จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 10

       "รับสมัครปาร์ตี้ไปลุยซากปรักหักพังมูบาอิด   ขอคนเลเวล 130 ขึ้นไป!"

       "หาคนไปล่ามอนสเตอร์ในป่าเกรย์  ถ้าเป็นนักรบ  ขอเลเวล 130 ขึ้นไป   ถ้าเป็นคลาสอื่น  ขอเลเวล 96 ขึ้นไป"

       "รับสมัครผู้คนจำนวนมากไปลุยดันเจี้ยนบอสผู้พิทักษ์แห่งป่า!  ถ้าเป็นนักธนูขอเลเวล 190 ขึ้นไป   ถ้าเป็นนักสู้ขอเลเวล 181 ขึ้นไป   ส่วนคลาสอื่นๆ สมัครเข้ามาได้เลยโดยไม่มีเงื่อนไข!   ยินดีต้อนรับผู้เล่นติดอันดับทุกคน"

...

       เมื่อเข้ามาในเกม  ตัวเราที่ตายไปได้มาเกิดใหม่ ณ  ใจกลางหมู่บ้านแห่งหนึ่ง   สาเหตุที่เราไปเกิดวิหารยาธานไม่ได้  ก็เพราะดันกลายเป็นปรปักษ์กับวิหารยาธานไปซะแล้ว 

       'หมู่บ้านไบรันงั้นหรอ?'

       เป็นหมู่บ้านที่เราเคยมาเยือนก่อนหน้านี้แล้วครั้งหนึ่งเมื่อครั้งทำเควสให้อัชเชอร์  ความทรงจำเก่าๆ หวนกลับมาจนทำให้เราต้องขมวดคิ้ว

       "ต้องรีบไปจากที่นี่"

       มอนสเตอร์รอบๆ หมู่บ้านไบรันอย่างต่ำก็มีเลเวล 100 เข้าไปแล้ว   แถมทั้งหมดยังเป็นมอนสเตอร์ดุร้ายที่จะเข้าโจมตีใส่ผู้เล่นก่อนทันทีที่มันเห็น   เลเวลขั้นต่ำของผู้เล่นทั่วไปที่อยู่ในเมืองนี้จึงสูงถึงเกือบๆ 90   แถมพวกนั้นจำเป็นต้องออกล่าเป็นปาร์ตี้อีกด้วย     หมู่บ้านแห่งนี้จึงถือเป็นสถานที่อันตรายที่แม้แต่ผู้เล่นเลเวล 120 ยังไม่สามารถออกไปไหนได้ตามลำพัง

       เมื่อสามเดือนก่อน   ตัวเราเร่ร่อนมองหาถ้ำสุดเขตแดนเหนือจนมาถึงที่นี่   ในตอนนั้นเราตายไปนับครั้งไม่ถ้วน   จนค่าความทนทานของเกราะมือกับเกราะเท้าลดเหลือ 0  ทำให้พวกมันถูกทำลายไปต่อหน้าต่อตา

       "มาเกิดที่นี่จนได้สินะ"

       บางที  ชาติก่อนเราอาจเป็นเทพโง่ๆ บนสวรรค์ที่ดันไปล่วงเกินเทพธิดาแห่งโชคชะตาเข้า    หลังจากนั้นจึงถูกนางลบความทรงจำและส่งลงมาอยู่บนโลกมนุษย์   ทำให้ชีวิตในชาตินี้ของเราอับโชคยิ่งนัก

       'จะต้องใช่แน่...ไม่อย่างนั้นเทพธิดาแห่งโชคชะตาคงไม่สาปแช่งเราถึงเพียงนี้หรอก'

       เราเอาหน้าผากพิงกับกำแพงพร้อมกล่าวโทษตัวเองในชาติก่อน   แต่เราจะอยู่ที่นี่ต่อไปตลอดไม่ได้  มีแต่ต้องตั้งสติใจเย็นๆ เท่านั้น     

       "ต้องหาทางไปหมู่บ้านอื่น"

       สิ่งที่น่าห่วงที่สุดของเราในตอนนี้ก็คือเลเวล   เราจะมีเลเวลติดลบตลอดไปไม่ได้   ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลในการติดแหง่กอยู่ในหมู่บ้านที่เราไม่สามารถเพิ่มเลเวลจากเดิม 

       ณ  มุมหนึ่งของใจกลางหมู่บ้าน   เราเห็นรถม้ากำลังยืนรอลูกค้าอยู่   จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามชายผู้ที่กำลังยืนจูงม้าอยู่ว่า

       "มีหมู่บ้านปลอดภัยที่อยู่ใกล้ๆ บ้างไหม?"

       "หมู่บ้านวินส์ตัน   ผู้เล่นหน้าใหม่จำนวนไม่น้อยชอบไปที่นั่น  แกสนใจจะให้ข้าพาไปรึเปล่า?"

       "เท่าไร?"     

       คนขับรถม้าชูขึ้นมาหนึ่งนิ้ว...มันกำลังโก่งราคาเรา   ตามปกติแล้ว  รถม้าถือเป็นการเดินทางที่หรูหราสำหรับคนรวยเท่านั้น  :   แถมมันยิ่งดูสิ้นเปลืองสำหรับคนที่มีหนี้สินล้นตัวอย่างเรา    แพงเสียยิ่งกว่าการกินอาหารอย่างหรูหราหนึ่งมื้อซะอีก

       แต่เราก็ทำอะไรมากไม่ได้   สภาพของเราในตอนนี้ไม่มีทางออกจากหมู่บ้านไบรันได้ด้วยตัวคนเดียวแน่   ทันทีที่ก้าวขาออกไป  เพียงไม่กี่อึดใจเจ้าพวกมอนสเตอร์หิวโหยด้านนอกนั่นก็จะฉึกกระชากเราเป็นชิ้นๆ จนต้องกลับมาเกิดใหม่ในที่สุด    ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว   เราจำต้องโยนเหรียญเงินให้มันไปทั้งน้ำตา

       คนขับรถม้าขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องมาที่เรา "อะไรของแกน่ะ?  ข้าหมายถึง 10 เหรียญทองต่างหาก"

       เราแสร้งทำเป็นตกตะลึงราวกับไม่เคยรู้เรื่องนั้นมาก่อน  "เอ๋!  10 เหรียญทองเลยหรอ?  ไม่ใช่ 10 เหรียญเงินหรอกหรอ?"

       "นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจ้าเคยขึ้นรถม้าสินะ   ในเมืองที่ปลอดภัย  ค่าบริการรถม้าขั้นต่ำก็อยู่ที่ 5 เหรียญทองแล้ว    ส่วนหมู่บ้านที่มีมอนสเตอร์ดุร้ายล้อมรอบเช่นนี้   ค่าบริการก็ต้องสูงขึ้นเป็นธรรมดา  แต่โชคดีที่หมู่บ้านวินส์ตันอยู่ไม่ไกล   มันก็เลยไม่แพงมาก"

       "แค่การบังคับรถม้าเฉยๆ...ทำไมถึงได้แพงนัก!"

       "จุ๊จุ๊...นี่ล่ะน้า...ข้าถึงไม่ค่อยชอบคุยกับพวกนักเดินทางหน้าใหม่   แกไม่รู้หรอกหรอ  ว่าพวกมอนสเตอร์ดุร้ายมันจะโจมตีทันทีที่เห็นตัว?"

       "ไม่ใช่...เรื่องนั้นข้ารู้ดี   อย่ามาหลอกกันซะให้ยาก  ไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนที่วิ่งเร็วจนไล่ตามรถม้าได้ทันหรอก!"

       คนขับรถม้าสะดุ้งเล็กน้อย   คำพูดของเรามีเหตุผล   มันกระแอมหนึ่งทีก่อนจะอธิบายต่อไปว่า  "นั่นก็จริงที่พวกมอนสเตอร์มันวิ่งช้า   แต่พวกมันก็รู้จักภูมิประเทศเป็นอย่างดี   บางส่วนสามารถใช้ข้อได้เปรียบในจุดนั้นโจมตีเราได้"

       เหมือนพวกหลอกขายขาไม่มีผิด

       "ถ้างั้นก็ระวังให้มากขึ้นสิ"

       "อะแฮ่ม...งั้น 9 เหรียญทองก็ได้"

       การต่อรองเริ่มขึ้นแล้ว  หลักการข้อเดียวของการต่อรองก็คือ   ลดราคาให้ได้มากที่สุด     

       "10 เหรียญเงิน"

       "..."

       "อะไรนะ?"

       "......"

       ทำไมกัน?  ทำไมคนขับรถม้าถึงไม่ยอมโต้ตอบอะไรเลยล่ะ?   ท่าทีของมันแตกต่างจากที่เราคิดไว้มาก    ไม่ใช่ว่ามันจะต้องพูดว่า '10 เหรียญเงินถูกไป  ข้าให้เต็มที่ 8เหรียญทอง' หรอกหรอ?   หลังจากนั้นเราก็จะขึ้นเป็นไป 20 เหรียญเงิน   แล้วมันก็จะลดราคาเหลือ 7 เหรียญทอง   แล้วก็  30 เหรียนเงิน... 6 เหรียญทอง...

       แผนการอันแยบยลของเราคือการต่อรองจนเหลือ 2 เหรียญทอง   แต่กลับกลายเป็นว่าคนขับรถม้านิ่งเงียบและเมินเฉยต่อเราไปซะอย่างนั้น   แผนการทั้งหมดจึงพังทะลายลงทันที

       "ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?"             

       "จะมีใครอยาก่ตอรองกับคนเหลี่ยมจัดอย่างแกกัน?   ข้าอุตส่าห์ใจดีลดเหลือแค่ 9 เหรียญทอง   แต่แกกลับเสนอมา 10 เหรียญเงินเนี่ยนะ?   แล้วจะให้ข้าคุยอะไรด้วยอีก?"

       "ไม่ใช่ว่า 'ลูกค้าคือพระเจ้า' หรอกหรอ?   ตูจะฟ้องให้สมาคมรถม้าปลดเอ็งออกจากการเป็นคนขับให้ได้เลยคอยดู!"

       "อยากจะฟ้องก็เชิญเลย!  เอาเลย!   คิดว่าสมาคมจะเข้าข้างแกงั้นหรอ?   ไปให้พ้นซะเจ้าบ้า!"

       หากเป็นเมืองแพเทรี่ยน   การต่อรองระหว่างเรากับพ่อค้าเป็นไปด้วยดีเสมอ  นั่นก็เพราะค่าชื่อเสียงในเมืองของเราสูงซะจนถึงขีดจำกัด    ต่อให้เป็นการต่อราคาที่บ้าบอเพียงใด  อย่างมากพวกเอ็นพีซีก็จะแค่หัวเราะออกมาเท่านั้น   

       การกระทำของคนขับรถม้าช่างเปิดหูเปิดตาเราซะจริง

       มันไม่ยอมอ่อนข้อให้เลยซักนิด  ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเราไม่มีทางขึ้นรถม้าไปไหนได้แน่   ตัวเราในตอนนี้มีเงินแค่ 3 เหรียญทอง กับอีก 11 เหรียญเงินเท่านั้น   การทำภารกิจของอัชเชอร์ก่อนหน้านี้ได้ทำให้เราแทบหมดตัวไปกับโพชั่น

       "ได้โปรด...แม่ของผมป่วยหนักอยู่ตามลำพังที่หมู่บ้านวินส์ตัน...เธอกำลังจะตายในไม่ช้า   ผมคงเป็นลูกที่แย่มากถ้าหากไปไม่ทันเห็นวาระสุดท้ายของผู้เป็นแม่...ได้โปรดเห็นใจการต่อรองของผมด้วย"

       เราแสร้งตีหน้าเศร้าพร้อมกับเล่าความเท็จออกมา

       แต่ไอ้เจ้าบ้าคนขับรถม้าเย็นชานี่กลับทำแค่เพียงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ  "โกหกหน้าด้านๆ   ตอนแรกแกยังไม่มีความคิดจะไปที่หมู่บ้านวินส์ตันเลยซักนิด   มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อน่ะ"

       "...ชิ   ฉลาดไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะ"

       "อะไรนะ!  ไอ้บัดซบ!"

       ในเมื่อการต่อรองไม่สำเร็จ  เราจึงรีบวิ่งหนีเจ้าคนขับรถม้านี่มา   มันไล่ตามเราด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวกับคนบ้า     หลังจากนั้นเราก็ไปคุยกับคนขับรถม้าอื่นๆ ที่อยู่ในละแวกนั้นทั่งหมด  แต่ไม่ว่าจะตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องโศกขนาดไหน   ก็ไม่มีใครเลยที่จะยอมลดให้เหลือต่ำกว่า 3 เหรียญทอง   มากที่สุดคือ 8 เหรียญทอง กับอีก 90 เหรียญเงิน

       เรารู้สึกสิ้นหวังกับสังคมสมัยใหม่ของเกมซาทิสฟายเป็นอย่างมาก

       "ทำไมกันนะ?"

       ทำไมคนเลเวล -3 อย่างเราถึงต้องติดแหง่กอยู่ในหมู่บ้านไบรันนี่ด้วย?

       "ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้"

       ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องหาเงินเพื่อนั่งรถม้าไปยังเมืองวินส์ตัน   ทางเลือกเดียวในตอนนี้ก็คือการผลิตไอเท็มขึ้นมา!   หากทำสำเร็จก็จะได้รับค่าประสบการณ์ด้วย   อย่างน้อยๆ ถ้าความหายากของไอเท็มออกมาเป็นระดับธรรมดา  เราก็ยังนำมันไปขายให้กับร้านได้ 

       เรารีบเปิดหน้าต่างทักษะขึ้นมาพร้อมกับอ่านคำอธิบายของทักษะ 'การผลิตของช่างตีเหล็ก'

...

       [ ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็ก ]

       เลเวล : สูงสุด

       ท่านจะสร้างไอเท็มใดก็ได้ที่ท่านมีสูตรการผลิต

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสปานกลางที่จะกลายเป็นระดับแรร์

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสต่ำที่จะกลายเป็นระดับอีปิก

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสต่ำมากที่จะกลายเป็นระดับยูนีค

       * ช่างตีเหล็กระดับสูงสุดอย่างท่านจะเพิ่มคุณสมบัติทั้งหมด 10 % ให้กับทุกไอเท็มที่ผลิตขึ้น

       * หากท่านผลิตไอเท็มระดับแรร์ขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 2 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 30 แต้ม

       *หากท่านผลิตไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 4 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 80 แต้ม

       * หากท่านผลิตไอเท็มระดับยูนีคขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 12 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 300 แต้ม

...

       "บ้าไปแล้ว..."

       จากการจัดอันดับผู้เล่น   ช่างตีเหล็กที่อยู่ในลำดับ 1 นั้นมีทักษะการผลิตอยู่เพียงแค่ระดับกลางเท่านั้น   นับตั้งแต่ที่เขาเลเวลถึง 110  เขาก็เอาแต่สร้างไอเท็มขึ้นมานับหมื่นชิ้น  แต่ถึงกระนั้นก็ยังได้เพียงแค่ระดับกลาง   เขาเป็นคนพูดเองปากจากเลยว่าทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กนั้นเลเวลอัพยากสุดๆ

       แต่จู่ๆ เราก็เพิ่มทักษะ 'การผลิตของช่างตีเหล็ก' ได้ถึงระดับสูงสุดในพริบตา   ซึ่งถือว่าเป็นระดับที่เหนือกว่า 'เทคนิคช่างตีเหล็กระดับสูง'  และ 'เทคนิคช่างตีเหล็กระดับกลาง'     ถ้าหากช่างตีเหล็กอันดับ 1 รู้ถึงการมีตัวตนของเราล่ะก็   หมอนั่นคงได้คิดเลิกเล่นเกมนี้เป็นแน่

       'หากนำไปเทียบกับหมอนั่น   คลาสเลเจนดารีของเราเจ๋งสุดๆ ไปเลยแฮะ'

       หลังจากนั้นเราก็ไปตรวจสอบ 'ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน' ต่อ

...

       [ ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน ]

        เลเวล : 1

       ท่านจะสร้างไอเท็มใดก็ได้ที่ท่านมีสูตรการผลิต

       ท่านสามารถสร้างสูตรผลิตไอเท็มขึ้นมาด้วยตนเองโดยใช้ทักษะ 'การสรรสร้างของช่างตีเหล็กในตำนาน' 

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสปานกลางที่จะกลายเป็นระดับแรร์ถึงอีปิก

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสต่ำที่จะกลายเป็นระดับยูนิค

       ไอเท็มที่ผลิตขึ้นมีโอกาสต่ำมากที่จะกลายเป็นระดับเลเจนดารี่

       * คุณสมบัติทั้งหมดของไอเท็มเพิ่มขึ้น 10%

       * หากท่านผลิตไอเท็มระดับแรร์ขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 2 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 30 แต้ม

       *หากท่านผลิตไอเท็มระดับอีปิกขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 4 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 80 แต้ม

       * หากท่านผลิตไอเท็มระดับยูนีคขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 12 แต้มเป็นการถาวร

        * หากท่านผลิตไอเท็มระดับเลเจนดารีขึ้นมาได้  ค่าสถานะทั้งหมดจะเพิ่มขึ้น 25 แต้มเป็นการถาวร

       ค่าชื่อเสียงระดับทวีปจะเพิ่มขึ้น 1,000 แต้ม

        *  จะมีสิ่งพิเศษเกิดขึ้นในทุกๆ 5 ชิ้นของไอเท็มระดับเลเจนดารีที่ท่านสร้างขึ้น

...

       "โว้ว..."

       'ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน'  แม้จะมีเพียงแค่เลเวล 1  แต่มันกลับยอดเยี่ยมกว่า 'ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็ก'  อยู่หลายขุม     เราอดตื่นเต้นไปกับมันไม่ได้   ทักษะถัดไปที่เราสนใจก็คือ 'การสรรสร้างของช่างตีเหล็กในตำนาน'

...

       [ ทักษะการสรรสร้างของช่างตีเหล็กในตำนาน ]

       ทุกๆ ครั้งที่ 'ทักษะการผลิตของช่างตีเหล็กในตำนาน' เลเวลอัพ   ท่านจะสามารถสร้าง 'สูตรผลิตอุปกรณ์สวมใส่'  ได้เพิ่มจากเดิมเป็นจำนวน 3 ชิ้น

       จำนวนสูตรการผลิตที่สร้างได้ตอนนี้ :  3/3

       ไอเท็มใดก็ตามที่ถูกสร้างจากสูตรการผลิตของท่าน   ชื่อของท่านก็จะถูกเขียนเอาไว้บนชื่อของไอเท็มนั้นๆ ด้วย

...

       "การผลิตไอเท็ม?  สูตรการผลิต?"

       ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เราจะทำความเข้าใจกับมัน   แต่การได้ลงมือทำย่อมเห็นภาพมากกว่า  เราจึงตัดสินใจลองสร้างขึ้นมาซักอันโดยการกดใช้ทักษะการสรรสร้างของช่างตีเหล็กในตำนาน

...

       [ ท่านจะสร้างไอเท็มชนิดใด? ]

        สิ่งที่สำคัญกับเราในตอนนี้คงไม่พ้นอาวุธ   อาวุธดีๆ นั้นสามารถทำให้เราสังหารศัตรูได้รวดเร็วฉับไว   ส่งผลให้เลเวลเพิ่มเร็วขึ้นตามไปด้วย    ในบรรดาชนิดของอาวุธทั้งหมด   ดาบใหญ่คือสิ่งที่เราชอบมากที่สุด

       หนา,   ใหญ่,  และงดงาม...

       จะมีอะไรน่ารื่นรมย์ไปกว่าดาบยักษ์ที่ฟาดฟันผ่านเกราะหนาๆ ของศัตรูไปได้!   ตั้งแต่เล่นเกมนี้มา  เราไม่เคยจับอาวุธอย่างอื่นนอกจากดาบใหญ่เลย   ดังนั้น  สูตรผลิตไอเท็มแรกที่เราจะสร้างขึ้นจึงต้องเป็นดาบใหญ่

       "ดาบใหญ่"

       [ กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

       [ ท่านต้องการจะใช้วัสดุใดบ้างในการสร้าง? ]

       อา...จริงสิ   เรากำลังจะสร้างสูตรผลิตขึ้นมานี่นะ   ดังนั้นจึงต้องมีวัสดุหลักในการผลิต   ยิ่งแร่หายาก...ดาบก็ยิ่งออกมาดีไม่ใช่รึไง?    ทันใดนั้น  เราก็หวนคิดไปถึงคนที่ประกาศหาปาร์ตี้เพื่อลงดันเจี้ยนบอส 'ผู้พิทักษ์แห่งป่า'  เมื่อครู่

       'แร่หายากที่ได้จากผู้ทิพักษ์แห่งป่ามีชื่อว่าอะไรแล้วนะ...'

       ในที่สุดเราก็นึกออก  เรารีบตอบไปว่า

       "แร่โอริชาลคั่มสีน้ำเงิน"

       [ กรุณายืนยัน ]

       "ยืนยัน"

     

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์  ตอนที่  10 - จบตอน

• Next
• Previous