จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,175

ทวีปตะวันออกถูกปกครองโดย 4 อาณาจักร

สาเหตุทำให้สถานการณ์บนทวีปเกิดความสมดุลมานานหลายร้อยปีนั้นไม่ซับซ้อน

ทรัพยากรและกำลังคนของทั้ง 4 อาณาจักรอยู่ในระดับอุดมสมบูรณ์

หากยังไม่เห็นภาพ ทวีปตะวันออกนั้นมีดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลเทียบเท่าทวีปตะวันตก แต่ถูกปกครองโดย 4 อาณาจักรเท่านั้น

พวกมันคอยสอดส่องซึ่งกันและกัน หวาดระแวงซึ่งกันและกัน ระหว่างนั้นก็พัฒนาตัวเองตลอดเวลาเพื่อมิให้ถูกฝ่ายใดกลืนกิน

“…!”

กรุงคาราสึ อาณาจักรโช

ทหารองครักษ์เวรยามประตูชั้นนอกรีบคุกเข่าหมอบกราบด้วยสีหน้าประหลาดใจ

กึก. กึก.

เทพกำลังย่างกรายเข้าใกล้

ขณะหน้าผากเหล่าทหารแนบชิดติดกับพื้น ประชาชนโดยรอบซึ่งเริ่มสัมผัสถึงความผิดปรกติรีบหันมาจ้องอย่างตกตะลึง ก่อนจะกุลีกุจอรีบคุกเข่าในลักษณะเดียวกัน

“…”

หลังจากเทพย่างกรายผ่านประตูเมือง บรรยากาศในละแวกใกล้เคียงพลันเงียบสงัด

ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ คลายกับความวุ่นวายในช่วงก่อนหน้าเป็นเรื่องโกหก

ยังบัน การัม

โดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้า มันมาเยือนเมืองหลวงแห่งอาณาจักรโชบ่อยครั้งจนเหมือนกับเป็นกิจวัตร

ทหารและประชาชนต่างรีบสวดภาวนา :

‘ได้โปรดประทานพรและนำพาความโชคดี’

แต่น่าเสียดาย

กึก. กึก. กึก…

การัมมิได้แยแสผู้สวดภาวนาเหล่านั้น

ไม่แม้แต่จะเหลียวมอง เพียงใช้สายตาเหนือมนุษย์จ้องมองประตูพระราชวังซึ่งอยู่ห่างออกไป

“ข้าแค่จะมาตักเตือน ให้พวกเจ้าได้ตระหนักว่าตัวเองเป็นเพียงสุนัข”

หนึ่งในกฎลับของอาณาจักรฮวานคือ :

ห้ามทำร้ายราชวงศ์ 4 อาณาจักรโดดเด็ดขาด

เพื่อให้คนกลุ่มนี้ปกครองชาวเมืองอย่างว่านอนสอนง่าย เพื่อให้พวกมันยำเกรงห้าอาวุโสและยังบัน เพื่อให้พวกมันคอยโน้มน้าวประชาชน ให้ประชาชนกราบไหว้บูชาอาวุโสและยังบันจากก้นบึ้งหัวใจ

ไม่มีแหล่ง ‘พลังศรัทธา’ ใดจะหาได้ง่ายไปกว่านี้แล้ว

แต่ในวันนี้ การัมเตรียมแหกกฎ

เป็นเพราะอีกฝ่ายเริ่มก่อน

“อวดดีกันนักนะ”

กรอด!

การัมขบกรามแน่นขณะใช้ฝ่ามือสางเส้นผมอันเรียบเนียนเงางาม

วันนี้มันไม่ได้มัดผมเหมือนกับทุกที

ผมยาวสลวยห้อยลงมาปกปิดหูซ้ายซึ่งถูกกริดตัดทิ้งไปเมื่อวันก่อน

ไม่ว่าอย่างไร ความลับนี้ก็ห้ามรั่วไหล

…กริด! กริด!! กริด!!!

มันไม่เคยคิดมาก่อนว่าสุนัขซึ่งตนเลี้ยงไว้จะแว้งกัดเข้าในสักวัน การัมไม่มีทางยกโทษให้กษัตริย์โชผู้แอบช่วยเหลือกริดอยู่หลังฉาก

ขณะดวงตาการัมเริ่มแผ่จิตสังหาร ฝีเท้าของมันก้าวถี่ขึ้นกว่าเดิม

ทันใดนั้น

ซู่วววว—!

ด้านหลังกำแพงวังหลวง เปลวเพลิงสีแดงส้มพลันพุ่งขึ้นท้องฟ้าอย่างร้อนแรง

ไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าเปลวเพลิงมีอานุภาพรุนแรงมากเพียงใด แต่ถึงขั้นทำให้เมฆบนฟ้าสลายตัวได้ แปลว่าต้องไม่ธรรมดาแน่

ท้องฟ้าเริ่มถูกย้อมด้วยสีแดงฉาน

“…?”

การัมยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก

ในตอนแรก มันยืนกรานปฏิเสธทฤษฎีหนึ่งซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ในความคิดของตน

แต่เพียงไม่นานก็ต้องกัดฟันยอมรับ

ออร่าและกลิ่นอายของสิ่งนั้นกำลังแผ่ออกมาอย่างท่วมท้นจนสัมผัสได้ชัดเจน

“ไม่ยอมให้พวกเจ้าทำสำเร็จแน่!”

นับตั้งแต่ถูกกราบไหว้บูชา การัมไม่เคยถูกทหารและประชาชนของอาณาจักรโชล่วงเกินเลยสักครั้ง แต่ในปัจจุบัน คนเหล่านั้นกลับกำลังรวมกันตัวขวางทางมันอย่างเหิมเกริม

ถึงขั้นกล้าเงยหน้าสบตาโดยตรง

“หือ…”

การัมจ้องเข้าไปในดวงตาของบรรดาผู้ขวางทางอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะด้วยภาษากายเหยียดหยัน

“ฮะฮะ! อย่างนี้นี่เอง สัตว์ชั้นต่ำมักเลือกทำตามสัญชาตญาณมากกว่าสมอง…”

ในวินาทีเสาเพลิงถือกำเนิด การัมพลันทราบถึงต้นตอของบรรยากาศน่าสะอิดสะเอียนบนท้องฟ้าซึ่งกำลังแผ่ออกไปรอบอาณาจักรโช

สิ่งนี้คือกลิ่นอายของฟินิกซ์แดง หนึ่งในสี่เทพผู้พิทักษ์ซึ่งเคยปกปักรักษาดินแดนแห่งนี้

เทพผู้เคยถูกผนึกในอดีต ปัจจุบันกำลังจะคืนชีพกลับมาสำแดงฤทธิ์เดชอีกครั้ง

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

การัมเมินเฉยต่อคำเตือนของทหาร, ยังคงย่างกรายต่อไปข้างหน้า เหล่าทหารจึงไม่มีทางเลือกนอกจากชักอาวุธขึ้นมาขัดขวาง

หอกดาบซึ่งเคยเป็นเครื่องสักการะเทพการัมในช่วงหลายปีหลัง ยามนี้กลับถูกหยิบจับเพื่อต่อต้านขัดขวางเทพการัมเสียเอง

สิ่งนี้หมายความว่า มีบางสิ่งในรหัสพันธุกรรมของชาวอาณาจักรโช เริ่มกลับมาเบ่งบานอีกครั้งเมื่อถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง

ขณะเพลิงฟินิกซ์แดงกำลังแผ่อิทธิฤทธิ์ท่วมท้นท้องฟ้า, คล้ายกับคลื่นวิทยุกระจายเสียงส่งต่อกันเป็นหลายทอด ความอบอุ่นจากผู้พิทักษ์ตัวจริงซึ่งพวกมันเคยทอดทิ้ง ได้ปลุกให้จิตสำนึกเบื้องลึกของทุกคนจนตื่นขึ้นมา

บรรพบุรุษพวกมันเคยรับใช้ฟินิกซ์แดง

เมื่อออร่าเทพฟินิกซ์แดงตื่นขึ้น ชาวอาณาจักรโชพลันได้สติกลับมาและทราบทันทีว่าการัมคือศัตรูตัวฉกาจ

“พวกสัตว์ชั้นต่ำโง่เขลา…”

การัมไม่คิดปิดบังความโกรธ

มันสัมผัสได้ว่า ความศรัทธาบางส่วนจากชาวเมืองเริ่มจางหายไป

เมื่ออยู่ต่อหน้าชาวอาณาจักรโชผู้กล้าทรยศหักหลังตน การัมเตรียมระเบิดความรู้สึกภายในจิตใจออกมาโดยไม่หวงแหวน

“พวกเจ้าไม่มีเหตุผลให้มีชีวิตอยู่อีกแล้ว! เตรียมรับการลงทัณฑ์จากเทพ!”

วาจาเทพถือเป็นคำขาด

ในฐานะสิ่งมีชีวิตอันสูงส่งซึ่งอีกไม่กี่ก้าวจะกลายเป็นเทพ การัมไม่คิดกลืนน้ำลายตัวเอง

พรึบ!!

เปลวเพลิงร้อนแรงลุกโชนเบื้องหน้าการัม จากนั้นก็เริ่มเผาไหม้อย่างเกรี้ยวกราด

เปลวเพลิงดังกล่าวอัดแน่นด้วยกลิ่นอายของฟินิกซ์แดงในปริมาณเข้มข้น

พลังของอดีตเทพซึ่งพวกมันกราบไหว้บูชา ยามนี้กำลังย้อนกลับมาทำร้ายพวกมันเอง…

ขณะเกิดความคิดข้างต้น การัมฉีกยิ้มกว้างด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ ตามด้วยการระเบิดพลังเพลิงตรงหน้าออกไปทุกทิศทาง

บึ้มมมมมมม!!

ทหารและชาวเมืองผู้ยืนกีดขวางเส้นทางเปลวเพลิงพลันถูกคลื่นความร้อนคลอกร่างจนเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ โดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ส่งเสียงร้อง

บึ้มมมม!!

ครืนนนนน!

อาคารบ้านเรือนหลายสิบหลังเริ่มถล่มจากแรงระเบิด เศษหินเศษดินพังทลายพร้อมกับล้มทับผู้คนด้านล่างจนเกิดการสูญเสียเพิ่มเติม

คาราสึแปรเปลี่ยนเป็นขุมนรกในพริบตา

การัม ผู้กำลังยืนเด่นตระหง่านใจกลางเปลวเพลิงและแรงระเบิด ตะโกนกล่าวกับพลเมืองอาณาจักรโชด้วยเสียงดังฟังชัด

“พวกมนุษย์ชั้นต่ำ! ไม่สำเหนียกบ้างเลยหรือว่าเสพสุขทุกวันนี้ได้เพราะใคร! เพราะข้าคนนี้! การัม! ข้ามีพลังมากพอจะบดขยี้พวกเจ้าให้ราบคาบได้ทุกเมื่อ เป็นเพราะข้าใจดี พวกเจ้าจึงยังหายใจได้อย่างทุกวันนี้!”

“อึก…!”

ใครหลายคนเสียชีวิตทันทีจากแรงระเบิด แต่อีกฝ่ายคนก็รอดมาได้ในสภาพปางตาย พวกมันทำได้เพียงนอนโอดครวญด้วยสีหน้าอมทุกข์

ความฉิบหายเป็นวงกว้างอันเกิดจากฝีมือของบุคคลซึ่งควรจะเป็นเทพ ยิ่งทำให้ชาวเมืองคาราสึเกิดความรู้สึกต่อต้านห้าอาวุโสอย่างรุนแรง

“หมอนั่นเสียสติไปแล้วหรือไง?”

กลุ่มผู้เล่นต่างพากันกัดฟันกรอด

พวกมันอาศัยในอาณาจักรโชมาหลายวัน มีโอกาสได้รับภารกิจจิปาถะก็มาก จึงไม่แปลกหากจะรู้จักตัวตนของยังบัน

ขณะเล่าถึงความสันติภาพของทวีปอันเกิดจากบุญคุณเป็นล้นพ้นของห้าอาวุโสและกลุ่มคนชื่อยังบัน ชาวเมืองหลายคนต่างเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุข

กลุ่มผู้เล่นจึงจินตนาการภาพของเทพผู้โอบอ้อมอารี

แต่ความจริงกลับตรงกันข้าม

นิสัยระยำ โอหัง และหลงตัวเอง

นี่ไม่ใช่เทพ

ถ้าบอกว่าเป็นอสูรคงเชื่อไปแล้ว

“บางที… เทพอาจมีนิสัยเช่นนี้เป็นปรกติอยู่แล้วก็ได้”

ขณะกลุ่มผู้เล่นกำลังกระซิบกระซาบ ใครบางคนกล่าวความเห็นอันน่าเหลือเชื่อ

เฮล่า

ในฐานะหมอ เธอรักษาคนไข้ด้วยความยากลำบากทางวิทยาศาสตร์เสมอ จึงไม่เคยซาบซึ้งในอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ของเทพ และสามารถกล่าวในมุมมองต่างออกไปได้อย่างตรงไปตรงมา

“เอ่อ… ฉันหมายถึงเทพในซาทิสฟาย”

เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มอึมครึม เธอรีบขยายความเพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิด

แต่สีหน้าของกลุ่มผู้เล่นรอบข้างกลับยังไม่ดีขึ้นจากเดิม

พวกมันกำลังกังวลว่า อาจมีข้อความระบบแสดงไปทั่วโลกทำนองว่า : กลุ่มบุคคลนิรนามกำลังนินทาเทพในแง่ลบ!

แบบนี้จะไม่อะไรกับการประกาศสงคราม

โดยมีศัตรูคือเทพ

‘กริดตระหนักถึงอุปนิสัยของเทพหรือยัง’

เทพในซาทิสฟาย

ไม่สิ บางที เทพบนทวีปตะวันออกอาจแตกต่างจากทวีปตะวันตกโดยสิ้นเชิง

เพราะหากเทพทวีปตะวันตกเป็นเช่นนี้ กริดคงไม่มีทางยอมให้ความร่วมมือแต่แรกแล้ว

บึ้มมมม!!

เสียงระเบิดยังคงดังกังวานอย่างต่อเนื่อง

เมืองคาราสึซึ่งเคยงดงามและเต็มไปด้วยอาคารบ้านเรือนเรียงราย ปัจจุบันกำลังถูกเปลี่ยนให้เป็นกองซากปรักหักพัง ด้วยฝีมือของเทพซึ่งพวกมันเคยกราบไหว้บูชา

“…”

เมื่อได้เห็นหายนะกำลังอุบัติขึ้นตรงหน้า ดวงตาของกลุ่มผู้เล่นเริ่มสั่นเทา

ขณะกำลังประจักษ์อนาคตอันมืดมนซึ่งนำมาพาโดยฝีมือการัม สีหน้าของแต่ละคนเริ่มเผยความหวาดกลัว

ท่ามกลางกองเพลิงและซากปรักหักพัง พลเมืองอาณาจักรโชล้มลงคนแล้วคนเล่า บางที อีกไม่นานก็คงถึงคิวของพวกตนบ้าง

“บ้าจริง… เกมเฮงซวย!!”

ย้อนกลับไปสมัยจอมอสูรเฟย์ริสบุกถล่มอาณาจักรโรเทมอน

ต้องขอบคุณการมีอยู่ของเทพ ชาวเมืองโรเทมอนจึงยังเหลือศรัทธาอย่างแรงกล้าในการรักษาชีวิตตัวเองให้รอด

ผู้คนต่างเชื่อโดยไม่เคลือบแคลงว่า เหล่าเทพจะต้องปรากฏกายออกมาช่วยเหลือได้ทันเวลา โดยไม่ปล่อยให้จอมอสูรจะลงมือทำลายเผ่าพันธุ์มนุษย์จนสูญสิ้น

แต่ผู้เล่นทุกคนตรงนี้ล้วนประจักษ์ชัด

ไม่มีเทพตนใดโผล่หัวออกมาช่วย

ไม่แม้แต่ตนเดียว

ยกเว้นก็อดกริด

ตัวตนของการัมยิ่งช่วยตอกย้ำเข้าไปอีกว่า มนุษย์ไม่ควรศรัทธาในเทพของซาทิสฟายอย่างถลำลึกโดยไม่ลืมหูลืมตา

“…จบสิ้นแล้ว ซาทิสฟายถึงคราวจบสิ้น!”

เพราะเหตุใด?

เพราะประธานใหญ่ลิมชอลโฮเคยกล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า ซาทิสฟายคือโลกซึ่งจะถูกกำหนดทิศทางผู้เล่นด้วยกันเอง

แต่เหตุไฉน ผู้เล่นถึงทำอะไรไม่ได้เลย

“อ๊ะ!”

ขณะฝั่งผู้เล่นซึ่งกำลังแตกตื่น ดวงตาทุกคนพลันเบิกโพลงพร้อมกัน

สามพ่อแม่ลูกครอบครัวหนึ่ง, อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก กำลังจะถูกไฟบอลลูกใหญ่พุ่งตกใส่

“ไม่นะ!”

เฮล่ารีบวิ่งพรวดออกไปใช้ตัวเป็นกำบัง

แต่โชคยังดี ผู้เล่นอีกหนึ่งคนช่วยทำลายไฟบอลได้ทันท่วงที

แน่นอน คลาสนักรบและคลาสหมอมีบทบาทในสงครามแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“เธอจะบ้ารึไง! ทำไมถึงได้เอาร่างกายแสนอ่อนแอเข้าไปรับไฟบอลแบบนั้น? เธอเป็นแค่หมอไม่ใช่หรือ แถมยังไม่มีท่าพุ่งด้วยซ้ำ!”

“ให้พวกเราช่วยคน ส่วนเธอรักษา!”

กลุ่มผู้เล่นกำชับเฮล่าพร้อมกับพาตัวสามพ่อแม่ลูกมาหาเธอ จากนั้น พวกมันรีบแยกย้ายไปคนละทิศทางเพื่อช่วยเหลือชาวเมืองผู้ประสบเคราะห์ร้าย

จริงอยู่ กลุ่มผู้เล่นเพียงหยิบมือย่อมมิอาจปกป้องผู้คนได้ทั้งเมือง แต่อย่างน้อย ถ้าเฉพาะละแวกใกล้เคียงก็ยังพอเป็นไปได้

ทุกคนตัดสินใจช่วยเหลือโดยไม่ลังเล เพราะเคยเห็นความโหดร้ายของเหตุการณ์จอมอสูรเฟย์ริสบุกถล่มอาณาจักรฮาเค่นทางจอทีวีมาแล้ว โดยในขณะนั้น แรงเกอร์จำนวนมากต่างทำตัวเป็นแบบอย่างอันดี ร่วมแรงร่วมใจกันช่วยเหลือชาวเมืองฮาเค่นให้พ้นจากการเคราะห์ร้าย

“ทางนี้… อ๊ะ!”

“บัดซบ!”

แต่ทุกการกระทำมีราคาต้องจ่าย

การจะช่วยให้ใครสักคนรอดพ้นจากวิกฤติ ปัจจัยพื้นฐานคือ ผู้ช่วยเหลือต้องมีฝีมือมากพอในการฝ่าฟันวิกฤติ และกลุ่มผู้เล่นก็ไม่ได้มีคุณสมบัติดังกล่าวครบทุกคน

ใครบางคนปรารถนาจะช่วยคนจากเหตุไฟคลอกรุนแรง แต่มันกลับทนความร้อนไม่ไหว ใครบางคนปรารถนาจะช่วยคนจากการถล่มของอาคาร แต่มันกลับขาดความคล่องแคล่วจนไม่สามารถหลบเศษหินถล่มได้ทัน

ในทฤษฎี การช่วยเหลือประชากรหลายแสนคนด้วยจำนวนผู้เล่นเพียงหลักร้อย สิ่งนี้แทบไม่มีประสบความสำเร็จ

การัมจ้องมองเข้าไปในดวงตาของชาวเมืองซึ่งกำลังใกล้ตายคนแล้วตนเล่า

“พวกสัตว์ชั้นต่ำ! ข้าขอสาบานว่าวันนี้จะไม่มีใครรอดชีวิตกลับไปแม้แต่คนเดียว!”

พรึ่บบบบ—!

เปลวเพลิงสีส้มอมแดงรอบตัวการัมพลันทวีความร้อนแรงยิ่งกว่าในตอนแรก

เพียงพริบตา ทะเลเพลิงได้ปกคลุมทั่วทุกซอกมุมของกรุงคาราสึด้วยบรรยากาศร้อนระอุ

ราวกับทะเลแดงได้แปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงและนำมาไว้เบื้องหน้าทุกคน

“ชิ…!”

กลุ่มผู้เล่นภายในอาณาจักรโชต่างพากันแสดงสีหน้าสิ้นหวัง

ไม่มีใครพบแสงสว่างแม้แต่คนเดียว

ไม่เว้นแม้แต่เฮล่า

หลังจากมอบยาปรุงเองให้สามพ่อแม่ลูกดื่ม เธอปิดตาสนิทอย่างเหน็ดเหนื่อย พร้อมกับโอบกอดพวกเขาไว้แนบแน่น

‘ทุกคนคงไม่รอดแล้ว…’

ขอให้คุณเคนดริกตระหนักถึงความผิดปรกติและรีบหนีไปได้ทัน…

ขณะเฮล่ากำลังเกิดความคิด เปลวเพลิงรอบตัวทวีความร้อนแรงจนเริ่มแสบผิว

“สัตว์ชั้นต่ำ…? ทำไมแกถึงต้องดูแคลนความเชื่อของพวกเขา แถมยังนำมาเหยียดหยันอย่างสนุกปาก…”

เสียงใครบางคนก้องกังวานทั่วท้องฟ้า

เนื้อเสียงหนักแน่นจนสยบเปลวเพลิงโดยรอบให้หยุดการลุกลามได้ชะงักงัน

“ค…คงไม่กระมัง?”

เฮล่ารีบแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ เฉกเช่นกลุ่มผู้เล่นในละแวกใกล้เคียงทุกคน

เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

ประจุไฟฟ้าเข้มข้นจากพลังประกายอัสนีกำลังเผยให้เห็นร่างบุรุษอย่างเด่นชัด

ตามด้วย

“ดาบสลายทัพสองแสน”

เทคนิคเพ่งจิตสร้างคลื่นดาบเพียงหนึ่งเส้นเพื่อสยบทุกสรรพสิ่งในการมองเห็น

ทันใดนั้น ทะเลเพลิงของการัมซึ่งเคยปกคลุมรอบเมืองคาราสึ พลันมลายหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“อะ…!”

ดวงตาเฮล่าพลันสั่นเทา · เธอมองเห็น

ราคาซึ่งชายบนท้องฟ้าต้องจ่าย เพื่อแลกกับการยกเลิกเวทมนตร์ทำลายเป็นวงกว้างของตัวตนระดับเทพ

ชายลึกลับกระอักเลือกคำใหญ่ แต่เขายังไม่ถอดใจ รีบปรี่ลงจากท้องฟ้าโดยมีฝ่ามือสีดำคอยพยุงไหล่ไม่ให้เสียงการทรงตัว

“เสมือนเทพ”

เพื่อสู้กับเทพ มันต้องกลายเป็นเทพ

“มายาร่ายรำทำลายล้างสังหาร”

“กริดดดดดด!!”

บึ้มมม!

บึ้มบึ้มบึ้ม!!

ประหนึ่งดวงดาราพุ่งชนกันและกันโดยไม่มีใครคิดยั้งมือ

ราวกับโลกทั้งใบสั่นสะเทือนทุกครั้งเมื่อการัมปัดทำลายคลื่นการโจมตีจากกริดซึ่งมีอานุภาพทรงพลังราวกับอุกกาบาต

“ม…ไม่นะ!”

กลุ่มผู้เล่นต่างพากันเสียดาย

ขณะกริดปลดปล่อยท่ารำดาบออกไปหนึ่งชุดและเปิดช่องว่าง ทุกคนเห็นการัมชักกระบี่อ่อนรอบเอวเตรียมโจมตีใส่กริดทีเผลอ

แต่ภาพในจินตนาการพวกมันกลับไม่เกิดขึ้น

การโหมโจมตีจากกริดยังไม่จบ

“มายาร่ายรำทำลายล้างสังหาร!”

“…!?”

“มายาร่ายรำทำลายล้างสังหาร!”

“อึก…!”

บึ้ม!!

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

การัม ผู้เคยคิดว่าตนคงปัดทำลายการโจมตีของกริดทิ้งได้ง่ายดาย ยามนี้กลับต้องรีบเปลี่ยนความคิดและเข้าสู่สภาวะป้องกันตัว

ดวงตาอันแดงก่ำซึ่งเคยจ้องมองภาพอาคารบ้านเรือนลุกไหม้อย่างสนุกจิต ยามนี้เพ่งสนใจแต่กริดเพียงผู้เดียว

“เหิมเกริมไปแล้ว!”

เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

เมื่อสัมผัสถึงออร่าของมังกรครามซึ่งกำลังห่อหุ้มร่างกาย การัมรีบสวมอาภรณ์อัสนีพร้อมกับพุ่งใส่กริดด้วยความเร็วสูงสุด

ขณะเห็นสัตว์ประหลาดสองตนเริ่มปะทะกันอีกระลอก เฮล่าและกลุ่มผู้เล่นด้านล่างต่างตระหนักถึงบทบาทของตัวเองทันที

“ร…รีบอพยพชาวเมืองเร็วเข้า!”

“โอ๊ส! พาทุกคนไปวังหลวง!”

— ความฝันและความหวังล้วนเกิดจากสองมือตนเองทั้งสิ้น ไม่จำเป็นต้องรอให้ใครมากำหนดชะตาชีวิตของเรา —

เมื่อกลุ่มผู้เล่นได้เรียนรู้จากกริด พวกมันขจัดความกังวลเกี่ยวกับอนาคตวันข้างหน้า

ซาทิสฟายกำลังจะถึงจุดจบ?

ถ้าอย่างนั้น ทุกคนช่วยกันเปลี่ยนก็สิ้นเรื่อง

ประธานใหญ่ลิมชอลโฮคงทราบล่วงหน้ามาตั้งแต่ต้นแล้ว

“เร็วเข้า!”

เฮล่าผู้มีบาดแผลไหม้กลางหลัง รวมถึงผู้เล่นอีกหลายคนซึ่งได้รับบาดเจ็บขณะเข้าไปช่วยเหลือชาวเมือง ต่างเร่งมืออพยพผู้คนไปยังวังหลวงโดยไม่ห่วงสุภาพหรือความเหน็ดเหนื่อย

และยังมีอีกหลายคนช่วยเข่นฆ่าชาวเมืองซึ่งยังคงหลงกราบไหว้การัมอย่างไม่ลืมหูลืมตา

เฉกเช่นกริด ทุกคนกำลังทำงานของตัวเอง

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,564

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous