จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,158

“ช่างน่าเศร้า…”

ชาวเกาหลีใต้จำนวนมากซึ่งกำลังรับชมถ่ายทอดสดสงครามอาณาจักรเก๊าส์ ต่างเปล่งเสียงพึมพำผิดหวัง

ยิ่งกริดแสดงผลงานได้ดีเพียงใด ความสลดหดหู่ก็ยิ่งมากเป็นเงาตามตัว โดยส่วนมากจะเป็นกลุ่มผู้ชมสูงอายุ

ช่วงวัยระหว่าง 50 ถึง 70 ปี

พวกเขาเหล่านี้เกิดในยุคสมัยวงการอีสปอร์ตของเกาหลีใต้กำลังรุ่งเรืองสุดขีด

“จุดพีคของเกมเมอร์ช่างสั้นนัก…”

ย้อนกลับไปในอดีต เคยมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ไม่ว่าเกมเมอร์ชาวเกาหลีใต้ลงแข่งรายการใดก็จะชนะไปเสียทั้งหมด จนถึงขั้น การได้รับรางวัลอันดับสองคือเรื่องน่าอับอาย

ทว่า ยุคทองนั้นไม่ยั่งยืน

มหากาพย์ตำนานอีสปอร์ตเกาหลีใต้เริ่มเสื่อมถอยเมื่อเวลาผ่านไป ก่อนจะจบลงภายใน 15 ปีหลังจากจุดเริ่มต้น สาเหตุส่วนใหญ่เกิดจากการขาดแคลนนักกีฬาพรสวรรค์มาทดแทนรุ่นเก่า โดยขณะเดียวกัน ทางฝั่งยุโรป จีน และสหรัฐได้พัฒนาอย่างก้าวกระโดด เด็กหนุ่มอัจฉริยะคนแล้วคนเล่าถือกำเนิดและเฉิดฉาย

นักกีฬาเกาหลีบางส่วนถูกซื้อตัวด้วยเงินจำนวนมหาศาลเพื่อไปเล่นในลีกจีนและยุโรป ยิ่งนานวัน คุณภาพของลีกจีนและยุโรปก็ยิ่งใกล้เคียงกับลีกอันแข็งแกร่งเดิมของเกาหลี

และเมื่อยุคสมัยของซาทิสฟายเริ่มต้นขึ้น เกาหลีใต้ก็กลายเป็นประเทศอ่อนแอในวงการอีสปอร์ตเต็มตัว

จนกระทั่ง… โลกได้รู้จักกริด

ความยิ่งใหญ่ของกริดทำให้คนวัย 50, 60, 70 ปี ผู้ห่างเหินจากเกมไปนานเพราะกลายเป็นพ่อคนแม่คน กลับมากระชุ่มกระชวยอีกครั้งประหนึ่งนั่งทามแมชชีนย้อนเวลากลับไปหลายสิบปี

เกมออนไลน์เสมือนจริง

มีผู้เล่นมากมายกว่าสองพันล้าน

ในช่วงสองสามปีหลัง ต้องขอบคุณกริดผู้ได้รับความนิยมจากคนทั่วโลกอย่างท่วมท้น ทิ้งนักกีฬาดาวเด่นจากกีฬาชนิดอื่นอย่างไม่เห็นฝุ่น ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอล เทนนิส บาสเก็ตบอล หรือรักบี้ ชาวเกาหลีใต้ทั่วประเทศจึงอิ่มเอมใจทุกครั้งเมื่อได้ดูถ่ายทอดสดรายการใหญ่ทางทีวี

แต่กลุ่มคนวัยชราย่อมมีบทเรียน พวกเขาเคยเห็นกับตาว่า ความรุ่งโรจน์ไม่จีรัง และพวกเขาเคยลิ้มรสความขื่นขมเมื่อทุกสิ่งพังทลายมาแล้ว

“ขณะยังอยู่บนจุดสูงสุด… ทำไมถึงไม่ยอมกอบโกยให้มากเข้าไว้…”

“ช่างน่าเสียดาย…”

เทียบกับกีฬาประเภทอื่น นักกีฬาอีสปอร์ตจะมีอายุขัยแสนสั้น แค่ช่วงปลายยี่สิบก็ถือว่าเป็นคนชราไปแล้ว

ปัจจุบัน กริดอายุสามสิบ

ไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะถูกเด็กรุ่นใหม่สักคนช่วงชิงตำแหน่งท้องฟ้าไปครอง ทุกคนจึงเสียใจเมื่อกริดประกาศว่าจะไม่ลงแข่งซาทิสฟายนานาชาติในปีปัจจุบัน

บางที จุดพีคของเขาอาจจบลงในปีหน้า และหลังจากนั้น เกาหลีใต้ก็จะไม่ได้ลิ้มรสความเป็นเจ้าเหรียญทองในงานแข่งอีกเลย

ไม่สิ แม้แต่อันดับท็อปสามก็คงไม่ติด

ไม่ใช่ว่าปีนี้ควรลงแข่งและรีบกอบโกยผลประโยชน์สุดท้ายก่อนจากลาหรอกหรือ?

หลายคนเป็นกังวล

จริงอยู่ เกาหลีใต้มีทั้งยูร่า พีคซอร์ด สวาปามจกบัลเผ็ด โค้ก และดาวรุ่งคนอื่นๆ แต่เมื่อเทียบกับท็อปแรงเกอร์จากสหรัฐ จีน สหราชอาณาจักร หรือแคนาดา จำนวนท็อปแรงเกอร์ของเกาหลีใต้ยังน้อยเกินไปมาก

โดยเฉพาะพีคซอร์ดและสวาปามจกบัลเผ็ด ทั้งสองอายุมากกว่ากริดเสียอีก ใกล้หมดไฟและฝีมือถดถอยในอีกไม่ช้า

ด้วยปัจจัยข้างต้น โอกาสเป็นเจ้าเหรียญทองในงานแข่งนานาชาติปีนี้ช่างเลือนราง

ขณะทุกคนกำลังกังวล สถานีโทรทัศน์ทั่วโลกต่างพากันประโคมข่าวน่าตกตะลึงพร้อมกัน

< (ข่าวด่วนพิเศษ) แรงเกอร์อันดับหนึ่งของทวีปอเมริกาใต้ จิสึกะ กำลังจะได้รับสัญชาติเกาหลี!>

< (ข่าวด่วน) สำนักนายกรัฐมนตรีเกาหลีใต้ออกมายืนยันแล้วว่า กำลังดำเนินการทำเรื่องมอบสัญชาติเกาหลีใต้ให้แก่จิสึกะ!>

<กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างชอบธรรมและเป็นไปตามมาตรา 7 วรรค 1 ย่อหน้า 3 ของพระราชบัญญัติสัญชาติ>

< (ข่าวด่วน) จิสึกะคืออัจฉริยะ… ทักษะด้านภาษาเกาหลีใต้ของเธอเข้าขั้นคล่องแคล่ว คงเป็นเหตุผลว่าทำไมขั้นตอนการย้ายสัญชาติจึงถูกดำเนินการอย่างรวดเร็ว>

<ประธานสมาคมเกาหลีใต้จงเจริญ คังแดฮัน ออกมาแสดงความชมเชยต่อรัฐบาลด้านประสิทธิภาพการทำงาน>

“อะ…!”

“…ฉันตายตาหลับแล้ว”

ความกังวลของประชากรสูงอายุชาวเกาหลีใต้ พลันมลายหายไปราวกับก่อนหน้านั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

จิสึกะคือหนึ่งในท็อปแรงเกอร์ของโลกแม้จะเป็นผู้เล่นคลาสทั่วไป ไม่ต้องมีการบรรยายสรรพคุณใดให้เปลืองน้ำลาย

เมื่อเธอคนนั้นกลายมาเป็นส่วนหนึ่งทีมนักกีฬาเกาหลีใต้ เมฆดำทะมึนภายในใจทุกคนจึงเริ่มบรรเทา

สังคมอินเทอร์เน็ตทั่วโลกกำลังปั่นป่วน

= บ้าชะมัด… เกาหลีใต้มีนางงามถึงสองคน!

= ประเทศแห่งนางงาม

= หากเป็นเช่นนี้อีกสักสิบปี พันธุกรรมของชาวเกาหลีต้องมีคุณภาพสูงกว่าประเทศอื่นแน่

= คิดง่ายไปแล้ว ไม่ใช่พันธุกรรมของชาวเกาหลีทั้งชาติสักหน่อย แต่เฉพาะตระกูลชิน ของนายชินยองวูต่างหาก!

= …

= …

= …

***

‘พระบิดาคิดผิดมาตลอด’

หลังจากได้รับข่าวความปราชัยในสมรภูมิทะเลทราย ราชาเนเมซิสแวะเวียนไปเยี่ยมสุสานหลวงคักทัสเพื่อสักการะหลุมศพ

ลำพังราชาโอเวอร์เกียร์ผู้เดียว กองทัพหลายหมื่นของอาณาจักรเก๊าส์มีอันต้องกลายเป็นง่อย และเหนือสิ่งอื่นใด กองทัพแวมไพร์ซึ่งถูกวางให้เป็นไพ่เด็ดของฝั่งเก๊าส์ แท้จริงแล้วอยู่ฝั่งโอเวอร์เกียร์มาตลอด

หลังจากราชาเนเมซิสได้รับข่าวอันน่าเหลือเชื่อทั้งหมด มันสรุปกับตัวเอง

กษัตริย์เก๊าส์คนก่อน บิดาของมัน คิดผิดมาตลอดในเรื่อง : ราชาโอเวอร์เกียร์จะไม่มีวันเป็นภัยต่ออาณาจักรเก๊าส์

‘พระบิดากล่าวว่า กริดเป็นเพียงคนโชคดี แต่ท่านหารู้ไม่ พวกเราต่างหากคือคนโชคดี’

เหตุผลทำให้สามัญชนกริด สามารถยึดอำนาจและสถาปนาตัวเองเป็นกษัตริย์สำเร็จ เพราะกริดได้สร้างปาฏิหาริย์ขึ้นหนแล้วหนเล่า

ตามหลักแล้ว ปาฏิหาริย์คือเรื่องบังเอิญและมีโชคเข้ามาเกี่ยวเป็นจำนวนมาก อดีตกษัตริย์แห่งเก๊าส์จึงเชื่อว่ากริดคือคนโชคดี

แต่ในทางกลับกัน พวกตนซึ่งมีสายเลือดของกษัตริย์ติดตัวตั้งแต่เกิด ไม่เรียกว่าโชคดียิ่งกว่าหรอกหรือ?

พระบิดาลืมอาจลืมไปแล้ว ว่าสายเลือดกษัตริย์นั้นโชคดีกว่าใครทั้งหมด… หรือท่านแสร้งทำเป็นตาบอดเพื่อปิดบังความอ่อนแอกันแน่?

‘พวกเราควรนำบทเรียนของอีเทอนัลมาเป็นกรณีศึกษา การทำพฤติกรรมแข็งกร้าวใส่กริดไม่ใช่เรื่องฉลาด…’

แต่ทุกสิ่งก็สายเกินแก้ ไม่มีใครย้อนกลับสถานการณ์ปัจจุบันได้

เกรงว่า… แม้แต่เทพก็คงไม่

เหลืออีกเพียงไม่กี่ศึก สงครามอันยาวนานระหว่างสองอาณาจักรก็จะสิ้นสุดลง

เนเมซิสเดินทางกลับวังหลวงและสวมชุดเกราะเต็มอัตราศึก

เกราะเพื่อรบ มิใช่เพื่อประดับ

“ทัพเสริมจากอาณาจักรอื่นเป็นอย่างไรบ้าง”

“ปัจจุบัน อาณาจักรโฟลด์กำลังตรึงพวกเขาไว้อย่างเหนียวแน่นตามแนวชายแดนขอรับ”

“หือ… อาณาจักรโฟลด์เอาพลังใดไปตรึงการเคลื่อนทัพของสี่อาณาจักร?”

“คงต้องขอรายงานตามตรงว่า รัชทายาทแห่งโฟลด์ องค์ชายไชน์นิ่ง ปรีชายิ่งกว่าคำร่ำลือหลายเท่าตัวขอรับ”

“ใครเข้าร่วมกับโอเวอร์เกียร์แล้วจะได้ดีทั้งหมดเลยหรือไง…”

หนึ่งในไพ่ตายของเนเมซิสถูกทำลายไปอีกใบ

เป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีว่า ปาฏิหาริย์ของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ในอดีต ไม่ได้เกิดจากโชคเพียงอย่างเดียว

อดีตกษัตริย์คิดผิดมาตลอด

ราชาเนเมซิส ผู้กำลังมีสีหน้าอึมครึม หันไปกล่าวกับความหวังสุดท้ายของมัน

…คงอายุแปดขวบได้กระมัง

เด็กสาวผมทอง อายุยังไม่ย่างเข้าวัยรุ่น กำลังนั่งจิบไวน์ผลไม้ด้วยสีหน้าพึงพอใจ

สีหน้าแววตาของเธอ คล้ายกับมิได้แยแสข่าวร้ายของอาณาจักรเก๊าส์เลยสักนิด

ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น เพราะแม้แต่จักรวรรดิยังมิอาจจำกัดอิสระของเธอได้ นับประสาอะไรกับทารกอย่างโอเวอร์เกียร์

“ดยุคโกลด์ฮิต ผมคงต้องรบกวนท่านมากสักหน่อย สถานการณ์สงครามเลวร้ายกว่าช่วงแรกพอสมควร”

“โยะโฮะโฮะ! ช่างมันเถิด”

โกลด์ฮิต ราชาจอมเวท กล่าวขานกันว่าเธอสามารถปราบสิบมหาจอมเวทพร้อมกันได้ด้วยตัวคนเดียว

บนใบหน้ากำลังเผยรอยยิ้มสดใส คล้ายกับเฝ้ารอให้ถึงสงครามใหญ่จนแทบอดใจไม่ไหว

“ต่อให้สถานการณ์เลวร้ายยิ่งกว่าปัจจุบัน แต่ฉันก็ยินดีช่วยเก๊าส์อย่างเต็มใจ”

“ขอบคุณมาก ดยุคโกลด์ฮิต…”

ราชาเนเมซิส ผู้ไม่ทราบเจตนาแอบแฝงแท้จริงของโกลด์ฮิต ย่อมเข้าใจไปเองว่าอีกฝ่ายยอมช่วยเก๊าส์เพราะเคยติดหนี้บุญคุณ

แน่นอน มันเข้าใจผิดถนัด

สัตว์ประหลาดจิตใจอำมหิต สังเวยเด็กเล็กหลายหมื่นคนเพียงเพื่อให้ตัวเองบรรลุเป้าหมาย คนเช่นนี้จะไปสำนึกบุญคุณใครได้อย่างไร

‘บราฮัม…’

โกลด์ฮิตกำลังฉีกยิ้มกว้าง

เธอย่อมทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างกริดและบราฮัม ฉะนั้น หากมหาจอมเวทในตำนานบราฮัมคืนชีพกลับมาอีกครั้ง คงไม่มีทางเป็นอื่นไปได้นอกจากอยู่ข้างกายกริด

ใช่แล้ว ฝันของโกลด์ฮิตคือการได้พบบราฮัม

อย่างไรก็ตาม เธอตัดสินใจไม่ติดต่ออาณาจักรโอเวอร์เกียร์ทันทีด้วยหลายเหตุผล ประการแรก โกลด์ฮิตกังวลว่าความสัมพันธ์ระหว่างตนและกริดอาจทำให้เกิดปัญหา ประการสอง เธอต้องการประจักษ์ความสุดยอดของบราฮัมในสงครามด้วยตาตัวเอง

และประการสุดท้าย เธอต้องการเอาคืนกริด ผู้เคยสังหารศิษย์ไปมากมายและทำลายเทพสายฟ้า ด้วยการเข่นฆ่าคนของกริดในสงคราม

“โยะโฮะ! โยะโฮะโฮะ!”

อาจารย์ลิลิธอาจมีฝีมือไม่พอจะเรียนเวทมนตร์พัฒนาจากบราฮัม

แต่ไม่ใช่กับเราแน่

หากได้บราฮัมสอนสั่งโดยตรง เรามั่นใจว่าตัวเองสามารถบรรลุบางสิ่งได้ และด้วยฐานะของลูกศิษย์ลิลิธ บราฮัมไม่มีทางเมินเฉยเราแน่นอน

ความสัมพันธ์ระหว่างบราฮัมกับลิลิธไม่เคยธรรมดาแต่แรกแล้ว

***

“ให้ตายสิ ถนนบ้านี่ไม่มีวันสิ้นสุดเลยหรือไง”

“อีกครึ่งเดือนก็คงถึง”

“หา? นานขนาดนั้นเลย?”

กลุ่มผู้เล่นซึ่งเพิ่งเดินทางออกจากแพงเจียได้ไม่นาน และกำลังล้มเจียงซือเหล็กอย่างยากลำบากทีละตัว พลันเผชิญความสิ้นหวัง

เพื่อให้ผจญภัยบนทวีปตะวันออกได้ยั่งยืน สถานีแรกของผู้เล่นทุกคนจึงเป็นกรุงคาราสึแห่งอาณาจักรโชอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง แต่ด้วยระยะทางอันไกลโพ้น พวกมันจึงท้อแท้

“ม้าเหนื่อยง่ายเกินไปแล้ว เป็นเพราะถนนหนทางสุดห่วยแตก ในแต่ละวันจึงต้องเดินมากกว่าขี่ม้าเสียอีก!”

“ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันอิจฉาพวกคนรวยชะมัด แค่นำไวเวิร์นออกมาขี่ เพียงครู่เดียวก็คงถึงจุดหมาย”

“ไวเวิร์นใช้บนทวีปตะวันออกไม่ได้”

“ทำไมกัน?”

“อีมูกี (งูยักษ์) คือสัตว์ประหลาดซึ่งล้มเหลวในการกลายร่างเป็นมังกร เกิดความริษยาในตัวไวเวิร์น จึงเป็นเหตุให้จับไวเวิร์นทุกตัวกิน”

“ง…งั้นหรอกหรือ… เฮ่อ ถ้ารู้ว่าจะต้องอ้อมไกลขนาดนี้ ฉันคงเสี่ยงตรงไปทางเหนือตั้งแต่แรกแล้ว!”

“นั่นไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย”

เมื่อได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับการเดินทางไปยังทิศเหนือ เฮล่าพลันหูผึ่ง

สืบเนื่องมาจาก ผู้มีพระคุณของเธอ เคนดริก ตัดสินใจเดินทางต่อไปทางทิศเหนือ

แต่ไหนแต่ไร เฮล่าเคยได้ยินเรื่องราวความโหดร้ายของชุมชนมอนสเตอร์ทางทิศเหนือมามาก แต่เมื่อทราบว่าเคนดริกเป็นแรงเกอร์ลับผู้ปราบเจียงซือเหล็กได้อย่างง่าย หญิงสาวจึงคิดมาตลอดว่าคงไม่เป็นอะไร

ทว่า ในปัจจุบัน ความกังวลเริ่มเพิ่มพูน

“ชุมชนมอนสเตอร์ทิศเหนืออุดมไปด้วยสัตว์ประหลาดแข็งแกร่ง ทรงพลังจนแม้แต่เจียงซือเหล็กก็เทียบไม่ติด และเหนือสิ่งอื่นใด มอนสเตอร์ระดับบอสมีเลเวลสูงกว่า 400 เสียอีก”

“อะไรนะ? บอสแม็ปใกล้กับเมืองเริ่มต้นมีเลเวลสูงถึง 400 เชียว? ทวีปตะวันออกไม่ป่าเถื่อนไปหน่อยหรือ?”

ทุกคนล้วนคิดเห็นตรงกัน

หากเป็นทวีปตะวันตก มอนสเตอร์บอสเลเวล 400 สามารถพบได้เฉพาะดันเจี้ยนใหญ่ระดับทวีปเท่านั้น

เมื่อเห็นทุกคนแสดงสีหน้าเคลือบแคลง ชายผู้เล่าเรื่องเผยรอยยิ้มมุมปาก

“เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ฉันปักหลักอาศัยอยู่บนทวีปตะวันออกมาตั้งแต่เมืองแพงเจียยังไม่ล่มสลาย”

“อา… ก็ใช่”

“ในตอนนั้น กริดสามารถยึดครองชุมชนมอนสเตอร์ได้หนึ่งแห่ง”

“โฮ่…?”

“แต่เขากลับหยุดทันทีหลังจากยึดครองสำเร็จไปเพียงหนึ่งแห่ง”

“…?”

“นับแต่นั้น ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชุมชนมอนสเตอร์อีกเลย แม้จะผ่านมาแล้วหลายปี แต่ทุกชุมชนมอนสเตอร์ ยกเว้นหนูใหญ่พิษซึ่งถูกยึดครองโดยฝีมือกริด ต่างดำรงชีวิตอย่างสงบสุขเรื่อยมา… ดังนั้น ไม่ต้องพูดมากและก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป!”

“…!”

หัวใจเฮล่าเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ถึงเคนดริกจะแข็งแกร่ง แต่จะทัดเทียมท้องฟ้าคนนั้นได้เชียวหรือ?

ไม่มีทาง

เฮล่ากำลังเป็นห่วงเคนดริกผู้เลือกท้าทายชุมชนมอนสเตอร์ทางทิศเหนือ—ชุมชนซึ่งแม้แต่กริดยังไม่กล้าเข้าไปแตะต้อง

ในวินาทีนี้ เธออยากจะย้อนกลับทางเดิมและคอยช่วยสนับสนุนเคนดริกอย่างสุดฝีมือ

‘แต่เราต่อสู้ไม่ได้…’

เธอมิอาจเป็นอื่นนอกจากภาระ

‘…งานของเราคือการต่อสู้กับโรคภัย หาใช่มอนสเตอร์’

เฮล่าหวนนึกถึงบุตรชายของลูกค้า

เด็กหนุ่มอายุน้อย ผู้ต้องเผชิญความเจ็บปวดนับตั้งแต่ลืมตาดูโลก แต่กลับมีหัวใจงดงามและยิ่งใหญ่ เฮล่าปรารถนาให้เขาได้เผชิญโลกกว้าง

‘เราต้องอดทน…’

หญิงสาวรำพันด้วยรอยยิ้มขื่นขม

***

“หือ…?”

ใบหน้ากริดพลันอ่อนเยาว์ลงนับสิบปี

[ท่านปราบผู้ปกครองแห่งชุมชนวัวขี้เกียจ <วัวดำใหญ่พิเศษ> สำเร็จ!]

[ในวินาทีสุดท้าย วัวดำได้ตระหนักถึงความโง่เขลาของตน และแหกปากกรีดร้องโหยหวน]

[ประตูหมายเลข 2 ของแพงเจียทิศเหนือเปิดออกแล้ว!]

[ท่านได้รับไอเท็ม <ลูกเต๋าของสิงห์พนันผู้โง่เขลา>]

[ท่านได้รับไอเท็ม <เขาวัวดำ>]

[ท่านได้รับไอเท็ม <ม้วนคาถาเสริมแกร่งอาวุธชนิดอวยพร> 7 ใบ]

[ท่านได้รับไอเท็ม <ม้วนคาถาเสริมแกร่งเครื่องป้องกันชนิดอวยพร> 11 ใบ]

[สมญานาม <ดาวดวงใหม่แห่งแพงเจีย> ถูกยกระดับ!]

“ช่างวุ่นวายอะไรแบบนี้…”

กริดมั่นใจ วัวดำใหญ่พิเศษ บอสของชุมชนวัวขี้เกียจ ไม่มีวันถูกล่าได้ด้วยฝีมือผู้เล่นทั่วไป

หากเสี่ยงดวงไม่ชนะ ระบบจะไม่อนุญาตให้ต่อสู้กับวัวดำใหญ่พิเศษเด็ดขาด และในเมื่อเป็นวัวดำเป็นสิงห์พนัน ก็ยากจะหาใครมาเล่นพนันชนะบอสใหญ่ตัวนี้ได้ เว้นเสียแต่จะเป็นคลาส ‘นักพนัน’ โดยตรง

ทว่า ถึงจะเสี่ยงดวงสำเร็จ แต่นักพนันก็ไม่มีทางดวลตัวต่อตัวชนะวัวดำได้อยู่ดี

อย่างไรก็ตาม กริดอาศัยพลังมือมารและตัวตนเหนือมนุษย์ กำหนดตัวเลขบนลูกเต๋าได้ตามใจนึก และเมื่อถึงคราวได้รับสิทธิ์ให้โจมตี ชายหนุ่มก็แข็งแกร่งพอจะล้มมันได้

‘ถ้าเราไม่ใช่เหนือมนุษย์ ก็จะถูกถีบออกจากบ้านทันทีโดยไม่มีโอกาสได้โจมตี?’

แค่คิดก็สยองแล้ว

กริดส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าไปยังชุมชนมอนสเตอร์ถัดไป

<เสือเขี้ยวกุด>

***

ณ แพงเจีย

“…!”

ขณะกำลังตรวจสอบผู้มาเยือนจากทวีปตะวันตกรายใหม่ ดวงตาโนบุลดัมพลันเบิกโพลง

ตรงข้ามกับรูปลักษณ์ภายนอก โนบุลดัมคือขุนนางใหญ่แห่งอาณาจักรโช ระดับตัวตนของมันสูงพอจะทราบว่า วัวดำใหญ่พิเศษได้หายไปจากชุมชนอย่างกะทันหัน

‘…หมอนั่นเข้ามาในทวีปตะวันออกแล้ว?’

ใช้วิธีใดเล็ดลอดการคัดกรอง…?

‘ไม่สิ… อย่าเพิ่งด่วนสรุป’

โดยไม่รีรอ โนบุลดัมรีบใช้พุงอันยื่นยาวเฉียดพื้นของมัน กระแทกใส่พื้นเพื่อส่งตัวเองสูงลอยขึ้นไปในอากาศ

“ด…เดี๋ยวก่อนขอรับ ท่านราชทูต!”

เหล่าทหารเบื้องล่างต่างร้องตะโกนเรียกให้หยุด แต่โนบุลดัมหาได้แยแส

ว่ากันตามตรง มันค่อนข้างหงุดหงิดเมื่อทหารเลวเหล่านั้นปล่อยให้ชาวตะวันตกผู้ต้องสงสัยหนึ่งคน เล็ดลอดผ่านเข้าไปยังทุ่งกว้างได้ง่ายดาย จนกระทั่งก่อเรื่องสังหารวัวดำใหญ่พิเศษ

‘ต้องเร่งมือแล้ว!’

มันต้องการรู้ให้ได้ว่า ใครกัน เป็นคนทำลายชุมชนวัวขี้เกียจซึ่งสงบสุขมานานหลายปี

หากเป็นคนเดียวกับในประกาศจับ ก็ต้องรีบควบคุมตัวให้ได้โดยด่วน

โนบุลดัมกระโดดไปทางเหนือด้วยพุงอ้วนกลมพลางครุ่นคิด

ขณะเดียวกัน ณ อาณาจักรฮวาน

‘…หมอนั่นมาแล้วหรือ?’

บุรุษหน้าตาดีคนหนึ่ง กำลังฝึกดาบโดยสวมเสื้อผ้าเพียงครึ่งท่อนล่าง พลันชะงักอาวุธในมือ

ทันใดนั้น กลีบดอกไม้หนึ่งกลีบปลิวลงบนปลายดาบอย่างนุ่มนวล ก่อนจะส่งเสียงกรีดร้องและแหลกละเอียดเป็นผุยผงในพริบตา

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,547

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous