จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,131
[ท่านทำการกลืน <ยามังกร>]
[มวลมานาปริมาณมหาศาลกำลังไหลเวียนภายในร่างกาย]
[มานามีจำนวนมากเกินไป! เพื่อให้ร่างกายรับไหว ระบบจะทำการขยายแก่นมานา!]
เหตุการณ์ดำเนินไปได้ด้วยดี
ดูเหมือนยามังกรจะทำงานของมันได้อย่างถูกต้องเหมาะสม
จนกระทั่ง
[แก่นมานาของท่านไม่เคยถูกขัดเกลามาก่อน กระบวนการขยายจึงเป็นไปอย่างเชื่องช้า…]
[กระแสมานาเริ่มล้นทะลัก…]
[ระบบขอแนะนำให้ท่านยอมสละมานาส่วนเกินออกจากร่าง กรุณายืนยัน]
กริดเริ่มตระหนักว่ามันไม่ปรกติอีกแล้ว
[กระแสมานาส่วนเกินได้สร้างรอยร้าวภายในแก่นมานาซึ่งกำลังขยายตัว!]
“…!”
นรกได้เริ่มขึ้น
นอกเหนือจากความรู้สึกราวกับท้องถูกแทงด้วยมีดหลายสิบเล่มพร้อมกัน เส้นเลือดใหญ่ทั่วร่างกายพลันหดเกร็งกะทันหัน
ความเจ็บปวดแสนสาหัสแพร่กระจายแล่นขึ้นลงหัวจรดเท้า
‘นี่มัน… อะไรกัน…!’
อาการวิงเวียนและทุกข์ทรมานยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่เปิดช่องว่างให้หยุดพัก
ประหนึ่งจิตใจและร่างกายกำลังถูกแผดเผาทั้งเป็น
[ท่านได้รับบาดเจ็บภายใน!]
[แก่นมานาได้รับความเสียหาย กระบวนการรวบรวมมานาเป็นไปอย่างยากลำบาก!]
[ระบบแนะนำให้ถ่ายมานาส่วนเกินออกเพื่อลดความเสียหายกับร่างกาย กรุณายืนยัน]
ข้อความระบบย้ำเตือนอีกครั้ง
กริดเกือบกดยืนยันหลายรอบ
แต่ในตอนสุดท้าย ชายหนุ่มกลับเลือกกัดฟันทนและหันหลังให้คำเตือนดังกล่าว
ยามังกรคือไอเท็มประเภทใช้แล้วหมดไป
เกรดของมันคือมิธ
คำอธิบายระบุว่าแม้แต่เทพยังปรารถนาแย่งชิง ดังนั้นกริดอาจไม่มีโอกาสได้ครอบครองอีกเลยตลอดชีวิต
มันจึงไม่ต้องการลดทอนประสิทธิภาพดั้งเดิมของยามังกรลง สามารถยกระดับตัวละครได้เท่าไรก็จงใส่มาให้หมด
“คึ่ก…!”
ความเจ็บปวดยังคงดำเนินต่อไป
แต่นอกจากจะปรับตัวให้คุ้นชินไม่ได้ อาการทรมานกลับยิ่งทวีความรุนแรงทุกขณะ
เหตุการณ์เฉียดใกล้ความตายเริ่มย้อนกลับมาในความทรงจำกริดทีละฉาก
ไล่เรียงตั้งแต่ยูร่าสมัยยังเป็นแม่มดโลหิต มาลาคัสและสาวกยาธาน สันตะปาปาเดรวิโก้ ผู้ท้าชิงตำแหน่งสันตะปาปา ปาสคาล เฮลกาโอแห่งเพลิงโลกันตร์ กองทัพโกเล็มของบราฮัม แรนดี้ร่างจำแลงแพ็กม่า ผู้คอยปกป้องความสงบสุขของผืนป่าลึกลับ เอลฟิน·สโตนและแวมไพร์ทายาท อีโก้ของอดีตตำนานบนหมู่เกาะเบเอ็น ครอเกล แอ็กนัส เมอร์เซเดส อัศวินสีชาด มังกรบันเฮเลียร์ ยังบันการัม…
กริดถูกความเจ็บปวดแสนสาหัสรุมเร้าจนเริ่มเห็นภาพหลอน มันคิดว่าตัวเองกำลังถูกบุคคลเหล่านั้นรุมโจมตี ‘ให้ถึงแก่ความตาย’
ทว่า
‘เราทนไหว…!’
มันเตรียมใจรอรับความเจ็บปวด
หากต้องยอมแพ้ทุกครั้งเมื่อเริ่มมีอุปสรรคเข้ามาขัดขวาง กริดคงไม่พัฒนาตัวเองจนมาถึงจุดนี้ได้แน่
“ฝ่าบาท? ฝ่าบาทเพคะ!!”
ขณะกำลังยืนคุ้มกันหน้าทางเข้าห้องฝึกวิชาตามปรกติ เมอร์เซเดสเริ่มสัมผัสถึงความไม่ชอบมาพากล เธอพบว่าราชาของตนมีอาการแปลกไป
เมื่อหันกลับมาเห็นกริดนอนขดร่างใจกลางลานฝึกซ้อม สีหน้าอัศวินสาวพลันขาวซีด
“ฝ่าบาท!! …หือ!?”
ขณะเมอร์เซเดสกำลังช่วยพยุงกริดผู้กำลังแสดงสีหน้าเจ็บปวด
เธอสัมผัสได้ว่าผิวหนังชายหนุ่มร้อนฉ่ายิ่งกว่าลาวาเดือดปะทุ
แต่เมอร์เซเดสคือหญิงสาวผู้ต่อให้ร่างกายถูกแผดเผาทั้งเป็น ก็ต้องช่วยเจ้านายให้จงได้
ฉ่า!!
อัศวินในตำนานฝืนกลืนความเจ็บปวดลงคอขณะแบกกริดขึ้นหลัง
ความร้อนจากร่างกายอีกฝ่ายส่งผลให้เส้นผมและชุดเกราะเริ่มเกิดร้อยไหม้ดำเข้ม แต่เธอหาได้แยแส
อย่างไรก็ตาม ขณะหล่อนกำลังจะแบกกริดไปวิ่งไปหาจอมปราชญ์สติกส์ ชายหนุ่มฝืนอ้าปากเปล่งเสียงอย่างทรมาน
“ฉัน… ไม่เป็นไร”
แหบพร่าแหลมเล็กราวกับเอาเล็บขูดเหล็ก
กริดอาเจียนก้อนเลือดคำใหญ่กะทันหัน ตามด้วยการเปล่งวาจาเจือกลิ่นคาวเลือดเมื่อลมหายใจถูกพ่นออกมา
“วางฉัน… ลง…”
“… รับทราบเพคะ”
อัศวินสาวสวยใช้ดาบฟันเส้นผมส่วนไหม้เกรียมของตัวเองออก จากนั้นก็คุกเข่าสองข้างลงตรงหน้ากริดผู้กำลังทุกข์ทรมานในสภาพนอนปิดตา
‘เราสาบานกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำสอง’
เมอร์เซเดสใช้ดวงเพ่งมองกริดอย่างละเอียดทุกซอกมุม
เนตรมองทะลุได้ระบุว่า เจ้านายของเธออยู่ระหว่างกระบวนการพัฒนาร่างกายอย่างก้าวกระโดด
***
[ระบบแนะนำให้ถ่ายมานาส่วนเกินออกเพื่อลดความเสียหายกับร่างกาย กรุณายืนยัน]
ข้อความระบบเดิมเวียนมาอีกครั้ง
กริดไม่ได้นับว่ากี่หนแล้ว
จะมัวนับได้อย่างไร ในเมื่อการหายใจยังกระทำได้ยากลำบาก
[ระบบแนะนำให้ถ่ายมานาส่วนเกินออกเพื่อลดความเสียหายกับร่างกาย กรุณายืนยัน]
“โอ๊กกกก!!”
กริดนอนชักกระตุกรุนแรงบนพื้นลานฝึก จากนั้นก็สำรอกโลหิตคำโตออกมาอีกครั้ง
มุมปากเมอร์เซเดสกำลังสั่นระริก
เนตรมองทะลุเพ่งมองร่างกายชายตรงหน้า
กระแสมานาจำนวนมาก ซึ่งเคยอาละวาดอย่างเกรี้ยวกราดภายในเส้นเลือดและหลอดลม ปัจจุบันเริ่มไหลเวียนย้อนกลับเข้าหาแก่นมานาทีละนิด
กริดกำลังพยายามอย่างหนัก
สถานการณ์อาจแย่ลงกะทันหัน หากมีใครสักคนเผลอไปสัมผัสร่างกายเข้า
‘ฝ่าบาท… พยายามเข้านะคะ’
ราวกับกำลังใจจากเธอสามารถส่งถึงกริด
[กระแสมานาบางส่วนเริ่มไหลมารวมตัวกับแก่นมานาของท่าน!]
[รอยร้าวบนแก่นมานากำลังฟื้นฟูตัวเอง!]
[แก่นมานาของท่านเข้าสู่กระบวนการขยายตัวระดับ 1!]
[มานาสูงสุดเพิ่มขึ้น 3,000 หน่วยถาวร]
[การขยายแก่นมานาช่วยเสริมประสิทธิภาพให้คลาส <มหากาพย์จอมดาบเวท> ส่งผลให้ทักษะ <วิชาดาบกริด> ทรงพลังขึ้นเล็กน้อย]
กริดมีการเปลี่ยนแปลงเป็นหนแรกหลังจากดำดิ่งอยู่ในห้วงนรกมาพักใหญ่
แต่ความเจ็บปวดยังคงไม่หายไป
ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น
กระแสมานาจากยามังกรมีปริมาณมหาศาลเกินกว่าร่างกายจะรับไหว ถึงจะเป็นกายาของเหนือมนุษย์ก็ตาม
การขยายแก่นมานาเพียง ‘ระดับ 1’ จึงไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดลงได้
“คึ่ก…!”
สมองของมันเริ่มขาวโพลน
คำว่า ‘ยอมแพ้ดีกว่า’ คอยรบกวนจิตใจกริดหนแล้วหนเล่า
‘เราควรพอใจแค่นี้ดีไหม…?’
สำหรับกริดผู้มีค่าสติปัญญาต่ำต้อย การต้องทนต่อความเจ็บปวดทางใจเป็นเวลานานย่อมไม่ใช่เรื่องดีต่อร่างกาย
หนึ่งนาทียาวนานราวกับหนึ่งวัน
เหมือนกับมันกำลังเล่นเกมจำลองตกนรกทั้งเป็น พร้อมสูญเสียสติสัมปชัญญะได้ทุกเมื่อ
ทว่า
‘… ยังหรอก… ยังได้อีกนิด…’
มันกัดฟันทำลายกำแพงขีดจำกัด
กริดยอมอดทนเพราะมันทราบดีกว่าใครว่า ความนึกเสียดายถ้าพลาดโอกาสสำคัญในชีวิต จะสร้างความเจ็บปวดได้มากกว่าวินาทีนี้หลายสิบหลายร้อยเท่าตัว
“…!”
กริดเจ็บปวดจนเผลอหมดสติไปชั่วครู่
ความเจ็บปวดแสนสาหัสราวกับประกันชีวิตอมตะทำงานซ้ำไปซ้ำมา เริ่มกลับมารุมเร้าร่างกายอย่างทารุณอีกระลอก
อาการนอนชักกระตุกกำเริบ
‘อีกนิด… ขออีกแค่นิดเดียวเท่านั้น…!’
หมับ.
ขณะกริดกำลังดิ้นทุรนทุรายบนพื้นลานฝึกในสภาพหลับตา เมอร์เซเดสได้ยื่นสองแขนของเธอออกมากุมสองมือชายหนุ่มไว้อย่างแนบแน่น
บังเอิญเกิดขึ้นในจังหวะอันเหมาะสม
กริดไม่เหลือบเรี่ยวแรงจะสลัดมือออก มันปล่อยให้ฝ่ามือแสนอ่อนโยนของเมอร์เซเดส สัมผัสทั้งสิบนิ้วของตนไว้อย่างอบอุ่น
ฉ่า…
ฝ่ามือเมอร์เซเดสเริ่มถูกความร้อนแผดเผา
[กระแสมานาทำให้แก่นมานาเกิดรอยร้าว! แก่นมานากำลังขยายตัวอีกครั้ง!]
[ระบบแนะนำให้ถ่ายมานาส่วนเกินออกเพื่อลดความเสียหายกับร่างกาย กรุณายืนยัน]
ข้อความระบบบัดซบแสดงขึ้นต่อเนื่องราวกับไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย สตินึกคิดของกริดใกล้หลุดลอยอย่างแท้จริง
ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าแก่นมานาจะขยายตัวสำเร็จ…?
ท่ามกลางสมองขาวโพลน กริดไม่มีทางคำนวณอะไรได้ทั้งสิ้น
“…”
ชายหนุ่มฝืนลืมตาอย่างเชื่องช้า
มันต้องการทราบว่าขุมนรกของตนผ่านไปแล้วกี่ชั่วโมง หรือกี่วัน เพื่อจะได้เตรียมใจถูกว่าควรอดทนต่อหรือไม่
แต่ไม่ได้ใกล้เคียงเลยสักนิด
‘สิบนาที…?’
หัวใจกริดพลันดิ่งวูบหลังจากยืนยันตัวเลขนาฬิกาตรงมุมบนหน้าจอเกม
หลังจากกินยามังกร… เพิ่งผ่านไปแค่สิบนาทีเองหรือ?
นึกว่าวันนึงแล้ว…
‘แบบนี้ไม่ไหวแน่…’
กระบวนการขยายแก่นมานาเพิ่งเริ่มขึ้นได้แค่สิบนาที แต่จิตใจของมันแทบแตกสลาย
กริดไม่รู้เลยว่าต้องใช้กี่นาทีเพื่อให้แก่นมานาขยายครบสมบูรณ์ทุกขั้นตอน
อาจได้กลายเป็นบ้าก่อนจะเสร็จ
“…”
กริดหันไปมองด้านข้าง
เมอร์เซเดสกำลังหลับตาสวดภาวนาให้ตนข้ามผ่านสถานการณ์อย่างปลอดภัย
ฝ่ามือของเธอ ซึ่งกำลังจับมือตนไว้แน่น กลายเป็นสีแดงพองประหนึ่งเพิ่งจับเหล็กร้อน
เมื่อเห็นเช่นนั้น กริดตัดสินใจทันที
‘พอแล้ว…’
การดิ้นรนจบลงเพียงเท่านี้
มันไม่คิดเพิกเฉยต่อข้อความระบบอีก
[ระบบแนะนำให้ถ่ายมานาส่วนเกินออกเพื่อลดความเสียหายกับร่างกาย กรุณายืนยัน]
‘ยืนยัน… ดีไหม?’
พอกันที
ขณะกริดกำลังจะตะโกนความปรารถนาจากส่วนลึกของจิตใจออกไป
> ไม่สมกับเป็นนายเลยนะ
น้ำเสียงเย้ยหยันพลันดังก้องในหัว
> นายถนัดทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังไม่ใช่หรือ? ถนัดพฤติกรรมสมองน้อย ใช้ความรู้สึกนำเหตุผลเสมอ แต่ยอมตัดใจเพราะสงสารผู้หญิงคนหนึ่งเนี่ยนะ? น่าหงุดหงิดชะมัด
ถ้อยคำดังกล่าวอัดแน่นด้วยความจองหอง
บุคคลซึ่งกริดปรารถนาจะได้ยินเสียงมาตลอด ปัจจุบันลืมตาตื่นขึ้น
‘บราฮัม…!’
[ดวงวิญญาณของมหาจอมเวทในตำนาน ‘บราฮัม’ เริ่มจัดระเบียบกระแสมานาซึ่งกำลังอาละวาดภายในร่างกายท่าน!]
[รอยร้าวบนแก่นมานาถูกฟื้นฟูโดยสมบูรณ์]
[หลอดลมกับเส้นเลือดซึ่งขยายตัวจนถึงขีดกำจัดและใกล้ระเบิดเต็มที ปัจจุบันเริ่มเข้าสู่ภาวะสงบนิ่ง]
[กระแสมานาจำนวนมากไหลมารวมตัวกับแก่นมานาของท่าน!]
[แก่นมานาของท่านขยายขนาดกลายเป็นระดับ 2!]
[ค่ามานาสูงสุดเพิ่มขึ้น 3,000 หน่วยถาวร]
[คลาส <มหากาพย์จอมดาบเวท> ถูกยกระดับจากการขยายขนาดแก่นมานา ท่านสามารถเรียน <เวทมนตร์พื้นฐาน> ได้แล้ว]
> ฮึ!
[ดวงวิญญาณมหาจอมเวทในตำนานทำการปรับแต่งแก่นมานาของท่าน ท่านไม่สามารถเรียน <เวทมนตร์พื้นฐาน> ได้ แต่ระยะหน่วงของ <วิชาดาบกริด> จะลดลงจากเดิม]
[แก่นมานาของท่านขยายเป็นระดับ 3!]
[ค่ามานาสูงสุดเพิ่มขึ้น 3,000 หน่วยถาวร]
[คลาส <มหากาพย์จอมดาบเวท> ถูกยกระดับจากการขยายขนาดแก่นมานา ท่านสามารถเรียน <เวทมนตร์ขั้นต้น> ได้]
> ไม่จำเป็น
[ดวงวิญญาณมหาจอมเวทในตำนานทำการปรับแต่งแก่นมานาของท่าน ท่านไม่สามารถเรียน <เวทมนตร์ขั้นต้น> ได้ แต่ความเร็วในการร่าย <วิชาดาบกริด> จะลดลงจากเดิม]
> ท่ารำดาบไม่สามารถเอาชนะการดวลดาบได้อย่างนั้นหรือ…? อย่าทำให้ขำหน่อยเลย
ถ้อยคำบราฮัมเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน
> จงลืมคำพูดของเจ้านั่นเสีย ไม่ว่าจะชื่อบีบันหรืออะไรก็ตาม ท่ารำดาบของเจ้าไม่เป็นสองรองใครแน่นอน มีศักยภาพเป็นล้นพ้นจนแม้แต่ฉันก็มิอาจวัดได้
[บุคคลนิรนามกำลังเขียนบทกวีมหากาพย์ลำดับสาม]
“เรื่องนั้น… ฉันรู้อยู่แล้ว”
ความเจ็บปวดทางร่างกายพลันสลายไปจากตัวกริดราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ขณะชายหนุ่มสัมผัสฝ่ามืออันบวมพองของเมอร์เซเดสด้วยสีหน้าเจ็บแปลบ ก่อนจะเพ่งสมาธิคุยกับบราฮัมโดยไม่สนใจข้อความโลก
“ฉันไม่เคยคิดว่าวิชาดาบของฉันและนาย จะด้อยกว่าของใครหรอกนะ”
[มหากาพย์เริ่มด้วยการพานพบสหายเก่า]
> ฮึ! เรื่องนั้นช่างมันก่อน… ตอนนี้นายเองก็คงสัมผัสได้เหมือนกันใช่ไหม
“…ใช่”
> อา… ดวงวิญญาณของฉันฟื้นฟูกลับมาอย่างสมบูรณ์แล้ว มังกรระยำนั่นช่วยได้มากทีเดียว
[เนื่องจากเขาได้กินหัวใจมังกรเข้าไป]
“นายกำลังจะคืนชีพใช่ไหม…”
> ถูกต้อง เบื่อจะเป็นปรสิตในร่างนายแล้ว
[แต่หลังจากได้พบสหายเก่า เขากลับต้องกล่าวคำอำลาทันที]
“แล้วนายจะทำอะไรต่อ”
> แน่นอนอยู่แล้ว ต้องรีบฟื้นฟูร่างเนื้อกลับมา
“…”
> จากนั้นก็แก้แค้น และทดแทนบุญคุณ
“อย่างนั้นหรือ…”
> อย่างนั้นหรืออะไรกัน? อย่าทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าได้ไหม
“…?”
> นายเองก็ต้องช่วยฉันด้วย
> ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณอันน่าขยะแขยงนานนัก อยากเริ่มชีวิตใหม่แทบแย่แล้ว ดังนั้นนายต้องหาบ้านในอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ให้ฉันสักหลัง
[แต่คำบอกลา คือจุดเริ่มต้นของการได้พบพานอย่างแท้จริง]
น้ำตาจะไหล
ReplyDeleteลงหลักปักฐานซะที
ReplyDeleteบราฮัมมม ในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาสักทีนะ เป็นตอนที่ไม่ต้องอธิบายมากแต่อบอุ่นหัวใจดีจัง
ReplyDeleteขอบคุณสำหรับงานแปล
บทบราฮัมมาทีไรกินใจทุกที
ReplyDeleteแผลสด แผลเปลื่อย แผลไฟไหม้ น้ำร้อนลวก ผิวหนังอักเสบ เป็นหนอง ใช้เย็นเตร๊กซ์ เจ้าของเดียวกับโทนาฟ 😆
ReplyDeleteยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเหล่าตำนานรุ่นก่อนแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อมาก
ReplyDeleteรักบราฮัมมากกกกกก โผล่มาช่วยเวลากริดเผชิญปัญหาร้ายแรงเสมอ
ReplyDelete