จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,357

> ในตอนแรก รีเบคก้าสร้างเทวทูตขึ้นมาเจ็ดตนเพื่อเป็นแขนขา

จอมอสูรแห่งความขัดแย้ง อาโมแรค

หลังจากถ่ายทอดวิวรณ์ไปยังโรสและสาวกยาธานทั้งหมด โดยระบุให้ทุกคนเดินทางไปช่วยมนุษย์ปราบดราเชี่ยน และสัญญาว่าจะเปลี่ยนเผ่าของโรสให้เป็นอสูรหากภารกิจลุล่วงไปด้วยดี อาโมแรคพบว่ามนุษย์นามว่าโรสค่อนข้างน่าสนใจ จึงแบ่งจิตส่วนหนึ่งร่วมทางไปด้วย

จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่อง

> ยูดาห์ โดมิเนี่ยน เซราทุล เอลูอาส เฮ็กเซเทีย จิลเลี่ยน… เหล่าทวยเทพในปัจจุบันเกิดขึ้นได้เพราะมีรีเบคก้าคอยอุ้มชู

“เหตุใดรีเบคก้าถึงต้องสร้างเทพขึ้นมาเพิ่ม? ในเมื่อเหล่าเทวทูตก็ทรงพลังมากพออยู่แล้ว”

> เพื่อรักษาระดับบารมีเทพ… หล่อนมองว่าตัวเองจำเป็นต้องนำเสนอเทพที่แตกต่างกันให้มนุษย์เลือกนับถือ ลำพังเทวทูตยังไม่ศักดิ์สิทธิ์พอจะให้มนุษย์เลื่อมใสศรัทธา… ทั้งหมดก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวรีเบคก้าเอง

รีเบคก้าเป็นตัวแทนของความรักและอนาคต ยูดาห์เป็นตัวแทนของปัญญาและสุขภาพ เซราทุลเป็นตัวแทนของความแข็งแกร่ง โดมิเนี่ยนเป็นตัวแทนของชัยชนะ เฮ็กเซเทียเป็นตัวแทนของความก้าวหน้า และจิลเลี่ยนคือตัวแทนของความสงบสุข

เทพหลายตนคอยรับฟังความปรารถนาของมนุษย์ ขณะเดียวกันก็ได้รับค่าบารมีเทพเป็นสิ่งตอบแทน

อย่างไรก็ตาม นั่นยังเพียงไม่พอจะสนองความต้องการของมนุษย์

หลักฐานพิสูจน์ก็คือ ยังมีเทพนอกรีตอีกหลายตนถือกำเนิดจากความศรัทธาอย่างแรงกล้าของมนุษย์ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลก

เทพนอกรีตอันมากมายบนโลก คือกระจกสะท้อนความต้องการอันหลากหลายของมนุษย์

หากรีเบคก้าดื้อรั้นที่จะยึดมั่นสถานะเทพไว้แต่เพียงผู้เดียว พลังของเธอคงอ่อนแอกว่าในปัจจุบันหลายส่วน

คำสวดวิงวอนถึงสวรรค์จะแปรเปลี่ยนเป็นพลังของรีเบคก้าโดยตรง แต่ในทางกลับกัน คำวิงวอนต่อเทพนอกรีตนั้นไม่

‘อย่างนี้นี่เอง…’

หลังจากฟังเรื่องราวจบ ภายในใจโรสเกิดคำถามมากมาย เธอลืมไปแล้วว่าหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับเทวทูตเริ่มขึ้นได้อย่างไร และพวกตนเดินทางมานานแค่ไหน

จนกระทั่งกองทัพยาธานเคลื่อนพลมาถึงสนามรบ เศษเสี้ยวดวงจิตของอาโมแรคที่เฉื่อยชามาตลอดทาง พลันตื่นตัวและอ้าปากพูด

> ดราเชี่ยนคือหนึ่งในเทวทูตแรกเริ่มของรีเบคก้า

‘หือ..?’

จอมอสูรลำดับสิบเอ็ด แท้จริงแล้วเป็นเทวทูต?

> เทวทูตผู้เคยมีลำดับสูงที่สุด… แต่อยู่มาวันหนึ่ง เธอเปิดโปงเรื่องที่เหล่าเทพก่อบาปร้ายแรงขึ้นมาเจ็ดประการ และตำหนิเทพทั้งเจ็ดที่ลุ่มหลงในอารมณ์ มัวเมาไปกับคำสวดวิงวอนของมนุษย์

“เธอกลายเป็นจอมอสูรเพราะเปิดโปงเทพด้วยกัน?”

> การเปิดโปงของเธอทำให้รีเบคก้านึกถึงแผนก่อกบฏของเจ็ดนักบุญภัยพิบัติ รีเบคก้าเป็นกังวลว่า หากเครื่องมือที่ทรงพลังของตนย้ายข้างไปอยู่ฝั่งเดียวกับเจ็ดนักบุญภัยพิบัติ ตำแหน่งบนสวรรค์ของตนจะเริ่มสั่นคลอน อาจร้ายแรงถึงขั้นถูกเหล่าเทพรุมยึดอำนาจ…

“…!”

> นามเดิมของดราเชี่ยนคือซาลิเอล เทวทูตผู้คอยปกป้องดวงวิญญาณของมนุษย์มิให้หลงผิดเดินไปบนเส้นทางแห่งบาป

วาบ!

“…?!”

ซาลิเอล

เทวทูตผู้มีลำดับสูงสุด คอยตรวจสอบและนำทางมนุษย์มิให้ก่อบาป

บาปเดียวของซาลิเอลคือเรื่องที่เธอเบนเป้าการ ‘ตรวจสอบ’ จากมนุษย์มาเป็นเทพด้วยกันเอง

นับแต่นั้น ซาลิเอลถูกขับออกจากสวรรค์ ดำดิ่งลงไปยังขุมนรก

ถึงตอนนี้จะเป็นอสูร แต่อาโมแรคก็ยังจับตามองตลอดเวลา เพราะกังวลว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนกลับไปเป็นเทวทูตอีกครั้ง

หลังจากฟังเรื่องราวได้สักพัก โรสพลันต้องปิดตาสนิท

แสงสว่างอันเจิดจ้ากลางท้องฟ้าทำให้ดวงตาทุกคู่มิอาจขัดขืน

> ยิ่งแสงสว่างเพียงใด เงาที่เกิดขึ้นก็ยิ่งมืดมิดมากเท่านั้น… พวกเทพที่น่าขยะแขยงคงพยายามทำเรื่องสกปรกอยู่… เฮ่อ…

สิ้นเสียงถอนหายใจของอาโมแรค

“กรี๊ดดดดด!”

“อ๊ากกกก!”

สาวกยาธานพลันแหกปากกรีดร้องพร้อมกับโรส

[ท่านได้รับความเสียหายรุนแรง!]

ความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ราวกับเลือดเนื้อและกระดูกถูกแผดเผา แล่นผ่านไปทั่วร่างกายโรสอย่างฉับพลัน

[พันธสัญญาระหว่างท่านกับอาโมแรค ช่วยยื้อความตายของท่านออกไป]

“อึก…”

แปลงเป็นอันเดด

ทักษะที่ช่วยให้โรสยังรอดมาได้แม้จะถูกโจมตีหนักหน่วง

หลังจากยังมีชีวิตอยู่ด้วยผลจากพันธสัญญากับอาโมแรค โรสมองไปรอบสนามรบด้วยดวงตาสั่นเทา

นกประหลาดจำนวนมากที่กำลังรายล้อมดราเชี่ยน ต่างพากันส่งเสียงครวญครางอย่างทุกข์ทรมาน ก่อนจะสลายไปจนเหลือเพียงความว่างเปล่า

ท่ามกลางสนามรบเงียบสงัด โรสคือคนเดียวที่ยังรอดมาได้

ไม่สิ เธอคิดว่าคงเป็นแบบนั้น

เมื่อสัมผัสถึงการเคลื่อนไหวของบางสิ่ง หญิงสาวสะดุ้งพร้อมกับรีบแหงนหน้าขึ้นไปข้างบน จนได้พบกับเทวทูตสองตน รอบตัวพวกมันรายล้อมไปด้วยแสงสว่างที่ยากจะเพ่งด้วยตาเปล่า

โรสทราบทันทีว่า ความพินาศย่อยยับทั้งหมดเกิดจากฝีมือของเทวทูตสองตนนี้ พวกมันคือคนที่ปลดปล่อยพลังทำลายล้างเมื่อครู่

“อัครเทวทูต…”

รากูเอลและอูมิเอล

ร่างกายโรสพลันสั่นเท่าเมื่อเห็นชื่อเต็มของสองเทวทูตที่เขียนด้วยตัวอักษรระยิบระยับ

อาโมแรคถอนหายใจอีกครั้ง

> ให้ตายสิ… มีชั่วครู่หนึ่งที่พวกมันยอมรับว่าซาลิเอลเป็นเทวทูต จึงสำแดง ‘ตรีเอกานุภาพ’ ออกมาได้

บนโลกแห่งสวรรค์ หรือที่เรียกว่าแอสการ์ด ไม่ว่าจะเทพหรือเทวทูต หากต้องการปลดปล่อยสุดยอดพลัง จำเป็นต้องจับกลุ่มรวมกันสามตน

เฉกเช่นที่จอมอสูรขึ้นมาบนโลกมนุษย์ได้ไม่ง่ายนัก เหล่าเทวทูตและเทพก็เสด็จลงมายังเบื้องล่างไม่ง่ายเช่นกัน

หากมีเทวทูตหรือเทพสามตนเสด็จลงมายังพื้นโลกและสำแดงตรีเอกานุภาพ เกรงว่าโลกมนุษย์คงมิอาจทนทานต่อพลังศักดิ์สิทธิ์มหาศาล จนเกิดเป็นความปั่นป่วนวุ่นวายใหญ่หลวง

และนี่คือเหตุผลที่อาโมแรคสั่งให้สาวกยาธานรีบจัดการกับดราเชี่ยน

> แบบนี้แย่แน่… หากหวังให้ความจริงเกี่ยวกับดราเชี่ยนถูกเปิดโปงจนสวรรค์อันโสมมเกิดการสั่นคลอน ดราเชี่ยนต้องถูกจัดการโดยมนุษย์เท่านั้น ทั่วโลกจะได้เห็นดวงวิญญาณสีขาวบริสุทธิ์ด้วยตาตัวเอง

แต่น่าเสียดาย ปัจจุบันเหลือผู้เห็นเหตุการณ์เพียงสองคน

อาโมแรคและโรส

สองสมาชิกของวิหารยาธานที่ทราบความจริงอยู่ก่อนแล้ว

ขณะอาโมแรคส่ายหน้าอย่างผิดหวัง

ท่ามกลางสนามรบที่ทุกสิ่งถูกทำลายกลายเป็นซากเถ้าถ่าน ใบหน้ามนุษย์คนหนึ่งโผล่ขึ้นจากอากาศว่างเปล่า

ชายชราหลังค่อม

ดวงตาของเทวทูตและโรสเบิกโพลงอย่างพร้อมเพรียง

เหตุเพราะว่า เมื่อชายชราคลี่ผืนผ้าในมือออก ผู้คนกว่าหมื่นชีวิตพลันปรากฏตัวจนเต็มพื้นที่โดยรอบ

ทุกคนกำลังประจักษ์ผิวพรรณอันสว่างสุกใสและเส้นผมสีทองระยิบระยับของดราเชี่ยนผ่านรอยปริแตกบนผิวหนัง

นอกจากนั้น แผ่นหลังของเธอยังสยายปีกสีขาวอันงดงาม

“ข้า…”

ดราเชี่ยนพยายามกล่าวบางสิ่ง แต่เกิดติดขัดเนื่องจากปากและจมูกมีเลือดสีแดงไหลทะลัก

“ที่จริงแล้ว… ข้าคือ…”

“หุบปาก!”

สีหน้าเทวทูตบนท้องฟ้าพลันบิดเบี้ยวประหนึ่งกระดาษยับ

พวกมันดูเหมือนจอมอสูรยิ่งกว่าจอมอสูร

กริดรีบพุ่งเข้าไปขวางเส้นทางที่สองเทวทูตกำลังโฉบลงพลางชี้ปลายหอกไปหาดราเชี่ยน

“ดึกศักยภาพซ่อนเร้น · มังกร”

[วิชาดาบแพ็กม่า ‘มังกร’ ถูกพัฒนาเป็นวิชาดาบกริดชั่วคราว]

“กล้าขวางทางเทวทูตเชียวรึ!”

สองเทวทูตที่กำลังเดือดดาล ลงมือเหวี่ยงหอกพร้อมกัน

พวกมันคือตัวตนระดับเทวทูตที่สามารถคร่าชีวิตมนุษย์นับหมื่นในพริบตาด้วยตรีเอกานุภาพ ดังนั้น กับศัตรูที่เป็นแค่มนุษย์หนึ่งคน ลำพังพลังของตนคงจัดการได้ไม่ยากเย็น

ทว่า กริดคือผู้ที่ถูกยอมรับโดย ‘เอกเทพ’ ซือโหยว มหาเทพซึ่งมีระดับตัวตนสูงกว่า ‘เทพผู้เลื่อนลำดับจากเทวทูต’ ดังนั้น ถึงจะเป็นแค่มนุษย์ แต่ระดับตัวตนของชายหนุ่มก็มิได้ด้อยไปกว่าอัครเทวทูต

“วังวนมังกรทำลายล้าง”

กริดทะยานขึ้นฟ้าประหนึ่งมังกรผงาด

ดาบในมือปัดป้องหอกสองเทวทูตอย่างง่ายดาย

วินาทีถัดมา ปลายดาบแทงทะลวงหน้าอกหนึ่งในเทวทูตจนเกิดรูโหว่

เมื่อส่งตัวเองขึ้นไปถึงจุดสูงสุดเหนือศีรษะเทวทูตที่กำลังสับสน กริดหมุนตัวฟันดาบใส่หัวไหล่ของพวกมันทั้งสอง

ตามต่อด้วยการพุ่งโฉบจากมุมสูง

“มังกรทำลายล้างคลื่นสยบสังหาร”

“…!”

“…!”

ดวงตาสองเทวทูตพลันส่องแสงสีขาวโพลนขณะถูกเขี้ยวมังกรขย้ำและฉีกกระชาก ร่างกายพวกมันตกกระแทกพื้นจนฝุ่นตลบ

“แฮ่ก… แฮ่ก…”

เทวทูตยังไม่ตาย แต่ก็ขยับตัวไม่ได้ไปสักพัก

กริดไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือ รีบหันไปทางดราเชี่ยนด้วยดวงตาเจือความเห็นใจ เฉกเช่นเมื่อครั้งได้พบอสูรตนหนึ่งในเวิ้งคุกนรกอันอ้างว้าง

ชายหนุ่มถามไม่อ้อมค้อม

“แก… เป็นใครกันแน่”

“ข้า…”

ดวงตาดราเชี่ยนมิใช่สีแดงก่ำแบบเดียวกับจอมอสูรเหมือนทุกที

ดวงตาอันกลมกลึงของซาลิเอล กำลังส่องแสงสีทองเฉกเช่นเทวทูตตนอื่น

ภายในดวงตาที่อบอุ่น หยาดน้ำตาเริ่มไหลริน

“ซาลิเอล… อัครเทวทูต ซาลิเอล”

กล่าวจบ น้ำตาหญิงสาวพรั่งพรูอาบสองแก้ม

แม้จะสูญเสียความทรงจำและถูกเนรเทศลงไปยังนรก แต่ซาลิเอลยังไม่ลืมบาปทั้งหมดที่เธอเคยก่อในฐานะดราเชี่ยน

“ข้าเปิดโปงบาปของเทพไม่สำเร็จ… มิอาจช่วยเหลือเจ็ดนักบุญปฏิรูปสวรรค์… แถมยังทำร้ายมนุษย์ไปมากมาย… ได้โปรด… ได้โปรดลงโทษข้าในฐานะมนุษย์เปื้อนบาปคนหนึ่ง”

ภาพเคลื่อนไหวพลันถูกฉายในการมองเห็นของทุกคนบนสนามรบ

แน่นอน กริดก็ด้วย

เหตุการณ์เริ่มจากสมัยที่ซาลิเอลยังเป็นเทวทูตที่คอยชี้นำมนุษย์ให้รอดพ้นจากเส้นทางแห่งบาป สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข

จนกระทั่งถึงฉากที่ซาลิเอลร่ำไห้ขณะถูกเซราทุลขับไล่ลงนรกโดยมีเทพตนอื่นทำเพียงยืนมองจากด้านข้าง

ภาพทั้งหมดสลักลงในความทรงจำส่วนลึกของมนุษย์ทุกคน

ขณะเดียวกัน รากูเอลและอูมิเอลเริ่มพยุงตัวยืน สายตาพวกมันกวาดมองมนุษย์ทุกคนโดยรอบอย่างเย็นชา แม้แต่กริดที่หันไปสบตาก็ยังพลอยสะดุ้ง

“พวกเจ้าทั้งหมดคือคนบาป”

“พวกเราจะทำลายดวงวิญญาณทิ้งให้ราบคาบ”

สิ้นคำประกาศ หอกในมือรากูเอลและอูมิเอลพลันเปล่งแสงสีขาว

ทุกคนหันไปมองมหาโจรราตรีสีชาดโดยพร้อมเพรียง

แต่ชายชราทำเพียงถอนหายใจ ส่ายหน้าและนั่งลง

“พวกเจ้าคิดจะใช้แรงงานคนแก่ไปถึงไหน? ข้าไม่มีทางทำมันได้สองครั้งติด ๆ หรอกนะ”

“ทุกคนถอยไป”

บราฮัมก้าวไปข้างหน้า

ในโลกจินตภาพของมหาโจรราตรีสีชาด บราฮัมได้ละลายน้ำแข็งและฟื้นฟูพลังเวทกลับคืนมาบางส่วน มันพร้อมจะรับมือสองเทวทูตตามลำพัง

ทันใดนั้น

[เทพตีเหล็ก ‘เฮ็กเซเทีย’ ตัดสินใจช่วยเหลือท่าน]

หน้าต่างแจ้งเตือนที่ไม่คาดคิดปรากฏขึ้นต่อหน้ากริด

วินาทีถัดมา เสียงบางสิ่งกำลังแหวกอากาศดังมาจากด้านบน

ดาบเล่มหนึ่งปักลงบนดินปลายเท้ากริด

ชายหนุ่มจดจำมันได้ตั้งแต่แรกเห็น

ดาบเล่มนี้ กริดไม่มีวันลืม

<ดาบสั้นเฮ็กเซเทีย>

เกรด : มิธ

ความคงทน : อนันต์

พลังโจมตี 28,990

* ความเร็วโจมตีเพิ่มขึ้น 80%

* ความเสียหายทางกายภาพและเวทมนตร์เพิ่มขึ้น 200%

* พลังโจมตีธาตุทุกชนิดเพิ่มขึ้น 200%

ดาบสั้นที่สร้างโดยเทพเฮ็กเซเทีย ช่างตีเหล็กผู้ถวิลหาการพัฒนาอย่างไร้ขอบเขต

เงื่อนไขการสวมใส่ : เหนือมนุษย์

น้ำหนัก : 1,100

[เหล่าทวยเทพต่างไม่พอใจการกระทำของเฮ็กเซเทีย!]

[เทพสงคราม ‘เซราทุล’ ทำการกักขังเฮ็กเซเทียไว้ในคุกนิรันดร์!]

‘บัดซบ!’

กริดไม่ได้โง่ขนาดที่ไม่รู้ว่าเฮ็กเซเทียเสียสละตัวเองมากแค่ไหน

ขณะเดียวกัน สองเทวทูตต่างปรี่เข้าหาชายหนุ่มพลางสบถคำสาปแช่ง

“มนุษย์สกปรก! อย่าริอ่านสัมผัสดาบเล่มนั้นเด็ดขาด!”

ปลายหอกเทวทูตที่ผ่านการรวบรวมพลังงานสีขาวโพลนเข้มข้น ต่างรุมแทงใส่กริดอย่างไร้ความปรานี

[ท่านได้รับความเสียหายรุนแรง!]

“คึ่ก!”

ทัศนวิสัยกริดพลันพร่ามัว

พละกำลังมหาศาลของเทวทูตที่ถูกยกระดับจาก ‘ตรีเอกานุภาพ’ มิใช่สิ่งที่ชายหนุ่มจะต้านทานไหว

ขณะกริดเฉียดใกล้ความตาย

[ท่านสวมใส่ <ดาบสั้นเฮ็กเซเทีย>]

“...สังหาร”

ดาบที่กริดทุ่มเททุกสิ่งเพื่อคว้ามา ถูกตวัดเสียบหัวใจรากูเอลจนมิดด้าม

“อั่ก…!”

ตัวมันกำลังส่งเสียงครวญครางอันน่าสมเพชขณะเผชิญความตาย?

รากูเอลเคลือบแคลงในสิ่งที่เกิดขึ้น

มันไม่อยากเชื่อว่าตนจะถูกมนุษย์สังหาร

ใบหน้าอูมิเอลด้านข้างพลันขาวซีด ก่อนจะรีบสยายปีกและบินหนีขึ้นฟ้า

‘…บ้าบอสิ้นดี’

สังหารเทวทูต

กริดไม่อยากเชื่อว่า ปาร์ตี้ล่าจอมอสูรของตนจะลงเอยด้วยความสำเร็จสุดพิสดารอย่างการพรากชีวิตเทวทูต

ขณะสมองกำลังสับสน ชายหนุ่มทิ้งตัวนั่งลง

มุมสายตาเต็มไปด้วยข้อความระบบแจ้งเตือนของรางวัลจำนวนมาก

กริดภาวนาให้เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน

ทว่า การมีอยู่ของดาบสั้นเฮ็กเซเทียได้ทำลายความหวังดังกล่าว

ทั้งหมดคือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริง

______________

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 2 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,834

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous