จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ - ปฐมบท

ข้อคิดเห็นจากผู้แปลอังกฤษ :

นิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับเกมออนไลน์เสมือนจริงที่มีชื่อว่าซาทิสฟาย  เกมดังกล่าวถูกพัฒนาขึ้นโดยนักวิทยาศาสตร์ระดับหัวกะทิของโลกผู้มีนามว่า 'ลิมชอลโฮ'

ในตอนแรกเริ่มนั้น,   ตัวเอกของเรื่องนี้จะมีลักษณะนิสัยที่ห่วยแตกสุดๆ  ทั้งความงกไม่เข้าท่า  เห็นแก่ตัว  เอาแต่สาปแช่งผู้อื่น  สาปแช่งโชคชะตา  อ่อนไหวง่าย  ไม่สู้คน   สารพัดสารเพนิสัยที่ชวนอึดอัดทั้งหลายมารวมกันครบในตัวคนเดียว    ทำให้ผู้อ่านบางคนอาจรู้สึกไม่ชอบใจในตอนแรก

แต่เชื่อเถอะ  เมื่อเรื่องราวดำเนินไปตามครรลอง  ได้พบผู้คนมากหน้าหลายตา  ได้พบอัจฉริยะแลเห็นแนวคิดของคนเหล่านั้น  ตัวเอกของเราจะค่อยๆ เติบโตมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างมีหัวคิด.  ถ้าหากในตอนแรกคุณนิยามตัวเอกเอาไว้ว่า 'เนื้อร้าย'  ในตอนล่าสุดของเกาหลีนั้น  พระเอกได้กลายเป็นผู้ใหญ่ที่เติบโตเต็มวัยและมีสติปัญญาอย่างเต็มเปี่ยม   ทว่า  มันเป็นการยากที่จะเชื่อลง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ยังอ่านไม่ถึงเล่มที่ 5 (ประมาณตอนที่ 90 ).

ในตอนแรก  นิยายเล่มนี้ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับนิยายเกาหลีสไลต์เกมออนไลน์อื่นๆ มากนัก  ทว่า  ความนิยมในปัจจุบันกลับเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด  เนื่องด้วยความที่ผู้แต่งได้เติบโตไปพร้อมกับนิยายเล่มนี้ และสอดแทรกสิ่งที่คาดไม่ถึงอยู่เป็นระยะ 
     

---

ปฐมบท

       "เหลืออีกห้านาที!"

เหล่าผู้เล่นระดับสูงจำนวนแปดคนกำลังรวมตัวกันอยู่บนชั้นสี่ของดันเจี้ยนเกาะคอร์ก    โดยผู้เล่นที่มีระดับสูงที่สุด  ใช้ชื่อในเกมว่า 'พีคซอร์ด'  เขาอยู่อันดับสิบหกจากผู้เล่นทั้งหมดของเกมนี้    ที่ด้านหลัง  ยังมีเหล่าผู้เล่นชั้นแนวหน้าอีกกว่าสองร้อยชีวิต  ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นสมาชิกของกิลด์นามว่า 'อัศวินสีเงิน'

( ผู้แปล :  กิลด์  -  สมาคม หรือสมาพันธ์ต่างๆ ที่ผู้คนจำนวนมากมาอยู่ร่วมกัน  มีจำนวนสมาชิกมากน้อยแตกต่างกันไป   คำไทยที่ใกล้เคียง :  แก๊ง  กลุ่ม  พรรคพวก   )

เป็นภาพที่รวมไว้ด้วยผู้เล่นชั้นยอดแลดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง  ประหนึ่งว่าพวกเขากำลังจะทำการรบพุ่งเพื่อชิงปราสาทขนาดย่อมอยู่ก็มิปาน    ทว่า  บรรยากาศอันแสนตึงเครียดกลับกำลังเผยออกมาทางสีหน้าและแววตาของทุกคน

       "สี่นาที!"

เวลากระชั้นชิดเข้ามาเรื่อยๆ   ความตื่นตระหนกของผู้คนในกิลด์มีเพิ่มมากขึ้นทุกขณะ    หลายคนขาสั่น  หลายคนกัดเล็บ    พีคซอร์ดกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าวิตกกังวล  มือข้างที่จับดาบกำลังชุ่มฉ่ำไปด้วยเหงื่อ

'แม้แต่ตัวข้าเองก็ยังมิอาจสงบใจลงได้เหมือนกันสินะ'

ดันเจี้ยนเกาะคอร์กนั้นอยู่ตกอยู่ในการควบคุมของกิลด์อัศวินสีเงินอย่างสมบูรณ์  มอนสเตอร์ระดับบอสประจำดันเจี้ยนแห่งนี้มีนามว่า  'กาโอจากนรก'  โดยมันจะปรากฏตัวขึ้นที่ชั้นสี่ของดันเจี้ยนในทุกๆ สองสัปดาห์    ทว่า  กาโอจากนรกนั้นแข็งแกร่งมากเกินไป  แถมกระบวนท่าโจมตีของมันยังมีหลากหลาย  จนยากที่จะจับทางได้  ทำให้พวกเขาต้องล้มเหลวในการปราบมันมาแล้วถึงห้าครั้ง

ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา  พีคซอร์ดและเหล่านักรบชั้นแนวหน้าของอัศวินสีเงินได้ทุ่มเม็ดเงินมากมายไปกับการอัพเกรดอุปกรณ์  โดยพวกเขาตั้งเป้าว่า  ในครั้งต่อไปจะต้องกำจัดกาโอจากนรกให้จงได้    หลังจากที่หมดเงินไปเป็นจำนวนมาก  ทุกคนก็ล้วนแข็งแกร่งขึ้นอย่างผิดหูผิดตา  แต่เหล่าผู้ที่เคยเผชิญหน้ากับกาโอจากนรกมาแล้วนั้น  ไม่มีใครเลยที่แสดงสีหน้ามั่นใจออกมาให้เห็น

"สามนาที!"

อีกสามนาทีหลังจากนี้  กาโอจากนรกจะปรากฏกายออกมาพร้อมๆ กับการเปลี่ยนให้สถานที่แห่งนี้กลายเป็นทะเลเพลิง    และไม่น่าเชื่อว่า  เพียงแค่เปลวเพลิงที่เกิดขึ้น  สามารถทำให้นักรบชั้นแนวหน้าเหล่านี้บางคนถึงกับจบชีวิตลงได้ในพริบตา

"สองนาที!"

บรรยากาศภายในห้องค่อยๆ ทวีความร้อนระอุยิ่งขึ้น

'ชิ'

พีคซอร์ดต้องการจะเรียกขวัญกำลังใจของทุกคนกลับมาให้ได้  ทว่า  แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้    ภาพความโหดเหี้ยมของกาโอจากนรกยังคงตราตรึงอยู่ในหัวสมองของเขาอยู่  มอนสเตอร์ระดับบอสที่กวัดแกว่งไม้เท้าไปมาด้วยกายาที่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง

'ทำถึงขนาดนี้แล้ว  ยังไม่เพียงพอที่จะเอาชนะมันอีกงั้นหรือ?'

หากให้ผู้เล่นทั้งสิบอันดับแรกเข้ามาช่วย  ขุมกำลังก็คงจะทวีความแข็งแกร่งขึ้นมากก็จริงอยู่  แต่พีคซอร์ดก็ยังคงไม่มั่นใจอยู่ดี  ว่าถึงกระนั้นจะสามารถเอาชนะกาโอจากนรกได้จริงหรือ    แต่ในฐานะที่เขาคือผู้เล่นลำดับสูงสุดของกิลด์  เขาจะต้องไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น  พีคซอร์ดจำต้องข่มสะกดความกลัวเหล่านั้นเอาไว้ให้จงได้

"ต้องทำได้สิน่า  พวกเราแข็งแกร่งอยู่แล้ว!"

พีคซอร์ดสงบสติลง  ขวดน้ำยาเสริมกำลังมากมายถูกยกซดเพื่อเพิ่มค่าสถานะ  คนอื่นๆ เองก็กำลังทำแบบเดียวกัน    ทว่า  ทันใดนั้นเอง

"หนึ่งนาทีสุดท้าย...เอ๋?   ผู้บุกรุก!  มีผู้บุกรุก!!"

"อะไรนะ?"

สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ทางเข้า    มีเด็กหนุ่มปริศนาผู้หนึ่งกำลังเดินย่างกรายเข้ามาอย่างช้าๆ     น่าแปลกยิ่งนัก  เด็กคนนี้ใช้ผ้าคลุมกำบังร่างกายเอาไว้อย่างมิดชิด  จึงไม่ปรากฏชุดเกราะหรืออาวุธใดออกมาให้เห็นเลยสักนิด

'เขาทะลวงผ่านหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ชั้นล่างมาได้งั้นรึ?'

เป็นแอสซาซินชั้นสูงงั้นหรือ?  ไม่สิ  แอสซาซินชั้นสูงไม่มีทางเผยตัวออกมาง่ายๆ เช่นนี้แน่    พีคซอร์ดครุ่นคิดถึงชื่อที่ปรากฏอยู่เหนือศีรษะของเด็กหนุ่มคนดังกล่าว    แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามเค้นสมองมากเท่าใด  เขาก็ไม่รู้สึกคุ้นกับชื่อของเด็กหนุ่มนิรนามผู้นี้เลยแม้แต่น้อย

'ไม่ใช่พวกติดอันดับงั้นหรือ?'

พีคซอร์ดกวาดสายตามองไปยังเหล่าสหาย  ทั้งหมดล้วนส่ายศีรษะออกมาพร้อมกัน

'เป็นแค่พวกไร้อันดับ  แต่กลับกล้ามาถึงนี่เชียวรึ    น่าสมเพชนัก'

พีคซอร์ดมิได้สนใจในตัวเด็กหนุ่มผู้นี้อีก  เขากล่าวเตือนออกมาพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย

"สถานที่แห่งนี้อยู่ในอาณาเขตของกิลด์อัศวินสีเงิน    ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาถึงที่นี่ได้อย่างไร  แต่ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ล่ะก็  รีบไสหัวกลับไปซะ"

"การที่สถานะพรางตัวของข้าสลายไป   หมายความว่า  กาโอจากนรกมันมองเห็นข้างั้นหรือ?"

เด็กหนุ่มคนดังกล่าวเมินเฉยต่อคำเตือนของพีคซอร์ด  เขาโยนผ้าคลุมทิ้งพร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ

"โอ้ว!"

เสียงร้องอย่างตกใจดังขึ้นจากทั่วสารทิศ    ชุดเกราะที่เด็กหนุ่มผู้นี้สวมอยู่  นับเป็นชุดเกราะที่ดูดีและหรูหราเป็นอย่างมาก    แม้จะทำมาจากโลหะ  แต่ดูเหมือนว่าได้ถูกออกแบบให้มีขนาดพอเหมาะกับผู้สวมใส่  ผิวของชุดเกราะมีลักษณะมันวาวราวกับกระจก    สีแดงเข้ม สีดำ และสีทองผสมกลมกลืนกันอย่างงดงามอลังการ    ส่วนที่ดูแปลกตาที่สุดคงหนีไม่พ้นหางโลหะที่มีความยาวประมาณหนึ่งเมตร  หางดังกล่าวมีความแหลมคมดุจดั่งดาบโลหะ  โดยเชื่อมต่ออยู่กับส่วนเกราะบริเวณก้นกบของเด็กหนุ่ม  และสิ่งที่น่าตื่นตะลึงมากที่สุด  คือการที่หางนั้นกำลังเคลื่อนไหวไปมาราวกับว่ามันมีสตินึกคิดเป็นของตนเอง

"เกราะนั่นมัน...อะ...อะไรกัน?"

"ชะ...ชุดเกราะ...ระดับยูนีคงั้นหรือ?"

( ผู้แปล :  ในเกมออนไลน์  แต่ละไอเท็มจะมีระดับความหายากระบุเอาไว้อยู่  ยิ่งอยู่ในระดับสูงก็ยิ่งมีจำนวนน้อยและหายาก )

นี่นับเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นชุดเกราะเช่นนี้  เหล่าสมาชิกชั้นยอดของกิลด์จึงยากที่จะระงับความตื่นเต้นเอาไว้ได้

พีคซอร์ดรีบตะโกนขึ้นขัดจังหวะ "เรื่องนั้นช่างมันเถอะ!  เหตุใดพวกเจ้ายังไม่ยอมลากคอเจ้าเด็กนี่ออกไปอีก?"

กาโอจากนรกกำลังจะปรากฏตัวออกมา  หากเวลานั้นมาถึง  จะไม่มีใครในห้องนี้ที่ออกไปได้แม้แต่คนเดียว    ดังนั้น  พวกเขาจึงจำเป็นจะต้องจัดการกับผู้บุกรุกก่อนที่กาโอจากนรกจะปรากฏตัวออกมา    เหล่าสมาชิกกิลด์ที่ตกตะลึงเพราะชุดเกราะเมื่อครู่จึงรีบพยายามนำตัวเด็กหนุ่มดังกล่าวออกไป

       โฮกกกกก!!!

       [ กาโอจากนรก  จ้าวแห่งเพลิงโลกันต์  ปรากฏตัว ]

       [ เสียงคำรามของกาโอจากนรกได้ทำให้ทุกคนติดสถานะหวาดกลัว  สถานะสับสน  และสถานะอ่อนเพลีย ]

       [ เปลวเพลิงของกาโอจากนรกได้ลดค่าพลังป้องกันธาตุไฟลง 50%  ]

       [ เสาอัคคีจะลุกโชนขึ้นเผาผลาญร่างกายของทุกคน ]

"อั่ก!"

"อึก!"

เปลวเพลิงค่อยๆ ลุกโชนขึ้นไปทั่วทั้งห้องอย่างเงียบๆ  เพียงพริบตาเดียว  สมาชิกกิลด์กว่าครึ่งได้จบชีวิตลงในกองเพลิงโดยไม่แม้แต่จะมีโอกาสได้ขัดขืน    มีเพียงไม่ถึงครึ่งเท่านั้นที่ยังสามารถยืนหยัดสู้ต่อไปได้

พีคซอร์ดประหลาดใจกับข้อความของระบบที่ปรากฏขึ้นเป็นอย่างมาก

'ข้าได้ลงทุนเพิ่มค่าพลังป้องกันธาตุไฟให้มากถึง 86% แล้ว  แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะยังได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้อีก...!'

มีความเป็นไปได้มากที่พวกเขาจะล้มเหลวอีกครั้ง    ในขณะที่พีคซอร์ดกำลังรู้สึกสิ้นหวังและหดหู่อยู่นั้น  ใบหน้าของเขาก็ต้องเผยแววตาที่แสนตกตะลึงออกมา    เด็กหนุ่มนิรนามเมื่อครู่   ในขณะที่คนอื่นกำลังถูกไฟคลอกจากเสาอัคคีที่ทรงพลัง  แต่เขากลับกำลังเดินไปมาได้อย่างอิสระ  ราวกับว่าพลังของกาโอจากนรกไม่ส่งผลกระทบเลยแม้แต่น้อย

"ดะ...ได้ไง...อั่ก?"

พีคซอร์ดตกตะลึงจนต้องอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น    ในขณะที่กาโอจากนรกกำลังอาละวาดไล่สังหารคนในกิลด์ของเขาอย่างบ้าคลั่ง  เด็กหนุ่มปริศนาผู้นี้กลับควัก 'จอบสองหัว' ออกมาพร้อมกับเดินไปยังกำแพง...และเริ่มขุด?

       ฉึก!  ฉึก!

       เด็กหนุ่มนิรนามเหวี่ยงจอบด้วยท่าทางทะมัดทะแมงพร้อมกับปาดเหงื่อ  ริมฝีปากบ่นพึมพำออกมาอยู่ตลอดเวลาไม่ยอมหยุด

"อึก!  ร้อนว้อย!  จะมีอะไรแย่กว่านี้อีกมั้ยเนี่ย?  พวกหินแร่เหล่านี้  เหตุใดมันจึงต้องโผล่ออกมาเฉพาะตอนที่มอนสเตอร์บอสปรากฏตัวด้วย?  หากเป็นเช่นนี้ต่อไป  ข้าคงได้ตะลุยถ้ำมังกรด้วยจอบเพียงเล่มเดียวเป็นแน่!"

ทันใดนั้นเอง  คลื่นลมอันร้อนระอุได้พุ่งออกมาจากปลายไม้เท้าของกาโอจากนรกที่กำลังกวัดแกว่งไปมา  สายลมดังกล่าวปะทะเข้ากับร่างของเด็กหนุ่มนิรนามอย่างรุนแรง    พีคซอร์ดคาดว่าเด็กหนุ่มผู้นี้จะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส  และคงสลบไปในทันทีเป็นแน่    ทว่า  เขากลับต้องผิดคาด  เด็กหนุ่มนิรนามดังกล่าวได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"ประทานโทษครับ  นายตรงนั้นน่ะ"

เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มปริศนาหยุดการเหวี่ยงจอบ  เขาหันมามองทางพีคซอร์ดเล็กน้อยพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสนหงุดหงิดว่า "ไม่ทราบว่ายืนบื้ออะไรอยู่?  ที่นี่มันร้อนนะว้อย  แล้วมันก็จะยิ่งร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วย"

สิ่งที่เขาได้เห็นขึ้นเมื่อครู่  มันคืออะไรกันแน่นะ?   พีคซอร์ดพยายามตั้งสติอีกครั้งพร้อมกับถามออกไปว่า "ทำไมเจ้าถึงไม่เป็นอะไรเลย?"

เด็กหนุ่มปริศนาตอบกลับไปอย่างมิได้ใส่ใจนัก 

       "เพราะข้าคือจ้าวแห่งยุทธภัณฑ์"

เคร้ง!  เคร้ง!

หางโลหะที่อยู่ติดกับชุดเกราะของเด็กหนุ่มนิรนามพุ่งเข้าไปปะทะกับไม้เท้าของกาโอจากนรกด้วยตนเอง    พีคซอร์ดทำได้เพียงยืนอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงในสิ่งที่ตนเองได้พบเห็นเท่านั้น

---

จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ : ปฐมบท  - จบตอน

• Next