จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 6

       'จอมเวทย์มืดเป็นปัญหากับเราแน่...'

       ตัวละครของเรามีเลเวล -1   ค่าพลังทางกายภาพและค่าความอดทนเองก็มีเพียงอย่างละ 1 แต้ม    การสวมใส่เกราะหนักแห่งเมนเกลช่วยให้เราได้รับค่าพลังทางกายภาพมาอีก 5 แต้ม...รวมทั้งหมดเป็น 6 แต้ม    ด้วยค่าสถานะที่มีอยู่  ส่งผลให้พลังชีวิตของเรามี 34 หน่วย 

       อย่างน้อย...ตัวเราก็คงจะชกพวกมันได้ซักสองสามที  ก่อนจะได้ไปเยี่ยมยมบาล

       'เราหนีไปจากที่นี่ได้รึเปล่านะ?'

       ในเมื่อไม่ว่ายังไง  ภารกิจมันก็กำลังจะล้มเหลวอยู่แล้ว   ขอเพียงรักษาชีวิตไว้ได้ก็ยังดี...เราจะตายไม่ได้เด็ดขาด   เพราะในเกมซาทิสฟาย  ผู้เล่นคนใดที่ตายสองครั้งติดๆ กันภายในหนึ่งวัน   ผู้นั้นจะภูกห้ามให้ไม่เข้าเกมได้อีกเป็นเวลา 12 ชั่วโมง

       'ล็อกเอาท์!'

       [ ท่านไม่สามารถล็อกเอาท์ออกจากเกมได้ในขณะนี้ ]

       "ตูว่าละไง!"

       นี่มันเป็นความรู้พื้นฐานอยู่แล้ว  ผู้เล่นจะออกจากเกมไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  ในระหว่างการทำภารกิจจำกัดเวลา      ที่จริงมันก็มีวิธีฝืนออกจากเกมอยู่   แต่บทลงโทษที่ตามมานั้นร้ายแรงเอาเรื่อง   

       หลังจากที่ล้มเหลวในการล็อคเอาท์  เรายังคงพยายามหาทางหนีอื่นๆ ต่อไป   แต่ไม่ว่าจะครุ่นคิดมากเพียงใด    มันก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบหนี   เพราะในเมื่อวิหารแห่งนี้คือฐานทัพใหญ่ของเหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธาน

       คนที่เข้ามาลุมล้อมได้เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ    ไม่ว่าเราจะหนีด้วยวิธีใด   แต่มันก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยด้วยความเร็วการเดินที่อยู่ในระดับเต่าคลานของเรา

       "รีบลงไปชั้นใต้ดินกันเถอะ!"

       ในระหว่างที่กำลังคิดแผนของเราอยู่   โดรันก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับขว้างมีดสั้นออกไปสองอันใส่กลุ่มผู้ศรัทธาแห่งยาธาน   ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงพริบตา

       ฉึก!     

       "อ๊ากกกก!"

       มีดสั้นหนึ่งเล่มเสียบเข้าที่ดวงตา  ส่วนอีกหนึ่งเล่มเสียบเข้าที่หัวใจของอีกคน    ไม่รอช้า   โดรันรีบย่นระยะของตนเข้าไปหาผู้ศรัทธาแห่งยาธานที่กำลังส่งเสียงร้องอย่างโหยหวนด้วยมีดที่อยู่ในมืด

       "ทางเปิดแล้ว!"

       จู่ๆ ผู้ศรัทธาแห่งยาธานคนดังกล่าวก็นิ่งเงียบไป  คอหอยของมันถูกมีดของโดรันเฉือนทิ้ง   ร่างของเอ็นพีซีคนดังกล่าวค่อยๆ สลายไปพร้อมกับแสงสีเทาที่สว่างขึ้น    เราอดชื่นชมโดรันไม่ได้จริงๆ...ตัวเราไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้เลย  จึงไม่อาจรู้ได้ว่า   เหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธานมีเลเวลเท่าไรกันแน่    แต่ตามปรกติแล้ว  เอ็นพีซีภายในวิหารส่วนใหญ่จะมีเลเวล 150 ขึ้นไปทั้งนั้น   วิหารแห่งนี้เองก็น่าจะเหมือนกัน

       การที่โดรันจัดการกับพวกมันได้อย่างง่ายดาย   ทำให้เราไม่อยากจะคิดว่า  แท้จริงแล้ว   โดรันมีเลเวลเท่าใดกันแน่นะ

       'เขาเป็นเอ็นพีซีที่มีชื่อเสียงงั้นหรอ?'

       มุมมองของเราที่มีต่อโดรันเปลี่ยนไปทันที   ไม่แน่ว่า...ถ้าหากมีโดรันคอยช่วยล่ะก็   ภารกิจระดับ S ครั้งนี้เราอาจทำสำเร็จก็เป็นได้     3,000 ทองเลยนะ   นั่นหมายถึง 3,600,000 วอนเลยทีเดียว!   แถมยังมีสมญานามบุตรเขยแห่งเอิร์ลอีก    เรายืนจินตนาการถึงการที่ค่าสถานะทั้งหมด +20 แต้ม   แถมพ่วงด้วยภรรยาสุดสวยพรหมจรรย์อีกหนึ่งคน!    เราจะกลายเป็นลอร์ดชั้นสูงที่มีอาณาเขตเป็นของตัวเอง   แล้วเราก็จะได้ขูดรีดภาษีจากผู้เล่นและพวกเอ็นพีซีหน้าโง่นั่นด้วย!

       'หากเราได้เป็นลอร์ดชั้นสูงจริง   เราจะมีรายได้ทุกเดือนโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยงั้นสินะ!'

       นี่มันเยี่ยมไปเลยไม่ใช่รึไง!

       เราเริ่มส่งเสียงเชียร์โดรัน    "ยอดเลย!  สู้มัน  โดรัน!   ผมชื่นชอบคุณมานานแล้ว!"

       "เอ๋?  นานแล้วงั้นหรอ?  คุณไปเห็นมาจากไหนกัน..."

       "ระวัง!  ทางนั้น!   ลำตัว...ระวังลำตัว!"

       "ละ...ลำตัว..?"

       ถึงแม้โดรันจะตกตะลึงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเรา  แต่เขาก็สามารถหลบการโจมตีจากศัตรูได้ทั้งหมด   ทว่า  ลำแสงสีเทาดูเหมือนจะถูกกระหนำโจมตีเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

       'เก่งชิบ...'

       โดรันยังคงซัดอาวุธลับที่ซ่อนอยู่ในตัวออกไปอย่างต่อเนื่อง     เมื่อสองเดือนก่อน  เกมซาทิสฟายมีการถ่ายทอดสดการต่อสู้ของผู้เล่นคลาสแอสซาซินลำดับที่ 1 ในเกมคนปัจจุบัน  'โอล์ด ซอร์ด ดีม่อน'   แต่หากนำมาเทียบกับโดรันล่ะก็  เขาคนนั้นจะกลายเป็นเด็กทารกไปในทันที

       'หมอนี่มันเก่งกว่าอัชเชอร์ซักสามเท่าได้เลยไม่ใช่รึไง?  ไม่ได้การ  เราต้องตีสนิทเขา  เพื่อขอให้ช่วยฆ่าไอ้ระยำอัชเชอร์ให้!'

       เหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธานเลิกสนใจเราแล้วหันไปรุมจัดการกับตัวปัญหาอย่างโดรันแทน   ทว่า...พวกมันก็ไม่อาจหยุดโดรันได้    เพราะโดรันเอาแต่เล็งคนที่กำลังร่ายคาถาเพื่อคอยชะงักการร่ายเอาไว้     

       จะมีอะไรอ่อนแอไปกว่าจอมเวทย์มืดที่ไม่สามารถร่ายเวทย์มนต์ได้อีก

       "ยอดไปเลย!  โดรัน  คุณเหมือนเทพมาโปรดผมจริงๆ!"

       ทันทีที่มีการร่ายมนต์  จอมเวทย์ผู้นั้นจะถูกมีดของโดรันเสียบเข้าไปในปากทันที

       เจ๋งเป้ง!  หากเราพึงพาโดรันไปเรื่อยๆ  ภารกิจหนนี้ก็คงไม่ยากอีกต่อไป   น่าสมเพชจริงๆ ที่เราพยายามปฏิเสธภารกิจอยู่หลายครั้งในก่อนหน้านี้ 

       เราพยายามเดินตามโดรันไปด้วยย่างก้าวที่เชื่องช้า    ต้องขอบคุณเขาที่หยุดรอเราเป็นพักๆ

       "คุณกำลังรอผมอยู่งั้นหรอ?  ใจดีจังเลยนะ ฮะฮะ"

       โดรันกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก  "พวกมันเริ่มฉลาดขึ้นมาแล้วสิ"     

       "หืม?"

       พอได้ยินดังนั้น  เราจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วพบว่า  เหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธานที่ยืนรายล้อมอยู่    กำลังสลับกันท่องบทร่ายคาถาแห่งความมืดขึ้นทีละคน

       "เหล่าดวงวิญญานจากใต้ดินที่ได้รับการอวยพรทั้งหลาย"

       "จงใช้ความโกรธแค้นและหวาดกลัว...ตรึงร่างของศัตรูให้อยู่กับที่ซะ"

       "ผู้ใดก็ตามที่รู้สึกหวาดกลัว  แขนขาพวกมันจักต้องรู้สึกหนักอึ้ง"     

       "จิตใจจักต้องแตกสลาย  กำลังใจในการต่อสู้หมดลง"

       "กลายเป็นเพียงตุ๊กตาที่ไร้วิญญาน!!"

       หากมีจอมเวทย์มืดเพียงคนเดียวที่ร่ายคาถา   โดรันคงจัดการกับมันได้ก่อนที่จะท่องมนต์จบ    ทว่า...พวกมันกลับสลับกันท่องคนละบท   เมื่อจบการร่ายคาถาทั้งหมด   เวทย์มนต์จึงถูกใช้งานออกมาได้โดยไม่ถูกโดรันขัด

       "เตรียมรับมือ"

       เรากระชากคอเสื้อของโดรันพร้อมกับกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว  "จะให้เตรียมตัวอะไรอีก?  ทำอะไรซักอย่างสิวะ!"

       "มันสายไปแล้วล่ะ"

       "ชิ!"

       อั่กกกก!!

       ใบหน้าของโดรันชุ่มฉ่ำไปด้วยเลือด   พลังความมืดสีดำกำลังห้อมล้อมร่างของโดรันไว้จนทั่ว

       "มะ...ไม่นะ!!  ถ้าเอ็งตายไป  ตูก็จบสิ้นสิโว้ยย!!"

       ตัวเราลงเรือลำเดียวกับโดรันมาแล้ว   โดรันก็เปรียบเสมือนหัวเรือ   หากไม่มีโดรัน  เราไม่มีทางเอาชีวิตรอดได้ตามลำพังบนเรือลำนี้แน่

       "แค่ก..แค่ก!!"

       เราสาปแช่งใส่โดรันที่กำลังกระอักเลือดคำโต  "บัดซบ!  ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้  ตูไม่น่าฝากความหวังไว้กับเอ็งตั้งแต่แรกเลย!!"

       แต่ทันใดนั้นเอง  แหวนที่โดรันสวมอยู่บนนิ้วก็ส่องประกายแสงสีเขียวออกมาอย่างน่าประหลาด  สีหน้าของโดรันดูดีขึ้นมาทันใด

       'อะ...อะไรกัน?'

       เหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธานที่กำลังยืนตกตะลึง  ถูกโดรันโจมตีเข้าในทีเผลอระหว่างการร่ายมนต์ครั้งใหม่ 

       "แหวนวงนี้มีความพิเศษเล็กน้อย   มันสามารถปกป้องผู้สวมใส่จากคำสาปและพิษได้   ทว่า...การป้องกันนั้นทำได้เพียงบางส่วน     หากรับการโจมตีมากๆ เข้า   ผมก็อาจจะแย่เอาได้   ดังนั้น  ผมจึงควรเลี่ยงการถูกโจมตีให้ได้มากที่สุด"

       "นะ...แน่นอน!  ผมรู้อยู่แล้วว่าท่านโดรันผู้ยิ่งใหญ่จะต้องมีแหวนวิเศษอยู่กับตัว!"

       แหวนวงนี้คงอยู่ในระดับอีปิกขึ้นไปแน่นอน   มีวิธีที่ไหนเราจะได้มันมาใช้บ้างไหมนะ?   ในขณะที่เรากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น    โดรันก็เปิดฉากการสังหารหมู่อีกครั้ง   แม้จะถูกมนต์ดำโจมตีเข้าไปบ้าง  แต่เขาก็สามารถเปิดทางได้สำเร็จ

       โดรันรีบพุ่งตัวไปยังบันไดที่พาลงไปยังชั้นใต้ดินในทันที

       "ตามมาเร็ว!"     

       "ได้เลย!"

       ตรงกันข้ามกับการขานรับที่รวดเร็วของเรา  ฝีเท้าดั่งเต่าคลานทำให้ได้ทำให้ก้าวเดินเป็นไปอย่างยากลำบาก    จอมเวทย์มืดที่ด้านหลังยังคงพยายามไล่ตามมาพร้อมกับร่ายคาถาใส่    แต่ทั้งหมดก็ไร้ผล   ทันทีที่พวกมันเปิดปากออก  มีดสั้นของโดรันก็จะเสียบเข้าไปที่คอหอยในทันที

...

       "คุณหนู!"

       โดรันรีบเดินลงมายังห้องใต้ดินชั้นล่างที่มืดมิด   เขาพบหญิงสาวแสนสวยผู้หนึ่งกำลังถูกมัดตรึงอยู่กับแท่นบูชา   แท่นบูชาดังกล่าวตั้งอยู่กึ่งกลางห้องอันมืดมิดแห่งนี้   โดรันรีบวิ่งเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิต    ทว่า...ยังคงมีจอมเวทย์มืดอีกนับสิบที่คอยขัดขวางอยู่ 

       เราเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง  "ไอ้พวกโง่เอ้ย!  จะมาเป็นศัตรูกับเรางั้นหรอ?   แค่นี้มันไม่พอหรอกเฟ่ย!    โดรัน!  จัดการพวกมันซะ!"

       "ได้เลย!"

       โดรันพยักหน้าพร้อมกับเหวี่ยงมีดสั้นออกไปด้านหน้า  แม้เขาจะดูเหนื่อยล้าไปบ้าง  แต่ศัตรูจำนวนเพียงเท่านี้ไม่มีทางคณนามือโดรันแน่     ตัวเราสั่นระริกด้วยความยินดี   ในหัวจินตนาการไปถึงภาพที่จอมเวทย์ทั้งหมดถูกจัดการไปทีละคนสองคน   จนกระทั่งสัญลักษณ์ภารกิจสำเร็จเด้งขึ้นมา

       "ตูขอรับไปละนะ  ทั้ง 3,600,000 วอนและบุตรสาวแห่งเอิร์ล!"

       เคร้ง!!

       "...เอ๋?"

       จู่ๆ ก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น   อาวุธลับที่โดรันขว้างออกไป  ได้หยุดลงกลางอากาศและตกลงกระทบกับพื้นทั้งหมด   โดรันที่คิดจะพุ่งเข้าไปโจมตีซ้ำ  ได้ชะงักฝีเท้าอยู่กับที่และตัดสินใจไม่เข้าไป

       "บาเรียงั้นหรอ?"

       โดยปรกติแล้ว  คลาสจอมเวทย์มืดจะไม่มีทักษะบาเรียเวทย์มนต์   นอกเสียจากจะเลื่อนคลาสขึ้นไปสู่ขั้นที่ 2  เท่านั้น    ในขณะที่เรากำลังสับสนงุนงง    หญิงสาวเยาว์วัยผู้หนึ่งได้เดินออกมาจากกลุ่มของจอมเวทย์มืด   เธอมีรูปลักษณ์ที่งดงามและน่าตกตะลึงอย่างสุดขีด    ความงามของเธอได้ทำให้บุตรสาวของเอิร์ลดูหมองไปในทันที

       ใบหน้าของเธอ...ทำไมถึงดูคุ้นตานักนะ?  เราฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้   ตัดสินใจเหลือบขึ้นไปมองด้านบนศีรษะเพื่อดูชื่อตัวละคร...ทันในนั้นเอง  เส้นขนทั่วร่างก็ลุกซู่ขึ้นมาอย่างฉับพลัน

       'บลัด วิทซ์'

       เดอะบลัดวิทซ์  (แม่มดโลหิต)   ID:  ยูร่า

       ผู้เล่นสาวชาวเกาหลี   อันดับ 1 แห่งคลาสจอมเวทย์มืด... 

       ในการจัดอันดับผู้เล่นรวมทั้งหมด  เธออยู่ในลำดับที่ 5...

       ถือเป็นคนดังที่เคยปรากฏตัวตามสื่อหลายครั้ง   ด้วยรูปลักษณ์ที่งดงามหมดจด  และทักษะในการเล่มเกมที่ยอดเยี่ยม...แต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ?

       ยูร่ามองมาที่เราพร้อมกับเหยียดแขนออกมาเล็กน้อย   "ต้องขอโทษด้วยนะ...แต่ชั้นคงยอมปล่อยเหยื่อบูชายัญให้ไม่ได้จริงๆ"

       พรึ่บ!

       เปลวเพลิงสีแดงรูปร่างดาบโผล่ออกมาจากฝ่ามือของยูร่า   แรงกดดันที่แผ่ออกมาดาบเล่มนั้น   นับว่ารุนแรงและกดดันกว่าปรกติเป็นอย่างมาก     แตกต่างจากเหล่าจอมเวทย์มืดที่ยืนอยู่อย่างลิบลับ    ทันทีที่ดาบเล่มนี้ปรากฏออกมา   ตัวเราก็รู้สึกได้ถึงภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวงในทันที

       'เรามาไกลขนาดนี้...เพื่อที่จะตายงั้นหรอ?'

       ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ? 
     
       ตัวเราในตอนนี้มีแต่ความสิ้นหวัง... 

       ทันใดนั้นเอง   หน้าต่างข้อความระบบปรากฏได้ขึ้นที่ตรงหน้า...

...

       [ ท่านถูกโจมตีอย่างรุนแรง ]

       [ ผู้ที่จะกลายเป็นตำนานย่อมไม่มีทางเสียชีวิตง่ายๆ   ด้วยพลังชีวิตอันน้อยนิดในตอนนี้   ท่านจะเป็นอมตะ 5 วินาที    ]

...

       ในตอนนี้  เราเหลือพลังชีวิตเพียง 1 หน่วยเท่านั้น     เกือบลืมไปซะได้  ด้วยสมญานาม 'ผู้ที่จะกลายเป็นตำนาน' ของเรา    ทำให้ตัวเราเป็นอมตะชั่วคราวก่อนที่จะตายไปจริงๆ 

       ยูร่าเผยใบหน้าอันแสนตกตะลึงทันทีที่เห็นว่าเรายังคงมีชีวิตอยู่   หลังจากที่ถูกเธอโจมตีเข้าไปอย่างจังแล้ว

       "เมื่อครู่  เป็นการโจมตีแบบคริติคอลไม่ผิดแน่...หากดูจากของสวมใส่  นายน่าจะมีมีเลเวลประมาน 80 เท่านั้น    แล้วทำไมถึงยังยืนอยู่ได้อีก?"

       ยูร่าถามขึ้นพร้อมกับถอยกลับไปหลบที่ด้านหลังเหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธาน   ด้วยความที่เธอกลัวว่าโดรันจะทำการโจมตีสวนกลับไป    เมื่ออยู่ตามหน้าสื่อต่างๆ   เธอคนนี้จะยิ้มอย่างสุขุมเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลา   ทว่า...คงมีเราเพียงคนเดียวล่ะมั้ง  ที่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าอันแสนตื่นตะลึงของเธอในครั้งนี้ 

       เรารีบวิ่งนำเข้าไปพร้อมกับตะโกนบอกกับโดรันว่า  "เร็วเข้า!  รีบจบทุกอย่างภายใน 5 วินาที!   ผมจะใช้ตัวเองเป็นโล่ให้   คุณจะต้องฆ่าพวกมันทั้งหมดให้ได้!   ผมเชื่อใจคุณนะโดรัน!!"

       เวทย์มนต์ทุกอย่างรวมไปถึงของยูร่าได้กระหน่ำโจมตีใส่ลำตัวของเราอย่างรุนแรง   หมายความว่าในตอนนี้  โดรันสามารถโจมตีได้อย่างอิสระจนกว่าเวทย์มนต์ชุดต่อไปจะร่ายเสร็จ   นับเป็นสิ่งที่เราต้องการให้เกิดขึ้นมากที่สุด

       'นั่นแหละ  โจมตีเข้ามาเลย!   ไม่ว่าจะรุนแรงขนาดไหน  แต่ตูก็ไม่มีวันตายเฟ่ย!!'

       นี่คงเป็นครั้งแรกในหน้าประวัติศาสตร์  ที่ผู้เล่นไร้อันดับ  สามารถยืนหยัดต่อสู้กับผู้เล่นติดอันดับได้แบบนี้

       เราวิ่งผ่านจอมเวทย์มืดคนอื่นๆ และพุ่งเข้าใส่ยูร่าอย่างไม่คิดชีวิต   เวทย์คำสาปนานาชนิดได้ปะทะกับร่างของเราอย่างไม่ขาดสาย   ส่วนโดรันก็วิ่งตามหลังเรามาพร้อมกับจัดการจอมเวทย์มืดที่อยู่ข้างหลังไปทั้งหมด    ทันใดนั้นเอง  โดรันตัดสินใจพุ่งเข้ามาเหยียบหลังเราพร้อมกับทะยานไปหายูร่าอย่างรวดเร็ว

       ยูร่าแม้จะสับสนและตกใจอย่างสุดขีด  แต่เธอก็ยังสามารถปัดป้องการโจมตีทั้งหมดจากโดรันไว้ได้       ดูเหมือนว่า   โดรันกำลังชิงความได้เปรียบไว้ได้ดีเลยทีเดียว

       'พวกเราทำได้แน่!!'

       [ ตัวละครของท่านเสียชีวิต ]     

       "......?"

       เป็นเพราะโดรันเหยียบหลังเรางั้นหรอ?

       เอ๋?  เอ๋~~???   เชี่ยไรฟะ!  ไม่อยากจะเชื่อเลย...ทำไมโลกมันถึงได้โหดร้ายแบบนี้

       ทันใดนั้นเอง  ข้อความระบบก็เด้งขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่พร่ามัวของเรา

...

       [ ภารกิจล้มเหลว! ]

       [ เลเวลของท่านลดลง 2 ระดับ ]     

       [ เลเวลของท่านกลายเป็น -3 ]

       [ ท่านเสียชีวิต 2 ครั้งติดกันภายใน 24 ชั่วโมง   ท่านจึงไม่สามารถกลับเข้าเกมได้อีกภายใน 12 ชั่วโมงหลังจากนี้ ]

...

       ฮะฮะ...เป็นแบบนี้อีกจนได้    ตัวเราจ้องมองไปยังการต่อสู้อันดุเดือดของโดรัน.. 

       ไม่สิ...ภาพสุดท้ายที่ติดตาเราก่อนจะดับวูบไป...

       คือภาพของนั่งบลัดวิทซ์สารเลวคนนั้น!

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์  ตอนที่ 6 - จบตอน

• Next
• Previous