จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 978

“ฝ่าบาทเกี่ยวข้องอย่างไรกับคนผู้นั้น?”

สติกส์เอ่ยปากถาม

สายตาของมันชำเลืองมองราชาเวทมนตร์ ‘โกลด์ฮิต’ ที่ด้านหลัง

“หืม? ความสัมพันธ์? ไม่ซับซ้อนอะไรเลย ต่างฝ่ายต่างฆ่ากันให้หายไปจากโลก…”

เมื่อกริดตอบเสร็จ สติกส์เงยหน้าขึ้นมอง

“แล้วทำไมหล่อนถึงปล่อยให้ฝ่าบาทผ่านเข้ามาได้ง่ายนัก?”

“ทำไมน่ะหรือ? ไม่รู้แฮะ มานาหมดมั้ง?”

“มานาของราชาจอมเวทจะฟื้นฟูได้เร็วกว่าเอลฟ์ที่มีบัฟต้นไม้โลก และจากการประเมินของผม ราชาจอมเวทยังฟื้นฟูมานาขณะต่อสู้ได้ด้วย”

“เรี่ยวแรงหมดรึเปล่า? เมอร์เซเดสเคยบอกกับฉันว่า ราชาจอมเวทมีร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ”

“ไม่นะ ผมไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น”

“หืม… สติกส์ นายกลัวหล่อนหรือ?”

“ฮะฮะ… แน่นอนอยู่แล้ว ราชาจอมเวทผู้นี้แข็งแกร่ง ผมเป็นเพียงผู้แสวงหาความรู้ มิใช่จอมเวท”

“นายก็ใช้เวทมนตร์ได้นี่? ฉันเคยเห็นนายสร้างยาครอบจักรวาลและเวทเคลื่อนย้ายมิติ”

“ผมร่ำเรียนโดยบังเอิญระหว่างแสวงหาความรู้ มิใช่สิ่งที่อวดโอ่ต่อหน้ามหาจอมเวทอันดับหนึ่งของทวีปได้”

“หืม… งั้นหรือ”

‘แปลว่า.. หล่อนอาจเข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวเราในบางเรื่อง… ไม่สิ… คงไม่หรอกมั้ง’

โกลด์ฮิตซึ่งร่ายเวทล้มเหลวอาจเข้าใจผิด คิดว่ากริดสามารถถอดรหัสเวทมนตร์ได้ทุกครั้ง ทั้งที่ความจริงแล้วแค่ดวงดี

ในช่วงหลัง ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นกับตัวเขามันบ่อยครั้งจนเริ่มน่าหงุดหงิด บ่อยชนิดที่นิยายเกรดบียังไม่พบเจอถี่ขนาดนี้

บ่อยจนไม่น่าเชื่อว่าโกลด์ฮิตจะเป็นไปด้วย

แต่กริดก็ไม่ปฏิเสธความเป็นไปได้ที่หล่อนจะเข้าใจผิด

สถานการณ์รอบตัวกริดมักดำเนินไปอย่างผิดแผกเพราะความเข้าใจผิดเสมอ ไม่เว้นแม้กระทั่งเหตุการณ์ตรงหน้า

‘ช่างเถอะ… จะอย่างไหนก็ไม่เลว’

อาจเป็นผลพวงจากค่าความโชคดีกระมัง

นี่เขาเอาชนะความอับโชคได้แล้วสินะ

‘สิบปีผ่านไป… ในที่สุดเราก็มีพัฒนาการด้านโชคเหมือนกับตัวเอกนิยายเกรดเอสักที!’

เป็นการเชื่อมโยงแสนมั่วซั่ว

แต่เขาไม่สน กริดคิดเป็นจริงจังว่าตนคือตัวเอกของนิยายเรื่องดัง

ขณะแอบกำหมัดดีใจ กริดและพวกพ้องได้เดินผ่านเมืองเรพิโอเข้ามาถึงแท่นน้ำพุ

ใจกลางลานน้ำพุมีรูปปั้นหินของเด็กชายเปลือยกายที่น่าขบขันวางตั้งอยู่

บนพื้นแท่นมีคราบน้ำเปียกซึมเล็กน้อย

ขนาดของลานน้ำพุไม่ใหญ่มาก

ในครั้งแรกที่กริดเดินทางมายังหมู่บ้านเนตรมาร เขาอาศัยความช่วยเหลือจากแท่นน้ำพุแห่งนี้เพื่อเข้าไปด้านใด ชาวเนตรมารได้กระทำบางสิ่งกับน้ำพุจนประตูมิติถูกเปิดออก

“ฉันจำกลไกไม่ได้… ขอถามลอเอลก่อน”

“ผมจัดการเอง”

สติกส์เคยสนทนากับ ‘เดสตินีการ์เดี้ยน’ บ่อยครั้งในอดีต มันไต่ถามเรื่องทั่วไปรวมถึงทางลับสำหรับเข้าไปยังหมู่บ้านใต้ดินเนตรมาร

ครืนนน…

เมื่อสติกส์ลงมือบิดรูปปั้นสองถึงสามครั้ง ห้วงมิติใจกลางแท่นน้ำพุเริ่มบิดเบี้ยวและเปิดออก

มันคือประตูมิติที่จะส่งบุคคลภายนอกเข้าไปยังปากทางเข้าหมู่บ้านเนตรมาร

“อายุขัยเหลืออีกไม่มากแล้ว”

“อายุขัย?”

อายุขัยอะไร?

กริดพลันนึกขึ้นได้ว่า สติกส์ต้องเจ็บป่วยบ่อยครั้งเพราะได้รับคำสาปจากมังกร

“สติกส์ นายกำลังจะตายงั้นหรือ?”

“…”

สติกส์จ้องมองกริดโดยที่ยังปิดปากเงียบ

ในฐานะไฮเอลฟ์ อายุขัยของสติกส์สูงกว่ามนุษย์หลายสิบเท่า แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็หวังจะมีชีวิตให้ยืนยาวที่สุด

ในอดีต สติกส์จะรู้สึกเจ็บปวดเจียนตายทุกครั้งที่อาการหัวใจกำเริบ เมื่อกริดเอ่ยปากถามจนสะกิดแผลใจ สีหน้าของเขาพลันเศร้าหมอง

“ผมไม่ได้หมายถึงตัวเอง… แต่หมายถึงอายุขัยของอุปกรณ์เวทมนตร์ประตูมิติ”

“ประตูมิติมีอายุขัยด้วยรึไง?”

“เฉกเช่นไอเท็มที่มีค่าความคงทน อุปกรณ์เวทมนตร์ทุกชิ้นล้วนมีอายุขัยของมัน ไม่มีสิ่งใดอยู่ค้ำฟ้าได้ชั่วนิรันดร์ และยิ่งเป็นสิ่งที่ถูกกระตุ้นอย่างผิดธรรมชาติบ่อยครั้ง อายุขัยก็ยิ่งลดลงรวดเร็ว”

“ถูกกระตุ้นอย่างผิดธรรมชาติ?”

“ดูเหมือนโกลด์ฮิตจะใช้เวทมนตร์พิเศษบางชนิดโดยมีแท่นน้ำพุเป็นสื่อกลาง การกระทำของหล่อนส่งผลให้อายุขัยของแท่นน้ำพุลดลงเร็วกว่าปรกติ แต่ก็น่าจะใช้งานได้อีกสักหนึ่งปี…”

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันถูกทำลาย?”

“ทางเข้าระหว่างหมู่บ้านเนตรมารและโลกภายนอกจะถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง”

“นายซ่อมแซมหรือสร้างใหม่ได้ไหม?”

“คงยาก อุปกรณ์ประตูมิติชิ้นนี้ถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือเผ่าอสูร แต่การที่เผ่าอสูรจะขึ้นมายังโลกมนุษย์…”

“…หืม ช่างเถอะ ยังไงเสีย ชาวเนตรมารก็ต้องออกมาด้านนอกสักวันอยู่แล้ว”

แต่นั่นย่อมมีปัญหาตามมา

เมื่อฐานหลักของเผ่าเนตรมารถูกย้ายออกมาสู่โลกภายนอก พวกมันไม่มีทางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกต่อไป

“ฝ่าบาทคิดจะให้เผ่าเนตรมารอาศัยในอาณาจักรโอเวอร์เกียร์งั้นหรือ?”

“ถูกต้อง”

“ผมยินดีเป็นอย่างยิ่ง ขอสารภาพตามตรงว่า ผมสนใจภูมิปัญญาเผ่าอสูรที่หลับใหลในหอสมุดเนตรมารมานานแล้ว… พวกเราเข้าไปกันเถอะ”

กริด สติกส์ อดีตผู้เล่นกิลด์ไจแอนต์ รวมถึงทหารโอเวอร์เกียร์อีกกว่าสองพันนาย ทุกคนเดินผ่านประตูมิติเข้าไป

…

ทันทีที่กริดปรากฏตัวหน้าทางเข้าหมู่บ้านเนตรมาร สีหน้าชายหนุ่มพลันกระอักกระอ่วน

สาเหตุเพราะ สถานการณ์ไม่เหมือนกับที่เขาจินตนาการไว้แม้แต่น้อย

“…”

ทหารโอเวอร์เกียร์กำลังยืนขวางทางเข้าหมู่บ้านด้วยสีหน้าอิดโรย

ย่อมต้องเป็นเช่นนั้น พวกเขาถูกทิ้งไว้ลำพังเป็นเวลานาน ชุดเกราะชำรุดจนไม่เหลือเค้าเดิม ซ้ำยังมีบาดแผลเต็มตัว

เพียงชำเลืองมอง กริดก็เห็นถึงความยากลำบากตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

คงไม่ต่างจากขุมนรกมากนัก

ทุกคนคงเหนื่อยเจียนตาย

แต่ว่า... ความฮึกเหิมตรงหน้าคืออะไร?

สายตาของทหารโอเวอร์เกียร์ยังคงแหลมคมดุจดั่งใบมีด พวกมันจ้องเขม็งใส่กลุ่มทหารจักรวรรดิโดยไม่เผยความอ่อนแอให้เห็น

ในทางกลับกัน ทหารจักรวรรดิที่ยืนเผชิญหน้าล้วนกำลังเหม่อลอย

ชุดเกราะของพวกมันไร้รอยขีดข่วนก็จริง แถมเรี่ยวแรงยังหลงเหลืออีกมาก แต่ราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างโดยสมบูรณ์

“…?”

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

กริดกวาดสายตามองเข้าไปในเมืองด้วยสีหน้าสุดฉงน

ด้านหลังกลุ่มทหารที่กำลังยืนขวางทาง ชายหนุ่มมองเห็นภาพสงครามอันสยดสยองซึ่งเต็มไปด้วยฉากนองเลือดสะอิดสะเอียน

สตรีเลอโฉมผมสีดำขลับใช้ดาบในมือแทงใส่ช่องท้องอัศวินเกราะฟ้า จากนั้น เธอชักปืนสั้นจ่อใส่ขมับอีกฝ่ายอย่างเลือดเย็น

“ว… ไว้ชีวิตด้วย!”

อัศวินร้องขอชีวิตด้วยร่างกายที่ชุ่มเลือด

แต่เปล่าประโยชน์

ปัง!

สาวงามผมดำลั่นไกโดยมิกล่าวสิ่งใด

ศีรษะอัศวินเกราะฟ้าระเบิดกระจายประหนึ่งผลแตงโมถูกทุบ

“เฮ—!!”

ตึก! ตึก! ตึก!

ทหารโอเวอร์เกียร์ที่ปากทางเข้าต่างส่งเสียงคำรามเฮสั่นอย่างฮึกเหิม จากนั้น พวกมันทุกคนคุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียง

ทหารจักรวรรดิที่ยืนเผชิญหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยอยู่นาน แต่ละคนถูกดึงสติกลับมาพร้อมกลับผงะถอยหลังสองก้าว

“มาถึงแล้วสินะ”

ขณะเก็บกวาดศัตรูที่เหลือ สตรีผมดำหันมองตามเสียงเอะอะที่ปากทางเข้า

เมื่อเห็นกริด เธอฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขสุดขีด เป็นรอยยิ้มแสนงดงามซึ่งไม่เข้ากับความอำมหิตที่เพิ่งสังหารอัศวินเก๊าส์ไปเมื่อครู่

“ไง… คงเหนื่อยแย่เลยสินะ”

นี่น่ะหรือทักษะ ‘มิติขุมนรก’ ?

ยูร่าแทงดาบใส่ประตูมิติลึกลับที่เปิดออกจากความว่างเปล่าเบื้องหน้า ปลายดาบโผล่ยังห้วงมิติอีกฝั่งซึ่งอยู่ห่างออกไป

คมดาบของเธอแทงทะลวงใส่จุดอับสายตาของอัศวินเกราะฟ้าอย่างโหดเหี้ยม

กริดนึกชื่นชมในใจ

ต่อให้เป็นเขา แต่ก็คงมิอาจรับมือการโจมตีสุดพิสดารจากมุมอับได้แน่

‘เธอแข็งแกร่งมาก…’

ถ้าเกิดว่า…

ถ้าเกิดว่าเขาแต่งงานกับยูร่า ตนจะไม่ถูกซ้อมอยู่ฝ่ายเดียวเวลาทะเลาะกันหรอกหรือ?

ใครบอกว่าฝีมือต่อสู้และความอำมหิตในเกมจะนำไปใช้ในชีวิตจริงไม่ได้?

เขาขอเถียงขาดใจ

***

จักรวรรดิแบ่งหมู่บ้านเนตรมาออกเป็น 16 เขต

ประตูทิศตะวันออกและตก หอสมุดกลาง ถนนแปดเส้นที่มุ่งหน้าจากทางเข้าไปยังหอสมุด ปราสาทราชาเนตรมาร และถนนสี่เส้นที่มุ่งหน้าจากหอสมุดไปยังปราสาทราชา

หน่วยจู่โจมที่โกลด์ฮิตส่งเข้ามาจะมีขอบเขตปรากฏตัวเพียง 16 จุดดังกล่าว

อัศวินแสงครามก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

พวกมันถูกแบ่งกลุ่มและส่งตัวไปยังหอสมุดกลางและประตูหน้า โดยเฉพาะประตูหน้าที่หนาแน่นเป็นพิเศษ

“…มาอีกหน่วยแล้วสินะ”

คู่หูแวนเนอร์และพีคซอร์ด

พวกมันกำลังนั่งประจำตำแหน่งด้วยสีหน้าอิดโรย แต่เมื่อสัมผัสถึงตัวตนศัตรู ทั้งสองรีบลุกยืนและแหงนหน้ามองท้องฟ้า

หนนี้เป็นอัศวิน 30 นาย

เกราะเต็มยศสีฟ้าคราม ผ้าคลุมสีเหลืองสด

ดาบสีเงินยาวและแหลม โกร่งดาบถูกสลักด้วยลวดลายหรูหราสีทอง

เป็นหน่วยจู่โจมที่ต่างไปจากทุกที

แค่ชำเลืองผ่านยังมองออกว่าแข็งแกร่งกว่าปรกติ หากเดาไม่ผิด คนเหล่านี้คงเป็นอัศวินหลวงของสักราชวงศ์

“แข็งแกร่งเอาเรื่องเลยไม่ใช่หรือ?”

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พวกมันอาจเคยรับมือกับศัตรูจำนวนมาก แต่มีเพียงหยิบมือที่เรียกได้เต็มปากว่าแข็งแกร่ง

พีคซอร์ดและแวนเนอร์เริ่มเย็นสันหลังวาบเมื่อสัมผัสถึงลางร้าย

“เอาน่า… การระแวงศัตรูคือสิ่งที่ถูกต้อง ความประมาทต่างหากที่นำพาไปสู่ความตาย”

แวนเนอร์ที่ยกโล่ขึ้นกำบังหน้าอก สายตาของมันจ้องมองไปยังด้านหลังของกลุ่มอัศวิน

ตรงข้ามกับอัศวินที่เหลือ อัศวินคนหลังสุดนั้นมีใบหน้าอ่อนเยาว์ มันมิได้สวมเกราะหัว ราวกับภูมิใจในเส้นผมที่ยาวสลวยเสียเต็มประดา

ชื่อเหนือศีรษะเขียนไว้ว่า ‘อพอลโล่’

อักษรส่องประกายสีเงินระยิบระยับ

หมายถึง NPC ‘กึ่งพิเศษ’

“เลเวลคงไม่ต่ำกว่าสี่ร้อย”

สูงกว่าพีคซอร์ดมากถึงยี่สิบระดับ

แถม NPC กึ่งพิเศษยังมีแต้มสถานะสูงกว่าผู้เล่นค่อนข้างมาก โอกาสที่แวนเนอร์และพีคซอร์ดจะได้รับชัยชนะมีเพียงริบหรี่

ไม่เพียงเท่านั้น มันมิได้ปรากฏกายตามลำพัง แต่มากับอัศวินอีกกว่าสามสิบที่มีเลเวลไม่ต่ำกว่า 330

“พวกนายรีบเข้าไปหลบในปราสาทเร็วเข้า! ข้างในมีชาวเนตรมารอยู่ คอยสนับสนุนพวกเขาในการต่อสู้!”

พีคซอร์ดหันไปออกคำสั่งแก่ทหาร

แต่ทุกคนปฏิเสธ

“พวกเราจะไม่ทิ้งท่านมาร์ควิสเด็ดขาด!”

“ให้การถ่วงเวลาเป็นหน้าที่พวกเราเถอะ… ท่านมาร์ควิสกับท่านเอิร์ลรีบฉวยโอกาสหนีไป!”

เป็นความภักดีอย่างหาที่สุดมิได้

พวกมันร่วมรบในศึกที่มีชีวิตเป็นเดิมพันตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทหารทุกคนล้วนเคารพนับถือพีคซอร์ดและแวนเนอร์ด้วยหัวใจ

พวกมันยินยอมสละชีวิตเพื่อให้พวกเขาหนีรอดโดยไม่ลังเล

แต่แทนที่จะซาบซึ้ง พีคซอร์ดขมวดคิ้ว

“รีบหนีไปสักทีสิฟะ! ฉันจะปลดปล่อยสัตว์ประหลาด! ไม่งั้นพวกนายได้ซวยกันหมด!”

“…?”

หนีไป? สัตว์ประหลาด?

หมายถึงอะไร?

ขณะกลุ่มทหารกำลังเอียงคอสงสัย…

กึกกึก! กึกกึกกึกกึก!

ฝักดาบของพีคซอร์ดกำลังสั่นกระเพื่อมรุนแรงราวกับจวนเจียนระเบิดเต็มที

เสียงจากฝักดาบดังแว่วขึ้น

> เฮ้! ไอ้หัวค*ยตรงนั้นน่ะ! ทำไมถึงไม่รีบอัญเชิญฉันออกไปสักที? ไอ้ตูดหมึก! ฉันช่วยแกได้นะ!

“…”

พีคซอร์ดใช้งานยารุกต์นานหนึ่งปีกับอีกสองเดือน ส่งผลให้มันสื่อสารกับภายนอกได้โดยไม่ต้องปรากฏตัว

แต่วิธีการพูดค่อนข้างถ่อยสถุนจนน่าตกใจ คล้ายคลึงกับกุ๊ยข้างถนนไม่มีผิด

นี่คือตัวตนที่แท้จริงของนักดาบอันดับหนึ่งแห่งขุมนรกงั้นหรือ?

บางคนอาจผิดหวังที่ได้ยิน แต่ความจริงแล้ว นี่ไม่ใช่นิสัยแท้จริงของยารุกต์ มันเพียงปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม

นี่เป็นอิทธิพลที่ได้รับมาจากพีคซอร์ดและแวนเนอร์ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

สองคู่หูสุดบัดซบมักถากถางอัศวินอ่อนแอของอาณาจักรอื่นด้วยถ้อยคำหยาบคายเสมอ

หลังจากซึมซับความถ่อยตลอดหนึ่งเดือนเต็ม วิธีการพูดของยารุกต์ก็เริ่มเปลี่ยนไป

‘…โชคดีที่ฮิวรอยไม่อยู่แถวนี้’

พวกมันไม่อยากจินตนาการหากยารุกต์ซึมซับการด่าของฮิวรอยเข้าไป…

อาจถึงขั้นด่าพ่อล่อแม่ก็เป็นได้

พีคซอร์ดส่ายศีรษะพลางชักยารุกต์ออกจากฝัก

ดาบยาวสีแดงสดราวกับโลหิตมนุษย์

> พีคซอร์ดเอ๋ย… อย่างที่ทราบ ดาบในมือแกคือตัวกลางสำคัญระหว่างร่างเนื้อและดวงวิญญาณของฉัน ถ้าดาบถูกทำลาย ดวงวิญญาณของฉันก็จะหายไปด้วย ดังนั้น… ไอ้หัวค*ย! แกจะหนีหางจุกก้นก็ไม่มีใครว่า! แต่ห้ามผลีผลามจนดาบแตกเด็ดขาดไอ้เย็*แม่!

น้ำเสียงของยารุกต์ทั้งหยาบคายและดุดัน แต่พีคซอร์ดก็สัมผัสถึงได้ความห่วงใย

แสยะ

พีคซอร์ดพยักหน้า

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายถูกทำลาย”

ในทางกลับกัน อัศวินแสงครามต่างตกตะลึงกับดาบที่เห็น

โดยเฉพาะอพลอลโล่ มันกำลังแสดงสีหน้าสนอกสนใจ

“เป็นดาบที่งดงามมาก เปรียบประหนึ่งงานศิลป์ชั้นเลิศ ซึ่งไม่เหมาะกับคนเถื่อนอย่างแกเลยสักนิด”

“อุฟ!”

ยารุกต์เนี่ยนะงานศิลป์?

ตาบอดรึไง?

“มีอะไรน่าขัน?”

พีคซอร์ดชำเลืองมองอพอลโล่ด้วยสีหน้าเหยียดหยัน อพอลโล่ตอบโต้ด้วยการแผ่จิตสังหารรุนแรงใส่พีคซอร์ดด้วยใบบิดเบี้ยว

แน่นอน พีคซอร์ดไม่แยแส

ในสายตามัน ตัวตนอพอลโล่ไม่ใช่สิ่งที่น่าหวาดกลัวเลยสักนิด พีคซอร์ดประสบความสำเร็จมากมายในการแข่งนานาชาติที่ผ่านมา

มันเคยเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน

“มีอะไรน่าขันงั้นหรือ? นี่ต้องฉันให้อธิบายสิ่งที่ตัวเองหัวเราะด้วยรึไง? เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกที่ไม่รู้จักดาบปีศาจเล่มนี้ดี… แค่ฉันนั่งมองเฉยๆ ก็เกินพอแล้ว”

“แกคงรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางชนะ ถึงได้นั่งรอรับความตายอย่างสงบ”

“แกต่างหากที่ต้องตาย… อัญเชิญยารุกต์!”

ชิ้ง—

ดาบยารุกต์พลันเปล่งแสงสีแดงโลหิตระยิบระยับ

เมื่อสัมผัสถึงบรรยากาศคุกคามที่เปลี่ยนไป อพอลโล่และอัศวินแสงครามต่างรีบชักดาบ

ในทางกลับกัน แวนเนอร์ได้ถอยไปไกลพร้อมกับทหารโอเวอร์เกียร์ มันยืนจ้องมองการต่อสู้พร้อมกับกอดอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ดาบยารุกต์ลอยขึ้นฟ้าและแตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย เศษแก้วผลึกสีแดงเริ่มจับตัวเป็นกลุ่มก้อนอีกครั้ง มวลพลังงานสีเลือดได้บีบอัดตัวเองจนกลายเป็นทรงไข่มุกแดงขนาดเล็ก

ท้ายที่สุด ก้อนไข่มุกเริ่มละลายและก่อตัวเป็นรูปทรงคล้ายมนุษย์

นักดาบอันดับหนึ่งแห่งขุมนรก

คู่ปรับตลอดกาลของจอมอสูรเซปาร์

เพียงพริบตาเดียว อสูรดาบยารุกต์ได้ปรากฏตัวสู่โลกภายนอกอย่างสมบูรณ์

“ไอ้ตูดหมึก! กว่าจะอัญเชิญออกมาได้”

ชายชรารูปร่างผอมเพรียว

รอบกายมีเปลวเพลิงอสูรสีแดงฉานลุกโชน

หากพิจารณาจากเขายาวกึ่งกลางศีรษะ ตัวตนของมันคงเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากหนึ่งในเผ่าอสูร

“…!?”

นัยน์ตาอพอลโล่พลันเบิกโพลง

เหล่าอัศวินแสงครามต่างยืนแข็งทื่อประหนึ่งรูปปั้นหิน

ฉัวะ—

ดาบแดงในมือถูกตวัดวาดเป็นทรงจันทร์เสี้ยวด้วยความเร็วที่มนุษย์มองไม่ทัน

“…?”

อัศวินโชคร้ายที่ไหวตัวช้า ร่ายของมันถูกเส้นดาบสีแดงแยกออกเป็นสองส่วน

ฉูดดดดด—

น้ำพุโลหิตพวยพุ่งขึ้นท้องฟ้าอย่างสยดสยอง

“เหยื่อโอชะเพียบเลย”

ยารุกต์ใช้ลิ้นเลียคราบเลือดที่กระเซ็นติดคมดาบ สายตาของมันจ้องมองไปยังอพอลโล่ด้านหลังสุดอย่างไม่กะพริบ

“ดาบพิสุทธิ์”

การใช้ชีวิตร่วมกับพีคซอร์ดตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ยารุกต์ได้ ‘ปลดผนึกขีดจำกัด’ ไปแล้วห้าครั้ง

มันแข็งแกร่งขึ้นทุกครั้งที่ผนึกถูกปลด

พลังต่อสู้เริ่มเข้าใกล้สมัยยังมีชีวิตเข้าไปทุกขณะ แต่ปัญหาเดียวก็คือ ร่างวิญญาณที่ถูกอัญเชิญจะมีอายุขัยไม่มาก

ทว่า สำหรับการเก็บกวาดมดปลวก

เพียงเท่านี้ก็นับว่าเกินพอ

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,371

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous