จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,232
เหตุการณ์สังหารเทพของกริด ได้สร้างแรงกระเพื่อมครั้งใหญ่ไปทั่วโลก
จากเนื้อหาในบทกวี ผู้เล่นจำนวนมากถูกกระตุ้นเมื่อทราบว่า กริดมีโอกาสได้กลายเป็นครึ่งเทพ และต่อยอดเป็นเทพในอนาคต
พวกมันจึงเกิดความเชื่อที่ว่า ตนก็มีโอกาสเป็นเทพได้เช่นกัน
หลายคนเริ่มฮึดสู้ เกิดเป็นความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า บางรายยอมทุ่มเม็ดเงินมหาศาลเข้าไปในซาทิสฟายโดยไม่นึกเสียดาย
ค่าเฉลี่ยเลเวลผู้เล่นทั่วโลก พุ่งสูงขึ้นเป็นประวัติการณ์ผิดไปจากการคาดเดาของทุกฝ่าย
วัฏจักรในเชิงบวกถือกำเนิด
เมื่อผู้เล่นทั่วทวีปเพิ่มความขยันขันแข็งในการทำภารกิจ ปัญหาของ NPC ท้องถิ่นจึงถูกสะสางอย่างรวดเร็ว เมื่อ NPC ไม่มีปัญหาคอยกวนใจ พวกมันจึงมีสมาธิกับงานตัวเองมากขึ้น ส่งผลให้ร้านค้าท้องถิ่นเริ่มมีไอเท็มคุณภาพสูงวางขาย ไม่ว่าจะอุปกรณ์สวมใส่ หรือไอเท็มจำพวกใช้แล้วทิ้ง โพชั่นบัฟที่เคยมีราคาสูงลิบ เริ่มปรับลดมูลค่าลง จนผู้เล่นทั่วไปสามารถเอื้อมถึงได้ในราคาสบายกระเป๋า และเก็บเลเวลในสภาพ ‘บัฟเต็มสูบ’ ตลอดเวลา
เมื่อประสิทธิภาพการเก็บเลเวลของทุกคนเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ไอเท็มดรอปจึงยิ่งหลั่งไหลเข้าสู่ตลาดอย่างรวดเร็วจนมีราคาถูก จนผู้เล่นเลเวลต่ำสามารถหยิบจับไอเท็มเกรดสูงได้เร็วกว่ากำหนด และข้ามไปยังจุดเก็บเลเวลถัดไปได้ทันที
แม็ปที่เคยมีมอนสเตอร์ชุกชุม เริ่มถูกกวาดล้างจนราบคาบและได้รับความสงบสุขกลับคืนมา
เมื่อจุดกำเนิดความวุ่นวายลดลง ฝ่ายวิหารยาธานจึงเริ่มเสื่อมฤทธิ์
เมื่อวิหารยาธานทำได้เพียงเก็บตัวเงียบ ผู้เล่นสังกัดโบสถ์รีเบคก้าจึงมีเวลาสำหรับทำกิจกรรมส่วนตัวมากขึ้น ภาวะขาดแคลนฮีลเลอร์ที่เคยมีมานานในซาทิสฟาย ได้กลายเป็นเพียงอดีต
ทุกปาร์ตี้ระดับสูงมีฮีลเลอร์ให้เห็นจนชินตา
เมื่อมีคลาสฮีล ส่วนผสมหลักของเกมออนไลน์จึงถูกเติมเต็ม บอสระดับสูงที่ผู้เล่นไม่เคยพิชิตสำเร็จ เริ่มทยอยถูกกวาดล้างไปทีละจุด แม็ปเก็บเลเวลระดับสูงที่เคยเป็นเรื่องยากสำหรับแนวหน้า เริ่มถูกผู้เล่นยึดครองจนแน่นขนัด
ทั้งหมดเพียงเพราะผู้เล่นหนึ่งคน
ด้วยอิทธิพลจากกริด โลกเริ่มเข้าสู่ยุคใหม่
คณะกรรมการ SA กรุปที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงในเชิงสถิติ ต่างหมดคำจะกล่าวกันถ้วนหน้า
ผู้เล่นเพียงหนึ่งคน ที่เริ่มจากศูนย์ด้วยเงื่อนไขเดียวกับคนอื่น หรืออาจแย่กว่าด้วยซ้ำ กลับมีอิทธิพลมากเสียจนเปลี่ยนแปลงโลกได้ทั้งใบ
แน่นอน กริดไม่ทราบเรื่องนี้เลย
***
กริดเริ่มการเดินทางอันยาวนานของตน
กำหนดการก็คือ สำรวจไล่จากดินแดนอดีตอาณาจักรเก๊าส์เดิม ไปจนถึงดินแดนภาคเหนือของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ที่มีดยุคสไตม์ปกครอง
กริดหวังสำรวจอาณาจักรให้ครอบคลุมในการเดินทางครั้งเดียว
จุดมุ่งหมายไม่ซับซ้อน ชายหนุ่มเพียงต้องการสำรวจดินแดนของตนด้วยตาเปล่า ฉะนั้น เวทมนตร์เคลื่อนย้ายมิติทุกชนิดจึงไม่ถูกนำมาใช้งาน อาศัยเพียงสองเท้าก้าวเดินไปตามถนนอย่างสมบุกสมบัน
ขณะออกเยี่ยมราษฎร กริดฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เนื่องจากเป็นโอกาสอันดีที่จะได้สะสางภารกิจกษัตริย์
“บรรยากาศไม่เลวทีเดียว”
ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงไปมาก นับว่าผิดจากความคาดหมายพอสมควร
ไม่เฉพาะเมืองใหญ่ แต่ประชากรของเมืองเล็กหรือหมู่บ้าน ต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เนื่องจากระดับความปลอดภัยเพิ่มสูงขึ้นจากปรกติมาก
ตามปรกติแล้ว ในช่วงหลายปีหลัง ชาวบ้านตามชนบทมักหวาดระแวงการภัยคุกคามจากสัตว์ประหลาดและโจรป่า
“ผู้เล่นหมู่บ้านนี้ต้องขยันมากแน่ เพราะหน่วยเงาแจ้งเข้ามาว่า แม้แต่โจรป่าก็ยังถูกปราบปรามจนแห้งเหือด”
“แห้งเหือด…? หมายถึงการบุกไปที่รังโจรและดักฆ่าจุดเกิดพวกมัน?”
“น่าจะ”
“หืม…”
โดยทั่วไปแล้ว ภารกิจปราบโจรป่าจะมีเฉพาะเมืองเล็ก เพราะเมืองใหญ่ซึ่งมีกำลังทหารมาก ย่อมกวาดล้างโจรป่าได้ไม่ยากเย็น
ทว่า ปัญหาของภารกิจปราบโจรป่าก็คือ
เนื่องจากเป็นหมู่บ้านหรือเมืองเล็ก ชาวบ้านจึงค่อนข้างยากจน ส่งผลให้รางวัลตอบแทนภารกิจมีมูลค่าต่ำกว่ามาตรฐาน
หรือก็คือ ภารกิจปราบโจรป่า ไม่ควรดึงดูดใจผู้เล่นได้ด้วยประการทั้งปวง
หากไม่ใช่ผู้ผดุงคุณธรรมจากก้นบึ้ง ก็คงยากที่จะมีใครทำภารกิจปราบโจรแสนเปลืองเวลา หรือต่อให้หลวมตัวรับภารกิจ แต่พอฆ่าครบกำหนดก็คือจบกัน ไม่น่าจะมีผู้เล่นคนใดเสี่ยงชีวิตเพื่อบุกไปทำลายรังโจรใหญ่
ทว่า…
“นี่ด้วย…?”
“อือ”
“ที่นี่ก็ด้วย?”
“ใช่”
ทุกเมืองเล็กที่กริดสัญจรผ่าน โจรป่าล้วนถูกจัดการจนราบคาบไปถึงรังใหญ่
หนุ่มเริ่มฉงน
จริงอยู่ เหตุการณ์ดังกล่าวอาจบังเอิญเกิดขึ้นได้ในเมืองเล็กหนึ่งถึงสองแห่ง แต่ไม่ใช่กับทุกแห่งเช่นนี้
“ลอเอลจ้างคนมาทำลายรังโจรหรือไง”
“ถ้าลอเอลต้องดูแลหมู่บ้านกันดารและห่างไกลเช่นนี้ด้วยตัวเอง สมองของหมอนั่นคงระเบิดไปแล้ว”
“…เป็นฝีมือผู้ปกครองแถบนี้? แล้วใครคือผู้ปกครองในแถบนี้?
“ทูน”
“…จากนิสัยหมอนั่น คงไม่เสียเวลาดูแลเรื่องหยุมหยิมแบบนี้แน่”
“ต้องไม่ใช่อยู่แล้ว ลองคิดดูให้ดี การจะทำเรื่องแบบนี้ได้ ต้องใช้กำลังคนมากมายเพียงใด ทูนไม่มีทหารเหลือเฟือขนาดนั้น หมายความว่า ทั้งหมดเกิดจากการกระทำของผู้เล่นปรกติ”
“…”
ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด
ทำไมผู้เล่นทั่วไปถึงต้องทำลายรังโจร?
สำหรับกริด ในมุมมองผู้ปกครองอาณาจักร เรื่องนี้ก็น่ายินดีอยู่หรอก เพียงแต่ว่า…
หลังจากแลกเปลี่ยนความคิดกับจิสึกะสักพัก กริดตัดสินใจแวะบ้านเจ้าเมือง
“ท่านเจ้าเมือง มีงานให้ทำบ้างไหม ยกตัวอย่างเช่น… การออกไปปราบโจรป่า”
กริดกำลังสวมหน้ากากหนังเฟย์ริส
แม้จะเป็นแถบชนบท แต่หากทราบว่ากษัตริย์หรือผู้ตรวจการแผ่นดินมาเยือน มีโอกาสสูงที่เจ้าเมืองและชาวบ้านจะแอบปกปิดความจริงบางอย่างล่วงหน้า
“ไม่มี ที่นี่สงบสุขมาก ต้องขอบคุณเหล่านักผจญภัยที่ช่วยทำลายรังโจรให้”
หมู่บ้านนี้ก็ด้วย?
ุถ้าไม่มีภารกิจ ก็คงตรวจสอบเนื้อหาไม่ได้…
ขณะกริดกำลังฉงน
“ท่านเจ้าเมือง! ช่างตัดไม้ที่ชื่อเด็ค เห็นโจรป่ากำลังรวมตัวด้านหลังภูเขา!”
“…!”
ข่าวด่วนทำให้สีหน้าเจ้าเมืองเปลี่ยนไป
“คงจะดีไม่น้อย หากนักผจญภัยเช่นพวกท่าน ช่วยจัดการโจรป่าให้ราบคาบ”
<ปราบโจรป่า>
ระดับความยาก : D
จงจัดการโจรป่าที่เป็นภัยคุกคามต่อชาวบ้านและนักผจญภัย
เงื่อนไขสำเร็จภารกิจ :
- ปราบโจรป่า 50 คน (0/50)
รางวัลตอบแทนภารกิจ :
- 10 เหรียญทอง
“…”
ไม่ผิดไปจากที่คาดมากนัก
รางวัลตอบแทนแสนน้อยนิด เมื่อเทียบกับความเสี่ยงและความลำบากของภารกิจ
สำหรับบางคน ด้วยรางวัลแค่นี้ ได้รับก็เหมือนไม่ได้
“หืม… แต่ก็ยังมากกว่าสมัยพวกเราถึงสามเท่าเลยไม่ใช่หรือ”
“เพราะชาวเมืองไม่ต้องกังวลถึงอันตราย และมีสมาธิอยู่กับงานอย่างเต็มที่ เศรษฐกิจหมู่บ้านจึงเติบโตขึ้น มีกำลังจ้างมากขึ้น”
สำหรับภารกิจปราบโจรป่า จุดยากที่สุดคือการตามหาโจรให้พบ
ขึ้นชื่อว่าโจร พวกมันมักซ่อนตัวและเลือกปล้นเฉพาะคนอ่อนแอ การตามหาตัวจึงไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้ความพยายามค่อนข้างมาก
‘แต่ผู้เล่นกลับกวางล้างไปจนถึงรังโจร? ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้…’
ในเมื่อรับภารกิจมาแล้ว ลองทำดูสักหน่อยก็ไม่มีอะไรเสียหาย
กริดหันไปพยักหน้าให้จิสึกะเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าไปทางภูเขาใกล้หมู่บ้าน
“…!”
จิสึกะพลันสะดุ้ง
เพราะกริดที่เคยยืนข้างตน พลันอันตรธานหายไปโดยสมบูรณ์ เหลือทิ้งไว้เพียงสายลมพัดผ่านแผ่วเบา
> นี่! นายจะใช้ชุนโปทำไม! ไม่รู้หรือไงว่าฉันตามไปลำบาก!
> ฉันขอโทษ บังเอิญทำจนติดเป็นนิสัย แล้วจะรีบจัดการให้เสร็จ ช่วยรอที่นั่นก่อน
“ข…เขาเป็นจอมเวทหรอกหรือ?”
เจ้าเมืองที่กำลังยืนตกตะลึง กระซิบถามจิสึกะด้วยสีหน้าตื่นเต้น
เนื่องจากอาศัยในแถบชนบทมาทั้งชีวิต และไม่เคยเห็นเวทมนตร์เคลื่อนย้ายมิติมาก่อน ดังนั้น แม้จะมองไม่เห็นเอฟเฟคฉูดฉาด แต่มันก็เข้าใจไปเองว่า การหายตัวไปอย่างกะทันหันของกริดเป็นผลมาจากเวทมนตร์
จิสึกะใช้มือข้างหนึ่งกดปีกหมวกให้ต่ำลง พลางเลื่อนมืออีกข้างเกาแก้มอย่างเคอะเขิน
“…จอมเวทก็หนึ่งในนั้นค่ะ”
***
“…!?”
ด้วยความช่วยเหลือจากชุนโปที่มิได้แสดงผลมาพักใหญ่ เมื่อถูกส่งมายังตีนเขา กริดพลันประหลาดใจกับฉากตรงหน้า
ภูเขาลูกเล็ก
ด้วยโครงสร้างทางกายภาพ มอนสเตอร์จึงปรากฏตัวได้ไม่มาก แต่กระนั้นกลับมีผู้เล่นนับร้อยกำลังวิ่งพล่านอย่างโกลาหลวุ่นวาย
“เจอแล้ว! นั่นไง! โจรป่า!!”
“…”
คงช่วงปลายเลเวล 200 กระมัง
กลุ่มผู้เล่นบนเขาต่างสวมใส่ไอเท็มส่องแสงระยิบระยับ สีหน้ามุ่งมั่น เกือบทั้งหมดกำลังวิ่งขึ้นไปบนยอดเขา ระหว่างทางก็ลงมือฆ่าเสือและหมีจนป่าเหี้ยนเตียน
แน่นอน โจรป่ามิอาจต้านทานการโจมตีจากผู้เล่นหลักร้อยคนไหว จึงกลายเป็นแสงสีเทาแทบจะในทันทีที่ถูกพบตัว
กลุ่มผู้เล่นต่างรีบเก็บไอเท็มดรอป เศษเงิน และเศษขยะอีกเล็กน้อย จากนั้น ทุกคนรีบวิ่งลงเขาโดยไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่า
ระหว่างทางก็ฆ่ามอนสเตอร์สัตว์ป่าที่บังเอิญเกิดขึ้นมาพอดี แต่สำหรับบางคน ถึงจะได้พบมอนสเตอร์ในระยะประชนิด ก็ยังไม่วายถูกแย่งฆ่าโดยผู้เล่นคนอื่นที่ทำแบบเดียวกัน
เมื่อลงไปถึงตีนเขา ผู้เล่นกลุ่มเดิมได้วิ่งกลับขึ้นมาบนยอดอีกครั้ง และหากโจรป่าบังเอิญสุ่มเกิดพอดี พวกมันก็จะกลายเป็นแสงสีเทาโดยไม่มีโอกาสส่งเสียงร้อง
“…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
ตรงนี้ไม่ใช่จุดเก็บเลเวลสักหน่อย
กริดทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างสับสน
***
“ทำไมพวกนายถึงไม่ตั้งปาร์ตี้และไปเก็บเลเวลในแม็ปให้เป็นเรื่องเป็นราว”
“จุดเก็บเลเวลเต็มหมดแล้ว… สำหรับที่นี่ เนื่องจากโจรป่าเป็นมอนสเตอร์กึ่งมนุษย์ จึงมอบค่าประสบการณ์ค่อนข้างสูง”
“ได้ยังไง… จุดเก็บเลเวลเนี่ยนะเต็ม?”
หลังจากฮุบกลืนเก๊าส์ ขอบเขตของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์นับว่ากว้างใหญ่ไพศาล จุดเก็บเลเวลจึงเรียกได้ว่าไม่เคยขาดแคลน มีตั้งแต่ระดับเริ่มต้นไปจนถึงไฮแรงเกอร์
แต่คนเหล่านี้กลับบอกว่าจุดเก็บเลเวลเต็ม?
เหลวไหลสิ้นดี ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน
นอกเสียจากว่า ผู้เล่นเกิน 80% จะออกมาเก็บเลเวลพร้อมกันหมด…
“…หรือว่า”
จิสึกะพลันเย็นสันหลังวาบ
เธอตระหนักมาได้สักพักแล้วว่า ขณะที่เดินออกจากหมู่บ้าน แทบไม่พบผู้เล่นเดินเตร็ดเตร่บนถนนหรือภายในร้านค้าเลย
ในหมู่บ้านมีแต่ NPC ชาวบ้านเป็นส่วนใหญ่ นาน ๆ ครั้งจึงจะมีผู้เล่นโผล่ที่ร้านขายของเพื่อแวะซื้อโพชั่นครู่หนึ่ง แต่จากนั้นก็รีบออกไปทันที
‘จริงหรือเนี่ย…’
จิสึกะกลืนน้ำลายอึกใหญ่
ขณะเดียวกัน แม้แต่กริดก็เริ่มสัมผัสถึงความผิดปรกติได้เช่นกัน
“ผู้เล่นทุกคนในหมู่บ้านออกไปเก็บเลเวล…”
ตามปรกติแล้ว คลาสสายผลิตมักเลือกพักอาศัยในเมืองใหญ่ เนื่องจากมีเศรษฐกิจและตลาดการค้าดีกว่า แทบไม่มาหมกตัวอยู่ในหมู่บ้านชนบท
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมกริดถึงเพิ่งฉุกคิดได้
มันเข้าใจว่า คงเป็นเรื่องธรรมดาที่จำนวนผู้เล่นภายในหมู่บ้านจะน้อย เพราะประชากรแถบชนบทส่วนใหญ่เป็นคลาสสายต่อสู้ซึ่งต้องออกไปเก็บเลเวลกับมอนสเตอร์
แต่ในความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นเมืองเล็กหรือหมู่บ้านที่ทุรกันดารสักเพียงใด ผู้เล่นก็ไม่เคยบางตามากขนาดนี้มาก่อน
มีบางอย่างกำลังเปลี่ยนแปลง
“…ทุกคนกำลังคลั่งการเก็บเลเวล”
มุ่งมั่นเสียจน ไม่มีใครเดินทอดน่องในหมู่บ้านและปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์
ยังกับว่า… ทุกคนคือแรงเกอร์
กริดไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะมาถึง
***
หลังจากนั้น
“…”
ตลอดทางที่สำรวจอาณาจักรเก๊าส์โดยมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ กริดเริ่มตระหนักถึงความเปลี่ยนไปของโลกอย่างชัดเจน
ไม่ว่าจะเป็นแห่งหนใด แต่ผู้เล่นทุกคนล้วนคลั่งไคล้การเก็บเลเวล แม็ปสำหรับเก็บเลเวลล้วนแน่นขนัดเบียดเสียด
ตามท้องถนน กริดแทบไม่เห็นใครเล่นเกมด้วยแนวคิด ‘เล่นเกมเพื่อผ่อนคลาย’ อีกแล้ว
ชายหนุ่มสัมผัสได้ว่า ผู้เล่นเหล่านี้ต่างได้รับแรงกระตุ้นจากบางสิ่ง จนสีหน้าแววตาแต่ละคนแฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่นและหิวกระหาย
ตึกตัก!
กริดเริ่มตื่นเต้น
จอมอสูร. ยังบัน. เทพ. มังกร. และอีกมาก
เหล่านี้คือศัตรูของมวลมนุษย์
กริดเผยสีหน้าพึงพอใจเมื่อตระหนักว่า ขุมพลังฝั่งมนุษย์กำลังขวนขวายพัฒนาตัวเองอย่างเป็นเอาตาย
ชายหนุ่มไม่เคยเห็นผู้เล่นอื่นเป็นคู่แข่ง จึงไม่เคยกังวลว่าตนจะได้รับผลเสียหากผู้เล่นทุกคนเก่งกาจขึ้น
“โชคดีที่มนุษย์มีศัตรูภายนอกมากมาย”
ฉะนั้น จะต้องมีสักวันแน่นอน ที่ผู้เล่นทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันต่อสู้เพื่อปกป้องโลก
และการเปลี่ยนแปลงในวันนี้ จะกลายเป็นก้าวสำคัญที่ช่วยบันดาลชัยชนะแก่มนุษย์
กริดอมยิ้มพลางครุ่นคิดอย่างมีความสุข
ในทางกลับกัน จิสึกะซึ่งเป็นเพียงไฮแรงเกอร์ ย่อมเห็นผู้เล่นทั่วไปเป็นคู่แข่ง จึงไม่เข้าใจทัศนคติและแนวคิดของ ‘ทองฟ้า’ แม้แต่น้อย
***
ครืนนนน!
ท่ามกลางคูน้ำกว้างรอบกำแพงหิน ประตูทางเข้าหลักของปราสาทถูกเลื่อนลงอย่างเชื่องช้า
ถัดมา อัศวินกว่าร้อยนายกรูออกมาตั้งแถวสองฝั่งสะพานอย่างเป็นระเบียบ อากาศรอบตัวกำลังหนาวเหน็บ หิมะจับเกาะตามหลังคาและตัวอาคาร
เมื่อกองทัพอัศวินตั้งแถวเสร็จ พวกมันทำความเคารพต่อกริดและจิสึกะอย่างพร้อมเพรียงด้วยเสียงกังวาน
“ถวายบังคมฝ่าบาท!!”
“ลงทุนถ่อมาถึงนี่… ฝ่าบาทคงเหนื่อยแย่”
ดยุคสไตม์เดินออกจากกลุ่มอัศวิน
ขุนนางสายนักรบที่คอยทำศึกปกป้องดินแดนภาคเหนือของอาณาจักรมาช้านาน ได้แก่ชราลงจากเดิม และมีใบหน้าล่วงเลยไปตามวัย
หัวใจกริดพลันเจ็บแปลบ เมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า พลางเข้าไปจับมือกับดยุคสไตม์
“ท่านพ่อสบายดีไหม”
ดยุคสไตม์คือบิดาของไอรีน และเป็นผู้ที่คอยสนับสนุนกริดมาตั้งแต่ยังไม่มีชื่อเสียง
กริดไม่เคยลดความเคารพต่อชายคนนี้
ดยุคสไตม์อมยิ้ม แต่แอบกระซิบประโยคหนึ่งโดยให้กริดได้ยินแค่คนเดียว
“ฝ่าบาทต้องรีบกลับไปในคืนนี้ ที่นี่อันตราย”
“…!”
จะไปตีกับ ดราโกเนียละ ต่อด้วย สงคราบอสูร และ กับ เทวทูต
ReplyDelete