จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 828

    กริดเริ่มหงุดหงิดเมื่อการเสริมแกร่งไม่เป็นไปในระดับที่ต้องการ
    เขาเกือบถึงขั้นนสติแตก
    
    ม้วนคาถาดึกดำบรรพ์จะเสริมแกร่งสำเร็จ 100%  โดยสุ่มตั้งแต่ 1 ถึง 3 ระดับ
    แต่ทั้งดาบอัสนีและเกราะวัลฮัลล่ากลับเพิ่มค่าเสริมแกร่งเพียงอย่างละ 1 ระดับ

    เขาสุ่มได้ค่าต่ำสุดทั้งสองครั้ง  ดวงไม่ยอมเป็นใจให้เลยสักนิด

    เมื่อตั้งสติได้  กริดตัดสินใจหยุดการเสริมแกร่งไว้เพียงเท่านี้
    ไว้หาโอกาสที่มีโชคมากขึ้น  ค่อยเริ่มลงมือเสริมแกร่งต่อในภายหลัง
    
    ไม่แปลกที่กริดจะนึกเสียดายกับความล้มเหลวที่เกิดขึ้น
    การเสริมแกร่งหนึ่งระดับจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของไอเท็ฒ 5%
    นับเป็นมูลค่ามหาศาลสำหรับไอเท็มเกรดมิธที่มีค่าสถานะโจมตีหรือป้องกันเกิน 1,000 หน่วย

    กริดจะเพิ่มพลังโจมตีได้หลายร้อยหน่วยหากเขาเสริมแกร่งดาบอัสนีเพิ่มหนึ่งระดับ
    การใช้ม้วนเสริมแกร่งพร่ำเพรื่อจึงมิใช่เรื่องฉลาดนัก    

    ‘ยิ่งไปกว่านั้น…ดูเหมือนม้วนคาถาดึกดำบรรพ์จะไม่ดรอปด้วยวิธีการปรกติ’

    กริดมั่นใจว่ามอนสเตอร์จิ้งหรีดถ้ำมิใช่สิ่งมีชีวิตสำหรับถูกผู้เล่นล่าเพื่อเก็บเลเวล
    ไม่ใช่เพราะมันมีเวทมนตร์ที่ทรงพลัง  หากแต่ค่าสถานะพื้นฐานของมันสูงเกินไป    

    แม้กระทั่งท่าไม้ตายของปิอาโร่และเมอร์เซเดสยังแทบไม่สร้างรอยขีดข่วนบนเปลือกที่แข็งและหนา  เช่นนั้นแล้ว  จะมีผู้เล่นคนใดในโลกที่สามารถล่ามันไหว?
    ตัวกริดเองก็อาจเสียชีวิตในพริบตาหาไอ้จิ้งหรีดบัดซบนั่นหันมาโจมตีแม้เพียงครั้งเดียว
    
    ในศึกที่ดูเหมือนง่าย  หากไม่มีเมอร์เซเดสคอยแทงค์ไว้ล่ะก็…
    จึงไม่แปลกที่มอนสเตอร์แข็งแกร่งเหนือจิตนาการจะดรอปม้วนคาถาเสริมแกร่งที่กริดไม่เคยเห็นมาก่อน
    
    “อา…”

    ชินยองวูนึกทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาพลางนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามลิมชอลโฮ
    ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง

    “ทำไมบุคคลระดับนี้ถึง…”

    แขกสุดพิเศษ
    ประธานใหญ่ลิมชอลโฮแห่ง SA กรุ๊ปเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีในปาร์ตี้วันเกิดของชินยองวูด้วยตัวเอง…

    มีกล้องซ่อนอยู่รึเปล่านะ?
    นี่ต้องเป็นรายการทีวีแน่  ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคำอธิบายอื่นอีกแล้ว  

    ประธานลิมชอลโฮที่ออกทีวีและลงนิตยสารบ่อยครั้ง 
    เหตุใดชายที่ยิ่งใหญ่คนนั้นถึงมาอยู่ในงานวันเกิดชินยองวูได้?
    นี่ต้องไม่ใช่เหตุการณ์ปรกติแน่

    ชินยองวูครุ่นคิดพลางใช้นิ้วเคาะโต๊ะ
    จากนั้นจึงเอ่ยปากถามเมื่อไม่สามารถคลายความสงสัย

    “มีกล้องรายการทีวีซ่อนไว้ใช่ไหม?”

