เจ้าแห่งยุทธภัณฑ์ - ตอนที่ 1

       หลังจากการเดินทางอันยาวนานกว่าสามเดือนเต็ม   ในที่สุดเราก็สามารถค้นหา 'ถ้ำสุดเขตแดนเหนือ'  จนพบ   ที่เบื้องหน้าของตัวเรา   มีสมบัติยุทธภัณฑ์ล้ำค่ากองเรียงรายกันเป็นภูเขาเลากาสุดลูกหูลูกตา

       "โว้วว!!...อะไรกันเนี่ย?"

       เหล่ายุทธภัณฑ์สงครามชั้นยอดที่กองอยู่ตรงหน้า  ทั้งหมดต่างมีชื่อไอเท็มเป็นสีเขียว  สีเหลือง  และสีม่วง  ผสมปนเปกันไป    หากตัวเราสามารถนำมันกลับไปขายได้แม้เพียงบางส่วน   เราก็จะกลายเป็นมหาเศรษฐีได้ในพริบตา!    ใจจริงก็อยากนำมันกลับไปทั้งหมดอยู่หรอก   แต่คงจะทำเช่นนั้นไม่ได้แน่

       ( ผู้แปล :สีของชื่อไอเท็มจะเป็นตัวบ่งชี้ระดับและความหายากของไอเท็ม )

       [ ท่านไม่สามารถหยิบสิ่งของชิ้นนี้ได้ ]

       "บัดซบ!"

       ทั้งๆ ที่สิ่งของล้ำค่าวางกองเรียงรายอยู่ตรงหน้าเราแท้ๆ  แต่กลับมิอาจนำมันกลับไปได้เลยสักชิ้น!    ทันทีที่เราพยายามหยิบมันใส่กระเป๋า  สิ่งของเหล่านั้นจะถูกส่งกลับไปยังจุดเดิมอย่างรวดเร็ว    นี่มันมิต่างอะไรกับวิมานในอากาศ  มิต่างอะไรกับสาวงามที่แต่งงานไปแล้ว   ไม่สิ  สาวงามที่แต่งงานไปแล้วยังต่างจากวิมานในอากาศอยู่บ้าง  อย่างน้อย  สาวงามที่แต่งงานแล้วยังนับว่ามีโอกาสได้มาครอบครองอยู่...ถ้าหากมีความพยายามมากพอ

       สุดท้าย  ตัวเราก็ทำได้เพียงจ้องมองพวกมันด้วยความนึกเสียดาย

       'นั่นสินะ...ถ้าหากมีผู้เล่นคนใดสามารถนำของพวกนี้กลับไปขายได้ล่ะก็  ระบบเศรษฐกิจในเกม 'ซาทิสฟาย' ก็คงถูกทำลายจนป่นปี้เละเทะกันพอดี    แม้จะโชคไม่ดีเอาซะเลย  แต่ก็เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้อยู่'

       เดิมที  ตัวเราก็มิได้หวังจะมานำไอเท็มเหล่านี้กลับไปอยู่แล้ว    เราจึงได้ตัดใจจากมันและพยายามตั้งสติเพื่อเบนความสนใจออกจากกองสมบัติที่อยู่ตรงหน้า

       เพียงชำเลืองสายตา  ก็ต้องเหลือบไปเห็นโต๊ะสีทองอร่ามตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่   ด้านบนโต๊ะมีหนังสือโทรมๆ ถูกวางเอาไว้จำนวนหนึ่งเล่ม

       "ในที่สุด..."

       ภาพของความยากลำบากตลอดสามเดือนที่ผ่านมา  ทั้งหมดถูกย้อนกลับมาฉายใหม่ในหัวสมองอีกครั้ง    ความปีติยินดีมีมากเสียจนทำให้เราต้องหลั่งน้ำตาออกมา    ขอบคุณสวรรค์ที่กรุณามอบความอดทนและความมุ่งมั่นมาให้   หากไม่แล้ว  เราคงไม่มีวันอดทนจนทำภารกิจที่ยากลำบากและโหดร้ายเช่นนี้จนสำเร็จได้    การได้บรรลุภารกิจดังกล่าว  ทำให้ตัวเรารู้สึกภาคภูมิใจไม่น้อยเลยทีเดียว

       "คิกคิก..."

       "อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!  ในที่สุด...ในที่สุดข้าก็หาพบมันแล้ว!!  เยสสสสส!!"

       ไอ้ภารกิจระดับ  S  เฮงซวยนี่...นอกจากจะทำยากแล้ว  มันยังไม่ยอมให้ยกเลิกกลางคันอีกด้วย!  นับตั้งแต่เริ่มเควสต์จนมาถึงตอนนี้  เราได้ตายไปกี่ครั้งกันแล้วนะ?

       ( ผู้แปล : ระดับของภารกิจโดยมากจะเรียงจากง่ายไปยากได้ดังนี้   C  <  B  <  A  <  S  <   SS  <  SSS   ยิ่งภารกิจที่มีระดับสูง  รางวัลตอบแทนก็จะยิ่งดีมากตามไปด้วย )

       มีไอเท็มจำนวนไม่น้อยเลย  ที่ต้องถูกทำลายไปเพราะความทนทานของพวกมันได้หมดลง...

       'ช่างตีเหล็กเผ่ามนุษย์คนแรกที่สามารถบรรลุสุดยอดทักษะจนก้าวข้ามช่างตีเหล็กเผ่าคนแคระไปได้สำเร็จ  ในที่สุด  แพ็กม่าก็ได้รับทักษะการตีเหล็กในระดับที่ใกล้เคียงกับพระเจ้า!'

       ใบหน้าของขุนนางอัชเชอร์ลอยขึ้นมาทันใด   มันคือตัวการที่ทำให้เราต้องย่างกรายเข้าไปภายในดินแดนสุดอันตราย     ซึ่งถือเป็นนึ่งในห้าดินแดนต้องห้ามแห่งอาณาจักอีเทอนัล

       "หากเรานำหนังสือเล่มนี้กลับไปให้มัน  สิ่งของตอบแทนภารกิจก็คือดาบสุริยันสินะ?    ทันทีที่เราได้ดาบเล่มนั้นมา  จะไม่มีใครสามารถมารังแกเราได้อีกอย่างเด็ดขาด!  เจ้าพวกระยำทั้งหลาย!  ถึงเวลาชดใช้กรรมแล้วว้อย!"

       ตัวเราค่อยๆ เอื้อมมือออกไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาด้วยความปีติยินดี

       [ ท่านได้รับหนังสือหายากของช่างฝีมือในตำนาน ]

       [ มันอยู่ในสภาพที่ไม่ปรกติ  ท่านสามารถใช้ไอเท็ม 'ดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยน' เพื่อตรวจสอบได้ ]

       [ ท่านยืนยันที่จะใช้งานไอเท็มดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยนหรือไม่? ]

       "หืม...ดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยนงั้นรึ?   เพียงเพื่อตรวจสอบหนังสือเล่มนี้  จำเป็นจะต้องใช้ไอเท็มที่มีราคาแพงขนาดนั้นเชียวหรือ?"

       ในบรรดาไอเท็มที่ใช้ตรวจสอบทั้งหมด  ดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยนนั้นจัดว่ามีราคาสูงที่สุดในท้องตลาด    เมื่อหกเดือนก่อน  เราได้ซื้อมันมาโดยบังเอิญเพียงเพราะโชคดีได้พบมันวางขายในราคาที่ถูกมาก  ทว่า  นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา  ตัวเราก็ไม่เคยมีโอกาสได้ใช้งานมันเลยสักครั้ง

       "โอกาสทองแบบนี้  มีหรือที่ข้าจะพลาด..."

       แต่ก่อนหน้านั้น  ตัวเราได้หยุดพักการตรวจสอบหนังสือเอาไว้ครู่หนึ่ง   เพราะจู่ๆ ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาว่า  โต๊ะสีทองที่ตั้งเด่นตระหง่านตัวนี้  สามารถนำติดตัวกลับไปขายได้รึไม่

       แต่ไม่ว่าจะพยายามมากเพียงใด  มันก็ไม่ยอมขยับเขยื้อนเลยสักนิด    ทั้งถีบ  ทั้งดึง  แม้กระทั่งใช้ฟันกัดมันก็ไม่เกิดรอย    คงเป็นดังเช่นเดียวกับเหล่ายุทธภัณฑ์อื่นๆ ที่กองรวมกันอยู่ด้านหลัง   มันมีไว้เพื่อประดับเท่านั้น  มิได้มีไว้ให้ผู้เล่นคนใดนำติดตัวกลับไป

       "อา...ระบบที่ดีเกินไปของเกมนี้  ทำให้เราแทบไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปเลยแฮะ    แถมยังต้องเสียสละไอเท็มล้ำค่าไปอีก  ทั้งๆ ที่ต้องเหน็ดเหนื่อยมาตลอดสามเดือนเต็มแท้ๆ"

       ตัวเราค่อยๆ ก้มลงไปมองหนังสือเก่าๆ ที่อยู่ในมือ

       'ยังไงก็ต้องนำหนังสือเล่มนี้ไปมอบให้กับขุนนางอัชเชอร์นั่นอยู่แล้วนี่หว่า  แล้วทำไมข้าถึงต้องเสียไอเท็มล้ำค่าเพื่อตรวจสอบมันอีกด้วยเนี่ย?'

       ตัวเราลังเลไม่น้อยก่อนจะตัดสินใจหยิบดวงตาแห่งพัลลาเลี่ยนออกมา  เป็นธรรมดาที่จะเกิดความลังเลขึ้น  เพราะเราเองก็นึกสงสัยไม่น้อยว่า  สิ่งของตอบแทนที่จะได้รับนั้น  มันคุ้มค่ากับความทรมานตลอดสามเดือนที่ผ่านมาจริงหรือ

       "ตรวจสอบ!"

       [ หนังสือหายากแห่งแพ็กม่า ]

       ระดับความหายาก :  เลเจนดารี

       เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้เต็มไปด้วยเทคนิคลับของแพ็กม่า  ช่างตีเหล็กผู้ซึ่งสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ไปได้  ใครก็ตามที่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้  คนผู้นั้นจะกลายเป็นช่างตีเหล็กระดับเลเจนดารี่ในทันที

       สิ่งที่จะได้รับหลังจากใช้ :  กลายเป็นผู้สืบทอดแห่งแพ็กม่า

       เงื่อนไขการใช้งาน : ไม่มี

       * หากใช้งาน  จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางด้านเลเวลและค่าสถานะบางส่วน

       [ ท่านค้นพบไอเท็มระดับเลเจนดารี! ]

       [ ค่าชื่อเสียงระดับทวีปเพิ่มขึ้น 500 แต้ม ]

       ร่างกายของเรากำลังสั่นระริก...

       "นี่มัน...โคตรเจ๋ง!!..."

       ไอเท็มระดับเลเจนดารีเชียวนะ!  ทันทีที่ค้นพบมัน  ค่าเชื่อเสียงของทั้งทวีปก็เพิ่มขึ้นมากถึง 500 แต้ม!    โคตรคุ้มเลย!  ตามปรกติแล้ว  กว่าจะได้ค่าชื่อเสียงในเมืองเล็กๆ สัก 100 แต้ม  จำเป็นจะต้องทำภารกิจต่างๆ นาๆ จนแทบกระอักเลือดเลยทีเดียว

       'ค่าชื่อเสียงมันก็ดีอยู่หรอก...แต่ว่า...'

       ตัวเราอดไม่ได้ที่จะจ้องมองคำอธิบายของหนังสือเล่มนี้อีกครั้ง  แล้วก็เป็นอย่างที่คิด  นี่ไม่ใช่ความฝัน

       "จะรวยแล้วว้อย!!"

       นี่เราไม่ได้กำลังฝันไปใช่มั้ย  ตัวเราตื่นเต้นเสียจนหัวใจเต้นดังตึกตัก  ในตอนแรกเราคิดว่ามันคงเป็นเพียงแค่หนังสือสกิลธรรมดา  แต่กลับกลายเป็นว่า  มันคือหนังสือเปลี่ยนคลาสงั้นหรือ?  ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นถึงคลาสระดับเลเจนดารีอีกด้วย!   นี่จะต้องเป็นคลาสลับที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

       ( ผู้แปล : คลาส หมายถึงอาชีพในเกม เช่น นักรบ นักเวทย์ แอสซาซิน )

       "แถมเปลี่ยนคลาสได้ทันที  ไม่มีเงื่อนไขการใช้งานใดๆ ให้ยุ่งยากปวดหัว..."

       หยดน้ำตากำลังไหลรินอาบสองข้างแก้ม    ในหลายปีที่ผ่านมานี้   ข้ามีภาระที่ต้องจ่ายดอกเบี้ยของหนี้ที่ไปยืมชาวบ้านเขามาในทุกๆ เดือน   แถมยังต้องเสียเงินไปกับเกม 'ซาทิสฟาย' นี่อีก      จนในที่สุดก็ต้องลาออกจากโรงเรียน    เพื่อนๆ ในกลุ่มก็ค่อยๆ หายไปทีละคนสองคน  ไอ้พวกศิษย์เก่าที่โรงเรียนต่างก็คอยปรามาสดูถูก  ส่วนคนอื่นๆ ก็คงมองว่าเราเป็นเพียงมนุษย์ขี้เกียจคนหนึ่ง...

       แผนการในตอนแรกของเรา  คือการเล่นเกมเกมซาทิสฟายไปเรื่อยๆ แล้วหาของในเกมไปขายเป็นเงินจริง  เพื่อนำมาจ่ายหนี้  จ่ายค่าเล่นเกม   จ่ายค่าเทอม   ทว่า  โลกที่มีชื่อว่า 'ซาทิสฟาย' แห่งนี้ช่างโหดร้ายนัก     เงินในเกมหายากแทบลากเลือด  อย่าว่าแต่ขายเป็นเงินจริงเลย  ลำพังไอเท็มสวมใส่ให้ตัวเองยังไม่มีปัญญาจะหามาใช้

       แต่ตอนนี้  ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว    ความตื่นเต้นยินดีมันกำลังแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกายเรา

       "มันจบแล้ว...ชีวิตที่เปรียบดั่งฝันร้ายของข้า!"

       หนังสือเปลี่ยนคลาสระดับเลเจนดารี!  หากเรานำมันลงขายในประมูลล่ะก็  ราคาของมันจะต้องไม่ต่ำกว่าสิบล้านวอนแน่

       ไม่สิ  มันคือหนังสือที่จะเปลี่ยนคลาสธรรมดา  ให้กลายเป็นคลาสลับที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาผู้เล่นทั้งหมดสองพันล้านคนเชียวนะ   ไม่มีทางที่จะหยุดอยู่แค่สิบล้านวอนแน่  อาจจะถึงร้อยล้านวอนเลยก็เป็นได้   ในที่สุดก็มีวาสนาได้จับเงินก้อนใหญ่กับเขาเสียทีสินะเรา

       "อุวะฮ่าฮ่าฮ่า!!"

       "แม่!  พ่อ!  ปลิงที่เอาแต่กินนอนไปวันๆ อย่างข้าทำได้แล้ว!!    ได้เวลาเลิกเล่นเกมนี้เสียที  แล้วก็ลืมเรื่องหางานทำไปได้เลย!   ต่อไปนี้  พ่อแม่ของเราจะไม่ต้องอายข้างบ้านอีกต่อไป!  เซฮี...พี่ทำได้แล้วนะ!  เธอไม่ต้องอายใครเวลาที่เดินสวนกับพี่บนถนนอีก!"

       "เวลาที่พวกเพื่อนจะมาเล่นเกมที่บ้าน  เราก็ไม่ต้องหาข้ออ้างอีกแล้ว!  จริงสิ...พวกเพื่อนของเรา  พวกศิษย์เก่า  พวกมันจะไม่มีทางมองว่าเราเป็นไอ้ขี้แพ้อีก!   เรากำลังจะรวยเพราะเกม!   เราได้ยกระดับฐานะในสังคมขึ้นไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว  วะฮ่าฮ่าฮ่า!!"

       ก่อนหน้านี้เราได้กู้เงินมาทั้งหมดสิบล้านวอนเพื่อซื้อแคปซูล  ทำให้เราต้องมาคอยจ่ายดอกเบี้ยในทุกๆ เดือน   เดือนละหนึ่งแสนวอน

       ( ผู้แปล :  แคปซูล  หมายถึงเครื่องที่ให้คนจริงๆ เข้าไปนอนเพื่อที่จะเล่นเกมในโลกเสมือนจริง  ในเรื่องนี้  เกมดังกล่าวหมายถึง ซาทิสฟาย )

       'อายองยังน่ารักเหมือนเดิมสินะ...'

       ตัวเราที่ไม่เคยโผล่หน้าไปไหนเลยในรอบสองปีที่ผ่านมา  กำลังจินตนาการถึงตัวเองที่ไปเข้าร่วมงานชุมนุมศิษย์เก่าในครั้งต่อไปด้วยรถหรูนำเข้า    ศิษย์เก่าที่ประสบความสำเร็จอย่างเราไม่มีทางที่จะถูกเมินอีกแน่ 

       ใบหน้าของรักแรก  'อายอง'  ได้โผล่ขึ้นมาภายในหัวสมองของเราอย่างรวดเร็ว

       "ตัดสินใจแล้ว...ขายแม่งเลย!"

       ภารกิจงั้นหรือ?   ช่างมันปะไรดิ    ในเมื่อรางวัลตอบแทนเป็นเพียงแค่อาวุธระดับอีปิกเท่านั้น  ไม่มีทางเทียบได้กับหนังสือระดับเลเจนดารี่เล่มนี้เลยแม้แต่น้อย   ถึงแม้ความสัมพันธ์ของข้ากับขุนนางอัชเชอร์นั่นจะลดลงจนมันไม่ยอมมอบภารกิจให้อีก  แต่ใครจะไปสนของแบบนั้นกัน   ในเมื่อเงินหนึ่งร้อยล้านวอนกำลังรอเราอยู่

       "ออกจากเกม!"

       ตัวเราตะโกนได้ออกไปอย่างมั่นใจ...แต่ทันใดนั้นเอง

       ข้อความจากระบบที่ได้ทำลายความฝันทุกอย่างก็ปรากฏขึ้น

       [ ท่านไม่สามารถออกจากเกมได้ในตอนนี้ ]

       [ ขุนนางอัชเชอร์ปรากฏตัว ]

       "......?"

       เหล่าอัศวินนับสิบกระโดดเข้ามาภายในถ้ำโดยที่ตัวเรายังคงอยู่ในอาการตกตะลึง    ใบหน้าของขุนนางอัชเชอร์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นอีกครั้ง    สีหน้าของมันบิดเบี้ยวในทันทีเมื่อได้เห็นใบหน้าอันแสนตื่นกลัวของเรา

       "นักเดินทางผู้โง่เขลาเอ๋ย...พวกแกช่างมีนิสัยละโมภเหมือนกันหมดทุกคนจริงๆ..."

       [ ภารกิจที่ชื่อว่า 'คำขอร้องอย่างลับๆ ของขุนนางอัชเชอร์' ( S )  ได้เปลี่ยนเป็น 'ความโกรธแค้นของขุนนางอัชเชอร์' ( SS )  ]

       [ ภารกิจ :  ความโกรธแค้นของขุนนางอัชเชอร์ ]

       ระดับความยาก :  SS

       การที่ขุนนางอัชเชอร์เลือกให้ท่านทำภารกิจ  เพราะว่าตัวท่านนั้นดูไม่มีพิษมีภัย   ดูโง่เขลาและหลอกใช้ง่ายเป็นอย่างยิ่ง     เขาจึงมอบหมายให้ท่านค้นหาหนังสือหายากแห่งแพ็กม่า  โดยที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันมีอยู่จริงรึไม่

       ขุนนางอัชเชอร์ได้ส่งคนคอยสะกดรอยตามท่านมาโดยตลอด  และทั้งหมดได้รีบมายังที่นี่  ในตอนที่ท่านเข้าเดินมายังภายใน 'ถ้ำสุดเขตแดนเหนือ'     จนกระทั่งขุนนางอัชเชอร์ได้ประจักษ์อย่างเต็มสองตาในความละโมภของท่าน  ที่หวังจะนำหนังสือหายากแห่งแพ็กม่าไปขายแต่เพียงผู้เดียวโดยไม่ยอมส่งมอบภารกิจ   เขาจึงไม่มีวันอภัยให้กับท่าน  เขาจะสังหารท่านและนำหนังสือหายากแห่งแพ็กม่ากลับไป

       * ค่าความสัมพันธ์กับขุนนางอัชเชอร์ลดลง 100 แต้ม

       * ด้วยความละโมภของท่าน  ชื่อเสียงภายในเมือง 'แพเทรี่ยน' ของท่านจึงกลายเป็น 0

       * ค่าความสัมพันธ์กับชาวเมืองแพเทรี่ยนลดลง 40 แต้ม  นับแต่นี้ต่อไป  ชาวเมืองแพเทรี่ยนจะจ้องมองท่านด้วยสายตาดูแคลนประหนึ่งว่าท่านคือหัวขโมย

       เงื่อนไขการสำเร็จภารกิจ :  สังหารอัศวินทั้งหมดและขุนนางอัชเชอร์

       รางวัลภารกิจ :  ได้รับสมญานาม 'ผู้สังหารขุนนาง'

       * สมญานาม [ ผู้สังหารขุนนาง ]   :  ค่าความฉลาดติดลบ 50 แต้ม

       * ขุนนางทั้งหมดในอาณาจักรจะจ้องมองท่านด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

       * ท่านจะถูกจำกัดขอบเขตของภารกิจที่รับได้

       * ค่าความสัมพันธ์กับชาวเมืองทั่วไปเพิ่มขึ้น

       * ค่าความสัมพันธ์กับราชวงศ์เพิ่มขึ้น

       บทลงโทษเมื่อทำภารกิจล้มเหลว :  เลเวลลดลง 2 ระดับ

       ท่านจะไม่สามารถเข้าเมืองแพเทรี่ยนได้อีก

       ทหารองครักษ์เมืองแพเทรี่ยนจะสังหารท่านทันทีที่พบ

       เมืองแพเทรี่ยนคือเมืองเริ่มต้น  เป็นเมืองที่ตัวเราเริ่มสร้างตัวละครนี้ขึ้นมา   ตั้งแต่เลเวล 1 จนถึงตอนนี้    เราพยายามทำภารกิจภายในเมืองอย่างบ้าคลั่งเพื่อสะสมชื่อเสียงให้ได้มากที่สุด     ส่งผลให้ค่าความสัมพันธ์ของเรากับชาวเมืองอยู่ในระดับสูงสุดจนไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้อีก

       พ่อค้าในเมืองทุกคนจะขายของให้เราถูกกว่าราคาปรกติถึง 20%  และสิ่งของใดๆ ก็ตามที่เราขายให้กับพวกเขาก็จะมีมูลค่าเพิ่มขึ้น 15% ด้วย    มีชาวเมืองจำนวนไม่น้อยที่จะมอบภารกิจลับให้ทันทีที่เราเข้าไปคุยด้วย    ทว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพยายามสั่งสมมาอย่างยากลำบากกำลังจะหายไปในไม่ช้า...ทันทีที่ภารกิจตรงหน้าของไอ้ระยำอัชเชอร์สิ้นสุดลง

       โดยไม่ว่ามันจะสำเร็จหรือไม่ก็ตาม...

       "บัดซบ..."

       เสียงก่นด่าสาปแช่งดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว

       "ขุนนางอัช...ไม่สิ  ไอ้สารเลว!   แกมันสารเลวของแท้เลย  กล้ามอบภารกิจให้กับข้าทั้งๆ ที่แม้แต่แกเองก็ยังไม่มั่นใจว่าหนังสือเล่มนี้มีอยู่จริงรึเปล่าเนี่ยนะ!!  หากหนังสือหายากแห่งแพ็กม่าไม่มีอยู่จริง   ความพยายามตลอดสามเดือนของข้าก็คงเป็นหมัน!  แกเป็นฝ่ายเล่นตุกติกก่อน!   แล้วยังมีหน้ามาทำให้ชื่อเสียงในแพเทรี่ยนของข้าป่นปี้อีกเรอะ?  แกมันบัดซบ!!"

       ทันทีที่เจ้านายของพวกมันถูกด่าทอ  เหล่าอัศวินเลือดร้อนต่างก็รีบชักดาบออกมาอย่างรวดเร็ว    แต่ขุนนางอัชเชอร์ก็ได้ยกมือเป็นเชิงห้ามเอาไว้  มันจ้องมองตัวเราด้วยสายตาที่เหยียดหยามเย็นชาพร้อมกับกล่าวว่า  "แกต่างหากที่เป็นฝ่ายละโมภ  ท่าทีโลภมากของแกมันเผยออกมาก่อนที่จะได้รู้ความจริงเสียอีก  แล้วยังมีหน้ามาทำเป็นภูมิใจอีกรึ?"

       "ข้าเผชิญกับความยากลำบากมาตลอดสามเดือนเต็ม  การที่ข้าต้องการสิ่งตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อมันเรียกว่าความละโมภงั้นรึ?   แล้วข้าก็ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!!"

       แต่พอพูดจบ  ขุนนางระยำมันกลับแสยะยิ้มกลับมาในทันที

       "มิใช่ว่าข้าสัญญาจะมอบกระบี่สุริยันเป็นสิ่งตอบแทนรึยังไง?  และก็เป็นเจ้าเองที่ยอมรับข้อตกลงภารกิจไปแล้ว  แต่กลับต้องมาพูดจาปลิ้นปล้อนเพียงเพราะความโลภ!!"

       ตัวเรานั้นมิอาจโต้แย้งคำพูดของมันได้เลย  ได้ยืนนิ่งเงียบรอรับชะตากรรมโดยที่ปล่อยให้ขุนนางอัชเชอร์พล่ามต่อไป

       "แกมันเป็นพวกน่าสมเพชของแท้เลยล่ะ   ยิ่งข้าเฝ้าดู  ข้าก็ยิ่งมั่นใจ    แต่ขอพูดตามตรง  ข้าเองก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่แกสามารถบรรลุภารกิจที่แสนยากลำบากนี้ได้   ไม่น่าเชื่อว่าแกจะสามารถหาถ้ำในตำนานที่ไม่เคยมีใครค้นพบมาก่อนได้สำเร็จ     แม้ว่าข้าจำเป็นจะต้องสังหารแกก็ตาม   แต่เห็นแก่ความอดทนที่ผ่านมา   ข้าจะทำให้แกรู้สึกเจ็บปวดน้อยที่สุดก็แล้วกัน"

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ ตอนที่ 1 - จบตอน

• Next
• Previous