จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 12

       ถ้าไม่ใช่ตอนนี้  ในอนาคตก็ไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมปาร์ตี้ปราบมอนสเตอร์บอส 'ผู้พิทักษ์แห่งพงไพร' อีกตอนไหน

       "ให้ผมเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วยคนสิ"

       การเข้าร่วมปาร์ตี้ในครั้งนี้นับว่าสำคัญมาก    เราจะต้องเอาชีวิตรอดไปจนถึงตอนที่สังหารผู้พิทักษ์แห่งพงไพรและแย่งแร่โอริชาลคั่มมาให้ได้มากที่สุด    เราไม่สนว่าคนอื่นจะเป็นตายร้ายดียังไง

       'ยังไงซะ  ถึงตายไปเลเวลเราก็ไม่ลดอยู่แล้ว'

       แต่ถ้าหากซวยหนักเข้า  เราอาจจะต้องเสียดาบใหญ่แห่งมาม่อนกับเกราะหนักแห่งเมนเกลไปในตอนที่ตาย   ซึ่งนั่นไม่ใช่เลยดีเลย...แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องยอมเสี่ยง  เพื่อให้ได้มาซึ่งแร่โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน... 

       เราจ้องมองไปยังโทบันด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความขึงขังจริงจัง

       ...

       โดนจับได้แล้วหรอ?   หรือท่าทีของเรามีพิรุธ?   ทำไมโทบันถึงมองเราด้วยสายตาแบบนี้กันนะ?

       "แกเลเวลอะไร?"

       "อ่าว?  ไหนเมื่อกี้บอกว่ารับทั้งหมดโดยไม่สนใจเลเวลกับคลาส?"     

       "ใช่...ข้าเคยพูดไปแบบนั้นก็จริง   แต่ว่า...มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นนิดหน่อย  ตอนนี้เลยก็กำลังมองหาผู้เล่นที่มีเลเวล 120 ขึ้นไป   ถ้าเป็นจอมเวทย์ศักดิ์สิทธิ์หรือจอมเวทย์ธาตุจะดีมาก    ก็อย่างที่แกรู้   ร่างกายของผู้พิทักษ์แห่งพงไพรห่อหุ้มด้วยแร่ที่แข็งแกร่ง   การโจมตีทางกายภาพทำอะไรมันไม่ได้หรอก"

       โทบันจ้องมองดาบของเราด้วยสายตาดูแคลน  สีหน้าของมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการรับเราเข้าปาร์ตี้

       'ก็หมอนี่เป็นคนพูดเองไม่ใช่รึไง?   ว่ารับทุกคนโดยไม่สนใจเลเวลและคลาสน่ะ'

       เราจะยอมแพ้แค่นี้หรอ?  ไม่มีทาง  ในเมื่อโอริชาลคั่มสีน้ำเงินกำลังรอเราอยู่   ไม่ว่ายังไงก็ต้องเข้าร่วมปาร์ตี้นี้ให้ได้     

       "ได้โปรดรับผมเถอะ  ผมไม่ถ่วงแข้งถ่วงขาพวกคุณหรอก"

       "แล้วแกเลเวลเท่าไหร่ล่ะ?"

       ในตอนนี้เลเวลของเราติดลบ 3   แต่ด้วยการสวมใส่ดาบใหญ่แห่งมาม่อนกับเกราะหนักแห่งเมนเกล  ทำให้พลังการต่อสู้ที่แท้จริงของเราจะอยู่ที่ประมาณเลเวล 30   ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...ถ้าหากเราบอกไปว่าเลเวล 30    หมอนี่จะต้องถีบส่งเรากลับแน่นอน

       "สะ...สามสิบ...ไม่สิ...ลบ...ไม่ไม่...บวกหนึ่งร้อย"

       "สามสิบลบบวกหนึ่งร้อย?  อะไรของแกวะ?"

       "ปะ...เปล่า...หมายถึง...เลเวล 100 น่ะ"

       ปัจจุบันเรามีเลเวล -3 ก็จริง  แต่ตอนก่อนหน้าที่จะทำภารกิจลับของอัชเชอร์   เลเวลของเราก็ใกล้เคียงกับ 100 อยู่นะ    ไม่ว่ายังไงก็ต้องลองเสี่ยงดู   ถ้าได้เข้าปาร์ตี้ล่ะก็   เราจะไม่ร่วมสู้แนวหน้าแน่นอน   จะคอยเดินตามหลังไปโดยไม่ส่งเสียงดัง...เหมือนกับหนูตายตัวนึงเท่านั้น

       'ถ้าหากเราระวังตัวดีพอ  พวกมันไม่มีทางรู้เลเวลที่แท้จริงของเราแน่'

       โทบันยังคงแสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมาให้เห็น

       "อาวุธหลักคือดาบใหญ่งั้นหรอ?   แต่ข้าดูแล้วมันมีเลเวลประมาณ 65 เท่านั้น   ต่อให้มันถึงเป็นอาวุธระดับอีปิกก็เถอะ  แต่จะบอกว่าเลเวล 100 ใช้อาวุธแบบนี้มันก็...แกมีเลเวลถึง 100 จริงรึ?"

       "ก็ใช่น่ะสิ   ดาบใหญ่แห่งมาม่อนของผมเสริมพลังถึงระดับ +5 แล้ว   ผมก็เลยยังใช้มันอยู่จนถึงตอนนี้"

       เราโกหกออกไปด้วยใบหน้าที่แสนสงบนิ่ง

       ไอเท็มส่วนใหญ่ที่ยังเสริมพลังไม่ถึงระดับ +6    รูปลักษณ์ภายนอกจะยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม   ดังนั้นหมอนี่ไม่มีทางรู้แน่ว่าที่จริงแล้วดาบใหญ่แห่งมาม่อนของเรายังคง +0 อยู่

       ถึงจะได้ยินแบบนั้น  แต่โทบันก็ยังบ่ายเบี่ยงไม่ยอมให้เราเข้าปาร์ตี้แต่โดยดี

       "ต่อให้เป็นดาบใหญ่แห่งมาม่อนที่เสริมพลังระดับ +5 ก็เถอะ  แต่การที่เลเวล 100 ยังใช้ของแบบนี้อยู่มันก็...อีกอย่าง  ไม่ใช่ว่าชุดเกราะของแกมันดูกระจอกไปหน่อยหรอ?   แล้วเกราะส่วนอื่นล่ะ?  รองเท้า  เกราะมือ  เกราะหัว  เครื่องประดับไปไหนหมด?"

       หมอนี่พูดจี้ใจดำชะมัด   ถูกของมัน  เกราะหนักแห่งเมนเกลเป็นชุดเกราะสำหรับผู้เล่นเลเวล 60    ส่วนเกราะหัว  เกราะมือ   รองเท้า  และเครื่องประดับอื่นของเราทั้งหมดได้สูญหายไปแล้วในภารกิจของอัชเชอร์     

       'ไอเท็มที่เราอุตส่าห์ใช้หยาดเหงื่อแรงกายหามาได้อย่างยากลำบาก...'

       รองเท้ากับเกราะมือถูกทำลายไปเพราะความสะเพร่าของเรา   ในตอนนั้นเราละเลยที่จะซ่อมแซ่มพวกมันจนค่าความทนทานกลายเป็น 0    แต่เกราะหัวกับเครื่องประดับนั้นไม่ใช่เลย  เราหมั่นซ่อมพวกมันอยู่บ่อยครั้ง   แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็หลุดออกจากตัวไปในตอนที่เราตาย

       ( ผู้แปล : ไนเกมออนไลน์  ถ้าหากผู้เล่นเสียชีวิต  มีโอกาสเล็กน้อยที่อุปกรณ์สวมใส่ในตัวจะสูญหายไป )

       ในขณะที่เรากำลังรำลึกอดีตอันขมขื่น  โทบันก็จ้องหน้าเราพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างสงสัย

