จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1083

 จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1083

[บุคคลนิรนามกำลังเขียนบทกวีลำดับสอง]

[มหากาพย์เริ่มต้นภายในโถงทางเดินใต้ดินซึ่งมีเพียงแสงสลัวส่องสว่าง]

“…กริด?”

“กริด?”

ไม่มีใครไม่ทราบว่า ‘บุคคลนิรนาม’ ผู้เขียนบนกวีเป็นใคร

บทกวีแรกของกริดโด่งดังไปทั่วโลกจนแม้แต่คนทั่วไปซึ่งไม่ได้เล่นซาทิสฟายยังต้องรู้จัก

[…เขาจ้องมองแผ่นหลังสุดท้ายของผู้ปกครองสูงสุดเลือนหายเข้าไปในความมืดอย่างเงียบงัน]

“…บ้าน่า!”

สิบวีรชนกำลังอ่านข้อความประกาศโลกเหมือนกับผู้เล่นอื่นอีกหลายล้าน

แต่ละคนล้วนอยู่ต่างถิ่น สีหน้าพวกมันพลันตะลึงสุดขีดพร้อมกับร่างกายแข็งทื่อ

บทกวีของกริดถูกคาดหมายกันว่าจะปรากฏเฉพาะเวลาเกิดเหตุการณ์สำคัญชนิดสามารถเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์เผ่าพันธุ์มนุษย์

ข้อความโลกเกิดขึ้นไม่นานหลังจากกริดเดินทางไปยังวังหลวงพร้อมกับดยุคบาซาร่า

…หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ ราชาโอเวอร์เกียร์บังเอิญเผชิญเหตุการณ์ใหญ่

สิบวีรชนต่างคาดหมายกันว่า ‘ผู้ปกครองสูงสุด’ ในบทกวีหมายถึงมหาจักรพรรดิ และเมื่อกล่าวถึง ‘แผ่นหลังสุดท้าย’ ย่อมหมายถึงการใกล้จบชีวิตลง

…หากแม้แต่มหาจักรพรรดิยังไม่ปลอดภัย แล้วตัวกริดจะปลอดภัยได้อย่างไร

โดยไม่ปล่อยให้รอนาน หน้าต่างข้อความกิลด์ปรากฏคำพูดลอเอลทันที

& อัศวินใต้บัญชากริดทุกคนเตรียมพร้อมรับการอัญเชิญตลอดเวลา!

กล่าวกันตามตรง อัศวินในบัญชากริดมีจำนวนเพียงน้อยนิด โดยเฉพาะเมื่อเป็นผู้เล่น

…หรือก็คือ แค่สิบวีรชน

คำสั่งลอเอลจึงเป็นการมุ่งเป้าไปยังสิบวีรชนโดยตรง

& ไม่ว่าพวกนายกำลังอยู่ไหน กำลังทำอะไรอยู่ รีบจัดการตัวเองให้ว่าง! ถ้ามีการเรียกอัญเชิญจากกริดต้องตอบตกลงภายในหนึ่งวินาที ชีวิตกริดมีค่ามากกว่างานปัจจุบันของพวกเรา!

ด้วยความสัตย์จริง คำเตือนของลอเอลนั้นไร้ประโยชน์และหาสาระไม่ได้

…ทำไมน่ะหรือ? เพราะทั้งสิบวีรชนต่างจัดการตัวเองให้พร้อมโดยไม่ต้องรอใครบอก

บางคนเพิ่งถึงส่วนสุดท้ายของการสำรวจอันยาวนาน บางคนเตรียมจัดปาร์ตี้ล่าบอสซึ่งเกิดเพียงเดือนละครั้ง และบางคนเพิ่งเริ่มทำภารกิจลับสุดหายากซึ่งอาจไม่ปรากฏอีกเลยชั่วชีวิต

…แต่ทุกคนกำลัง

‘…กริด! อัญเชิญพวกเราเร็วเข้า!’

เกิดเป็นความรู้สึกหนึ่งเดียวโดยมิได้นัดหมาย

***

แผ่นหลังสุดท้ายของผู้ปกครองสูงสุด

คำอธิบายระบบกำลังบ่งบอกถึงจุดสิ้นสุดของมหาจักรพรรดิ

…ในเหตุการณ์ปรกติ มันอาจไม่ได้หมายถึงความตาย แต่สัญชาตญาณกริดกำลังร้องเตือน

มหาจักรพรรดิคงไม่รอดแน่

…ระดับเดียวกับยังบันการัม ไม่สิ แกรนมาสเตอร์อาจเหนือกว่าด้วยซ้ำ เนื่องจากเป็นร่างจุติของหนึ่งในเจ็ดมาร

แถมอีกฝั่งของการต่อสู้ยังเป็นอีธานผู้กำลังกวัดแกว่ง ‘ดาบซาฮารัน’ สุดยอดศาสตราซึ่งบรรจุปราณสีชาดปริมาณมหาศาลของซาฮารันบุรุษผู้เคยถูกยกย่องเยี่ยงเทพของทวีปตะวันตก

มหาจักรพรรดิอาจมีพลังไม่ธรรมดา แต่จะกลายเป็นเพียงเด็กทารกเมื่อนำไปเทียบกับสัตว์ประหลาดสองตนดังกล่าว ฮวนเดอร์คงถูกดับลมหายใจเป็นคนแรก การกระทำของมันไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย

อย่างไรก็ตาม กริดไม่พยายามขัดขวาง

ความสัมพันธ์จากเหตุการณ์ ‘เมอร์เซเดส’ ไม่ได้ทำให้ราชาโอเวอร์เกียร์และมหาจักรพรรดิสนิทชิดเชื้อขนาดนั้น

เรียกว่าคนแปลกหน้าก็ยังได้

ความเกี่ยวข้องเดียวอาจเหลือเพียง ‘ปิอาโร่’ ผู้เคยเป็นอัศวินรับใช้ข้างกายทั้งสองมาก่อน

แตกต่างอย่างสิ้นเชิงทั้งชาติกำเนิด สภาพแวดล้อมเติบโต และอำนาจบารมี แถมยังไม่เคยสนิทสนม อาจตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ความสัมพันธ์ค่อนไปทางเลวร้าย

ในมุมมองกริด มันย่อมหวาดกลัวต่อมหาจักรพรรดิผู้สามารถ ‘ลบ’ อาณาจักรโอเวอร์เกียร์จากทวีปตะวันตกได้ง่ายดาย

ในมุมมองฮวนเดอร์ กริดคือศัตรูตัวฉกาจซึ่งครอบครองพลังแปลกประหลาดหลายชนิด เป็นภัยคุกคามร้ายแรงในอนาคตโดยแท้จริง

…ต่างฝ่ายต่างต้องการกำจัดกันและกัน

ดังนั้นกริดไม่มีเหตุผล หรืออำนาจมากพอจะห้ามมิให้มหาจักรพรรดิย่างกรายออกไป

…ทำไมน่ะหรือ?

ถึงกริดจะเสียใจ แต่คงเป็นการเหมาะสมกว่าหากฮวนเดอร์รีบตายในวันนี้

ถ้าบาซาร่าได้สืบทอดตำแหน่งมหาจักรพรรดิ อาณาจักรโอเวอร์เกียร์ก็หมดห่วงเรื่องอนาคตไปอีกนานหลายปี

ตัวมันมีค่าความสัมพันธ์เต็มเปี่ยมกับบาซาร่า สองอาณาจักรจะกลมเกลียวเป็นหนึ่งเดียวได้แน่

แม้แต่เด็กอนุบาลยังตัดสินใจได้ว่าทางเลือกใดเหมาะสมกว่า ไม่ต้องฉลาดก็คิดเป็นว่าหนทางใดจะนำพาซึ่งความสงบสุข

…แต่แล้วทำไม?

ทำไมถึงรู้สึกเศร้าเช่นนี้ ตัวมันเริ่มเป็นห่วงเป็นใยฮวนเดอร์ตั้งแต่เมื่อไรกัน

หลังจากครุ่นคิด กริดก็เริ่มตระหนักถึงเหตุผล

มหาจักรพรรดิฮวนเดอร์

มันคือผู้ปกครองสูงสุดโดยแท้จริง ไม่ว่าจะด้านอำนาจหรือบารมีล้วนมีอย่างครบถ้วน สามารถครอบครองทุกสิ่งบนทวีปตะวันตกได้ดั่งใจนึก สามารถลบใครก็ได้ให้หายไปจากโลก

…แต่ฮวนเดอร์ก็ไม่ได้ทำ

มันเลือกหันหลังให้สาวงามทั่วโลกเพื่อสตรีเพียงหนึ่งเดียวในดวงใจ

เพื่อนเก่าในอดีตซึ่งต้องสูญเสียทุกสิ่งในชีวิตเพราะความผิดพลาดของตัวเอง ฮวนเดอร์ก็มิได้เพิกเฉย ยังคอยเป็นกังวลเสมอ ถึงขั้นส่งอัศวินในตำนานไปช่วยดูแลข้างกาย

…กระทั่งวาระสุดท้ายก็ยังฝากฝังให้กษัตริย์จากอาณาจักรเล็กคอยดูแลเหล่าบุตรชาย

บางทีในโลก NPC ฮวนเดอร์คงให้คุณค่ากับคำว่า ‘สายสัมพันธ์’ มากกว่าใครทั้งหมด

อาจเป็นดังคำแกรนมาสเตอร์กล่าว ฮวนเดอร์เป็นมหาจักรพรรดิไม่เอาไหน บางทีคงไม่ได้ดีไม่กว่าการให้อีธานหรือเบนัวต์ปกครองสักเท่าไร

อาจเคยก่อบาปร้ายแรง

…แต่ฮวนเดอร์ไม่เคยทำชั่ว

เป็นเพียงคนซื่อ …จนความชั่วร้ายไม่สามารถครอบงำจิตใจได้

กริดเริ่มมองเห็นภาพตัวเองซ้อนทับ

[…การตัดสินใจสุดท้ายของผู้ปกครองสูงสุด เขาเลือกเดินบนเส้นทางแห่งความเสียสละ เพื่อชดใช้บาปในอดีตโดยไม่ปกปิดหรือหลบหนี]

“การตัดสินใจของข้าพเจ้าจะเป็นแบบอย่างให้กับชนรุ่นหลัง”

มันเคยนึกหรือไม่ว่าสักวันจะถูกคุกคามแย่งชิงบัลลังก์ไปจากมือ?

มหาจักรพรรดิผู้รอดชีวิตจากการโจมตีของบุตรชายอย่างฉิวเฉียด มันใช้มือจัดแจงมงกุฎเหนือศีรษะให้กลับมาสง่างาม จากนั้นก็ใช้มือเช็ดคราบฝุ่นรวมถึงคราบเลือดสีแดงสดบนผ้าคลุมซึ่งเป็นของบุตรชายและเบอินปะปนกัน

มันจับดาบด้วยมือขวา ข้างนี้เคยใช้ลูบไล้แก้มขาวนวลของอาเรียมาก่อน

มันถือโล่ด้วยมือซ้าย ข้างนี้เคยใช้ลูบไล้ศีรษะของแมรี่ สตรีแกร่งกล้าผู้มากความสามารถ

รอยยิ้มของมันเหมือนกับบุตรชายทุกคน เพียงแต่สายตากำลังมุ่งมั่นหมายขจัดความมืดมิดให้พ้นไปจากทวีป

มหาจักรพรรดิหยุดฝีเท้าขณะยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าห้องลับ มันหันศีรษะกลับมามองกริดอย่างสุขุม

“มหาจักรพรรดิแห่งซาฮารันคนต่อไปจักต้องไม่เลือกเดินบนเส้นทางผิดเหมือนข้าพเจ้าอีก”

…จงเรียนเรียนรู้จากความผิดพลาดของตนและห้ามเอาเป็นเยี่ยงอย่าง

บัลลังก์ไม่ใช่สิ่งต้องหวงแหนหรือไขว่คว้า

เมื่อก่อบาปร้ายแรงขึ้น สายตามนุษย์ก็จะยิ่งพร่ามัวและนำพาตัวเองออกห่างจากมันทีละนิด

จักรพรรดิรุ่นหลังถัดจากนี้จะถูกพร่ำสอนในทุกชั่วอายุคนว่า ‘อย่าโง่เขลาเหมือนฮวนเดอร์’

…จะไม่มีใครเดินออกนอกลู่นอกทางอีก

เป็นภาพซึ่งยากจะทำใจได้ ฮวนเดอร์ใช้มือเปิดประตูช่องลับออกไปด้วยตัวเอง

ในวินาทีดังกล่าว แสงสีแดงฉานจากดาบซาฮารันพลันส่องลอดเข้ามาด้านใน

“มหาจักรพรรดิ!!”

อีธานแหกปากคำรามเยี่ยงสัตว์ป่า

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

เสียงระเบิดจากการปะทะยังคงดังต่อเนื่องโดยไม่มีสัญญาณว่าจะหยุดลง

เสียงใครบางคนครวญครางโหยหวน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะล้มฟุบลง

ฮวนเดอร์และสองเสาหลัก

อีธานและหน่วยจักรกลเวทมนตร์

แกรนมาสเตอร์และอัศวินสีชาด

ทุกคนต่างตระหนักว่าวินาทีนี้จะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์โลกไปตลอดกาล จึงไม่มีใครด่วนถอดใจ พวกมันฝืนกัดฟันต่อสู้จนเกิดขีดจำกัดร่างกาย

[ผู้ปกครองสูงสุดนั้นทราบดีว่า หยาดโลหิตของตนไม่สามารถชะล้างบาปจากอดีตได้หมดจด]

ทันใดนั้น

“ฝ่าบาท!!”

เป็นเสียงของบาซาร่า

…บ้าจริง เร็วเกินไปแล้ว!

เธอไม่ปลอดภัยแน่

ขณะกริดกำลังกระวนกระวายสุดขีดและต้องการพุ่งออกไปยังท้องพระโรงวังหลวง

“บาซาร่า! เจ้าต้องมีชีวิตรอดและนำพาจักรวรรดิซาฮารันให้รุ่งเรือง!”

…นี่เขาใช้ ‘กระตุ้นแก่นพลัง’ ออกมาหรือ

ปราณสีชาดของฮวนเดอร์พลันระเบิดท่วมท้นทั่วบริเวณชนิดบาซาร่าไม่เคยพบเห็นมาก่อน ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของอีธาน

ขณะเดียวกัน

โครม!

ร่างผอมบางของบาซาร่าถูกปราณสีชาดผลักกระเด็นเข้าไปในช่องว่างลับซึ่งกริดและคนอื่นหลบซ่อนอยู่

[อย่างไรก็ตาม ผู้ปกครองสูงสุดเสียสละตัวเองจนถึงวินาทีสุดท้าย เขาต้องการให้เลือดของตนสร้างแรงกระเพื่อมจนเกิดความเปลี่ยนแปลงกับจักรวรรดิในยุคเสื่อมถอย แม้จะทราบดีว่าโลหิตเหล่านี้มิอาจขจัดบาปในอดีตของตัวเอง]

[ภายในใจของเขาปรารถนา …จักต้องไม่มีคนบาปเหมือนตนเกิดขึ้นซ้ำสอง]

“บาซาร่า!”

กริดและสองดยุครีบพุ่งเข้าหาบาซาร่า

…ประตูหินทางเข้ากำลังปิดตัว

บาซาร่าต้องการออกไปช่วยฮวนเดอร์ แต่ก็ไม่ทันการณ์ เธอทำได้เพียงใช้สองกำปั้นทุบประตูด้วยหัวสมองขาวโพลน

…หญิงสาวร่ำไห้

“ฝ่าบาท!!”

ภาพในหัวบาซาร่าพลันย้อนกลับไปถึงความทรงจำสมัยหลายสิบปีก่อน

รอยยิ้มอันสดใสของฮวนเดอร์ในวัยหนุ่ม

รอยยิ้มเด็กหนุ่มญาติสนิทซึ่งมักถูกผู้ใหญ่นินทาว่าร้ายต่างๆ นานา กลับเจิดจรัสกว่าใครในสายตาของบาซาร่า หล่อนเคยคิดมาตลอดว่าบุรุษผู้นี้คือผ้าขาวซึ่งไม่มีวันถูกย้อมสี

…แต่อยู่มาวันหนึ่ง รอยยิ้มของเขาจางหายไป มันถูกแทนด้วยความเศร้าหมองและโกรธแค้น

…ทำไมตนถึงไม่คอยดูแลเขา

…ตนมัวทำอะไรจนกระทั่งบุตรชายของเขาหันคมดาบเข้าใส่

[ผู้ปกครองสูงสุดปรารถนาหนึ่งสิ่ง นั่นคือการปิดฉากยุคสมัยเก่าแก่และผิดเพี้ยน]

[…เขากำลังประจักษ์ทุกการกระทำของผู้ปกครองสูงสุด]

[…เขาเฝ้ามองฉากผู้ปกครองสูงสุดแสดงความรับผิดชอบพร้อมกับสร้างบรรทัดฐานใหม่ให้กับชนรุ่นหลัง]

[…เขา. ได้เห็นจุดจบของยุคสมัย]

[ณ ใจกลางของจุดสิ้นสุดและจุดเริ่มต้นยุคสมัยใหม่ เขาตระหนักว่านักกวีเพียงคนเดียวคงมิอาจถ่ายทอดความยิ่งใหญ่ของบุรุษเบื้องหน้าได้หมด จด ภายในใจกำลังรู้สึกเจ็บแปลบเหนือพรรณนา]

…

[บุคคลนิรนามเสร็จสิ้นบทกวีลำดับสอง!]

ข้อความโลกจบลงตรงนี้

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม—!

เสียงระเบิดล้างผลาญด้านนอกทางเข้ายังคงดังอื้ออึงต่อเนื่อง เสียงกรีดร้อง รวมถึงเสียงโลหะกระทบ ยังคงรัวบรรเลงไร้วี่แววสิ้นสุด

แต่ยิ่งเวลาผ่านไป ทั้งหมดก็เริ่มบางเบาลง

…จนกระทั่งเงียบสงัด เป็นบรรยากาศเงียบเชียบมาพร้อมกับลางอัปมงคล

“…ฝ่าบาท”

สองดยุคคาดเดาสถานการณ์ด้านนอกพลางหลับตาด้วยสีหน้าเจ็บปวด

บาซาร่าร่ำไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตา ส่วนปิอาโร่ใช้กำปั้นชกกำแพงหินจนเลือดออก

ทันใดนั้น หน้าต่างข้อความระบบแสดงขึ้นตรงมุมสายตากริด

[บทกวีลำดับสองเสร็จสิ้น]

[ท่านกลายเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ซึ่งจะถูกจารึกไปตลอดกาล…]

[<การถือกำเนิดของจักรวรรดิพันปี>]

[บทกวีทำให้ท่านกลายเป็นคนพิเศษสำหรับเชื้อพระวงศ์ซาฮารัน]

[เชื้อพระวงศ์ซาฮารันจะให้ความเคารพนับถือในตัวท่านตราบชั่วนิรันดร์]

[ผลจากบทกวีเสร็จสมบูรณ์ ท่านกลายเป็น <ประจักษ์พยานแห่งยุคสมัยใหม่>]

[ท่านบรรลุความสำเร็จซึ่งอายุขัยแสนสั้นของเผ่าพันธุ์มนุษย์มิอาจเอื้อมถึง <ตัวเอกสองยุค>]

<ตัวเอกสองยุค>

หากอายุสั้น คงไม่มีโอกาสได้เป็นสักขีพยานในหลายยุคสมัย

* ท่านจะไม่ตายโดยง่าย

* เสริมประสิทธิภาพ ‘ค่าความทรหด’

[บทกวีสมบูรณ์ช่วยยกระดับ ‘ตัวตน’ ของท่าน]

[ตัวตนของท่านถูกยกระดับ]

[สิ่งมีชีวิตชั้นสูงบางชนิดถูกลดระดับให้ต่ำกว่าท่าน]

[ลดค่าความเสียหายและเพิ่มพลังโจมตีแก่สิ่งมีชีวิตระดับต่ำกว่า]

[พลังของท่านเอื้อมถึงขอบเขต ‘ห้วงมิติ’ แต่ยังอยู่ในระดับคลุมเครือ]

[ค่าความเป็นเทพเพิ่มขึ้น 2 แต้ม]

“…”

กริดซึ่งกำลังสะลึมสะลือพลันเบิกตาโพลง

สามดยุคตรงหน้า ชายหนุ่มเคยมองเป็นบุคคลแข็งแกร่งมาตลอด แต่ปัจจุบันกลับไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อน

…มิไม่ใช่การดูหมิ่นอีกฝ่าย

เพียงแต่กริดไม่ได้ถูก ‘ตัวตน’ ของคนเหล่านี้สะกดข่มเหมือนตอนแรก

…ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายกับทุกสิ่งรอบตัว

ต่อให้เผชิญหน้าการัมตอนนี้ มันก็ไม่คิดว่าตนจะออกอาการแข้งขาสั่นแบบเดียวกับอดีต

แน่นอน ความรู้สึกผ่อนคลายมิได้เกิดเพราะพลังต่อสู้ของกริดเพิ่มพูนหลายเท่าตัว

“…ฝ่าบาท?”

ปิอาโร่จ้องมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าตกตะลึง

เฉกเช่นสามดยุคซึ่งหันมองตามในเวลาไล่เลี่ย สายตาแต่ละคนพลันลุกวาว

ขณะประสานสายตากับกริด พวกมันบังเกิดความรู้สึกยากอธิบาย คลับคล้ายเมื่อครั้งได้พบหน้าแกรนมาสเตอร์เป็นหนแรก

โสตประสาทของกริดสามารถตระหนักถึงเหตุการณ์ด้านนอกได้อย่างแจ่มแจ้งชัดเจน

“…กองทัพกำลังจะมาถึง ฝั่งอีธานก็อ่อนแอลงมากแล้ว พวกเราออกไปกันเถอะ”

“…เดี๋ยวก่อนขอรับ!”

เกล็นฮาลพยายามฉุดรั้งกริด

ด้านนอกยังมีแกรนมาสเตอร์ มันจินตนาการภาพบุรุษผู้นั้นพ่ายแพ้ใครไม่ออก

ต้องซ่อนตัวให้นานเข้าไว้ การออกไปด้านมีเพียงอันตรายรออยู่

…ต้องคอยจนว่ากองทัพจะเริ่มบุกโจมตี จากนั้นค่อยแอบสนับสนุน

เกล็นฮาลกำลังคิดเช่นนั้น แต่กริดไม่สน ชายหนุ่มออกแรงผลักบานประตูหินซึ่งเคยตอบสนองเพียงปราณสีชาดของมหาจักรพรรดิ

…เพียงเท่านี้ก็บอกได้แล้วว่า หากฮวนเดอร์ไม่ถึงแก่กรรม ก็คงอยู่ในภาวะอ่อนล้าสุดขีดชนิดไม่หลงเหลือสติ

“…”

ท้องพระโรงวังหลวงเต็มไปด้วยคราบโลหิตสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อน

แกรนมาสเตอร์ หน่วยอัศวินสีชาด จักรกลเวทมนตร์ เบอิน ชานสเลอร์ และแม้แต่ฮวนเดอร์ ทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“…มาได้จังหวะพอดี”

เสียงของใครบางคนดังขึ้น

…แกรนมาสเตอร์นำดาบดำแห่งซาฮารันติดตัวกลับไปด้วยหรือ?

ในมืออีธานไม่ใช่ดาบ แต่เป็นมงกุฎราชา

มันกำลังนั่งบนบัลลังก์อย่างหมดสภาพ เรี่ยวแรงแทบไม่ลงเหลือ ใบหน้าขาวซีดคล้ายคนเพิ่งดื่มยาพิษเข้าไป

“…เรา …ขอ …ออกคำสั่ง”

แค่ก! แค่ก. แค่ก. แค่ก!!

อีธานประกาศราชโองการต่อหน้าสามดยุคด้วยดวงตาแดงก่ำ

“…ท่านแม่ …ท่านแม่ของฉัน”

คำพูดสุดท้ายมิได้ถูกถ่ายทอดออกจากปาก

อีธานพยายามสวมมงกุฎด้วยเรี่ยวแรงซึ่งเหลือเพียงน้อยนิด …แต่ก็ไม่สำเร็จ ร่างอดีตองค์ชายลำดับสี่ ‘อีธาน’ กลายเป็นแสงสีเทาในสภาพดังกล่าว

…

“พระบิดามหาจักรพรรดิ!!”

“ฝ่าบาท!!”

องค์ชายลำดับ 1 และ 2 รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในท้องพระโรง

หลังจากสังเกตความผิดปรกติภายในเขตวังหลวง พวกมันรีบรวบรวมกองทัพเพื่อบุกฝ่าเข้ามาด้วยความเร็วสูงสุด

แต่ก็ไม่ทันการ

“…พระบิดามหาจักรพรรดิ บุตรผิดไปแล้ว!!”

บัลลังก์อันว่างเปล่า

โรแลนรีบวิ่งไปกอดมงกุฎอาบเลือดซึ่งหล่นจมกองโลหิตใจกลางท้องพระโรงพลางปล่อยโฮ

ดูรัลดัลทำได้เพียงยืนตะลึงด้วยสีหน้าเหม่อลอยราวกับคนสติหลุด

…วันสุดท้ายในตำแหน่งดยุคของบาซาร่า

กริดส่งสัญญาณบอกปิอาโร่ซึ่งกำลังยืนข้างบาซาร่าให้เตรียมตัวกลับ

“…องค์ชาย อดีตฝ่าบาทได้ฝากฝังให้ฉันคอยดูแลพวกนาย”

“ฉันไม่ต้องการคนดูแล!”

“…”

เย็นชาเหมือนอีธานไม่มีผิด

เป็นธรรมดาของการพบกันหนแรก แต่ยิ่งได้ทำความรู้จักกัน ต่างคนต่างจะยิ่งมองเห็นมุมอบอุ่นของอีกฝ่ายแน่นอน

กริดอมยิ้มพร้อมกันเดินออกจากห้อง

“ดิฉันจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้ท่าน …ตั้งตารอชมได้เลยค่ะ!”

“แล้วพบกันใหม่ขอรับท่านราชา!”

บาซาร่าและสองดยุคต่างกล่าววาจานอบน้อมต่อกริดซึ่งเดินไกลออกไปทุกขณะ

สององค์ชายต่างยืนขมวดคิ้วด้วยสีหน้างุนงง

ตึง!!

…นั่นกองทัพบาซาร่าไม่ใช่หรือ?

ทัพม้ากว่าสามหมื่นนายด้านนอกท้องพระโรงต่างคุกเข่าให้กริดและปิอาโร่พร้อมเพรียง

เสียงคำนับในชุดโลหะของกองทัพทหารกล้ายอมดังกังวานเสียดแทงทะลุท้องฟ้า

และในวันนี้ ผู้ปกครองสูงสุดแห่งทวีปตะวันตกนับตั้งแต่ซาทิสฟายเริ่มเปิดให้บริการ

…ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,472

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous