จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,209

กริดถูกทำมารุทำให้สั่นกลัว

แม้ว่าพลังของมารุจะด้อยกว่าการัม แต่ระดับความหวาดกลัวในใจกริดกลับสู่กว่า โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับขณะได้พบการัมเป็นหนแรก

ใจนึงนึกชื่นชมเฒ่าดาบมาร ผู้สามารถยื้อชีวิตจากสัตว์ประหลาดตนนี้ได้นานกว่าสิบนาที

แต่อีกใจนึงก็กำลังกระวนกระวาย

‘ถ้าโดนเข้าสักหมัดคงไม่รอด…’

และถ้าฟินิกซ์แดงยังไม่คืนชีพ มารุก็จะแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้

แทบไม่มีโอกาสเอาชนะได้เลย ไม่ว่าจะในทางทฤษฎีหรือปฏิบัติ

ต่อให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมเต็มร้อย แต่โอกาสเอาชนะก็ยังค่อนข้างต่ำ ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงสภาพขาดแคลนทักษะในปัจจุบัน

ครืนนนน!!

ผืนดินกำลังสั่นสะเทือนในลักษณะคลื่น กริดพยายามรักษาสมดุลไว้ไม่ให้เซล้ม

ลมพายุเกรี้ยวกราดกำลังบดบังการมองเห็นรอบตัวมารุ แต่กริดก็ทดแทนด้วยการใช้ประสาทสัมผัสเหนือมนุษย์หยั่งถึง

ชายหนุ่มไม่แยแสสายฟ้าซึ่งแล่นมากระทบร่างกายเป็นระยะ เพียงเพ่งสมาธิเพื่อหาทางออกให้กับสถานการณ์ปัจจุบัน

‘คงต้องยืมพลังของเมอร์เซเดสมาช่วยเพิ่มโอกาสชนะ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี’

ความโกงของ <เนตรมองทะลุ> คงไม่มีอะไรให้ต้องพิสูจน์อีกแล้ว

สามารถอ่านความคิดและพฤติกรรมของเป้าหมาย หรือแม้กระทั่งมองเห็นอนาคตล่วงหน้าเล็กน้อย

สุดยอดพลังซึ่งเคยถูกนำมาใช้จัดการการัม

‘ถ้าใช้เนตรมองทะลุ เราคงหลบหลีกการโจมตีได้สักระยะ รวมถึงยังช่วยให้มองเห็นจุดอ่อนของศัตรู’

ไม่ว่าอย่างไร การชิงความได้เปรียบมาไว้ในมือถือเป็นสิ่งสำคัญ

ต้องสร้างความเสียหายให้มากเข้าไว้ และยื้อเวลาจนกว่าไฮแรงเกอร์กับเฒ่าดาบมารจะฟื้นฟูเรี่ยวแรงเสร็จ

นั่นคือแผนในตอนแรก

ขณะกริดวางหมากเสร็จสรรพและเตรียมทำศึกยืดเยื้อ ร่างกายมันพลันสั่นเทากะทันหัน

สืบเนื่องมาจาก มารุ ผู้ยืนห่างออกไปไกลหลายสิบเมตรในตอนแรก ได้งอเข่าเล็กน้อยพร้อมหายตัวมาโผล่ด้านหน้าในระยะประชิด

ครืนนนน—!

‘ทำศึกยืดเยื้อก็เหี้*แล้ว!’

แค่หมัดนี้หมัดเดียว เกรงว่าเราอาจถูกส่งไปเกิดใหม่ได้ในพริบตา

[ได้รับความเสียหาย 190 หน่วย]

[ได้รับความเสียหาย 257 หน่วย]

[ได้รับความเสียหาย 231 หน่วย]

[ได้รับความเสียหาย 305 หน่วย]

ยิ่งมารุเข้าใกล้ ผืนดินยิ่งสั่นสะเทือนหนักหน่วงจนยากจะทรงตัว ลมพายุทวีความรุนแรงจนสัมผัสเหนือมนุษย์เริ่มเสื่อมถอย ปริมาณสายฟ้าถี่กว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ความเสียหายสั่งสมจนเริ่มเป็นภาระร่างกาย

‘บัดซบ…!’

นี่คืออำนาจและความยิ่งใหญ่ของยังบัน

กริด ผู้กำลังเผชิญหน้ากับมารุซึ่งเปิดใช้งานลมหายใจเทพผู้ทักษ์สามตนพร้อมกัน กำลังหวนนึกถึงฉากในอดีตขณะสู้กับการัม

ฉากศึกดวลแห่งความเป็นความตายหนแล้วหนเล่าย้อนเริ่มกลับมาหลอกหลอน

แม้จะออกอาการกระสับกระส่าย แต่ชายหนุ่มก็สุขุมพอจะเปิดใช้งานถ้อยคำนักคุณธรรม

ทว่า

[ท่านเข้าสู่สภาวะ <เทพธรณี> โดยการผสานเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญาณเสือขาว]

ทักษะโอกาสแสดงผลต่ำ จะสุ่มติดก็ต่อเมื่อยืนเท้าติดพื้นเท่านั้น

สำหรับคราวนี้ นับว่าแสดงผลออกมาได้ถูกตำแหน่งถูกเวลามากทีเดียว

กริดอดคิดไม่ได้ว่านี่ต้องเป็นผลมาจาก ‘ค่าความโชคดี’ จำนวนมากในตัว

[ท่านเปิดใช้งานทักษะ 3 ชนิด]

ในฐานะผู้เคยศึกษาร่างเทพธรณีมาตลอดการเดินทาง กริดรีบใช้งานทักษะหนึ่ง ก่อนข้อความระบบจะแจกแจงรายละเอียดเพิ่มเติมเสียอีก

[ท่านใช้งาน <โอบกอดธรณี>]

[วัตถุทั้งหมดในรัศมี 10 เมตรจะแข็งเป็นหินนาน 10 วินาที เป้าหมายในสภาพแข็งเป็นหินจะไม่ได้รับความเสียหายทุกประเภท]

โอบกอด

ชื่อทักษะอาจฟังดูอบอุ่นอ่อนโยน แต่ผลลัพธ์กับน่าสะพรึงกลัวสุดขั้ว บางที เสือขาวอาจเคยใช้พลังนี้ปกป้องมวลมนุษย์มาแล้วในอดีต

“ผสานไอเท็ม”

เมื่อเห็นกำปั้นมารุหยุดกึกตรงหน้า กริดฉีกยิ้มกว้างอย่างเหยียดหยัน พลางสานต่อทักษะถัดไปโดยไม่รีรอ

หลังจากอาวุธสองเล่มถูกรวมเข้าด้วยกันเสร็จสรรพ บัฟโทสะช่างเหล็กและพลิ้วไหวได้ส่งเสริมให้พลังโจมตีถูกรีดเร้นจนถึงค่าสูงสุด

แผนการเปลี่ยนไปจากตอนแรก

“ถ้อยคำนักคุณธรรม”

[ด้วยพลัง <ดยุคแห่งคุณธรรม> ท่านขอความช่วยเหลือจากอัศวิน ‘ปิอาโร่’]

[ปิอาโร่ตอบรับคำขอร้อง]

[ทักษะ <บดข้าวเปลือก> ถูกเปิดใช้งาน]

[ทรัพยากร <ปราณดาบ> ของท่าน เปลี่ยนเป็น <ปราณธรรมชาติ> ชั่วคราว]

[หากทักษะใดใช้ปราณดาบ จะเปลี่ยนมาใช้ปราณธรรมชาติแทน]

[ด้วยลักษณะพิเศษของปราณธรรมชาติ ความรุนแรงทักษะจะเพิ่มขึ้น 20% แต่ความแม่นยำจะลดลง 30%]

เหตุผลให้กริดเปลี่ยนแผนนั้นไม่ซับซ้อน

มารุในสภาพถูกสาปให้เป็นหิน ย่อมไม่มีทางหลบการโจมตีถัดไปพ้น

ฉะนั้น การปลดปล่อยทักษะโจมตีสุดทรงพลังหนึ่งครั้ง ย่อมมีประโยชน์มากกว่าการทำศึกยืดเยื้อด้วยเนตรมองทะลุ

<บดข้าวเปลือก>

เฉกเช่นการบดขยี้ธัญพืชด้วยสาก ผู้ใช้งานจะทำการบดขยี้เป้าหมายด้วยปราณธรรมชาติ

สร้างความเสียหาย 6,200% ของพลังโจมตีกายภาพใส่หนึ่งเป้าหมาย จากนั้นจะมองข้ามพลังป้องกันแบบสุ่มตั้งแต่ 30% ถึง 80%

สร้างความเสียหายครึ่งหนึ่งแก่ศัตรูรอบตัวเป้าหมาย และสุ่มมองข้ามพลังป้องกันตั้งแต่ 10% ถึง 60%

★ ทำการโจมตีสามครั้งในกรณีติดคริติคอล

ทรัพยากร : ปราณธรรมชาติ 1,000

ระยะหน่วงหลังใช้ : 1 ชั่วโมง

‘โจมตีสามครั้ง?’

หมายความว่า การโจมตี 6,200% จะรุนแรงขึ้นไปอีกสามเท่า?

ในวินาทีนี้ กริดเข้าใจอย่างแจ่มชัดว่า เพราะเหตุใดปิอาโร่ถึงเลือกใช้งาน ‘บดข้าวเปลือก’ บ่อยครั้งกว่า ‘ความตายซึ่งถูกลิขิต’ ในการต่อสู้ครั้งสำคัญ

ถึงแม้ศัตรูจะต้านทานการ ‘สั่งตาย’ แต่ค่าพลังโจมตีของ ‘ความตายซึ่งถูกลิขิต’ ก็ยังสูงกว่า ‘บดข้าวเปลือก’ ค่อนข้างมาก

ถึงกระนั้น ปิอาโร่กลับเลือกใช้อย่างหลังในช่วงเวลาสำคัญแทบทุกครั้ง

เหตุผลไม่ซับซ้อน

ในกรณีดวงดี ค่าความเสียหายสูงสุดของบดข้าวเปลือกจะเหนือกว่า ‘สั่งตาย’ หลายเท่า

‘นายสร้างทักษะแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง…’

สมกับเป็นปิอาโร่

จริงอยู่ เมื่อนำไปเทียบกับอดีตตำนาน ปิอาโร่อาจยังไม่เบ่งบานถึงขีดสุด แต่ในอนาคต ชายคนนี้จะได้เกิดใหม่ในฐานะตำนานอย่างสมศักดิ์ศรี เป็นระดับเดียวกับมหาจอมเวทในตำนาน บราฮัม และราชาไร้พ่าย มาดรา

ร่วมกันกับเมอร์เซเดส

ทันใดนั้น ข้อความระบบอันไม่คาดฝันได้แจ้งเตือนเข้ามาตรงมุมสายตากริด

[ทักษะ <พลังจิตไร้เทียมทาน> ของท่าน ช่วยเสริมประสิทธิภาพให้กับวิชา <ทำฟาร์มอิสระ>]

<พลังจิตไร้เทียมทาน> Lv.1

หลังจากอริยดาบบีบันทำการค้นคว้าวิจัยอย่างยาวนาน เขาสามารถปรับเปลี่ยนจุดไหลเวียนพลังภายในร่างกาย ส่งผลให้ปราณดาบพวยพุ่งประหนึ่งบ่อน้ำพุไม่มีวันเหือดแห้ง

หากปิดใช้งานทักษะ : ฟื้นฟูปราณดาบ 10 หน่วยต่อหนึ่งวินาที

หากเปิดใช้งานทักษะ : ท่านจะได้รับปราณดาบครึ่งหนึ่งของค่าสูงสุดทันที แต่จะส่งผลให้ปราณดาบฟื้นฟูวินาทีละ 1 หน่วยเป็นเวลาสิบนาที ระยะหน่วงหลังใช้ 1 ชั่วโมง

“…!”

กล่าวกันว่า ‘วิชาดาบอิสระ’ ถูกสืบทอดภายในตระกูลปิอาโร่มาหลายรุ่น

โดย ‘ทำฟาร์มอิสระ’ ของปิอาโร่ก็ถูกประยุกต์จาก ‘วิชาดาบอิสระ’ เช่นกัน

ในอดีต บีบันได้สะบั้นปีกของมังกรศิลา กูเซล ด้วยวิชาดาบไร้เทียมทานอันลือเลื่อง

ขณะยืนวิเคราะห์ข้อมูลอย่างสุขุม กริดพลันเย็นวาบไปถึงสันหลัง

‘หรือว่า… วิชาดาบอิสระของตระกูลปิอาโร่ แท้จริงแล้วมีต้นกำเนิดจากวิชาดาบไร้เทียมทานของบีบัน?’

ตามตำนานกล่าวไว้ว่า วิชาดาบอิสระมีต้นกำเนิดมาจากทวีปตะวันออก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นจริงเสมอไป

[<พลังจิตไร้เทียมทาน> เพิ่มพลังโจมตีของ <บดข้าวเปลือก> อีก 1,200% เพิ่มประสิทธิภาพการมองข้ามพลังป้องกันเล็กน้อย และลดการใช้ทรัพยากรลงครึ่งหนึ่ง]

ฟ้าว—!

ปราณธรรมชาติของบดข้าวเปลือก กำลังลอยลงมาจากฟากฟ้าด้วยบรรยากาศคุกคามยิ่งกว่าขณะถูกใช้งานโดยปิอาโร่

แม้จะสลายพายุในคราวเดียวไม่ได้ แต่ก็ทรงพลังพอจะกรีดเฉือนท้องฟ้าลงมาเป็นเส้นตรงโดยไม่ถูกสิ่งใดขัดขวาง ฉากดังกล่าวกำลังปรากฏอยู่ในกระจกตาของมารุ

คล้ายกับกำลังเย้ยหยันเทพนภา ฮานึล

‘เจ้านี่… มันเป็นใครกันแน่…’

มารุเริ่มตระหนักถึงความผิดปรกตินับตั้งแต่ตนได้ยินเสียงคำรามของเสือขาว

แม้จะเป็นเพียงมนุษย์ แต่อีกฝ่ายกลับสำแดงอิทธิฤทธิ์สมบูรณ์แบบของเสือขาวได้อย่างไร้ข้อบกพร่อง

ในส่วนของมารุ มันต้องพึ่งพาสมบัติเทพอย่างอัญมณีเต่าดำ เพื่อจะสำแดงฤทธิ์เดชแท้จริงของเทพเต่าดำออกมา เมื่อเห็นกริดทำในสิ่งเดียวกันโดยปราศจากอุปกรณ์ช่วย ความประหลาดใจจึงกำลังท่วมท้นหน้าอก มันชักไม่แน่ใจแล้วว่า อีกฝ่ายมีพรสวรรค์สูงส่ง หรือได้รับพรจากเทพโดยตรงกันแน่ (แต่ในความเป็นจริง กริดก็ใช้พลังผ่านสมบัติเทพเช่นกัน เป็นรูปแบบหนึ่งของ ‘โอเวอร์เกียร์’)

‘มันเป็นใคร… ทำไมถึงครอบครองพลังทัดเทียมกับมีร์ได้?’

อาจเกินจริงไปสักนิดหากนำไปเทียบกับมีร์

มีร์สามารถสำแดงพลังของเทพสี่ทิศทุกตนได้อยู่สมบูรณ์โดยไม่มีข้อยกเว้น

แต่นั่นพราะมีร์คือผู้ครอบครองพรสวรรค์สูงสุดนับตั้งแต่เคยมียังบันถือกำเนิดขึ้นมา

มีร์ ผู้ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากฮานึลเป็นล้นพ้น สามารถไปถึงจุดดังกล่าวได้โดยยังไม่ต้องมีพลังของศาสนาและความเชื่อมาค้ำจุน การนำมนุษย์ไปเปรียบกับมีร์จึงออกจะเกินเลยไปสักนิด

แต่ในวินาทีนี้

ฟ้าว—!

เบื้องหน้ามัน มนุษย์กำลังสำแดงพลังในระดับเดียวกับมีร์ให้ประจักษ์แจ่มชัด

‘เป็นไปไม่ได้!’

มารุยืนกรานปฏิเสธ

มันมิอาจยอมรับได้ว่า ตนจะอ่อนแอกว่ามนุษย์แสนต่ำต้อย

และถ้ามันยอมรับ เกรงว่าความเป็นเทพจะยิ่งห่างไกลออกไปทุกที

‘คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรข้าได้รึไง…!’

มารุกัดฟันกรอด พลางปรับเปลี่ยนกระแสพลังของลมหายใจเต่าดำ

เปลี่ยนจากการแผ่ปราณวารี กลายเป็นออร่ากัดกร่อนอันน่ารังเกียจ

เป้าหมายคือ ทำลายก้อนหินซึ่งจับตัวจนร่างกายของมันแข็งทื่อ

เปรี้ยะ!

‘ได้ผล!’

สภาพแข็งตัวเริ่มคลายออก

ขณะมารุกำลังตื่นเต้นยินดี

ชิ้ง!

เต่าตัวหนึ่ง ยืนท่ามกลางกลุ่มมนุษย์ ได้จ้องมาทางมารุด้วยดวงตาแดงก่ำ

ทันใดนั้น ออร่ากัดกร่อนรอบตัวมารุพลันสลายไปราวกับเป็นเรื่องโกหก พลังธรณีโดยรอบเริ่มกลับมาแข็งตัวอีกครั้ง

‘เต่าดำ…!’

เป็นแค่อีกหนึ่งจิตอันบ้าคลั่งของเทพผู้พิทักษ์ กล้าดียังไงมาขัดขวางข้าคนนี้!

…สามหาว!!

มันแหกปากในใจจนแทบกระอักเลือด

แต่การยื้อยุดผ่านไปเพียงไม่นาน เนื่องจากผลของอาการแข็งเป็นหินได้หมดเวลาลงพอดี

น่าเสียดาย ตอนนี้สายเกินไปแล้ว

‘อะไรกัน?’

มารุพลันเย็นสันหลัง

เมื่อประสัมผัสกลับคืนมาหลังจากร่างกายแข็งเป็นหิน มันสามารถประเมินความรุนแรงการโจมตีบนฟากฟ้าได้อย่างคร่าว

‘นี่มัน… หอกของเซราทุลรึไง?’

การโจมตีแฝงไว้ด้วยอำนาจทำลายล้างมหาศาล จนมันอดนำไปเทียบกับการโจมตีของเทพสงครามมิได้

มารุตัดสินใจหลบหลีก

ไม่มีความคิดใดสนับสนุนให้มันเผชิญหน้ากับวัตถุแปลกปลอมจากท้องฟ้าซึ่งหน้า

แต่ยังไม่ทันจะขยับตัว

กริดคำนวณเวลาในการตกของบดข้าวเปลือก ให้ตรงกับเวลาหมดดีบัฟแข็งเป็นหินพอดี

กร็อบ!

“คึ่ก…!”

กระดูกท่อนแขนของมันแตกหักทันที

สะโพกมิอาจทนรับแรงกระแทกมหาศาลไหว ร่างกายทรุดตัวลงในสภาพเข่างอ

ร่างกายมารุเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล โดยมิอาจหลีกหนีชะตากรรมต้องถูกตอกด้วยสากยักษ์ประหนึ่งหมุดโลหะ

แต่บดข้าวเปลือกยังไม่จบลง

บึ้มมมมมมมม!!

ครืนนนนน!!

เมื่อตกถึงพื้น บดข้าวเปลือกได้กระแทกร่างกายมารุซ้ำลงไปอีกสองหนจนจมดิน

นี่คือการโจมตีสามครั้งซ้อนอันเนื่องมาจากเอฟเฟคของคริติคอล

[คริติคอล!]

[สมญานาม <ตายในครั้งเดียว> แสดงผล! ความเสียหายคริติคอลเพิ่มขึ้น 40%]

[สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 35,690,650 หน่วย]

[สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 38,820,100 หน่วย]

[สร้างความเสียหายต่อเป้าหมาย 37,705,244 หน่วย]

[กระดูกส่วนแขน ไหล่ เอว และขาของเป้าหมายเกิดการชำรุด!]

ครืนนนน…

ผลข้างเคียงจากการโจมตียังไม่จบลงโดยง่าย

ผืนดินในบริเวณดังกล่าวยังคงสั่นกระเพื่อมในลักษณะคล้ายคลื่นน้ำ

ไฮแรงเกอร์ออกอาการวิงเวียนศีรษะ

ในทางกลับกัน กริด ผู้ทำการลอยตัวขึ้นฟ้าล่วงหน้าและไม่ได้รับผลกระทบดังกล่าว ก้มมองผลลัพธ์อันเกิดจากบดข้าวเปลือกอย่างสุขุม

เบื้องล่างเกิดหลุมลึกขนาดใหญ่

เทียบกับอุกกาบาตของบราฮัม ปากหลุมอาจมีขนาดไม่ใหญ่เท่า แต่ความลึกนั้นมากกว่าถึงสองเท่า

กึ่งกลางหลุมมีจุดเล็ก สีดำ หนึ่งจุด

แค่ก! แค่ก!

จุดดังกล่าวเป็นสิ่งใดไปไม่ได้นอกจากมารุผู้กำลังอาเจียนเป็นเลือดอย่างหมดสภาพ

แขนขาหักงอผิดรูป หน้าอกยุบตัว ริมฝีปากอาเจียนก้อนเลือดออกมาเป็นระยะด้วยลมหายใจขาดห้วง

ยังบันระดับเดียวกับการัม มีอันต้องหมดสภาพภายในการโจมตีหนเดียว

ด้วยความสัตย์จริง แม้แต่กริดก็ยังขนลุก

ผลเพิ่มอัตราคริติคอลจาก <วิชาดาบกริด>

สมญานาม <ตายในดาบเดียว>

พลังโจมตีมหาศาลจากอาวุธผสาน

ความรุนแรงของทักษะเพิ่มขึ้นจากทักษะ <พลังจิตไร้เทียมทาน>

ปัจจัยข้างต้นส่งเสริมให้บดข้าวเปลือกของกริด ทรงพลังยิ่งกว่าการบดข้าวเปลือกครั้งใด ๆ ของปิอาโร่

เป็นเพราะได้รับบัฟ <เทพธรณี> และทำให้อีกฝ่ายแข็งเป็นหิน โอกาสโจมตีสำเร็จจึงสูงเกือบ 100% เต็ม แม้แต่เทพก็คงมิอาจหลบการโจมตีเมื่อครู่พ้น

‘ไม่สิ เทพคงไม่แข็งเป็นหินแต่แรก’

อย่างไรก็ตาม

‘…นี่คือท่าไม้ตายใหม่ของเราใช่ไหม?’

กริดเริ่มตื่นเต้นเมื่อตระหนักถึงพัฒนาการอันก้าวกระโดดของตัวเอง

จริงอยู่ อาจมีข้อกำหนดและเงื่อนไขหลายอย่างให้ต้องบรรลุพร้อมกัน แต่ถ้าทำสำเร็จ เพียงการโจมตีเดียวก็มากพอจะส่งยังบันสั่งสมบารมีเทพไปอยู่ในสภาพปางตาย

เมื่อเทียบกับการมาเยือนทวีปตะวันออกในช่วงแรก กริดแตกต่างจากเดิมราวกับคนละคน

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มยังดีใจไม่สุด

หากยังต้องพึ่งพาโชคเป็นหลัก คงพูดได้ไม่เต็มปากนักว่า สิ่งนี้คือสุดยอดพลังไร้เทียมทาน

แน่นอน ไฮแรงเกอร์ด้านข้างย่อมไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อครู่ และไม่รู้ว่ารายละเอียดเบื้องหลังเป็นอย่างไร

พวกมันทุกคน รวมถึงบองเดรและบูบัต ต่างยอมรับ และเกิดความหวาดกลัวต่อพลังทำลายมหาศาลของกริด พลังอันสามารถบดขยี้ยังบันให้พินาศได้ในคราวเดียว

พร้อมกันนั้น เฒ่าดาบมารเริ่มมองเห็นแสงแห่งความหวังซึ่งตนเคยถอดใจไปนานแล้ว

‘กริด.. ถ้าเป็นนาย อาณาจักรคายาคง…’

กึก.

กริดร่อนลงบนพื้น

มันกรายเข้าหามารุผู้มีร่างกายสั่นระริกอย่างมิอาจหักห้าม พร้อมกับจ่อปลายดาบไว้ข้างลำคอด้วยสีหน้าเลือดเย็น

แม้ยามกำลังใกล้ตาย แต่มารุกลับยิ้มได้

“ถูกมนุษย์ไล่ต้อนจนจ้องตกอยู่ในสภาพน่าสมเพช… ข้าไม่เคยเห็นละครใดน่าขบขันไปมากกว่านี้อีกแล้ว”

“เสียใจไปก็เท่านั้น พวกแกเอาเปรียบมนุษย์มานับครั้งไม่ถ้วน ถึงคราวต้องถูกลงทัณฑ์สักที”

“ลงทัณฑ์…? คึฮ่าฮ่าฮ่า!!”

“…”

บทสนทนาคงไม่มีประโยชน์อันใด

กริดยืนเงียบงันพลางไตร่ตรองจากประสบการณ์ของตน แต่เมื่อเห็นว่าบัฟผสานไอเท็มใกล้หมดลง มันจึงเตรียมตวัดดาบเพื่อปิดบัญชียังบันผู้มีลมหายใจรวยริน

“การลงทัณฑ์จะถูกใช้ก็ต่อเมื่อเทพกระทำกับมนุษย์… แบบนี้เป็นต้น”

ฉ่า—!

ไอความร้อนปริมาณมหาศาลพวยพุ่งออกจากร่างกายมารุกะทันหัน

กริดสัมผัสได้ถึงการอาละวาดอย่างบ้าคลั่งของลมหายใจเทพสี่ทิศในร่างกายอีกฝ่าย

“แค่ก.”

มารุจ้องกริดด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะพ่นเสียงสุดท้ายของชีวิตออกมา

บึ้มมมมมมมมมมมมมมมม!!

แรงระเบิดมหาศาลถือกำเนิดโดยมีร่างกายยังบันมารุเป็นจุดศูนย์กลาง หลุมลึกจากบดข้าวเปลือกถูกเติมเต็มด้วยแสงสว่าง กริดถูกแสงของระเบิดโอบล้อมท่วมท้นจนลับสายตาทุกคน

“กริด!!”

บูบัตและบองเดรต่างพากันหน้าซีด บองเดรใช้พลังเฮือกสุดท้ายเพื่อใช้พลังน้ำแข็งระงับไอความร้อนโดยรอบ บูบัตฉวยโอกาสพุ่งชาร์จเข้าไปในกลุ่มควันคละคลุ้ง

“บัดซบ! บัดซบ!!”

นายจะตายไปคนเดียวหลังจากต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับฉันไม่ได้!

ฉันไม่อยากติดหนี้ชีวิตใคร!

ขณะบองเดรและบูบัตพยายามค้นหาอย่างสุดฝีมือ เสียงของกริดดังแว่วท่ามกลางละอองฝุ่น

“พวกนายแหกปากทำไม”

ชายหนุ่มยังสบายดี ปราศจากรอยขีดข่วน

ขณะบูบัตเดินเข้าไปพยุง มันเห็นห่อผ้าเล็ก ๆ ผืนหนึ่งซึ่งตนเคยพบมาก่อน

“โอเวอร์เกียร์อีกแล้ว… นายมันตัวขี้โกง”

บองเดรไม่เก็บซ่อนสีหน้ายินดีปรีดา

อย่างน้อยในวันนี้ มันและกริดคือสหายร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ จนสามารถฝ่าฟันวิกฤติอันยากลำบากมาได้

เฉกเช่นบูบัตและเหล่าไฮแรงเกอร์

ทันใดนั้น

วาบ—!

เสาลำแสงสีฟ้าอ่อน พลันพวยพุ่งเป็นเส้นตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า กึ่งกลางคือยอดเขาแบ็กมีด้านนอกเมืองเฉาจื่อ

“นั่นมันอะไร…?”

ขณะไฮแรงเกอร์ยืนสับสน กริดเริ่มเข้าใจสถานการณ์

‘ฮวางกิลดงคืนชีพเทพเต่าดำแล้ว…’

พร้อมกันนั้น

ซ่า—!

เปาะแปะ. เปาะแปะ. เปาะแปะ.

สายฝนชุ่มฉ่ำโปรยปราย

หยดน้ำบริสุทธิ์ ใสสะอาด และเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น เริ่มชะล้างความอัปมงคลไปพร้อมกับอวยพรทุกชีวิตบนดินแดนภาคเหนือ

เหตุการณ์คล้ายกับขณะฟินิกซ์แดงคืนชีพ

แต่ว่า

“…แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่?”

เมื่อกริดหันไปเห็นเต่าตัวเล็ก ชายหนุ่มซักถามอย่างฉงน

เต่าดำตอบกระอักกระอ่วน

『ป…เป็นเพราะถูกแทรกแซงด้วยฝีมือมนุษย์นิรนาม จิตของ ‘เรา’ จึงแยกออกจากกันอย่างสมบูรณ์ กลายเป็น ‘ข้า’ กับ ‘เขา’ 』

“…??”

[★ภารกิจลับ★ รายละเอียดของภารกิจ <ปกป้องเทพเต่าดำ> มีการเปลี่ยนแปลง]

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,603

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous