จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 7

       เลเวลเฉลี่ยของผู้เล่นคลาสจอมเวทย์มืดนั้นอยู่ที่ 53 เท่านั้น   ในบรรดา 120,000 คลาสในเกมซาทิสฟาย   จอมเวทย์มืดถือเป็นคลาสที่มีเลเวลเฉลี่ยต่ำสุด    แม้จอมเวทย์มืดจะเป็นคลาสที่เน้นหนักไปทางการต่อสู้  แต่ทั้งทักษะการโจมตีและทักษะการป้องกันยังนับว่ายังอ่อนแอกว่าคลาสอื่นอยู่มาก

       ทว่า  ยูร่านั้นแตกต่างออกไป  นับตั้งแต่เล่นเกมนี้  เธอลุยเดี่ยวมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบันโดยแทบไม่เคยพึ่งพาปาร์ตี้   ทำให้ความสามารถในการควบคุมเวทย์มนต์ของเธออยู่ในระดับอัจฉริยะ    แถมเธอยังเป็นคนเลือกสถานที่ต่อสู้ได้เหมาะสมกับตนเองอยู่เสมอ   ส่งผลให้ยูร่าสามารถก้าวมายืนอยู่ในลำดับที่ 5 ของการจัดอันดับผู้เล่นทั้งหมดได้ไม่ยากนัก

       ( ผู้แปล : ปาร์ตี้  หมายถึงกลุ่มคนหลายๆ คนที่ร่วมกันทำภารกิจ  ล่าบอส  สังหารมอนสเตอร์   คนในปาตี้จะคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันจนกว่าจะแยกย้ายกันไป )

       เมื่อสามชั่วโมงก่อน  ในที่สุดยูร่าก็มีเลเวล 230 ตามที่เธอหวัง    คลาสจอมเวทย์มืดของเธอจึงได้รับทักษะใหม่ที่ทำให้เก่งขึ้นราวกับติดปีกเข้ามา

       'ในที่สุดก็มีเวทย์มนต์ด้านป้องกันซะที...'

       ยูร่ายืนอ่านความสามารถของทักษะระดับ A ที่เธอเพิ่งจะได้รับมาอย่างยากลำบาก

       'บาเรียเพชร'

       มันคือเวทย์มนบาเรียที่ใช้มานาสร้างขึ้น   มีความแข็งแกร่งดุจดั่งเพชร  เป็นเวทย์มนต์สายป้องกันเพียงชนิดเดียวที่จอมเวทย์มืดมี  แถมกว่าจะได้มาครอบครอง  ยังต้องมีเลเวลที่สูงถึง 230 อีก

       หลังจากที่เงื่อนไขการเรียนรู้ทักษะบาเรียเพชรทั้งหมดพร้อมแล้ว   ยูร่าก็รีบตรงดิ่งมายังวิหารยาธานโดยไม่รีรอ   แน่นอนว่าเพื่อนร่วมทางที่ตามมาด้วยมีไม่มาก  จึงทำให้ระหว่างทางที่มาเกิดปัญหาขึ้นอยู่บ่อยครั้ง    แต่มันก็ช่วยไม่ได้   ยิ่งคนเยอะเท่าไร  ก็ยิ่งน่ารำคานมากเท่านั้น  ตัวละครของเธอมีชื่อเสียงโด่งดังมากเกินไป   แม้จะปิดบังหน้าตาและไอดีไว้  ก็ยังมีคนไม่น้อยที่ยังสามารถจดจำเธอได้อยู่ดี     

       หลังจากการเดินทางอันยาวนานกว่าสองชั่วโมงจบลง  ยูร่าได้เข้ามาภายในวิหารยาธานพร้อมกับนำหนังสือทักษะเวทย์มนต์วางไว้ที่แท่นบูชา   แต่ในระหว่างที่เธอกำลังทำการเรียนรู้ทักษะใหม่   ข้อความระบบก็ได้ปรากฏขึ้นที่ตรงหน้า

...

       [ กลุ่มคนโง่ที่เป็นปรปักษ์กับเทพยาธานได้ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านในวิหาร  ]

       [ ภารกิจ : ผู้พิทักษ์วิหารยาธาน ]

       ระดับความยากของภารกิจ : S

       มีกลุ่มของคนโง่พยายามจะมาชิงตัวเครื่องสังเวยไป  ท่านจะต้องปกป้องเกียรติยศขององค์เทพยาธานเอาไว้ให้ได้   โดยการจัดการกับผู้บุกรุกที่เข้ามาทั้งหมด

       เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :  ขับไล่ผู้บุกรุกกลับไป,  หรือปกป้องเครื่องสังเวยเอาไว้ให้ได้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง

       ของรางวัลภารกิจ :  สมญานาม 'ผู้พิทักษ์แห่งวิหารยาธาน'

       * ผู้พิทักษ์แห่งวิหารยาธาน :  ค่าความศรัทธา +300,   พลังชีวิต +1,000,  ค่าสติปัญญา +60

       ท่านเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับผู้ศรัทธาคนอื่นๆ ในการปกป้องเกียรติยศขององค์เทพยาธานไว้ได้    เทพยาธานจะอวยพรท่านมากขึ้น   ผู้ศรัทธาคนอื่นๆ จะเคารพบูชาในตัวท่านมากขึ้น

       บทลงโทษหากภารกิจล้มเหลว :   เลเวลลดลง 2 ระดับ,  ค่าความศรัทธาลดลง 250 แต้ม

...     

        ยูร่าประหลาดใจไม่น้อยทีเดียว  เพราะนับตั้งแต่ที่เล่นเกมนี้มา  เธอเพิ่งจะเคยทำภารกิจระดับ S เพียงแค่สามครั้งเท่านั้น 

       แต่ทันใดนั้นเอง...ได้เกิดเสียงโหวกเหวกดังขึ้นจากภายในวิหาร

       'หรือนี่จะเป็นภารกิจอัตโนมัติ...ที่สามารถทำได้เฉพาะช่วงเวลาที่มีผู้บุกรุกเข้ามาเท่านั้น?   โชคดีจริงๆ ที่เรามาวิหารได้ถูกเวลา'

       ยูร่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก  เธอต้องการที่จะครอบครองสมญานาม 'ผู้พิทักษ์แห่งวิหารยาธาน' ยิ่งกว่าใคร   เพราะค่าสถานะที่จะได้รับทั้งหมด  ล้วนเป็นค่าสถานะที่สำคัญต่อจอมเวทย์มืดอย่างเธอ

       เริ่มแรก  ยูร่าได้พยายามค้นหาจุดที่ผู้บุกรุกเริ่มต้นก่อความวุ่นวาย   เมื่อมาถึง  เธอก็ได้เห็นเอ็นพีซีคนหนึ่งในชุดหนัง  กำลังสังหารเหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธานไปเป็นจำนวนมาก

       'เอ็นพีซีคลาสแอสซาซินขั้นที่ 3 งั้นหรอ...'

       ก็แน่ล่ะนะ  ภารกิจระดับ S ก็ต้องยากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว  เอ็นพีซีที่ชื่อโดรันตัวนี้นับเป็นปัญหากับยูร่ามากทีเดียว

       'แม้จะยืมพลังจากกลุ่มผู้ศรัทธาเหล่านี้ช่วย   แต่ก็คงจะไม่ง่ายแล้วสินะ'

       ภารกิจระดับ S ที่เธอโหยหามานาน  แต่กลับกลายเป็นว่า  โอกาสสำเร็จช่างต่ำซะเหลือเกิน

       'ไม่มีเวลามัวลังเลแล้ว'

       ยูร่าสงบสติลงพร้อมกับแผ่ขยายมานาออกไปจนทั่ววิหาร   นี่ไม่ใช่ทักษะทั่วไปของจอมเวทย์มืด  มันเป็นทักษะที่มีไว้สำหรับการตรวจจับเป็นวงกว้าง  เป็นทักษะที่ต้องใช้มานาจำนวนมหาศาล  แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับยูร่าแต่อย่างใด

       'หากรวมโดรันไปด้วยแล้ว...ผู้บุกรุกมีเพียงแค่สองคนเท่านั้นหรอ?'

       ยูร่าพึมพำจำนวนผู้บุกรุกพร้อมกับตรวจสอบไปยังผู้เล่นที่มากับโดรัน

       [ ID: กริด ]

       หากดูจากของสวมใส่  ผู้เล่นคนนี้คงมีเลเวลอยู่ที่ราวๆ 80 เท่านั้น   น่าประหลาดใจจริงๆ ที่คนเลเวลน้อยขนาดนี้สามารถรับภารกิจระดับ S ได้

       ดังนั้น  ปัญหาเดียวของยูร่าในตอนนี้คือโดรัน  หากจัดการกับเขาได้  ภารกิจของเธอก็จะสำเร็จ

       ในขณะที่โดรันเอาแต่ยุ่งอยู่กับการรับมือเหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธาน    ยูร่าใช้โอกาสนั้นค่อยๆ สำรวจภายในวิหารอย่างละเอียด    จนในที่สุด  เธอก็ตัดสินใจเดินลงไปยังห้องใต้ดินที่มีเหยื่อสังเวยถูกตรึงอยู่

       ภายในวิหารแห่งนี้มีที่กำบังมากเกินไป  ซึ่งจะส่งผลให้โดรันได้เปรียบ  และเป็นเธอเองสีเสียเปรียบ    ดังนั้น  ยูร่าจึงคิดจะใช้ตัวประกันและห้องที่คับแคบเป็นสถานที่ต่อสู้    ภายในห้องนี้  เวทย์มนต์ของเธอจะสามารถโจมตีโดนเป้าหมายได้ง่าย   และเป็นการจำกัดการเคลื่อนไหวของโดรันไปในตัว

       ไม่นานนัก  โดรันกับกริดก็สามารถลงมายังห้องใต้ดินได้สำเร็จ    ดูเหมือนโดรันจะอ่อนแรงลงไปไม่น้อยในการรับมือกับกลุ่มผู้ศรัทธาแห่งยาธานจากด้านบน

       "ไอ้พวกโง่เอ้ย!  จะมาเป็นศัตรูกับเรางั้นหรอ?   แค่นี้มันไม่พอหรอกเฟ่ย!    โดรัน!  จัดการพวกมันซะ!"

       ทันทีที่ผู้เล่นนามว่ากริดตะโกนขึ้น  โดรันก็พยักหน้าพร้อมกับซัดอาวุธลับเข้าใส่กลุ่มผู้ศรัทธาอย่างรวดเร็ว

       "ตูขอรับไปละนะ  ทั้ง 3,600,000 วอนและบุตรสาวแห่งเอิร์ล!"

       ท่าทางของกริดดูมั่นใจมากว่าจะสำเร็จ   ทำให้ยูร่าอดนึกสงสารเขาไม่ได้จริงๆ  แต่ช่วยไม่ได้  เพราะตัวเธอเองก็จำเป็นต้องสำเร็จภารกิจนี้ให้ได้เช่นกัน

       เคร้ง!

       ยูร่ากำราบอาวุธลับของโดรันได้ด้วยทักษะบาเรียเพชรที่เพิ่งเรียนรู้มาเมื่อครู่   การกระทำดังกล่าว  ส่งผลให้กริดเผยสีหน้าตกตะลึงออกมาเป็นอย่างมาก

       "ต้องขอโทษด้วยนะ...แต่ชั้นคงยอมปล่อยเหยื่อบูชายัญให้ไม่ได้จริงๆ"

       โดรันแข็งแกร่งเกินไป   เพื่อที่จะได้มุ่งเป้าไปที่เขาคนเดียว   ยูร่าจึงต้องสังหารผู้ที่อ่อนแอกว่าอย่างกริดเสียก่อน   เธอเรียกเปลวเพลิงรูปร่างดาบขึ้นมาบนฝ่ามือพร้อมกับโจมตีใส่กริดโดยไม่ลังเล

       [ คริติคอล! ]

       ดาบใหญ่ที่เขาถืออยู่เป็นอาวุธเฉพาะตัวของคลาสนักรบ   หมายความว่ากริดคือคลาสนักรบอย่างไม่ต้องสงสัย   ถ้าหากเขามีเลเวลอยู่ที่ 80 ล่ะก็   ต่อให้สวมใส่ของดีขนาดไหนก็ไม่น่าจะมีพลังชีวิตเกิน 4,000 หน่วยไปได้    แล้วยิ่งจากที่ดูด้วยตาเปล่า   อุปกรณ์สวมใส่ของกริดเป็นแบบธรรมดาทั่วไป   พลังชีวิตจึงน่าจะอยู่ที่ราวๆ  3,000 หน่วยเท่านั้น   ยังไม่รวมถึงเรื่องที่คลาสนักรบมีพลังป้องกันเวทย์มนต์ที่ต่ำกว่าคลาสอื่นอย่างมาก

       ยูร่าคำนวนในหัวเสร็จสรรพ   การจะสังหารกริดให้ได้ในการโจมตีเดียวครั้งเดียวนั้น   จำเป็นจะต้องใช้มานาราวๆ 1/5 ของทั้งหมด 

       เมื่อเธอโจมตีออกไป   แถมยังเป็นการโจมตีแบบคริติคอลอีกด้วย   ดังนั้น  กริดจึงไม่มีทางเอาชีวิตรอดไปได้แน่นอน   ทว่า...ผลที่เกิดขึ้นกลับ...

       กริดยังคงมีชีวิตอยู่... 

       'ได้ไงกัน?'

       สมมติว่ากริดมีค่าความโชคดีที่สูงมาก  จนทำให้รอดพ้นจากการโจมตีแบบคริติคอลไปได้    แต่การที่ต้องสูญเสียพลังชีวิตไปเกินกว่า 40% ในการโจมตีครั้งเดียว  ตามปรกติแล้วตัวละครนั้นจะต้องติดสถานะ 'มึนงง' ในทันที   แต่กริดก็ยังสามารถยืนอยู่ได้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

       "เมื่อครู่  เป็นการโจมตีแบบคริติคอลไม่ผิดแน่...หากดูจากของสวมใส่  นายน่าจะมีเลเวลประมาน 80 เท่านั้น    แล้วทำไมถึงยังยืนอยู่ได้อีก?"

       ในบรรดาผู้เล่มเกมซาทิสฟายกว่าสองพันล้านคน   ยูร่าถูกจัดอยู่ลำดับที่ 5 ในด้านความแข็งแกร่ง    และเธอกำลังพยายามไล่จี้อันดับที่ 4 อย่างเอาเป็นเอาตาย      ทักษะในการเล่นเกมของเธอนับว่าเป็นเลิศ   นับตั้งแต่ที่เริ่มเล่นเกมซาทิสฟายมา  การคำนวนพลังโจมตีให้สอดคล้องกับมานาที่ใช้ของเธอ   ไม่เคยผิดพลาดมาก่อนเลยแม้แต่ครั้งเดียว    การรอดชีวิตของกริดในครั้งนี้ได้ทำให้เธอต้องตกตะลึงไม่น้อย

       ความสับสนที่เกิดขึ้นได้ส่งผลอย่างมากกับการความสามารถในต่อสู้ของเธอ     

       'เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ไงกัน?   หรือที่จริงแล้วเขามีเลเวลสูง...แต่แกล้งใส่อุปกรณ์ระดับต่ำเพื่อหลอกเรา?   ไม่มีทาง...เป็นไปไม่ได้   จะมีคนโง่ที่ไหนกล้าใส่อุปกรณ์ระดับต่ำเพื่อทำภารกิจระดับ S กัน...เรามองข้ามอะไรไปรึเปล่านะ?'

       เธอพยายามวิเคราะห์เหตุการณ์อย่างใจเย็น...แต่กริดกลับกำลังย่างสามขุมเข้ามาหาอย่างไม่เกรงกลัว

       ตึก...ตึก...

       เป็นก้าวเดินที่เชื่องช้าอย่างน่าประหลาด  ทั้งๆ ที่เขาเป็นคลาสนักรบซึ่งมีความเร็วในการเคลื่อนที่สูงแท้ๆ...

       ราวกับว่า  ชายผู้นี้มิได้เห็นจอมเวทย์มืดลำดับ 1 อย่างเธออยู่ในสายตาเลย   แถมการก้าวย่างอย่างเชื่องช้ายังเหมือนกับการสื่อเป็นนัยๆ ให้ยูร่ารับรู้ว่า  'เอาเลย...ไหนขอดูหน่อยซิ...ว่าเวทย์มนต์ที่แรงที่สุดของแกจะซักขนาดไหนกันเชียว...'

       นี่มันหยามหน้ากันชัดๆ !!   มันกำลังดูถูกเราอยู่งั้นหรอ?    ยูร่าผู้ซึ่งมั่นใจในตนเองยิ่งกว่าใครได้โกรธเป็นฟืนไฟในบันดล...

       ในเมื่อท้าทายกันถึงขนาดนี้...ได้เลยเจ้ากริด...

        เธอเริ่มท่องมนต์ร่ายเวทย์ชั้นสูงออกมา  โดยหวังจะทำลายล้างทั้งกริดและโดรันให้กลายเป็นขี้เถ้าถูกฝังอยู่ภายในห้องใต้ดินแห่งนี้

       "แด่องค์เทพแห่งความมืดผู้ยิ่งใหญ่   ข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ของท่านกำลังเรียกหา   ได้โปรดช่วยเติมเต็มสถานที่แห่งนี้ไปด้วยความมืดมิด    ได้โปรดช่วยเติมเต็มความหวาดกลัวภายในจิตใจศัตรู   ได้โปรดสำแดงพลังอันยิ่งใหญ่เพื่อปกป้องเหล่าผู้ศรัทธาในตัวท่าน!"

       ทันทีที่เวทย์มนต์สำแดงพลังออกมา  เปลวไฟบนคบเพลิงภายในห้องเกิดการวูบวาปพริ้วไสวทันที   แม้ไฟจะยังไม่ดับลง  แต่มันได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นสีดำสนิท   จนทำให้ภายในห้องมืดลงอย่างรวดเร็ว

       เมื่อสูญเสียการมองเห็น  รวมไปถึงการถูกสถานะ 'หวาดกลัว' เข้าครอบงำ  หากเป็นศัตรูทั่วไปก็คงจะหยุดการเคลื่อนที่ไปนานแล้ว    ซึ่งแม้แต่โดรันเองก็ยังต้องชะงักไปเล็กน้อย   ทว่า...กริดกลับยังคงย่ำเท้าต่อไปโดยไม่ยอมหยุด  ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น    ไม่น่าเชื่อเลยว่า  ชายหนุ่มที่ชื่อกริดคนนี้  จะมีค่าทนทานต่อความ 'หวาดกลัว'  สูงกว่าเอ็นพีซีคลาสแอสซาซิสขั้น 3 อีกงั้นหรอ?

       'เขาเป็นใครกันแน่นะ...'

       มีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับชายคนนี้   ทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่ผู้เล่นติดอันดับ  แต่ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ได้?   ความสับสนของยูร่ายังคงไม่จางหายไปง่ายๆ   แต่เธอก็มีสมาธิในการร่ายเวทย์มนต์ออกมาจนเสร็จ

       "พายุทมิฬ!"

       ซู่ว ซู่ว ซู่ว!

       เกิดพายุสีดำอันบ้าคลั่งขึ้นในห้องใต้ดินที่แสนคับแคบ   พายุทมิฬเกรี้ยวกราดได้หมุนวนล้อมรอบตัวของกริดเอาไว้     เสาหินที่ค้ำยันห้องเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง   พื้นห้องและผนังเกิดรอยแตกร้าวเป็นวงกว้าง  อานุภาพอันทรงพลังของพายุทมิฬได้ทำให้ทั่วทั้งวิหารสั่นสะเทือน!   นี่คือเวทย์มนต์ระดับสูงอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

       ซู่ววว!

       ร่างกายของกริดกำลังโดนโจมตีอย่างหนักหน่วง   ทั้งจากเหล่าผู้ศรัทธาแห่งยาธาน   รวมไปถึงพายุทมิฬจากยูร่า    เธอมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่ากริดจะต้องตายไปและกลายเป็นแสงสีเทาเหมือนคนอื่นๆ แน่นอน     ทว่า...กริดยังคงย่างก้าวผ่านพายุทมิฬเข้ามาอย่างดุดันโดยไม่ลดความเร็วลงเลยสักนิด

       กลับกัน  ทางด้านโดรันนั้นสะบักสะบอมอย่างหนัก   ก่อนที่แสงสีเขียวจางๆ จะสว่างขึ้นมาจากแหวนของเขา  โดรันสามารถฝืนตนเองเดินตามกริดมาในสภาพอ่อนแรง...แม้กระทั่งเอ็นพีซีคลาสแอสซาซินขั้นที่ 3  ยังไม่อาจทนทานต่อเวทย์มนต์ของเราได้    แล้วทำไมหมอนี่ถึงไม่เป็นอะไรเลย?

       "นาย...เป็นใครกันแน่?"

       ยูร่าไม่ใช่คนโง่   ไม่สิ่งใดสามารถหลุดรอดสายตาที่เปี่ยมไปด้วยหลักการและเหตุผลของเธอไปได้   ตลอดชีวิตที่ผ่านมา 21 ปีของเธอ  ผู้คนรอบกายต่างยกย่องในความงามและความเฉลียวฉลาดของเธอทั้งนั้น   ยูร่าใช้มันเป็นใบเบิกทางในการสร้างชื่อเสียงขึ้นมาจนเป็นที่รู้จักของคนจำนวนมาก

       และทางเดินที่ว่านั้นก็คือ...เกมซาทิสฟาย...

       แต่ถึงกระนั้น  อัจฉริยะอย่างยูร่าก็ยังไม่อาจเข้าใจได้...ว่าชายที่ชื่อกริดผู้นี้ใช้วิธีใดกันแน่           

       'เป็นไปไม่ได้...ในเกมซาทิสฟายไม่มีทางที่จะมีใครทำแบบนี้ได้แน่   ศัตรูอันน่าเกรงกลัวในตอนนี้ไม่ใช่เอ็นพีซี...แต่เป็นผู้เล่นด้วยกันเองเนี่ยนะ?     เขาใช้ข้อผิดพลาดของเกมงั้นหรอ?   ไม่...เป็นไปไม่ได้   เกมซาทิสฟายถูกควบคุมโดยซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ดีที่สุดในโลกตอนนี้อย่าง [ มอร์เฟียส ]    ไม่มีทางที่เกมนี้จะมีข้อผิดพลาดได้   มันจะต้องมีวิธีที่เขาสามารถแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ด้วยตัวเองแน่...'

       'เขาใช้วิธีใดกันนะ?'

       นี่นับเป็นครั้งแรกที่ยูร่าได้พบกับสิ่งที่อยู่นอกเหนือการคำนวนของตน    เธอเอาแต่ครุ่นคิดอย่างสับสน   ผู้เล่นที่มีนามว่ากริดคนนี้ได้สลักภาพติดตาลงในหัวใจของยูร่าเอาไว้อย่างลบไม่ออก

       อีกด้านหนึ่ง  เด็กหนุ่มนามว่ากริดกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง  ยูร่าไม่อยากยอมแพ้ง่ายๆ  เธอจึงตัดสินใจเตรียมรับการโจมตี    ทันใดนั้นเอง  โดรันได้กระโดดเหยียบหลังของกริดขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับโจมตีใส่เธอ

       เคร้ง!

       ยูร่าปัดป้องการโจมตีของโดรันเอาไว้ได้   เธอรีบหันไปมองทางกริดอย่างรวดเร็ว  โดยคำนวนว่ากริดจะต้องโจมตีซ้ำเข้ามาอย่างแน่นอน   ทว่า...ภาพที่เกิดขึ้นกลับทำให้ดวงตาของยูร่าต้องเบิกโพลง  ร่างของกริดที่ดูสบายดีเมื่อครู่  ได้กลายเป็นเพียงลำแสงสีเทาและสลายไปหลังจากที่ถูกโดรันเหยียบหลังเข้า

       "......?"

       หลังจากนั้น  ยูร่าบาดเจ็บเล็กน้อยจากการโจมตีของโดรัน  แต่ในที่สุดเธอก็สามารถจัดการกับโดรันได้... 

       ยูร่าจ้องมองไปยังจุดที่กริดหายตัวไปอย่างไม่กระพริบตา...โดยเธอไม่ได้สนใจข้อความสำเร็จภารกิจที่แจ้งเตือนขึ้นมาเลยสักนิด

       'ทั้งๆ ที่โดนพายุทมิฬเข้าไปขนาดนั้นยังไม่เป็นไรเลยแท้ๆ...แต่ทำไมจู่ๆ เขาถึงตายไปโดยไม่มีเหตุผลกันนะ...'

       'ดูเหมือน...เขาน่าจะฝืนล็อกเอาท์ออกจากเกมจนทำให้ได้รับบทลงโทษเป็นความตาย...'

       'แต่ว่า...ทำไมกันล่ะ?'

       ยิ่งครุ่นคิด  ยูร่าก็ยิ่งมีสีหน้าที่บิดเบี้ยว...

       "อย่าบอกนะว่า...เขายอมตาย...เพื่อปล่อยให้เราสำเร็จภารกิจนี้?"

       ยูร่าจำยอมรับความเห็นใจของกริดไปแต่โดยดี   วันนี้ได้กลายเป็นวันที่แย่ที่สุดของยูร่าในเกมซาทิสฟายอย่างไม่ต้องสงสัย

       ความหยิ่งทระนงและความภาคภูมิใจที่สั่งสมมาทั้งหมดของยูร่า...ได้แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ไปในพริบตา

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์  ตอนที่ 7 - จบตอน

• Next
• Previous