       เราจึงตัดสินใจพูดออกไปว่า  "ถ้าหากใครก็ตามที่ใช้อาวุธของตนได้อย่างชำนาญมากพอ   การออกล่ามอนสเตอร์ก็ไม่จำเป็นจะต้องสวมใส่เครื่องป้องกับหรือเครื่องประดับเลยซักนิด   อย่างผมเป็นต้น   ตามปรกติแล้วผมจะถอดเกราะตัวนี้ออกในตอนที่ไปล่ามอนสเตอร์"     

       ที่จริง...คำว่า 'ชำนาญ' มันไม่เหมาะกับคนอย่างเราเลยแม้แต่น้อย   ทุกครั้งที่ออกล่าในอดีต   เราจะต้องซดโพชั่นไปเป็นจำนวนมากราวกับดื่มน้ำ     ที่จริงเราเคยเห็นในทีวีมาก่อน  การที่พวกนักล่ามอนสเตอร์ฝีมือดีจะฉวยโอกาสหลบในจังหวะที่มอนสเตอร์โจมตีเข้ามา  แล้วทำการเค้าเตอร์ส่วนกลับไปยังจุดอ่อนจนเกิดเป็นการโจมตีที่รุนแรง   ซึ่งนั่นตรงกันข้ามกับเราอย่างสิ้นเชิง...สิ่งที่เราทำมีเพียงการฟันดาบออกไปอย่างส่งเดช   แล้วคอยซดโพชั่นในตอนที่พลังชีวิตเหลือน้อยเท่านนั้น   นั่นล่ะ  วิธีการล่าในแบบฉบับของเรา

       แต่ในตอนนี้  ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องโม้เหม็นได้ให้มากที่สุด  ไม่อย่างนั้นโทบันคงไม่รับเราเข้าปาร์ตี้แน่นอน   ทว่า...เรากลับพลาดไปถนัด   เพราะลืมดูว่าโทบันนั้นกำลังสวมชุดเกราะและโล่อย่างเต็มอัตราศึกอยู่

       "โฮ่...แกจะบอกว่าพวกที่สวมเกราะหนักแบบข้าเป็นพวกไร้น้ำยาสินะ?"

       ถึงแม้จะกำลังยิ้มออกมา  แต่สายตาของมันที่จ้องมองเรากลับแฝงไว้ด้วยความอำมหิตเย็นชา  โทบันกำลังโกรธอยู่แน่นอน   และสมาชิกปาร์ตี้ของโทบันที่เหลือก็ดูเหมือนไม่พอใจเราเช่นกัน

       "แกพูดเหมือนการสวมเครื่องป้องกันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยนะ"

       "เฮ้ย...ฟังมันหน่อย   มันไม่ไม่เคยใส่เกราะออกล่าเลยซักครั้งว่ะ...ฮ่าฮ่า"

       "คนสวมเกราะเป็นพวกกระจอกหรอเนี่ย?  เพิ่งจะรู้เลยแฮะ...ถอดเกราะออกล่าบ้างดีมั้ยเรา..."

       ไม่ได้การ  เราต้องทำอะไรซักอย่างกับกลุ่มคนที่กำลังโมโหเหล่านี้  พวกเขาเอาแต่พูดจาประชัดประชันออกมาไม่ยอมหยุด   "ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น   ผมแค่จะบอกว่าทำไมชุดเกราะผมถึงน้อยชิ้นนัก   เพราะพลังป้องกันมันไม่จำเป็นกับผม   ก็เท่านั้นเอง"

       "แล้วมันต่างอะไรกันเล่า?  เลเวลของแกน้อยกว่าข้าซะอีก  แกกำลังบอกว่าข้ากระจอกอยู่นะ!"

       ชายวัยกลางคนที่มีผมเผ้ารุงแรงตะโกนขึ้น   ในมือของเขากำลังถือขวานที่ส่องประกายอยู่สองเล่ม  อุปกรณ์สวมใส่ที่เหลือก็ดูแพงและล้ำค่าเป็นอย่างมาก    ชายคนนี้จะต้องเป็นผู้เล่นชั้นแนวหน้าแน่นอน    ดูเหมือนเขาจะรู้สึกโมโหเรามากที่สุดในกลุ่ม

       "กริดงั้นหรอ?  เพิ่งเคยเห็นว่ะ  แกเคยออกล่าแถวนี้มาก่อนจริงหรอ?   ข้ารู้ดีว่ามอนสเตอร์รอบนอกนี่ดุร้ายมากขนาดไหน   แกกล้ามากนะที่พูดว่าออกล่าพวกมันโดยไม่ต้องสวมชุดป้องกันน่ะ"

       สมาชิกปาร์ตี้คนอื่นเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเขา

       "ดูคำพูดก็รู้แล้ว   ไอ้หมอนี่มันเด็กใหม่แน่นอน"

       "เฮ้ย!  พวกแก   มีใครรู้จักคนชื่อกริดบ้างวะ?"

       "ไม่นะ  ไม่เคยเห็นออกล่าแถวนี้เลย  แกล่ะ?"     

       "ไม่มีทางหรอก   ไอ้หมอนี่โม้เหม็นชะมัด...ข้าว่าเลเวลของมันไม่ถึง 100 หรอก"

       "ดูท่าทางของมันสิ...เหมือนกับพวกที่ชุดเกราะกับเครื่องประดับหลุดหายไปตอนที่ตายยังไงยังงั้น    มันจะต้องอยากเข้าปาร์ตี้ด้วยเจตนาไม่ซื่อแน่   เพราะคนอย่างมันไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้วไงล่ะ..."

       ยิ่งเวลาผ่านไป  บรรยากาศก็ยิ่งแย่ลงทุกขณะ

       'ไอพวกรู้มากเอ้ย!...เราจะทำยังไงดีนะ?   ยอมถอยไปก่อนงั้นหรอ?'

       ในขณะที่เรากำลังสับสน...ชายผมทองที่เปลือยท่อนบนได้เดินเข้ามาพร้อมกับพูดแทรกขึ้น

       "ทุกคนได้โปรดหยุดก่อน"

       ทันทีที่ชายผู้นี้ปรากฏตัวออกมา  สมาชิกในปาร์ตี้ต่างก็ตื่นเต้นดีใจอย่างออกนอกหน้าทันที

       "อันดับ 1 แห่งคลาสนักสู้...เรกัส"

       "อุปกรณ์สวมใส่ระดับสูงมีเงื่อนไขที่จุกจิกยุ่งยาก  ดังนั้นผู้เล่นทั่วไปจึงเพิ่มระดับเลเวลได้ยากลำบาก   แต่เขาคนนี้กลับมีเลเวลเกิน 180 ไปแล้ว!"     

       "ชื่อเล่นของเขาคือ  'ปรมาจารย์เทควันโด้'   ไม่รู้จริงรึเปล่านะ...แต่ว่ากันว่าร่างของพวกมอนสเตอร์จะสลายไปทันทีที่ถูกกำปั้นของเขากระแทกเข้า"

       "โว้ว!  เขามาจริงด้วย!  คิดถูกแล้วที่เข้าปาร์ตี้นี้   คลาสนักสู้จะโจมตีแต่จุดอ่อนโดยไม่สนใจพลังป้องกันของศัตรู   ความสามารถที่ว่าจะต้องสร้างความเสียหายรุนแรงให้กับผู้พิทักษ์แห่งพงไพรได้แน่"

       เรกัสสบตากับเราและเดินเข้ามาหา  "ธรรมชาติของดาบใหญ่จะมีวงการโจมตีที่กว้างและเชื่องช้า   ทำให้ผู้เล่นจำนวนมากไม่สามารถใช้ดาบใหญ่ไปพร้อมกับการหลบหลีกได้   มันจึงน่าทึ่งมากที่คุณออกล่าโดยไม่พึ่งอุปกรณ์ป้องกันตัวเองเลย"

       เรกัสเป็นผู้ชายที่ดูสง่าผ่าเผยอย่างมาก  ร่างกายสมส่วน  มัดกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบ   ด้วยธรรมชาติของคลาสนักสู้   เขาจึงจำเป็นต้องเปลือยร่างกายท่อนบนออก   ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของบรรดาหญิงสาวในเกมไม่น้อยเลยทีเดียว  แถมพอยิ่งมองดูให้ดีแล้ว  หน้าตาของหมอนี่ก็จัดว่าหล่อเหลาเอาการ   เรากลายเป็นไอ้งั่งทันทีที่ได้ยืนเคียงข้าง

       เราเกลียดไอ้พวกหน้าหล่อเข้าเส้นอยู่แล้ว   จึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไร้อารมณ์  "ช่างมันเถอะ   ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก"

       "โฮ่!...ไม่ใช่เรื่องใหญ่งั้นหรอ...คุณทำให้ผมประหลาดใจยิ่งกว่าเดิมอีกนะเนี่ย   ชักอยากเห็นความสามารถอันน่าทึ่งนั้นซะแล้ว"

       เรกัสหันกลับไปพูดกับคนอื่นว่า  "ให้เขาไปด้วยกันกับเราเถอะ   เพราะยังไงปาร์ตี้นี้ก็ไม่ได้มีการจำกัดเลเวลเอาไว้แต่แรกอยู่แล้ว   ยังมีบางคนที่เลเวลไม่ถึง 90 เลยไม่ใช่หรอ?  ถ้างั้นรับคนเลเวล 100 เพิ่มมาอีกก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"

       "ตะ...แต่ว่า..."

       คนในปาร์ตี้ยังคงแสดงสีหน้าต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด  เรกัสเห็นดังนั้นจึงกล่าวเสริมว่า

       "อย่างที่ทุกคนรู้อยู่แล้ว   ผู้เล่นที่เลเวลต่ำกว่า 170 จะไม่มีทางทำอะไรบอสผู้พิทักษ์แห่งพงไพรได้   เหตุผลที่ผมรวบรวมผู้คนมาเป็นจำนวนมากโดยไม่เกี่ยงเลเวล  ก็เพื่อต้องการคนมาช่วยรับมือกับมอนสเตอร์ 'โกเล็มคริสตัล' ลูกน้องของผู้พิทักษ์แห่งพงไพร    ส่วนตัวบอสนั้น  สมาชิกกิลด์ของผมทั้ง 17 คนจะจัดการมันเอง   รวมไปถึงโทบันกับแวนท์เนอร์ด้วย   ฉะนั้น  ผมถึงอยากให้คนที่เหลือคอยกันไม่ให้โกเล็มคริสตัลเข้ามารบกวนได้    พวกเราจะได้มุ่งสมาธิไปจัดการกับผู้พิทักษ์แห่งพงไพรได้เต็มที่"     

       "..."

       "ในเมื่อเขาอยากเข้าร่วมกับเรา   ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ   ผมเข้าใจเรื่องที่พวกคุณเคลือบแคลงสงสัยในตัวกริด   แต่เราไม่ควรตัดสินคนจากสิ่งที่เห็นภายนอก...ผมพูดถูกไหม?"

       ผู้เล่นที่มีชื่อเสียงนั้นมีอิทธิพลอย่างมาก   ทันทีที่เรกัสพูดจบ   บรรยากาศของสมาชิกภายในปาร์ตี้ก็เริ่มยอมรับเรามากขึ้น  แต่ยังคงมีบางส่วนที่รู้สึกคาใจอยู่

       "อย่างน้อย...ข้าก็อยากเห็นทักษะของมันก่อน"

       "ลองให้มันสู้ดูสิ...จะได้รู้ว่าของจริงหรือของปลอม"     

       "มันบอกว่าไม่จำเป็นต้องมีเครื่องป้องกันสินะ?  ถ้างั้นก็ให้มันถอดเกราะออกให้หมด  แล้วค่อยพาไปลงดันเจี้ยน"

       "ข้าจะจับตาดูมันเอง"

       สมาชิกปาร์ตี้ล้วนไม่เป็นมิตรกับเราเลยซักนิด   นี่มันไม่ใช่ปาร์ตี้ล่าบอสผู้พิทักษ์แห่งพงไพรแล้ว  นี่มันปาร์ตี้ล่ากริดอย่างชัดเจน

       'เราอยู่ปาร์ตี้นี้ไม่ได้แน่'

       หากเราไปกับพวกมันตอนนี้  คงไม่พ้นถูกบังคับให้ต้องต่อสู้ต่อหน้าทุกคน    ผู้เล่นที่เลเวลติดลบ 3 อย่างเราคงตายตั้งแต่มอนส์เตอร์ตัวแรกที่ปากทางเข้า    ไม่มีทางได้อยู่จนเห็นผู้พิทักษ์แห่งพงไพรแน่   ลืมเรื่องโอริชาลคั่มสีน้ำเงินไปได้เลย   เราคงได้กลายเป็นตัวตลกและขี้ปากของเจ้าพวกนี้ไปอีกนาน

       "งั้นก็ไม่เป็นไร  ผมไม่ไปก็ได้"  เราพูดพร้อมกับเดินถอยหลังกลับมาอย่างไม่แยแส    ชายวัยกลางคนที่เผาเผ้ารุงรังผู้นั้นได้หัวเราะขึ้นอย่างสะใจ

       "ฮ่าฮ่า...ที่แท้แกมันก็ไอ้ขี้โม้!"

       เป็นนิสัยที่แย่ชะมัด!  แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไรผิด  เราจึงไม่รู้สึกโมโหอะไร

       "การที่ต้องร่วมปาร์ตี้กับพรรคพวกที่ไม่เชื่อใจ...มันไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหรอกนะ"  เราสวนกลับไปอย่างเย็นชา

       แต่ครั้งนี้เราเองก็พูดไม่ผิด  สำหรับปาร์ตี้ทั่วไปแล้ว  การเชื่อใจในตัวพรรคพวกนั้นสำคัญอย่างมาก   เพราะทุกคนต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำแตกต่างกันไป  ถ้าเกิดไม่เชื่อใจกัน  แล้วจะไว้วางใจให้ทำหน้าที่เหล่านั้นได้อย่างไร? 

       ทุกคนที่ได้ยินเข้าคงสะอึกไม่น้อย...

       "อืม...นั่นก็จริง"

       "พอมาลองคิดดูให้ดีแล้ว...พวกเราคงตื่นเต้นมากไปหน่อย   เลยกดดันหมอนั่นจนเกินไป"

       "ใช่แล้ว   ตัวข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าอะไรจริงหรือไม่จริง  แต่ข้าก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร"

       "นั่นสินะ  ไม่ใช่ว่าพวกเราทำไม่ดีกับหมอนั่นหรอกหรอ?   เริ่มรู้สึกแย่ซะแล้วสิ"

       เราตัดสินใจเดินออกมาโดยไม่ใส่ใจกับพวกมันอีก   แต่เรกัสก็ยังคงเดินตามมาไม่ห่าง

       "มีอะไรอีก?"

       ท่าทีของเราเย็นชาและไร้มารยาทเป็นที่สุด  แต่ถึงกระนั้นเรกัสก็ยังยื่นมือออกมาเพื่อหวังจะจับมือกับเรา

       "หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีกนะ...เด็กหนุ่มนักรบที่ไม่สวมชุดเกราะ    สำหรับคนที่เดินทางสายบู๊มาทั้งชีวิตอย่างผม...คนแบบคุณนับว่าน่าสนใจมากทีเดียว"

       แววตาของหมอนี่ไม่ได้พูดเล่น  เขาชื่นชมเราจากใจจริง

       เรายื่นมือออกไปจับด้วยพร้อมกับคิดในใจว่า 'ทำไมถึงได้สุภาพนักนะ?'

       เขาเป็นคนดีคนนึงอย่างไม่ต้องสงสัย  ถ้าหากคราวหน้ามีโอกาสล่ะก็  เราจะต้องทำความรู้จักเป็นเพื่อนกับเขาไว้ให้ได้...เผื่อว่าซักวันจะได้หยิบยืมเงินมาใช้หนี้บ้าง

       "แล้วเจอกัน"     

       'ไว้เจอกันคราวหน้าจะขอยืมเงินนะ...'

       เราบอกลาเรกัสพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย   หลังจากนั้นก็รีบมุ่งหน้าไปยังโรงตีเหล็กที่ตั้งอยู่ภายในหมู่บ้านทันที

---

จ้าวแห่งยุทธภัณธ์  ตอนที่ 12 - จบตอน

• Next
• Previous