    เขาเริ่มแสดงสีหน้าตื่นเต้น
    ชินยองวูเดาเอาว่า  ลิมชอลโฮคงเตรียมของขวัญพิเศษในนามตัวแทน SA กรุ๊ปเพื่อเป็นการขอบคุณที่กริดช่วยลงแข่งนานาชาติอย่างสม่ำเสมอ
    
    มูลค่าของขวัญอาจชดเชยม้วนคาถาสองใบที่เสียไปอย่างสูญเปล่าได้
    ชายหนุ่มมิอาจเก็บซ่อนใบหน้าคาดหวังเหมือนกับเด็กเล็กที่เฝ้ารอของขวัญในงานวันเกิด    
    ครอบครัวของยองวูก็ไม่ต่างกัน

    ลิมชอลโฮพลันรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลเมื่อสายตาทุกคู่จับจ้องมายังตน
    
    ชายที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก  เคยเข้าร่วมการประชุมพร้อมกับผู้นำสหรัฐและจีนนับครั้งไม่ถ้วน
    แต่เขากลับกำลังรู้สึกประหม่าเมื่อถูกบรรยากาศคาดหวังจากสมาชิกครอบครัวที่แสนธรรมดา

    การทวงไอเท็มให้เสียบรรยากาศคงไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดนัก

    “อะแฮ่ม”

    ลิมชอลโฮทำลายความเงียบงัน

    “ก่อนอื่นคงต้องขอกล่าวสุขสันต์วันเกิด  ผมดีใจมากที่มีโอกาสได้พบผู้เล่นอย่างคุณเป็นการส่วนตัว  พวกคุณอาจไม่ทราบ  แต่ผมเป็นแฟนตัวยงของกริด”
    
    ลิมชอลโฮเริ่มกล่าวตามความรู้สึก
    
    อันที่จริง  เขาชื่นชอบผู้เล่นเกือบทุกคนของซาทิสฟาย
    เพราะว่ามีทุกคน  ซาทิสฟายจึงเป็นโลกใบใหญ่ที่สมบูรณ์แบบ

    แต่ในบรรดาผู้เล่นหลายพันล้าน  ย่อมมีกลุ่มคนที่มอบความรู้สึกพิเศษให้ลิมชอลโฮอยู่เสมอ
    คนกลุ่มดังกล่าวคือห้าบุคคลปาฏิหาริย์

    มอร์เฟียสมิอาจคาดเดาการกระทำของพวกเขาได้แม่นยำ  เรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นแต่ละครั้งได้ทำให้หัวใจของลิมชอลโฮเต้นสูบฉีด
    ความรู้สึกเปี่ยมสุขเช่นนี้มิอาจหาซื้อได้จากเงินมากมายมหาศาลที่เขาครอบครอง

    “อา…”

    ยองวูถึงกับทึ่งเมื่อได้ยินคำเยินยอจากปากลิมชอลโฮ
    ไม่ว่าใครก็ต้องสั่นสะท้านเมื่อถูกบุคคลที่ยิ่งใหญ่กล่าวยกย่องต่อหน้า

    หลังจากเคยมีชีวิตต่ำตมสุดขีดอยู่นานหลายปี  ยองวูได้เติบโตขึ้น  ประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม  และมีพวกพ้องที่พึ่งพาได้มากมาย

    แต่ในวินาทีนี้  เขาได้รับคำชมจากบุคคลอันดับหนึ่งของโลก
    บุคคลที่ประสบความสำเร็จชนิดที่โลกไม่เคยมีมา

    ความตื้นตันภายในใจมิอาจอธิบายเป็นคำพูด  ชินยองวูถึงกับเหม่อลอยไปชั่วขณะ
    ครอบครัวของเขาก็ไม่ต่างกัน

    ประธานใหญ่ลิมชอลโฮคือบุคคลที่ยอดเยี่ยม  ถูกยกย่องให้เป็นนักวิทยาศาสตร์อันดับหนึ่งของโลกตลอดกาล
    แต่ชายคนนั้นกลับเดินทางมาอวยพรวันเกิดบุตรชายของพวกตนถึงที่
    แถมยังสารภาพว่าเป็นแฟนตัวยงของกริด

    “ฮิฮิ”

    ‘เยริม’ เซ็กซี่สคูลเกิร์ลและ ‘ทูน’ ราชันย์นักล่า  ทั้งสองเฝ้ามองบรรยากาศแสนอบอุ่นภายในครอบครัวด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

    เหตุการณ์กำลังดำเนินไปได้ด้วยดี  
    …ดีจนลิมชอลโฮรู้สึกกดดันยิ่งกว่าเก่า

    “อะแฮ่ม”
    
    ลิมชอลโอหยิบผ้าเซ็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่ไหลซึมสองข้างแก้ม
    ยิ่งบรรยากาศไหลลื่น  เขาก็ยิ่งทวงคืนม้วนคาถาเสริมแกร่งจากกริดได้ยากขึ้น
    
    ขณะกำลังกระอักกระอ่วน  มารดาของยองวูได้วางถ้วยข้าตรงหน้าพลางกล่าวเชิญชวน
    
    “ได้โปรดทานอาหารก่อนเถอะค่ะ”

    เธอทราบดีกว่าประธานลิมชอลโฮคือหนึ่งในบุคคลที่มีตารางเวลาแน่นที่สุดของโลก
    แผนของปาร์ตี้งานวันเกิดจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย  การตัดแบ่งเค้กจะเริ่มทันทีหลังจากลิมชอลโฮทานอาหารรองท้องเสร็จ
    
    ประธานใหญ่แห่ง SA กรุ๊ปขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเล็บสีคล้ำของเธอ

    “พวกคุณยังทำสวนกันอยู่อีกหรือ?”

    “ค่ะ  แน่นอน”

    ทุกคนในเกาหลีใต้ต่างรู้ดีว่า  พ่อและแม่ของยองวูประกอบอาชีพขายผักที่ปลูกขึ้นเอง
    ประธานใหญ่อย่างลิมชอลโฮย่อมทราบเช่นกัน

    “ทำไมพวกคุณถึงต้องทำงานลำบากกันอยู่อีก?  บุตรชายของคุณประสบความสำเร็จระดับโลก  ทำไมถึงไม่จ้างคนช่วยงานหรือเลิกกิจการขายผักไปเลยล่ะครับ?”

    “ความสำเร็จของบุตรชายไม่เกี่ยวกับพวกเราสักหน่อย  เงินที่เขาหามาได้อย่างยากลำบาก  พวกเราจะใช้ลงได้อย่างไร?  แถมเราสองคนยังแข็งแรงเกินกว่าจะรีบเกษียณในตอนนี้”

    ไม่เพียงเท่านั้น
    สาเหตุหลักที่ทั้งสองยังคงทำงานอย่างหนักเนื่องมาจากเหตุการณ์สมัยอดีต

    ยิ่งมีคนรักมากก็ยิ่งมีคนเกลียดชังมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
    พ่อและแม่ของยองวูจึงทำงานให้หนักขึ้น  ปลูกผักในปริมาณมากขึ้น  เพื่อนำผักเหล่านั้นไปบริจาคแก่องค์กรการกุศลในชื่อของยองวู
    ไม่ว่าจะเป็นบ้านเด็กกำพร้าหรือบ้านพักคนชรา  

    ทั้งสองรู้สึกผิดต่อสิ่งที่เคยทำไว้กับยองวู
    ในอดีต  พวกเขาไม่เชื่อมั่นในตัวบุตรชาย  ไม่ยอมสนับสนุนในสิ่งที่บุตรชายถนัดอย่างเต็มที่

    เอาแต่ค่อนขอดว่าการเล่นเกมคือสิ่งไร้สาระ  คอยกดดันและตำหนิอยู่เสมอจนยองวูเกิดความหดหู่

    สิ่งนั้นมิได้ทำให้เด็กพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเลยสักนิด

    ยองวูในอดีตถูกกดดันจากรอบข้างไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวตัวเอง    
    เป็นความรู้สึกด้านลบที่ผู้ปกครองไม่ควรมอบให้บุตร

    พวกเขาต้องการชดเชยในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับบุตรชายไว้
    
    แต่ขณะเดียวกัน  
    ความรู้สึกผิดของพ่อและแม้ได้ทำให้ยองวูไม่มีความสุข

    พ่อและแม่รู้สึกผิดทำไม?  ทั้งที่ฝ่ายผิดคือตัวเขาเอง… 

    ในฐานะบุตรชายคนโตของบ้าน  ยองวูกลับไม่เคยนำพาชื่อเสียงมาสู่ครอบครัวเลยสักครั้ง
    ทุกการกระทำล้วนถูกสังคมวิจารณ์เสียหาย

    แม้พ่อและแม่จะส่งเสียจนได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย      แต่เขากำลังไม่ยอมตั้งใจเรียนและนำเวลาไปเล่นเกมอย่างสูญเปล่า
    ท้ายที่สุดต้องเป็นหนี้ก้อนโต

    กระนั้น  มารดาของตนยังเตรียมข้าวเช้าให้ทานทุกวันโดยไม่ขาดตกบกพร่อง
    บิดายังคอยแอบห่วงใยอยู่ห่างๆ   
    ไม่ใจดำถึงขนาดตัดพ่อตัดลูกและขับไล่ออกจากบ้าน  แม้ว่าจะไม่เคยนำสิ่งที่ดีเข้าบ้านเลยสักครั้ง
    ทุกคนอดทนกับเนื้อร้ายที่ชื่อยองวูมาตลอด  จนกระทั่งเขาประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่
    
    ทั้งที่พ่อและแม่ทำดีขนาดนี้แล้ว  พวกเขากลับยังรู้สึกผิดอยู่อีกหรือ?
    ยองวูรู้สึกราวกับตนเองเป็นลูกเนรคุณ

    คนที่ผิดตั้งแต่เริ่มคือตัวเขา
    หากเขาเป็นเด็กดีได้สักครึ่งนึงของเซฮี  พ่อและแม่คงไม่ต้องปฏิบัติตัวเช่นนั้นในอดีต
    และคงไม่กลายเป็นแผลใจมาจนถึงทุกวันนี้

    “…”

    บรรยากาศชื่นมื่นก่อนหน้านี้เริ่มจางหายไป  ความเงียนงันแปลกประหลาดสอดแทรกเข้ามาแทนที่

    ลิมชอลโฮรู้สึกผิดถนัด  
    เขาทำตัวไม่ถูก  สีหน้ากระอักกระอ่วนราวกับกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เต็มไปด้วยหนามแหลม
    
    เยริมและทูนขมวดคิ้วพลางมองมาทางลิมชอลโฮประหนึ่งต้องการตำหนิว่า ‘คุณทำลายบรรยาดาดีๆ ด้วยคำถามไร้สาระทำไม?’

    “อะแฮ่ม”

    ลิมชอลโฮจำไม่ได้แล้วว่าตัวเขารู้สึกผิดต่อผู้อื่นครั้งสุดท้ายเมื่อไร
    ประธานใหญ่แห่ง SA กรุ๊ปพยายามฝืนยิ้มเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น    

    จากนั้นก็ใช้ช้อนตักข้าวเข้าปากพอดีคำ 

    ในสถานการณ์เช่นนี้  คนนอกควรให้ความเห็นอะไรด้วยหรือ?
    ไม่เลย  การปล่อยผ่านคือสิ่งดีที่สุด 
    
    พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันมานาน  ย่อมรับรู้ความคิดของกันและกัน  ห่วงใยกันและกันยิ่งกว่าใคร
    คนนอกอย่างเขาไม่มีสิทธิ์มอบทรรศนะเกินจำเป็นเพื่อทำให้บรรยากาศแย่ลง

    “อร่อย!”

    ลิมชอลโฮจำไม่ได้แล้วว่า  ตัวเขาลิ้มรสอาหารทำเองครั้งสุดท้ายเมื่อไร
    บางทีอาจเป็น 33 ปีก่อนที่ต้องสูญเสียพ่อและแม่ไปพร้อมกัน
    
    ลิมชอลโฮรู้สึกถูกเติมเต็มเมื่อได้ทานข้าวสวยรสเลิศพร้อมกับซุบสาหร่าย

    ‘เราถูกต้อนรับด้วยอาหารแสนวิเศษ…หากไม่ตอบแทนคงจะเสียมารยาทน่าดู’

    เมื่อย้อนนึกถึงจุดประสงค์ในการสร้างซาทิสฟาย  รอยยิ้มอันอบอุ่นก็เริ่มปรากฏบนใบหน้าลิมชอลโฮ
    เขาต้องการให้ซาทิสฟายคือโลกที่มีแต่ความสุขและความพึงพอใจ
    ต้องการให้เป็นโลกที่ทุกคนหลงลืมความเจ็บปวดในชีวิตจริง
    
    เขาหวังให้ทุกคนสนุกสนานกับโลกใบที่ตนสร้างขึ้น
    
    และหากเป็นเช่นนั้น… 
    มันถูกต้องแล้วหรือที่จะทวงคืนในสิ่งที่ใครบางคนหามาได้ด้วยตัวเอง?
    ข้ออ้าง ‘เพื่อให้เกมสมดุล’ สวมควรถูกใช้เพื่อริดรอนความสุขของผู้เล่นที่มีจิตใจบริสุทธิ์หรือไม่?
    
    จุดประสงค์ดั้งเดิมในการมาที่นี่ถูกต้องแล้วจริงหรือ?
    
    ‘เรากังวลมากเกินไป’

    ลิมชอลโฮวางช้อนลงก่อนจะเริ่มพูด

    “ราชาโอเวอร์เกียร์”

    “ครับ?”

    “ผมขอบอกใบ้เล็กน้อย  สาเหตุที่คุณมาถึงจุดนี้ได้มิใช่เพราะคลาสผู้สืบทอดแพ็กม่า”

    “…?”

    คงยากที่จะให้ยองวูเข้าใจในสิ่งที่ลิมชอลโฮกำลังพูด
    
    เขาเริ่มอธิบายต่อไป

    “สิ่งสำคัญคือ NPC…สาเหตุหลักที่คุณมาถึงจุดปัจจุบัน  เพราะคุณปฏิบัติต่อบุคคลภายในซาทิสฟายราวกับพวกเขาคือมนุษย์ที่มีชีวิต”

    อาณาจักรโอเวอร์เกียร์จะก่อตั้งไม่ได้เลยหากไม่มีเหล่า NPC พรสวรรค์ข้างกายกริด
    ผู้สืบทอดแพ็กม่ามิได้เก่งกาจหลายด้านขนาดทำทั้งหมดคนเดียวได้

    เป็นเพราะกริดเยียวยาข่าน  
    เป็นเพราะกริดมอบชีวิตใหม่ให้ปิอาโร่และอัสโมเฟล
    เป็นเพราะกริดได้พบแร็บบิท
    สิ่งเหล่านี้คือองค์ประกอบและรากฐานสำคัญของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์

    “ผมหวังว่าคุณจะไม่สูญเสียแก่นแท้ของตัวเอง”

    ประธานลิมชอลโฮกล่าวถ้อยคำแฝงความนัยพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้
    งานปาร์ตี้วันเกิดแสนอบอุ่นของครอบครัวไม่จำเป็นต้องมีเขาอยู่

    ลิมชอลโฮสวมโค้ดหนังพร้อมกับมอบของขวัญเป็นแพคเกจท่องเที่ยวต่างประเทศและคอร์สบำรุงผิวให้พ่อและแม่ของยองวู
    จากนั้นก็หันมาบอกใบ้ชายหนุ่มเป็นครั้งสุดท้าย

    “คุณถูกเทพแห่งการตีเหล็กไม่พอใจหลายครั้งแล้วใช่ไหม?”

    “…?”

    “นั่นอาจเกี่ยวข้องกับภารกิจคลาสผู้สืบทอดแพ็กม่าก็ได้นะ”

    นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่  ข้อมูลสำคัญเช่นนี้ไม่ควรถูกเปิดเผยแก่ผู้เล่น

    มันเกินกว่าคำบอกใบ้ไปมาก 
    สำหรับชินยองวูที่ไม่กล้าใช้ทักษะ ‘เสมือนเทพ’ เพราะเกรงว่าจะถูกคำสาปของเทพแห่งการตีเหล็กเล่นงาน  ข้อมูลที่ลิมชอลโฮมอบให้นับว่ามีมูลค่ามหาศาลชนิดที่มิอาจแลกได้ด้วยเงินทอง

    ชายหนุ่มรีบถามกลับอย่างตื่นเต้น

    “เป็นของขวัญวันเกิดที่มีความหมายกับผมมาก  แต่คุณมีสิทธิ์บอกข้อมูลเชิงลึกกับผู้เล่นด้วยหรือ?”
    
    “หืม?  ฉันบอกข้อมูลอะไรตอนไหน?  เมื่อครู่แค่พึมพำกับตัวเองเท่านั้น”

    จริงอยู่ที่การโค่นจิ้งหรีดถ้ำของกริดจะกระทบกับสมดุลภายในซาทิสฟาย
    แต่ลิมชอลโฮก็หวนนึกถึงความตั้งใจเดิมที่ต้องการให้ผู้เล่นเป็นฝ่ายเขียนประวัติศาสตร์ขึ้นเอง    

    “ขอพูดอีกสักนิดก็แล้วกัน”

    เขากล่าวขณะก้มลงสวมรองเท้าที่ประตูหน้า
    
    เมื่อผงกศีรษะเล็กน้อยให้เซฮีและพ่อกับแม่  ลิมชอลโฮหันมากระซิบกับยองวู

    “ต่อให้คุณแข็งแกร่งกว่านี้สักสิบเท่า  แต่ในซาทิสฟายยังมีตัวตนอีกมากที่ทรงพลังจนคุณมิอาจต่อสู้ตามลำพัง  หากมั่นใจในตัวเองมากเกินไปจะทำให้คุณสูญเสียสิ่งสำคัญ”

    แม้เนื้อเรื่องบทใหญ่ที่จะมอบความสิ้นหวังให้มวลมนุษยชาติได้สูญหายไปแล้ว
    แต่หากพูดถึงผลกระทบต่อผู้เล่นโดยตรง  เหตุการณ์กำลังดำเนินไปในทางที่ไม่ดีนัก

    ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดคือ ‘แกรนมาสเตอร์’ แห่งจักรวรรดิ
    อันดับหนึ่งของห้าเสาหลัก  ตัวตนปริศนาที่แฝงไว้ด้วยพรสวรรค์มหาศาล

    เฉกเช่นเมอร์เซเดส  แกรนมาสเตอร์เคยมีชะตาต้องจบชีวิตโดยฝีมือมังกรคลั่งเนอร์วานธาน

    แต่มันกลับยังมีชีวิตอยู่

    แกรนมาสเตอร์คือ NPC เกรด SSS เหมือนกับเมอร์เซเดสที่ถูกบรรจุความสามารถสุดโกงเนื่องจากมีอายุขัยสั้น
    ทว่า  สิ่งที่มันเหนือกว่าก็คือ  ซิกเฟรคเตอร์เป็น NPC ฝ่ายจักรวรรดิที่มีระดับพัฒนาไร้ขีดจำกัด

    ไม่เหมือนกับเมอร์เซเดสที่กลายเป็นฝ่ายผู้เล่นไปแล้ว 
    ซิกเฟรคเตอร์จะครองบัลลังก์ทวีปตะวันตกไปอีกแสนนาน
    จุดเริ่มต้นของมันเหนือกว่าเมอร์เซเดสหลายเท่า  รวมถึงสภาพแวดล้อมสำหรับเติบโตก็ยังยอดเยี่ยมกว่า

    ไม่เหมือนกับมังกรคลั่งเนอร์วาธานที่จะอาละวาด ‘เพียงชั่วครู่’ และหายไปตลอดกาล
    มนุษย์ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่ชื่อ ‘แกรนมาสเตอร์’ อีกนานหลายสิบปี

    ผู้เล่นจะรับมือ NPC ที่มีพลังไร้ขีดจำกัดเช่นนี้ได้อย่างไร? 
    ลิมชอลโฮได้แต่นึกสงสัยขณะเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่

    หลังจากนั้น… 

    “เป็นยังไงบ้าง?  ฉันเจ๋งรึเปล่าที่ประธานใหญ่แห่ง SA กรุ๊ปมาอวยพรวันเกิดด้วยตัวเอง?”

    ยองวูหันไปถามทูนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจสุดขีดพร้อมกับยักไหล่

    “คุณเจ๋งมาก”

    ทูนยกนิ้วโป้งพลางตอบกลับด้วยภาษาเกาหลีที่ยอดเยี่ยม


▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬
ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 5 ตอน
ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,247
ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous