จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 979

เฉกเช่นมอนสเตอร์อัญเชิญจำพวกวิญญาณตนอื่น ยารุกต์ไม่มีระบบเลเวลให้พัฒนา

แต่ไม่ได้หมายความว่ามันขีดจำกัดแล้ว

ยารุกต์ยังเติบโตได้ด้วยระบบฟื้นฟูพลังให้เท่ากับร่างเนื้อก่อนตาย

* ยารุกต์จะพัฒนาประสาทสัมผัสให้เฉียบคมขึ้นหากได้เผชิญหน้าศัตรูที่แข็งแกร่ง การผ่านศึกชี้เป็นชี้ตายจะส่งผลให้ยารุกต์รู้สึกถึงคุณค่าการมีชีวิต ยิ่งมันชนะศึก พลังที่แท้จริงก็ยิ่งกลับคืนมา (5/10)

นี่คือสิ่งที่ถูกระบุไว้ในหน้าต่างตัวละครของยารุกต์ ทุกครั้งที่มันเอาชนะบอสพิเศษ NPC พิเศษ หรืออสูรที่แข็งแกร่ง ยารุกต์จะฟื้นพลังกลับคืนพลังทีละนิด

ณ ปัจจุบัน ‘ดาบพิสุทธิ์’ ของยารุกต์ได้รุนแรงกว่าท่าไม้ตายของพีคซอร์ดราวสี่เท่า และทัดเทียมได้กับ ‘คลื่นทำลายล้างร่ายรำสังหาร’ ของกริด

เคร้งเคร้งเคร้งเคร้งเคร้ง!

“ชิ…!”

อพอลโล่กำลังยกโล่ตั้งรับดาบพิสุทธิ์อย่างเต็มกลืน แน่นอน มันมิอาจทานทนต่อแรงกระแทกที่เกิดขึ้น

แขนซ้ายพลันขาดสะบั้นในวินาทีที่โล่ในมือแหลกละเอียด ท่อนแขนสภาพเหวอะหวะปลิวกระเด็นในอากาศพร้อมด้วยน้ำพุโลหิต

“กัปตัน!!”

เสียงตะโกนสุดแหบพร่าของเหล่าอัศวินแสงครามพลันดังระงม

เพียงชั่วพริบตาที่เผ่าอสูรปรากฏกาย มันลงมือสังหารกลุ่มอัศวินอย่างโหดเหี้ยม รวมถึงตัดแขนกัปตันอัศวินแสงครามไปหนึ่งข้าง

พวกมันกำลังตกตะลึงราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสก

“ไม่เข้าใจเลยสักนิด… เคยได้ยินมาว่า เผ่าเนตรมารถูกขับไล่จากขุมนรกไม่ใช่รึไง? แล้วทำไมเผ่าอสูรถึงช่วยปกป้องพวกมัน!!”

อพอลโล่คือ NPC พิเศษระดับสี่ซึ่งมีเลเวลสูงกว่าสี่ร้อย มันกำลังปฐมพยาบาลตัวเองเบื้องต้นด้วยทักษะ ‘ฝังเข็ม’

อพอลโล่เค้นเสียงถามอย่างเจ็บแค้น

แต่ยารุกต์มิใช่อสูรที่ชอบพล่าม

มันคืออสูรดาบซึ่งอุทิศชีวิตให้กับการไขว่คว้า ‘พลัง’ เพียงสิ่งเดียว

ไม่ว่อกแว่กสนใจสิ่งอื่นแม้แต่น้อย และไม่ใจดีขนาดต้องอธิบายสถานการณ์ฝั่งตัวเองให้ฟัง

ใช่ซะที่ไหน

“แกว่ายังไงนะไอ้ตูดหมึก?”

“…”

บรรยากาศรอบข้างพลันเงียบสงัดเมื่ออสูรดาบยารุกต์ถามกลับด้วยถ้อยคำสุดสถุน

“ทำแกถึงไม่สำรวจพฤติกรรมฝ่ายตัวเองก่อนตีโพยตีพายบ้าง?”

เป็นเสียงจากพีคซอร์ดที่หลบอยู่ด้านหลังยารุกต์

“ฝ่ายบุกรุกมันแกต่างหาก! เข้ามาในเขตเมืองคนอื่น พยายามทำร้ายร่างกาย แต่พอสู้ไม่ได้ก็โทษนั่นโทษนี่รึไง? ไม่ต่างจากพวกคนเถื่อนเลยสักนิด!!”

“…ฉันคงลืมแนะนำตัวไป พวกเราคืออัศวินหลวงแห่งราชวงศ์เก๊าส์ มีนามเต็มว่ากองอัศวินแสงคราม หมู่บ้านเรพิโอคือดินแดนอันชอบธรรมของเก๊าส์ พวกเรามีสิทธิ์อย่างเต็มที่ในการขับไล่ผู้รุกราน ฝ่ายที่ละเมิดกฎทวีปคือเนตรมารต่างหาก”

“ก…เก๊าส์? ชิ! แต่ชาวเนตรมารไม่เคยทำร้ายคนของพวกแก!”

“พวกแกรู้ได้ยังไง? มีหลักฐานงั้นหรือว่าชาวเนตรมารบริสุทธิ์? เผ่าเนตรมารคือพวกชั่วช้าที่แม้แต่ขุมนรกก็ไม่รับไว้!”

“อึก…!”

“ต่อให้ไม่คำนึงถึงเผ่าพันธุ์ แต่มันเกี่ยวข้องกับกฎหมายความปลอดภัยของอาณาจักร! พวกแกลองนึกภาพตาม หากมีกองกำลังติดอาวุธอาศัยซ่อนอยู่ใต้อาณาจักร… พวกแกจะปล่อยให้อาศัยโดยแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นงั้นหรือ?”

“…!”

ยิ่งอพอลโล่ให้เหตุผล พีคซอร์ดก็ยิ่งเถียงไม่ออก ทุกคำกล่าวจากปากอพอลโล่ ไม่มีสิ่งใดไม่สมเหตุสมผลในทางจริยธรรม

ตัวอย่างเช่น หากมีฐานทัพอากาศลับของจีนซ่อนอยู่ใต้เขตแดนประเทศเกาหลีใต้ พีคซอร์ดคงรีบส่งหน่วยพิเศษบุกถล่มโดยไม่ลังเล

ไม่สิ อาจถึงขั้นลงระเบิดนิวเคลียร์

“เข้าใจแล้ว… ที่แกพูดมาก็มีเหตุผล ในทางทฤษฎี ผู้เสียหายคือฝ่ายอาณาจักรเก๊าส์”

พีคซอร์ดจำใจยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

แต่ว่า

“แต่เรื่องของมึงสิ! อาณาจักรเก๊าส์เป็นศัตรูกับอาณาจักรโอเวอร์เกียร์โว้ย! ฆ่าแม่งให้หมดยารุกต์!”

ความจริงที่ไม่อยากฟัง หากแสร้งอุดหูไว้เสีย จะถือว่าสิ่งนั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน

พีคซอร์ดตัดสินใจหยุดต่อปากต่อคำ มันชักดาบสีดำเข้มเล่มใหม่ออกมาถือ เป็นดาบที่กริดสร้างจาก ‘เขาบีเลียล’ ซึ่งประสิทธิภาพสูงกว่าดาบยารุกต์เล็กน้อยหากไม่นับออปชันพิเศษ

“ลุยกันเลยยารุกต์! เชือดแม่งให้หมด!”

ฉึบ—

พีคซอร์ดเอนตัวไปด้านหลังพร้อมกับเสียบดาบเล่มใหม่เข้าฝัก

“ดาบจันทร์ขุมนรก”

ฉัวะ—

ขณะยารุกต์ใช้ดาบจันทร์ขุมนรกตวัดสังหารศัตรูเบื้องหน้า มันก็ถูกอัศวินแสงครามที่เหลือรุมล้อม

“สังหารหมู่”

พีคซอร์ดปลดปล่อยเทคนิคชักดาบฟันอันทรงพลังใส่กลุ่มอัศวินโชคร้ายรอบตัวยารุกต์

เป็นความรุนแรงที่น่าสะพรึงกลัว

เมื่อตระหนักว่าการเจรจาไม่เป็นผล อพอลโล่ใช้แขนข้างที่เหลือกำดาบในมือแน่น จากนั้นทำการอัญเชิญเปลวเพลิงสีฟ้าครามอันเกรี้ยวกราดประทับคมดาบ

“จงแผดเผา… ฉันจะใช้เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ปกป้องอาณาจักรอันเป็นที่รัก!!”

ฟ้าวววว—!

รัศมีดาบใหญ่ยักษ์สุดน่าเกรงขามกำลังพุ่งตรงมายังพีคซอร์ด

ขณะพีคซอร์ดเสียจังหวะชั่วครู่จากผลข้างเคียงเทคนิคชักดาบฟัน แวนเนอร์ได้พุ่งชาร์จมายืนข้างกายพร้อมกับยกโล่ในมือปกป้อง

เปรี้ยงง—!

เส้นดาบจากอพอลโล่ปะทะโล่แวนเนอร์จนเกินเสียงสนั่นกึกก้อง

สีหน้าแวนเนอร์พลันดำมืด

‘ต่างชั้นกันเกินไป…!’

NPC ระดับสี่ยังเกินไกลเอื้อมผู้เล่นอยู่สินะ

ในเมื่อคลาสระดับสามยังโค่นคลาสระดับสองได้ราบคาบถึงเพียงนั้น นับประสาอะไรกับศึกระหว่างคลาสระดับสี่และสาม

ต่อให้พลังโจมตีลดทอนลงหลายส่วนจากการเหลือแขนเพียงหนึ่งข้าง แต่แวนเนอร์ก็ยากจะต้านท่าไม้ตายจากอพอลโล่ไหว

ท้ายที่สุด แวนเนอร์ได้รับบาดเจ็บภายใน มันกระอักก้อนเลือดคำโตออกจากปาก

“เฮ้! ยารุกต์ รีบฆ่ามันสิโว้ย!!”

“หุบปาก แกไม่ใช่เจ้านายฉัน”

ยารุกต์เร่งจังหวะเพื่อรุกหนักใส่อพอลโล่ มันย่อมทราบดี หากไม่รีบจัดการศัตรูที่น่ารำคาญตัวนี้ เจ้านายของมันอย่างพีคซอร์ดอาจได้รับอันตราย

เคร้งเคร้งเคร้งเคร้ง—!

เทคนิคดาบเผ่าอสูรจะตรงข้ามกับเทคนิคดาบของมนุษย์โดยสิ้นเชิง

วิชาดาบที่ฟาดฟันจะเป็นภัยคุกคามต่อชีวิตศัตรู แต่แลกมาด้วยพลังชีวิตของผู้ใช้งาน เทคนิคดาบที่ไม่คุ้นชินได้สร้างแรงกดดันจนสะกดอพอลโล่ไว้อยู่หมัด

ขณะเดียวกัน อพอลโล่ก็พบช่องโหว่ในวิชาดาบของยารุกต์ราวหนึ่งหรือสองจุด

แต่นั่นเป็นกลลวง

และอพอลโล่ก็มองออก

มันทราบดีว่า หากผลีผลามโจมตีใส่จุดอ่อนที่ศัตรูจงใจเผย ศพของตนคงออกมาไม่สวยแน่ หากมันยังเหลือสองแขน การต่อสู้คงไม่ถูกกดดันฝ่ายเดียวเช่นนี้ มันจะใช่โล่ควบคู่กับดาบเพื่อสร้างสมดุลในท่าโจมตีและตั้งรับ

การประมาทท่าใหญ่ระลอกแรกนับเป็นความฉิบหายที่ต้องจ่ายค่าโง่ราคาแพง

“เจ๋ง! ต้องอย่างนั้น!”

“ยารุกต์! บี้มันให้ตาย!!”

แน่นอน พีคซอร์ดและแวนเนอร์ไม่เข้าไปก้าวก่ายในศึกดวล นั่นจะเป็นการรบกวนยารุกต์โดยใช่เหตุ

“ไอ้พวกระยำ!”

อัศวินแสงครามหลงเหลือไม่ถึงสิบนาย พวกมันแผดเสียงตะโกนด้วยสีหน้าเจ็บแค้น

ขณะฝ่ายอาณาจักรเก๊าส์ต่อสู้โดยเอาชีวิตเข้าแลกกับเผ่าอสูร คนของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์เอาแต่หลบหลังอสูรและส่งเสียงเชียร์ดีใจ

“พวกแกต้องเจอกับเรา!!”

กลุ่มอัศวินแสงครามปรี่เข้าหาแวนเนอร์และพีคซอร์ดด้วยดาบที่หุ้มด้วยเพลิงสีฟ้า

คงผ่านการฝึกหนักมาไม่น้อย ค่ายกลของพวกมันผสานงานได้น่าตื่นตาตื่นใจประหนึ่งงานศิลป์อันงดงาม

“อ๊ากกก!”

เคร้ง! เคร้ง!

พีคซอร์ดใช้ดาบปัดป้องดาบเพลิงสองเล่มจากฝั่งซ้าย แต่ถูกดาบเพลิงอีกสองเล่มจากฝั่งขวาแทงเข้าสีข้างจนส่งเสียงโหยหวน โชคดีที่ยังมีปฏิกิริยารวดเร็ว สามารถโยกตัวหลบพ้นจุดตายมาได้

พีคซอร์ดกลิ้งไปพื้นพลางนึกถึงใบหน้ากริด

แค่รับมือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเพียงสี่คนยังยากลำบากเพียงนี้ แล้วก็อดกริดรับมือท็อปแรงเกอร์หนึ่งต่อสี่ร้อยไหวได้อย่างไร?

ยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว

สมกับเป็นก็อดกริด

คิดไม่ผิดที่เลือกติดตามรับใช้

เท่โคตร! เจ๋งเป้ง!

“ก็อดกริดยอดเยี่ยมที่สุด!!”

‘หมอนั่นอาการกำเริบรึไงฟะ?’

ในห้วงวินาทีความเป็นความตาย ถ้อยคำเยินยอกริดกลับหลุดออกจากปากพีคซอร์ด แวนเนอร์คิดเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากอีกฝ่ายเสียสติไปแล้ว

“…!?”

ขณะหลบหลังโล่ หางตาแวนเนอร์พลันกระตุก มันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย สาเหตุเพราะโล่ในมือใกล้ถูกทำลายจากการสูญเสียค่าความคงทน

‘นี่สินะ… อัศวินหลวงประจำราชวงศ์’

อัศวินแสงครามคือหน่วยรบที่ไม่ธรรมดา

ค่ายกลพวกมันไร้จุดบอด แถมยังมีดาบหุ้มเปลวเพลิงที่สร้างความเสียหายได้สูงกว่าปรกติ

ดาบเพลิงสี่เล่มกระหน่ำแทงใส่โล่แวนเนอร์ในทุกวินาทีราวกับไม่คิดปล่อยให้อีกฝ่ายพักหายใจ

“อั่ก! แค่ก! ฉันจะตายอยู่แล้วโว้ย!”

แวนเนอร์ถูกดาบเพลิงแทงใส่เอวจนต้องส่งเสียงแหกปาก แต่ด้านพีคซอร์ดก็ตึงมือไม่ต่างกัน ไม่มีใครยื่นมือช่วยใครได้

สภาพย่ำแย่พอกัน ทั้งสองถูกแทงใส่ช่องท้อง เอว และหลัง ไปแล้วหลายแผล

“นายเป็นแทงค์ นายต้องปกป้องฉันสิฟะ! ฉันจะหลบหลังนายเอง!”

“…”

สิบวีรชนผู้ก่อตั้งอาณาจักรโอเวอร์เกียร์

ทหารโอเวอร์เกียร์กำลังเฝ้ามองตำนานและวีรบุรุษของพวกเขาต่อกรกับศัตรูสุดแกร่งอย่างยากลำบาก เหงื่อไคลเปียกชุ่มร่างกาย ทุกคนล้วนคิดว่านี่ต้องเป็นศึกแห่งประวัติศาสตร์ที่น่าจดจำไปชั่วชีวิต

แต่ไม่ใช่เลย การต่อสู้ดำเนินไปอย่างทุลักทุเลและมีแต่ถ้อยคำโต้เถียง

“พวกเราก็จะร่วมสู้ด้วย!!”

“โอ๊ส!! ลุย!!”

ทหารที่ถอยห่างเพราะคำสั่งแวนเนอร์ พวกเขาเฝ้ามองเหตุการณ์อยู่พักใหญ่ ถึงเวลาที่ต้องลงมือสนับสนุนบ้างแล้ว

ทุกคนเตรียมสละชีพเพื่อผู้เป็นนาย

หัวจิตหัวใจหวังตายแทนพีคซอร์ดและแวนเนอร์โดยไม่ลังเล

“ย๊ากกกก!”

“ชิ… ทั้งที่ฉันบอกให้หนีไป…”

พีคซอร์ดและแวนเนอร์ย่อมไม่ปลื้มนักที่ทหารกรูกลับเข้ามาช่วย

พวกมันไม่เสียใจที่ตัวเองต้องตาย ทั้งสองคือผู้เล่นที่คืนชีพใหม่ได้ อาจสูญเสียไอเท็มและค่าประสบการณ์ไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าสูญเสียทหารกล้าซึ่งมีเพียงชีวิตเดียว

ทหารเหล่านี้ถูกฝึกหนักโดยปิอาโร่ อัสโมเฟล และจู๊ด เป็นเวลานาน พีคซอร์ดกับแวนเนอร์ไม่ต้องการให้พวกมันเสียชีวิตอย่างไร้ประโยชน์

ตลอดเดือนที่ผ่านมา ทุกคนร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันจนเกิดเป็นสายสัมพันธ์

“บ้าจริง… ยารุกต์!! ช่วยทหาร!!”

พีคซอร์ดรอดตายหวุดหวิดชั่วคราวเนื่องจากการเข้าแทรกแซงของกลุ่มทหาร มันหันไปตะโกนสั่งยารุกต์

โชคร้ายที่ยารุกต์ไม่อยู่ในสถานการณ์ซึ่งสามารถกระทำเช่นนั้นได้

อพอลโล่คือบุคคลที่แข็งแกร่งระดับท็อปของอาณาจักรเก๊าส์ ต่อให้เหลือแขนเดียว แต่ถ้าไม่ใช่ทักษะที่ทรงพลังอย่างดาบพิสุทธิ์ก็เอาลงได้ไม่ง่ายนัก

ใจและกายของมันทุ่มเทให้การปกป้องอาณาจักร พลังต่อสู้อพอลโล่ถูกรีดเร้นจนถึงขีดสุด และมันยิ่งมีสมาธิเต็มเปี่ยมหลังจากเสียแขนไปหนึ่งข้าง เทคนิคดาบจากยารุกต์เริ่มคุกคามอพอลโล่ได้ไม่เต็มประสิทธิภาพเท่าตอนแรก

“บัดซบ… เสนาบดีเผ่าเนตรมารไปไหนกันหมด!!”

โครม!

แวนเนอร์ใช้ไหล่กระแทกอัศวินจนล้มลงเพื่อช่วยเหลือกลุ่มทหาร สายตามันชำเลืองมองไปยังประตูทางเข้าปราสาท

ทั้งที่ด้านนอกเอะอะวุ่นวายขนาดนี้ แต่กลับไม่มีเสนาบดีเนตรมารแม้แต่ตนเดียวเปิดประตูออกมาช่วย

‘พวกบัดซบ… ทั้งที่เราสละชีวิตปกป้อง’

แวนเนอร์ตัดพ้อ การสละชีวิตของมันและพีคซอร์ดกลายเป็นสิ่งสูญเปล่า

ช่วงเวลาเช่นนี้มีชื่อเรียกด้วยศัพท์เฉพาะว่า

‘ฮยอนจาไทม์*’ (ภาวะนักปราชญ์)

(*현자타임 — หมายถึงช่วงเวลาที่หัวสมองโล่ง ปราศจากความละโมบหรือตัณหาครอบงำ ตัวอย่างเช่น : การสั่งอาหารในตอนที่หิวจัด เมื่อสั่งมาเยอะแล้วเริ่มกินไปจนถึงจุดอิ่ม แต่อาหารกลับยังเหลือเพียบ สมองจะเข้าสู่ภาวะความฉลาดที่เรียกว่า ‘รู้งี้ไม่น่า…’)

ซู่ว—

ทันใดนั้น ดอกไม้ปริศนากลับเบ่งบานอย่างน่าฉงนท่ามกลางสนามรบที่คละคลุ้งด้วยกลิ่นคาวเลือด

มันไม่ได้บานจากพื้น

แต่กลีบดอกเริ่มผลิบานจาก ‘หัวใจ’ ของอัศวินแสงครามโชคร้ายนายหนึ่ง

“…?”

ภาพหลอนงั้นหรือ?

อัศวินคนที่เห็นกลีบดอกสีแดงผลิบานจากหน้าอกข้างซ้าย ใบหน้าของมันกำลังขาวซีด

โลหิตไหลซึมจากทวารทั้งเจ็ด

จากนั้น

“…!”

มันล้มหงายหลังกับพื้นโดยมิได้กล่าวสิ่งใด

บุปผาโลหิตยังคงเติบโตบานสะพรั่งพร้อมกับผลิกลีบดอกแดงฉานงดงาม

ซู่ว—

ดอกไม้เลือดที่แผ่ขยายกิ่งก้านขึ้นไปในอากาศจน พอถึงจุดหนึ่ง มันเริ่มละลายกลับกลายเป็นหยดเลือดแดงสด ตกกระทบพื้นจนเจิ่งนองไปทั่วหน้าปราสาท

ใช่แล้ว

ดอกไม้ที่ทุกคนเห็น ทั้งหมดคือเลือดของอัศวินแสงครามโชคร้ายที่หงายหลังนอนแผ่บนพื้นหินเย็นยะเยียบ

“…เกิดอะไรขึ้น!!”

ใครเป็นคนสังหารพวกพ้องของมันโดยไร้สุ้มเสียงเช่นนี้?

ใครยื่นมือเข้าช่วยพวกตน?

ทั้งฝ่ายอัศวินแสงครามและโอเวอร์เกียร์ต่างพากันฉงนกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“…ฟู่ว พวกเรารอดแล้ว”

พีคซอร์ดและแวนเนอร์ถอนหายใจยาวพลางอมยิ้มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

เพียงชำเลืองสายตาก็ทราบทันทีว่าการโจมตีเมื่อครู่เป็นฝีมือจากใคร

เงามืดที่คอยเร้นกายปกป้องอาณาจักรโอเวอร์เกียร์อยู่เบื้องหลังเสมอมา

เทพสังหาร เฟคเกอร์

ตุ้บ…

อัศวินแสงครามล้มลงไปอีกหนึ่งคน

‘เกิดเรื่องบ้าอะไรกันแน่?’

สีหน้าของพวกมันกำลังดำมืด พวกพ้องตายไปสองคนโดยที่ยังหาสาเหตุไม่พบ แต่ละคนพยายามกวาดสายตามองโดยรอบด้วยนัยน์ตาที่สั่นระริก

แต่ก็ไม่พบสิ่งใด

เฟคเกอร์ที่ปลดปล่อยเทคนิคลับลันเทียร์ได้เข้าสู่ภาวะไร้ตัวตน

ตึกตัก…

ตึกตัก…

สนามรบถูกบรรยากาศสุดเงียบงันเข้าครอบงำ สิ่งเดียวที่ดังกังวานคือเสียงหัวใจของเหล่าอัศวินแสงครามซึ่งกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

นอกงั้นเงียบเชียบ…

…ตุ้บ

หน่วยแสงครามล้มลงทีละคนสองคนโดยที่ยังหาสาเหตุการตายของพวกพ้องไม่พบ

“…หมอนั่นเจ๋งชะมัด”

“อา… ไม่ได้เก่งเพราะโชคช่วย แต่เกิดจากการฝึกหนักจนอาเจียนเป็นเลือด”

พีคซอร์ดและแวนเนอร์ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น สายตาพวกมันเบือนหันไปมองการดวลระหว่างยารุกต์และอพอลโล่

ศึกดวลกินวงกว้างกว่าที่คิด รู้ตัวอีกที ทั้งยารุกต์และอพอลโล่ก็เขยื้อนจุดต่อสู้ไปใกล้ปากทางเข้าปราสาทแล้ว

ระหว่างคนทั้งสอง…

ตึก—

เงาดำพุ่งลงมาจากด้านบน

เป็นเฟคเกอร์

อพอลโล่ที่รักษาสมดุลการต่อสู้ไว้ได้นาน ขณะมันเล็งหาโอกาสโต้กลับ ศัตรูคนใหม่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดฝัน

ผลลัพธ์เข้าขั้นเลวร้าย

พีคซอร์ด แวนเนอร์ และทหารโอเวอร์เกียร์เอาชนะกองอัศวินแสงครามได้เร็วกว่าที่คิด แถมพวกมันแทบไม่บาดเจ็บ

และถัดมาไม่นาน

“พวกนายทำได้ดีมาก”

กริดมาถึงจุดเกิดเหตุ

เมื่อพีคซอร์ดและแวนเนอร์เห็นผู้นำของตนเข้าสู่สงคราม สีหน้าพวกมันโล่งใจเป็นที่สุด

“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว… อยากพักจะแย่”

“ไม่มีปัญหา พวกนายไปพักได้เลย”

“ฮะฮ่า… ล็อกเอาต์”

“โอ๊ส!! ฝ่าบาทกริด!!”

กลุ่มทหารส่งเสียงเฮดังสนั่น

กริดปรากฏตัวพร้อมทัพเสริมจำนวนหลายพัน หน่วยปกป้องเมืองทุกคนต่างแสดงสีหน้าโล่งใจ

“ฉันจะไม่ลืมความจงรักภักดีที่พวกนายมอบให้ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา”

ผู้เหลือรอดล้วนมีสภาพร่อแร่เจียนตาย ทุกคนไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะขานตอบ

กริดกวาดสายตาเพื่อจดจำใบหน้าพวกมันไว้ เขาตระหนักถึงความเหน็ดเหนื่อยที่หน่วยปกป้องหมู่บ้านได้รับตลอดหนึ่งเดือนเต็ม ชายหนุ่มมีแผนจะตกรางวัลอย่างงามให้กับทุกความจงรักภักดีที่คนเหล่านี้มอบให้

“ฝ่าบาท”

สติกส์วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

“ผมสัมผัสถึงมวลพลังเวทมหาศาลภายในปราสาท”

“ในปราสาท?”

กริดรีบหันมองประตูทางเข้า มันยังคงปิดสนิทเช่นเดิม ปราศจากรอยงัดแงะของผู้บุกรุก

“ใช่เวทมนตร์ของราชาเนตรมารรึเปล่า?”

“ราชาเนตรมาร… ไม่ใช่… เป็นเวทมนตร์ที่ทรงพลังกว่านั้นมาก”

จอมปราชญ์สติกส์

น้ำเสียงของไฮเอลฟ์ผู้นี้สั่นเครือไม่บ่อยครั้งนัก ไม่แม้กระทั่งในยามเอ่ยถึงนามโกลด์ฮิตหรือราชาเนตรมาร แต่ปัจจุบันกลับ…

“ใครบางคนเข้าไปในปราสาทโดยไม่ผ่านประตูทางเข้า…”

คนที่จะทำแบบนั้นได้

“ปริมาณพลังเวทของมัน… มหาศาลยิ่งกว่าราชาจอมเวทหลายเท่า”

“…หรือว่า!”

ใบหน้ากริดพลันขาวซีด ชายหนุ่มรีบตรงไปยังประตูปราสาท

และเมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็ได้เห็น…

รอยคราบเลือดเปรอะเปื้อนเป็นทางยาวไปถึงหน้าท้องพระโรงราชา

สถานที่แห่งนี้เคยมีสามเสนาบดีเนตรมารผู้ครอบครอง ‘เนตรบงการ’ ที่มีพลังออกคำสั่งแก่เหยื่อ

เดาได้ไม่ยากว่าใครเป็นเจ้าของรอยเลือดเหล่านี้

“โธ่เว้ย!”

ราชาเนตรมารกำลังตกอยู่ในอันตราย!

กริดที่กำลังหวั่นวิตกรีบเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงสุด

และเมื่อเข้าไปภายในท้องพระโรงหลักที่ราชาเนตรมารประทับอยู่

[ท่านเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตระดับสูงที่แข็งแกร่งแห่งยุคสมัยปัจจุบัน]

กริดประสานสายตากับเด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งกำลังจับตัวราชาเนตรมารไว้

เด็กหนุ่มปริศนามีรูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าหล่อเหลา แววตาแฝงความเบื่อหน่าย

“เหยื่อรนหาถึงที่เลยหรือ”

ชื่อเหนือศีรษะเขียนไว้ว่า ‘ซิกเฟรคเตอร์’

แค่ผู้คนมักรู้จักในนาม ‘แกรนมาสเตอร์’ เสียมากกว่า

“ไม่สิ… ต้องเรียกราชาโอเวอร์เกียร์ถึงจะถูกใช่ไหม?”

[สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำงาน!]

[ปราณต่อสู้กลายเป็นค่าสูงสุดทันที!]

“ปล่อยมือของแกซะ!!”

‘เสมือนเทพ’ ถูกใช้งานโดยไม่ลังเล

กริดผสานใบดาบท้าทายเทพเข้ากับดาบอัสนีฯ และปลดปล่อยดาบพินาศทัพหนึ่งแสน

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!!

เส้นดาบสีม่วงแดงจำนวนมากพุ่งปะทะร่างแกรนมาสเตอร์พร้อมกับเกิดระเบิดกัมปนาท

แน่นอน แกรนมาสเตอร์ที่ใช้มือคว้าคอราชาเนตรมารไว้ ร่างกายของมันไม่ปรากฏแม้แต่รอยขีดข่วนให้เห็น

“ความตายอาจเป็นเรื่องน่ากลัว แต่ขอรับประกันว่ามันมิได้เจ็บปวดอย่างที่คิด ถึงเวลาที่เจ้าต้องตายแล้ว”

แกรนมาสเตอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

มันหยิบบางสิ่งที่คล้ายกระจกออกมาถือ พร้อมกับคลายผ้าคาดตาที่ราชาเนตรมารกำลังสวม

ทันใดนั้น

“เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่ม!”

สติกส์ใช้เวทย้ายตำแหน่งชั่วพริบตา

มันพากริดไปโผล่ข้างกายราชาเนตรมาร

ชายหนุ่มรีบนำแว่นตาสวมให้ราชาเนตรมารทันที

อุปกรณ์สวมใส่ประเภทเครื่องประดับสามารถยัดเยียดใส่ร่างกายอีกฝ่ายได้หากไม่มีการดิ้นรนขัดขืน

ไอเท็มดังกล่าวคือ ‘แว่นตาอีเธอร์’ รุ่นที่อลิซาเบธเป็นผู้สร้าง

“…?”

ใบหน้าแกรนมาสเตอร์พลันดำมืด

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,372

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous