จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1087

“ยองวู นายไม่อยากไปเดทกับฉันหรือ?”

หลังจากเกล็นฮาลกลับไป ยูร่าซักถามอย่างไร้เรี่ยวแรง

กริดเริ่มสังเกตเห็นว่า สายตาคนรอบข้างเปี่ยมด้วยบรรยากาศแปลกประหลาด

“ค…แค่บอกว่าช่วงนี้คงไม่ว่าง ไม่ใช่ไม่อยากเดทกับเธอ”

“แล้วมันไม่เหมือนกันตรงไหน?”

ความไร้เดียงสาของชายหนุ่มส่งผลให้แวนเนอร์และสิบวีรชนคนอื่นต่างพากันส่ายศีรษะ

ยูร่ายืนจ้องกริดไม่กะพริบตา

เธอใช้มือลูบไล้ปลายเส้นผมอย่างทะนุถนอมก่อนจะมัดรวบ ลักษณะท่าทางคล้ายคลึงนางแบบในนิตยสารเกี่ยวกับชายหาด ทุกคนในห้องพลันสัมผัสถึงกลิ่นอายของแดดและน้ำทะเลได้ทันที

“ท…ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้น?”

ความงดงามตรงหน้าช่างยากจะละสายตาออกห่าง ยูร่าไม่เหมือนกับมนุษย์ของโลกใบนี้

ขณะจ้องหน้ายูร่าได้สองสามวินาที กริดรีบเบือนศีรษะหนีอย่างเขินอาย

“…เข้าใจแล้ว”

ยูร่าผงกหัวด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“นี่คือสาเหตุทำให้ฉันล้าหลังสินะ”

“…?”

“ยกเลิกเดทไปก่อนก็ได้”

“…หือ?”

“ฉันเองก็จะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน”

ยูร่าคือแรงเกอร์หลักเดียว ย่อมต้องเล่นซาทิสฟายจนถึงขีดกำจัดชั่วโมงออนไลน์เหมือนคนอื่น ความกระหายในซาทิสฟายมีมากจนใช้เวลาว่างไปกับการออกกำลังกายและหาข้อมูลเกี่ยวกับเกม

อย่างไรก็ตาม การกระทำเช่นนี้มิได้พิเศษ

แรงเกอร์แทบทุกคน รวมถึงผู้เล่นซึ่งหารายได้หลักจากซาทิสฟาย ทั้งหมดล้วนออนไลน์เต็มขีดกำจัดและหมั่นหาข้อมูลของเกมอยู่เสมอ

แต่การลงทุนในปริมาณเท่ากันไม่ได้หมายความว่าผลลัพธ์จะออกมาเท่ากัน

หากเป็นเช่นนั้นจริง ระบบแรงเกอร์ซึ่งถูกจำกัดจำนวนไว้ คงไม่มีอยู่ตั้งแต่แรก

ยูร่าไตร่ตรอง

เพื่อให้เป็นเหมือนกริด ตัวเธอต้องทุ่มเทความเอาใจใส่กับซาทิสฟายตลอดเวลาขณะสมองตื่นตัว หรือก็คือ นอกเสียจากตอนนอน เธอต้องคลั่งไคล้โลกซาทิสฟายให้มากเท่ากริด

หากมัวแต่คิดว่าวันนี้จะไปเที่ยวไหนกับชายในฝัน ทั้งวันคงไม่มีสมาธิกับซาทิสฟายเพราะหัวใจมัวแต่เต้นโครมคราม

ขณะยูร่าเปิดประตูขุมนรกเตรียมจากลา กริดรีบตะโกนไล่หลังอย่างลนลาน

“เธอเข้าใจผิดแล้ว! ฉันแค่โชคดีกว่าใคร!”

…ตนคือคนโชคดี

กริดไม่เคยคิดแบบนี้จนกระทั่งหนึ่งปีก่อน

ความคิดก่อนหน้านั้นมีเพียง

…อย่างเราเนี่ยนะโชคดี? แบบนั้นโลกคนไม่มีใครโชคร้ายอีกแล้ว

…ตำแหน่งปัจจุบันของตนมาจากความเพียรพยายามโดยไม่ย่อท้อต่างหาก

มันเคยเชื่อเช่นนั้นมาตลอด

ทุกครั้งเมื่อได้เห็นชาวเน็ตและผู้เชี่ยวชาญใส่ร้ายว่าตนแข็งแกร่งเพราะโชคดี ชายหนุ่มฝืนระงับความโทสะ มันพยายามมองในมุมกลับว่า อีกฝ่ายคงต้องการลดคุณค่าของตนลงด้วยการใช้คำว่า ‘โชค’ บังหน้า

แต่ปัจจุบันไม่ใช่อีกแล้ว

หลังจากมองกลับไปยังความสำเร็จมากมายในอดีต กริดก็ได้ตระหนัก

ทั้งหมดมีล้วนมีความโชคดีแฝงอยู่

เกิดมาพร้อมพรสวรรค์พากเพียร ไม่ท้อแท้ต่อภารกิจของเอิร์ลอัชเชอร์จนได้พบหนังสือหายากของแพ็กม่า จากนั้นก็พานพบมิตรสหายยอดเยี่ยมหลายต่อหลายคน

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่โชคหรือ?

ปัจจุบัน กริดยอมรับมันได้ง่ายดาย

การเกิดมาพร้อมโชคก็ไม่ใช่เรื่องน่าอับอายสักเท่าไร เพราะนั่นเป็นความจริง

ช่องว่างระหว่างยูร่าและตน? สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความพยายามไม่เท่ากัน

…แต่เป็นความต่างในจำนวนครั้งของโชค

กริดเชื่อเช่นนั้น

“แล้วมีใครไม่เคยโชคดีบ้าง?”

ยูร่ายืนกรานปฏิเสธ

“ทุกคนล้วนเคยโชคดี ฉะนั้น ขึ้นอยู่กับว่าจะนำโชคดังกล่าวมาเปลี่ยนเป็นผลลัพธ์ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากแค่ไหนต่างหาก”

ยูร่าเรียกสิ่งนี้ว่าพรสวรรค์

“ฉันเห็นนายมาตั้งแต่ต้น ด้านตัวฉันก็เคยได้รับโชคมากมาย แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นประโยชน์ได้มากเท่า เพราะบางที ฉันอาจไม่ได้หมกมุ่นกับซาทิสฟายเท่านาย”

สำหรับยูร่า เธอเองก็มีปัญหาชีวิตส่วนตัว อาจไม่ได้ท้อแท้จนถึงขั้นยอมแพ้ แต่พยายามทำใจเพื่ออยู่กับมันอย่างยากลำบาก

กระนั้น เธอก็มิได้หาข้ออ้าง

คงน่าอายพิลึก หากใครสักคนกล้าตัดพ้อต่อหน้ากริด ว่าชีวิตของตัวเองถูกสวรรค์กลั่นแกล้งหนแล้วหนเล่าอย่างไม่เป็นธรรม

ยูร่าย่างกรายเข้าไปในประตูมิติขุมนรก

“การกลับมาครั้งหน้า อย่างน้อย ฉันจะไม่เป็นภาระของนาย”

นั่นคือสัญญาณ

“ฉันจะไปด้วย”

“ฉันก็เหมือนกัน”

“แล้วพบกันใหม่ จะติดต่อไปหาเป็นระยะ ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วง”

“กริด ช่วงนี้อย่าเพิ่งก่อปัญหาเข้าล่ะ”

สิบวีรชนทุกคนยกเว้นลอเอลต่างกล่าวคำอำลาและเดินจากไป

แววตาพวกมันเปี่ยมด้วยความปรารถนาเดียวกัน ไม่มีใครต้องการจ้องมองแผ่นหลังกริดอีกแล้ว ถึงจะแซงหน้าไม่ไหว แต่อย่างน้อยก็ต้องจ้องมองวิวทิวทัศน์เดียวกันให้ได้

“…ทำไมทุกคนถึง”

…คงเป็นการจากลาอันยาวนาน

สีหน้ากริดพลันเศร้าหมอง

มันเริ่มนึกสงสัยว่า การพัฒนาของตนได้สร้างปมด้อยในใจพวกพ้องหรือไม่

…และการออกเดินทางจะไม่ทำให้ห่างเหินมากกว่าเดิมใช่ไหม

คริสพ่นลมหายใจ

“ลืมไปแล้วหรือ? พวกเราทั้งสิบคน ล้วนเคยมีเป้าหมายเป็นท้องฟ้ามาก่อน”

“…”

“เมื่อความฝันนั้นไม่เป็นจริง แล้วจะให้พวกเราละทิ้งทุกสิ่งหรือไง? นั่นเป็นไปไม่ได้แน่ แต่ละคนล้วนมีศักดิ์ศรีของตัวเอง แม้จะเอื้อมแขนไขว่คว้าท้องฟ้าไม่ถึง แต่ก็ต้องแสดงให้เห็นท้องฟ้าเห็นว่าไม่ใช่ภาระ”

“…คริส”

“นายต้องแข็งแกร่งกว่านี้ และเมื่อฉันกลับมาคราวหน้า จะท้าดวลกับนายเป็นคนแรก”

นอกจากยูร่าและเฟคเกอร์ สิบวีรชนทุกคนล้วนเป็นขุนนางปกครองดินแดน

แต่วันนี้ พวกมันละทิ้งอำนาจทั้งหมด

โซ่ตรวนขัดขวางพัฒนาการเส้นสุดท้ายได้ถูกสะบั้นแหลกละเอียด เมื่อปราศจากภาระผูกพัน แต่ละคนสามารถมุ่งไปข้างหน้าได้อย่างอิสระ

ลอเอลพูดกับกริดซึ่งถูกมิตรสายทิ้งไว้ในห้องทรงงานราชา

“กริด พวกเขาไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเราต้องคอยเป็นกังวล ฉะนั้น นายก็ต้องทำงานของตัวเองให้เรียบร้อยเช่นกัน”

“…งานของฉัน?”

“แน่นอน ช่างเหล็ก …แล้วก็”

ลอเอลมองไปนอกหน้าต่าง สุดสายตาเป็นเงาดำขนาดเล็กของสองบุคคลในจุดห่างไกลออกไป

องค์ชายลอร์ดกำลังพาคาซิมกลับวัง

“ให้เวลากับครอบครัวสักหน่อยไหม?”

ลอเอลซักถาม

“เวลาบนโลกซาทิสฟายผ่านไปเร็วนัก อีกไม่ถึงสี่ปี องค์ชายลอร์ดจะมีอายุครบ 15 บริบูรณ์ นายต้องคอยอยู่เคียงข้างเพื่อแบ่งปัน

หลังจากอายุครบ 15 ปี ลอร์ดจะเป็นอิสระจากขีดจำกัดทุกชนิด

อัจฉริยะระดับทวีป

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ลอร์ดคือ NPC สุดพิเศษของเกมซาทิสฟาย แต่ก็ไม่มีหลักประกันใดยืนยันว่า เด็กคนนั้นจะยังอยู่กับอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ต่อตลอดไป รวมถึงไม่มีเครื่องยืนยันว่า พฤติกรรมของลอร์ดจะไม่บิดเบี้ยวเหมือนกับเหล่าองค์ชายแห่งจักรวรรดิ

…งานของผู้เป็นพ่อแม่ช่างหนักหนา

***

“ลอร์ดลูกพ่อ! ฮะฮะฮ่า!”

ลอเอลต้องการให้กริดคอยฟูมฟักลอร์ดให้อยู่ในลู่ทาง อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นมากนัก

อนาคตลอร์ด? ช่างปะไร

ให้ลอร์ดตัดสินใจเอาเองแล้วกัน

“เจ้าหมาน้อยของพ่อ! ตอนพ่อไม่อยู่แอบหนีเที่ยวเกเรบ้างรึเปล่า?”

ผิวหนังอันอ่อนนุ่มราวกับไม่มีวันหยาบกร้านแม้จะถูกแผดเผาด้วยแสงแดด

กริดมีความสุขเสียเต็มประดาขณะใช้ฝ่ามือลูบไล้แก้มและเส้นผมของลอร์ด

แม้กระทั่งความอ้างว้างซึ่งเกิดจากการหายไปของสิบวีรชนก็ยังถูกหลงลืมชั่วขณะ

ขณะเดียวกัน ลอร์ดกลับทำแก้มป่องอย่างไม่พึงพอใจ มันคิดว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้ว อายุปัจจุบันก็ปากเข้าไป 11 ขวบ

ขณะบิดาออกไปทำงานไกล ลอร์ดทำตัวเป็นผู้ใหญ่เสมอ มิได้งอแงหรือเศร้าโศก ตรงกันข้าม มันพยายามเข้าใจและชื่นชมความเสียสละของบิดา

“ผมเชื่อฟังคำพูดของแม่ กินอาหารมีประโยชน์ และพยายามตั้งใจเรียนอย่างหนัก”

“ต้องอย่างนั้น เด็กดีของพ่อ ….แล้วก็”

ผมดำขลับเงางาม นัยน์ตาฟ้าครามกลมโต ดั้งโด่งเป็นสันเขื่อน ปลายจมูกเชิดขึ้นเล็กน้อย

รูปลักษณ์ของเด็กคนนี้ได้นำจุดดีทั้งหมดของบิดาและมารดารวมกันอย่างสมบูรณ์แบบ

กริดโอบกอดเด็กชายแนบแน่นพลางจุมพิตแก้มทะนุถนอม

“ลูกช่วยคาซิมไว้ได้ สิ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญ”

“การช่วยเหลือท่านอาจารย์คือสิ่งควรกระทำอยู่แล้ว ท่านพ่ออย่าได้ชมเชยนักเลย”

ลอร์ดกล่าวด้วยมาดองอาจสง่างาม

กริดอมยิ้ม ผงกศีรษะ

“ถูกต้อง เรื่องอื่นพ่อสอนไม่ถนัด แต่ถ้าเป็นเรื่องมิตรภาพ พ่อกล้าพูดว่า ลูกจำเป็นต้องรักษาพวกพ้องไว้อย่างสุดความสามารถ”

“ท่านอารูบี้บอกให้ทำดีกับทุกคน”

“ถูกต้อง มนุษย์ทุกคน ล้วนเป็นคนสำคัญของใครสักคนเสมอ เมื่อเห็นใครเดือดร้อน หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงก็ควรช่วยเหลือ”

…กริดเนี่ยนะ พ่นคำแบบนี้ออกมา?

“แค่ก! แค่ก!!”

เป็นเสียงกระแอมจากสมาชิกรุ่นบุกเบิกอย่างเซ็ดนอสและลาเอลล่า ทั้งสองถูกแต่งตั้งให้รับงานเจ้าเมืองแทนเหล่าสิบวีรชนซึ่งออกเดินทางไปแสวงหาพลัง

เนื่องจากห้องทำงานใกล้กับห้องทรงงานของกริดมาก พวกเขาจึงได้ยินเข้าโดยบังเอิญ

ไม่แยแส.

กริดเมินเฉยต่อเสียงกระแอม มันอุ้มลอร์ดพร้อมกับเดินมาใกล้หน้าต่าง

วิวทิวทัศน์ตรงนี้สามารถมองเห็นเมืองไรน์ฮาร์ทได้ถ้วนทั่ว

“แต่ไม่จำเป็นต้องยื่นมือช่วยเหลือทุกคน ไม่อย่างนั้น สักวันลูกจะกลายเป็นไอ้งั่ง— …เอ่อ พ่อหมายถึง หากช่วยเหลือใครสักคนมากเกินไปจนอีกฝ่ายดูแลตัวเองไม่เป็น เขาก็ต้องขอความช่วยเหลือจากเราไปตลอดชีวิต”

“ผมเข้าใจหลักการครับท่านพ่อ”

ขนาดอธิบายห่วยแตก อีกฝ่ายยังจับใจความได้ในพริบตา ไม่แปลกใจเลยว่า เหตุใดครูทุกวิชาถึงออกปากชมลอร์ดกันหนักหนา

ขณะกำลังมีความสุข กริดกล่าวตื่นเต้น

“พ่อกำลังจะไปตีเหล็ก ไปด้วยกันไหม”

ต้องเป็นประสบการณ์อันดีแน่

แต่ว่า

“ต้องขออภัยด้วยครับ ผมอยากไปดูงานของท่านพ่อ แต่มีนัดหมายอยู่ก่อนแล้ว”

“นัด? ลูกกับใคร?”

“แฟนครับ”

“…”

ลอร์ดกำลังหมายถึงเหล่าเด็กสาวถูกเลือกจากโบสถ์รีเบคก้าสินะ

คงยุ่งน่าดูกับการต้องรับมือหญิงสาวนับร้อยด้วยร่างกายเพียงหนึ่ง จากมุมมองนี้ ลอร์ดน่านับถือมากในความสามารถด้านจัดสรรเวลา เขาต้องเรียนอย่างหนักทุกวัน แต่กลับยังหาเวลาเดทกับแฟนได้

กริดผงกศีรษะด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“ถ้าสัญญาไว้แล้วก็ช่วยไม่ได้ เที่ยวเล่นให้สนุก อย่าลืมกลับวังตรงเวลา”

“ครับผม ออกเดตก็ถือเป็นการรักษาสายสัมพันธ์ทางหนึ่ง ผมเรียนรู้จากเธอมากมาย”

“…อา นั่นก็ใช่ ว่าแต่วันนี้เป็นใคร?”

จากบรรดามวลมหาแฟนสาวของลอร์ด กริดจดจำใบหน้าได้เกือบหมด โดยมีสิบคนในนั้นงดงามมากเป็นพิเศษ

คงเป็นหนึ่งในกลุ่มนี้กระมัง

ขณะกริดพยายามคาดเดาชื่อลูกสะใภ้ในอนาคต ลอร์ดได้กล่าวในสิ่งน่าตกตะลึง

“ซูเอครับ เธอสุดยอดมาก”

“บ…บ้าน่า!!”

จินตนาการมากมายพลันผุดในหัวกริด ชายหนุ่มอ้าปากเตรียมสบถถ้อยคำโกรธเกรี้ยวเดือดดาล

“เร็วเข้า! จะออกมาแล้ว!”

ทันใดนั้น เซ็ดนอสได้ใช้มนตร์เคลื่อนย้ายมิติ โผล่เข้ามาในห้องพร้อมกับสร้างกำแพงลมปิดกั้นระหว่างกริดและลอร์ดไว้ มันไม่ต้องการให้เด็กชายไร้เดียงสาต้องได้ยินถ้อยคำสุดอัปมงคลจากยอดนักสบถ สิ่งเหล่านั้นระคายเคืองจิตใจเด็กเล็กมากเกินไป

“ไปก่อนนะครับท่านพ่อ”

“ค*ย!! นี่มันเรื่องเชี่ยอะไรกัน!!”

เมื่อเซ็ดนอสคลายมนตร์วายุ เสียงก่นด่าพลันดังสะท้านห้องทรงงานพระราชาจนกำแพงสั่น

กริดคว้าคอเซ็ดนอสพร้อมกับเขย่าสุดแรง

“ฉันรู้ว่าซูเอเป็นหญิงงาม จิตใจโอบอ้อมอารี แต่หล่อนเป็นพวกโรคจิตโว้ย!!”

“…แค่ก …แค่กแค่ก!”

“ทำไมนังโรคจิตนั่นถึงได้มายุ่งวุ่นวายกับลูกชายฉันได้!? หือ!?”

“แค่ก! แค่ก!”

“หล่อนทำอะไรกับเด็กชายแสนบริสุทธิ์ผุดผ่อง ซูเอทำอะไรกับเทวดาตัวน้อยของฉัน!! ตอบมาสิวะ!!”

“…ข …เข้า—”

“หือ? เข้าเชี่ยอะไร? พูด!!”

“ข…เข้าใจผิด …นายกำลังเข้าใจผิด”

หงึก.

เซ็ดนอสซึ่งเกือบขาดอากาศหายใจตายอย่างน่าอนาถ ถูกปล่อยตัวเป็นอิสระในวินาทีสุดท้าย

มันยังมีสติอธิบายให้กริดฟังอย่างใจเย็น ถึงแม้อีกนิดเดียวจะถูกฝ่ามือของชายคนนี้ฆ่าตายแล้วก็ตาม

“เธอมักดูแลเด็กทุกคนเหมือนลูกหลาน เฟคเกอร์เคยเล่าว่า มีวันหนึ่งลอร์ดฝึกหนักจนหมดแรง ซูเอเลยเข้ามาช่วยดูแล ทั้งสองก็เลยสนิทกันนับแต่นั้น”

“…งั้นหรือ”

…ซาทิสฟายแม่งพิลึกชะมัด

เรื่องราวซับซ้อนวุ่นวายยังกับบทละครโศกในทีวีหรือไม่ก็ตำนานรักต้องห้ามในอดีต

…ดูเหมือนตนจะคิดมากไป

แต่ท่าทีของกริดไม่ใช่เรื่องแปลก พ่อแม่คนไหนก็คงสติแตกเมื่อสาวโรคจิตพยายามเข้าหาบุตรชายของตัวเอง

หลังจากเบาใจไปหนึ่งส่วน ชายหนุ่มปลดปล่อยจินตนาการสกปรกในจิตใจพร้อมกับกล่าวคำอำลาเซ็ดนอส—เจ้าเมืองคนใหม่ผู้รับงานดูแลแปดดินแดนในคราวเดียว

จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังโรงเหล็ก

ฤกษ์สร้างแร่ชนิดใหม่มาถึงเสียที

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,476

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous