จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,157

‘โฉ่งฉ่างไปหน่อยรึเปล่า…?’

หลังจากกริดบดขยี้เจียงซือเหล็ก ชายหนุ่มก้มมองค้อนชุ่มเลือดพลางขมวดคิ้ว

<ค้อนตีเหล็กท้าทายเทพ>

ถูกสร้างขึ้นขณะแข่งตีเหล็กกับเทพเฮ็กเซเทียบนแอสการ์ด

นับเป็นอีกหนึ่งสุดยอดไอเท็มของโลก และยังเป็นพาเฟรเนี่ยมตกค้างชุดสุดท้าย เพราะแร่พาเฟรเนี่ยมอื่นๆ ถูกนำไปสร้างเป็นละโมบหมดแล้ว

แน่นอน เป็นความสุดยอดในแง่ของออปชันและเอฟเฟคสำหรับผลิตไอเท็ม หาใช่สมรรถภาพด้านการต่อสู้

ไม่มีออปชันสำหรับโจมตีเลยสักนิด เรียกได้ว่าไม่เหมาะจะนำมาใช้เข่นฆ่าศัตรู

พลังโจมตี : 870

ตัวเลขข้างต้นอาจสูงกว่าอาวุธเกรดอีปิกหลายชิ้น แต่ก็เท่านั้น คุณสมบัติเสริมด้านการโจมตีมีเพียงบัฟอวยพรของ 4 เทพภายในเนื้อโลหะพาเฟรเนี่ยมเท่านั้น

และเมื่อไม่ใช่อาวุธประเภทดาบ ทักษะติดตัวของวิชาดาบกริดจึงไม่แสดงผลร่วม

แต่ถึงกระนั้น…

ผัวะ!

โผละ!

ปึก!

ไม่มีเจียงซือตัวไหนทนได้มากกว่าหนึ่งทุบ

กริดแข็งแกร่งเกินไป โดยเฉพาะการมีแต้มสถานะระดับสัตว์ประหลาด

ไม่เพียงแต้มสถานะ แต่ยังรวมถึงเลเวลซึ่งเกินกว่า 400, ค่าสมญานามต่างๆ , และทักษะความชำนาญอาวุธทุกชนิด ปัจจัยทั้งหมดทำให้เจียงซือเหล็กสิ้นลมหายใจในพริบตา

โฉ่งฉ่างเกินไป

กริดย่อมทราบกฎการผจญภัยตามลำพัง

‘แบบนี้แย่แน่…’

ชายหนุ่มแอบสลับอาวุธเพราะกังวลว่าจะได้รับความสนใจจากคนรอบข้างเกินเหตุ

ค้อนมังกรคลั่งถูกนำมาสวมแทนค้อนท้าทายเทพในตอนแรก พลังโจมตีคือ 290 หน่วย

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

‘ค่อยปรกติหน่อย’

เมื่อเริ่มฆ่าเจียงซือด้วยความเร็วระดับเดียวกับคนรอบข้าง กริดอมยิ้มพึงพอใจ ถึงแม้สมญานาม ‘ตายในครั้งเดียว’ ซึ่งช่วยเพิ่มความรุนแรงคริติคอลจะแสดงผลออกมาบ้าง แต่ก็ถูกกลบเกลื่อนโดยการดึงจังหวะเหวี่ยงค้อนให้ช้าลง

‘เธอจะไม่ได้มองเราเป็นแรงเกอร์อีก’

สามครั้งในสองวิ

กริดพยายามโจมตีให้ช้าเข้าไว้ กว่าเจียงซือจะล้มลงสักตัวจึงต้องใช้เวลาพอสมควร ขณะเดียวกันก็ชำเลืองไปมองทางเฮล่า

เธอยังคงจ้องมองด้วยสายตาสรรเสริญ

เห็นท่าไม่ดี ชายหนุ่มรีบตีเนียนใช้ทักษะโจมตีพื้นฐานซึ่งได้รับจากหมู่เกาะเบเฮ็น จากนั้นก็กล่าวด้วยเสียงแสร้งหอบเหนื่อย

“แฮ่ก แฮ่ก… เจียงซือพวกนี้แข็งแกร่งชะมัด ผมต้องคอยใช้ทักษะอย่างต่อเนื่องจนมานาแทบเกลี้ยงหลอด”

“คุณเพิ่งจะใช้ทักษะไปครั้งเดียวเองนะคะ”

“เห็นแบบนั้นหรือ?”

“ใช่ค่ะ. ก่อนหน้านั้น คุณโจมตีธรรมดามาตลอด โดยเฉพาะช่วงแรก”

“…จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงครับ ผมเป็นแค่ผู้เล่นทั่วไป คงเพราะอ่อนแอเกินไป คุณจึงแยกไม่ออกว่าอันไหนโจมตีธรรมดาหรือทักษะ”

‘เขาโกหกทำไม…’

ช่างเถอะ คงมีเหตุผลส่วนตัวกระมัง…

เมื่อเฮล่าตระหนักว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการพูดความจริง เธอไม่เซ้าซี้เรื่องเก่าให้เสียอรรถรส ความสนใจของหญิงสาวถูกเปลี่ยนไปยังสภาพแวดล้อมรอบตัว

‘ถ้าเราเข้าใจไม่ผิด มันจะต้องอยู่แถวนี้…’

เหตุผลหลักในการมาเยือนทวีปตะวันออกของเฮล่าคือ : ค้นหาสมุนไพร

เธอต้องการสมุนไพรชนิดพิเศษ 7 ชนิดซึ่งไม่เจริญเติบโตบนทวีปตะวันตก

จากบรรดาทั้งเจ็ดรายชื่อ รากของดอกแดนดิไลออนคริสตัล และดอกบอลลูนขาว สามารถพบได้ใกล้กับเมืองแพงเจีย

แต่ไม่ว่าจะมองหาสักเพียงใด…

***

“อ๊ะ!”

หลังจากค้นหาอย่างสูญเปล่ามานานเกือบหนึ่งชั่วโมง ขณะเฮล่ากำลังอ่อนเพลีย ดวงตาหญิงสาวพลันลุกวาวกะทันหัน

เธอพบดอกแดนดิไลออนคริสตัลกำลังส่องประกายระยิบระยับ

ด้วยความกังวลว่าจะทำให้ผู้มีพระคุณต้องรอนาน เฮล่ารีบหยิบกล่องเครื่องมือออกมาเตรียมรวบรวม

แต่ปัญหาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

‘ระดับความยากในการรวบรวมสูงมาก!’

สำหรับแดนดิไลออนคริสตัล หากหวังนำรากไปใช้งาน จะต้องขุดออกไปพร้อมส่วนดอกเท่านั้น และเพื่อไม่ให้รากเสื่อมคุณภาพ ก็จำเป็นต้องระวังไม่ให้กลีบดอกช้ำ

แต่ความยากก็คือ กลีบดอกจะเหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสกับความอุ่นจากฝ่ามือมนุษย์

‘ถ้าต้องการขุดรากแบบไม่ให้โดนกลีบดอก คงต้องใช้เวลานานมากแน่…’

ดอกแดนดิไลออนครัสตัลไม่มีลำต้น ถัดลงไปจากดอกก็เป็นรากทันที

หรือในอีกความหมายหนึ่ง ดอกของมันแนบติดกับพื้นดิน

จำเป็นต้องขุดดินรอบดอกโดยเว้นระยะห่างไว้พอประมาณ นั่นคือวิธีเดียวในการรวบรวมรากดอกแดนดิไลออนครัสตัลในสภาพสมบูรณ์

ทว่า…

‘เราไม่อยากให้เขารอนาน…’

เฮล่าชำเลืองไปทางเคนดริกผู้กำลังต่อสู้กับเจียงซือเหล็ก

ตรงข้ามกับใบหน้าอันดุดัน เคนดริกมีนิสัยอ่อนโยนจนน่าเหลือเชื่อ คอยช่วยอำนวยความสะดวกให้เฮล่า แม้ว่าตัวเองสามารถผ่านทุ่งราบเจียงซือไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยอมสละเวลาบางส่วน เพื่อเดินให้ช้าลงและมองหาสมุนไพรตามเป้าหมายของเธอ

เฮล่าไม่เห็นแก่ตัวถึงขนาดจะขอร้องให้เขารอเธอนานนัก

‘กรุงคาราสึก็มีรากแดนดิไลออนคริสตัลขายเหมือนกัน…’

คาราสึคือเมืองหลวงของอาณาจักรโช

เมืองหลวงย่อมต้องเป็นศูนย์กลางสินค้าภายในประเทศ ไม่ใช่เรื่องแปลกหากจะมีรากแดนดิไลออนคริสตัลวางขาย

ขณะเฮล่าถอดใจด้วยสีหน้าผิดหวังและเตรียมลุกขึ้นยืน

“คุณมาหาสมุนไพรไม่ใช่หรือ?”

หลังจากจัดการเจียงชือเสร็จ กริดเดินมานั่งยองข้างเฮล่า

หญิงสาวพยักหน้า

“ค่ะ. ดิฉันกำลังรวบรวมวัตถุดิบสำหรับทำยาต้มให้คนไข้ดื่ม”

“และดอกไม้ต้นนี้ก็เป็นหนึ่งในวัตถุดิบสำคัญด้วยใช่ไหม?”

เมื่อเห็นกริดชี้ไปทางดอกแดนดิไลออนคริสตัล เฮล่าทำได้เพียงยิ้มจืดชืด

“ใช่ค่ะ แต่มันต้องใช้เวลาในการรวบรวมนานเกินไป… อะ…?”

ขณะเล่า ดวงตาหญิงสาวพลันเบิกโพลง

สืบเนื่องมาจาก เคนดริกใช้มือเปล่ากระชากดอกแดนดิไลออนขึ้นมาด้วยความไวแสง

“ด…เดี๋ยว?”

เฮล่ายังปรับอารมณ์ตัวเองไม่ได้

‘ดอกกับรากติดกันอย่างสมบูรณ์แบบ!’

ยาต้มของเธอจำเป็นต้องใช้รากแดนดิไลออนคริสตัลเกรด ‘สูง’ ขึ้นไป แต่ดอกในมือเคนดริกมีสภาพสมบูรณ์จนน่าจะอยู่ในเกรด ‘สุดยอด’

ไม่สิ อาจถึงเกรด ‘พิเศษ’ ด้วยซ้ำ

“ค…คุณมีงานอดิเรกเป็นนักรวบรวมสมุนไพรหรือคะ?”

ดอกแดนดิไลออนครัสติลซึ่งเธอไม่สามารถดึงออกมาได้แม้จะมีเครื่องมือเพียบพร้อม แต่ชายคนนี้กลับทำสำเร็จด้วยมือเปล่า

…แถมยังในพริบตา

กริดยื่นสมุนไพรคุณภาพสูงให้เฮล่า

“ผมขายราคาตลาด”

“ด…ด้วยความยินดีค่ะ!”

แต่ไหนแต่ไร สมุนไพรเกรดพิเศษจะถูกผูกขาดโดยคนของราชวงศ์เท่านั้น

เฮล่ารีบพยักหน้าโดยไม่ลังเล ดอกไม้คุณภาพสูงเช่นนี้ เกรงว่าแม้แต่ในคาราสึก็อาจหาไม่ได้

***

[ทักษะ ‘เก็บสมุนไพรขั้นสูง’ ถูกเปิดใช้งาน]

[เพิ่มความเร็วในการรวบรวมสมุนไพร และมีโอกาสได้รับสมุนไพรเกรดสูงขึ้น]

‘ไม่เลว’

เฉกเช่นทักษะขุดแร่ซึ่งได้จากการฝืนขุดแร่ด้วยตัวเอง ทักษะเก็บสมุนไพรก็ถูกเปิดใช้งานในลักษณะเดียวกัน

อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์ปรกติ ทักษะใหม่จะเริ่มต้นด้วยระดับ ‘ขั้นต้น’ เสมอ แต่กริดกลับได้รับทักษะ ‘ขั้นสูง’ ทันที

ปรากฏการณ์นี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ เนื่องจากการเก็บสมุนไพรครั้งแรกของกริด ได้กระทำกับดอกแดนดิไลออนครัสตัลสุดหายาก แถมผลลัพธ์ยังออกมาสมบูรณ์แบบ

‘เป็นเพราะเราทำความดี พระเจ้าก็เลยอวยพร…’

ปัจจุบัน ช่องสัมภาระกริดมีดอกแดนดิไลออนคริสตัลมากถึง 12 ราก

เฮล่ายินดีจ่าย 53 เหรียญทองเพื่อซื้อดอกแดนดิไลออนคริสตัลไปจากชายหนุ่มหนึ่งราก

มูลค่าสูงกว่า 60,000 วอนเล็กน้อย

‘แค่เก็บสมุนไพรไม่กี่ต้น เราก็จะได้กินอาหารแบบหรูหราไปทั้งเดือน…’

ชีวิตจะไม่ขาดโปรตีนไปอีกนาน

ในระยะหลัง กริดแทบไม่มีรายได้ทางอื่นนอกจากค่าเช่าตึก กำไรมหาศาลในวันนี้จึงถือเป็นเรื่องน่ายินดีจนอยากฮัมเพลงเสียงดัง

บางที นับตั้งแต่มันเกิดมา อาจไม่มีครั้งใดสามารถทำกำไรมหาศาลภายในระยะเวลาสั้นๆ เช่นนี้อีกแล้ว

เฮล่าจ้องมองราวกับกริดเป็นสัตว์ประหลาด

‘เขาเป็นใครกันแน่…’

ดอกแดนดิไลออนครัสตัลนับว่ามีมูลค่าทางการตลาดสูง แม้จะอยู่ใกล้กับเมืองเริ่มต้นอย่างแพงเจีย แต่ปริมาณในธรรมชาติมีน้อยมาก

ตัวอย่างชัดเจนคือ นับตั้งแต่เฮล่าได้พบดอกแรก สองชั่วโมงถัดมา ตลอดทางเดินบนทุ่งโล่ง เธอไม่พบเพิ่มเลยแม้แต่ดอกเดียว

แต่เคนดริกกลับพบมากถึง 11 ดอก แถมยังเด็ดออกมาได้อย่างไร้จุดตำหนิ

‘เราเข้าใจว่าทักษะการเก็บสมุนไพรสามารถฝึกฝนกันได้ แต่ทำไมเขาถึงพบดอกแดนดิไลออนครัสตัลง่ายขนาดนี้!’

หืม… ใช้อาวุธประเภทค้อน คงไม่ใช่คลาสนักลอบสังหาร

“เอาอีกไหม?”

คนทั้งสองเดินมาถึงเขตทุ่งกว้างใหม่และได้พบเจียงซือเหล็กอีกหนึ่งกลุ่ม

ขณะกริดเตรียมจัดการ เฮล่าส่ายหัว

“แค่นี้พอแล้วค่ะ”

ในทางความเป็นจริง เธอต้องการสมุนไพรเกรดพิเศษเช่นนี้เป็นจำนวนมาก นี่คือโอกาสเพียงน้อยครั้งในชีวิต แต่สถานภาพทางการเงินกลับไม่เอื้ออำนวยให้ทำ

ขณะเฮล่าตอบด้วยสีหน้าขื่นขม กริดยื่นดอกแดนดิไลออนคริสตัลให้เธอจำนวนสองราก

“คุณต้องได้ใช้มันแน่ รับไว้เถอะ”

“อ…เอ๋…”

เฮล่ารีบโบกไม้มือ

“ฉ…ฉันคงรบกวนคุณมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว… อ…อีกอย่าง ฉันแต่งงานแล้วค่ะ!”

“ไม่ใช่ของขวัญ แต่เป็นการลงทุน”

เมื่อบทสนทนาเริ่มดำเนินไปในทิศทางประหลาด กริดรีบขจัดความเข้าใจผิด

แต่มันพูดไม่หมด สำหรับชายหนุ่ม นี่เป็นทั้งของขวัญและการลงทุน

จะมีหมอสักกี่คน ยอมถ่อมาไกลถึงทวีปตะวันออก ยอมเสี่ยงอันตรายแม้ว่าจะไม่มีทักษะด้านต่อสู้เลย ทั้งหมดเพียงเพื่อรักษาคนไข้ของเธอ

ถูกต้อง หากนับเฉพาะด้านจิตใจ เฮล่าไม่ใช่หมอธรรมดาอย่างแน่นอน และบางที อาจมีพรสวรรค์สูงกว่าผู้เล่นอื่นในคลาสเดียวกัน

หลังจากลังเลอยู่นาน เฮล่าพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มสดใส มือข้างหนึ่งรีบคว้าสมุนไพรไปถือ

“ฉันขอสัญญาว่าการลงทุนของคุณในวันนี้จะไม่สูญเปล่า ขอบคุณมากค่ะ!”

หงึก. หงึก.

เฮล่าขอบคุณหนแล้วหนเล่า จนกระทั่งแยกย้ายไปทางทางทิศใต้ของแพงเจีย

เธอทราบดี ทางทิศเหนือจะมีชุมชนมอนสเตอร์จำนวนมาก การข้ามไปโดยตรงแทบไม่มีโอกาสสำเร็จ ฉะนั้น ถึงจะลำบากสักหน่อย แต่การอ้อมเข้าไปในอาณาจักรคายาและวกกลับเข้าคาราสึจึงเป็นเรื่องฉลาดกว่า

‘แล้วพบกันใหม่นะคะ คุณแรงเกอร์ลึกลับ’

เทียบกันระหว่างก่อนและหลังได้พบเคนดริก ผ้าพันแผลของเฮล่าไม่พร่องลงเลยสักนิด

สิ่งนี้หมายความว่า ในการฝ่าดงเจียงซือเป็นระยะทางยาว เคนดริก ผู้ไม่หยุดพักเลยสักครั้งตลอดสองชั่วโมงเต็ม ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียว

ช่างยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้

***

“เวทตรวจจับ”

ทันทีเมื่อมาถึงชุมชนวัวขี้เกียจ กริดเปิดใช้งานเวทมนตร์ตรวจจับอย่างระมัดระวัง

แม้จะเป็นเหนือมนุษย์ผู้มองเห็นได้กว้างไกลและรอบทิศ แต่เวทมนตร์ตรวจจับจะช่วยบอกรายละเอียดของมอนสเตอร์ได้บางส่วน เมื่อกริดเห็นวัวฝูงใหญ่กำลังยืนเล็มหน้า มันไม่อยากเสี่ยงเข้าไปอย่างบุ่มบ่าม

‘ถ้ามีศัตรูตัวอื่นดักซุ่มอยู่รอบๆ เราจะถูกล้อมโจมตีทันที’

ห้ามประมาทโดยเด็ดขาด

ชุมชนมอนสเตอร์ของทวีปตะวันออกนั้นไม่ธรรมดา ตัวอย่างชัดเจนคือชุมชนหนูใหญ่พิษ

ราชินีหนูและคู่ครองมีเลเวลไม่ต่ำกว่า 400 เมื่อหลายปีก่อน แถมมอนสเตอร์ทั่วไปก็ยังนับว่าแข็งแกร่ง

เหนือสิ่งอื่นใด ตลอดช่วงสองปีหลัง มีผู้เล่นจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามายังทวีปตะวันออก แต่ชุมชนวัวขี้เกียจกลับยังคงไม่ถูกทำลาย สิ่งนี้สามารถพิสูจน์ได้หลายเรื่องทีเดียว

‘ไม่มีการดักซุ่ม’

วัวกลุ่มใหญ่กำลังยืนเล็มหญ้าบนทุ่งกว้าง

ทุกตัวอยู่ในการมองเห็น

ประเมินจากลายละเอียดของมอนสเตอร์ กริดตัดสินใจนำดาบอัสนีออกมาถือ พลางสั่งให้หัตถ์เทวะเข้าไปโจมตีวัวตัวใกล้สุดเพื่อทดสอบ

มออออ!

เมื่อวัวตัวหนึ่งถูกดาบในมือหัตถ์เทวะฟันใส่จนเกิดแผลทางยาว มันรีบหันขวับและหากริดพบภายในหนึ่งวิินาที

ตึง! ตึง! ตึง!

ยิ่งวัวตัวดังกล่าวตะกุยเท้าเข้ามาใกล้ พื้นดินก็ยิ่งสั่นสะเทือนรุนแรง

ขณะเดียวกัน กริดก็เริ่มตระหนักว่าอีกฝ่ายมีขนาดร่างกายใหญ่โตเพียงใด

‘ก่อนอื่นก็ต้องประเมินฝีมือเบื้องต้น’

ชายหนุ่มเตรียมรับแรงกระแทกจากการโขกด้วยศีรษะของวัวสามเขา มันเพ่งสมาธิจับตามองอีกฝ่ายไม่กะพริบ รอให้วัวประหลาดวิ่งเข้าสู่ระยะสังหารก่อนจึงค่อยลงมือ

ทว่า กริดกลับไม่มีโอกาสได้ออกแรง

สืบเนื่องมาจาก วัวประหลาดพลันชะงักกะทันหันและวกกลับไปยังจุดกินหญ้าเมื่อครู่

มอออออ~

“…”

กริดเห็นเต็มสองตาว่า บาดแผลเฉือนจากหัตถ์เทวะบนร่างกายวัว เริ่มฟื้นฟูด้วยความเร็วสูงจนหายสนิทภายในเวลาไม่นาน

วัวกลุ่มใหญ่ยังคงก้มหน้ากินหญ้าในจุดเดิมโดยลืมความโกรธก่อนหน้าไปจนหมด

ทำไมมันถึงชื่อวัวขี้เกียจ… และทำไมถึงยังไม่มีใครยืดครองชุมชนแห่งนี้ได้สักที…

‘คงลากออกมาฆ่าทีละตัวไม่ได้ และถ้าเข้าไปในทุ่งหญ้า ก็ต้องเผชิญหน้ากับวัวหลายร้อยตัวพร้อมกันในคราวเดียว ถ้าหวังโจมตีจากระยะไกล ก็ต้องรุนแรงมากพอจะปลิดชีพโดยเร็ว’

แต่เมื่อประเมินจากความถึกทนและหลอดพลังชีวิต การฆ่าจากระยะไกลแทบเป็นไปไม่ได้

นอกเสียจากจะมีทักษะโจมตีระยะไกลรุนแรงสักชนิด…

‘จริงสิ… มายา’

กริดรีบรำดาบชดช้อย เปลี่ยนให้การโจมตีธรรมดากลายเป็นระยะไกลและรุนแรงกว่าเดิมสองเท่า

ซู่ว—!

ฝ่าเท้าเริ่มลอยจากพื้น เกลียวสายลมเริ่มแผ่ออกไปรอบตัวทีละนิด

มอออออ~

วัวประหลาดยังคงกินหญ้าในจุดเก่า สายตาเหลือบมองกริดอย่างเหยียดหยันเสียเต็มประดา

ฟุ่บ!

ชายหนุ่มตวัดดาบใส่

ปัจจุบัน มันกำลังสวมถุงมืออเล็กซ์

หรือก็คือ คลื่นดาบ 9 เส้นต่อหนึ่งวินาที

ฟุ่บ! ฟุ่บ!ฟุ่บ!ฟุ่บ!ฟุ่บ!…

วัวหลายร้อยตัวเริ่มปรี่เข้าหากริดอย่างบ้าคลั่ง แต่ทั้งหมดมีชะตากรรมต้องกลายเป็นแสงสีเทาภายในเวลาอันสั้นอย่างเท่าเทียม

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,546

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous