห้อย่างไม่ปิดบัง
“แพ็กม่าาาาาา!!!”
“…!?”
👍👍👍
ReplyDelete🍺
เป็นปวดหัว
ReplyDelete