จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,203

“ถ้าพวกเราได้พบกันอีกในสงคราม… ฉันหวังว่าจะไม่ใช่ในฐานะศัตรูของนาย”

นั่นคือคำพูดกริดเมื่อสองปีก่อน

บูบัตประทับใจประโยคดังกล่าวมาก

การถูก ‘ท้องฟ้า’ ชื่นชม ไม่ว่าจะในแง่มุมใด ก็ล้วนสร้างความประทับใจไม่รู้ลืมเสมอ

บูบัตพยายามอย่างหนักเพื่อพัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่ง พลางวาดฝันฉากการต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท้องฟ้าคนปัจจุบันอย่างกริด

ดังนั้น มันจึงผิดหวังอย่างหนักเมื่อ…

“ไม่ล่ะครับ น่าเบื่อเกินไป”

กริดประกาศว่าจะไม่ลงแข่งซาทิสฟายนานาชาติด้วยเหตุผลว่า การแข่งขันกับผู้เล่นทั้งน่าเบื่อและปราศจากความท้าทาย

ได้ยินเช่นนั้น สมองบูบัตขาวโพลนทันที

“ทำไมนายถึงไม่ฉวยโอกาสจากเรา… ทำไมถึงเลือกช่วยเรา! หมายความว่าพวกเราไม่มีค่าพอให้เป็นคู่แข่งแล้วใช่ไหม!”

หลังจากคนทั้งสองได้โคจรมาพบกันอีกครั้งด้วยวาสนาชักนำ พฤติกรรมของกริดทำให้บูบัตเกิดความเจ็บแค้นเหนือพรรณนา

คำพูดสวยหรูจากสองปีก่อน เป็นแค่การกล่าวไปตามมารยาทเท่านั้นเองหรือ…

บูบัตจ้องเข้าไปในตากริดอย่างโกรธเคือง

แต่กริดมองกลับอย่างเข้าใจ

“ความช่วยเหลือในคราวนี้ มิได้เกิดจากความสมเพชหรือไม่เห็นคุณค่า แต่ฉันกำลังทำในสิ่งถูกต้อง”

“…!”

คำพูดดังกล่าวได้กระตุ้นให้บูบัตตาสว่าง ความโกรธแค้นในช่วงต้นเริ่มบรรเทาลงหลายส่วนเมื่อหัวสมองเย็นลง

ลงเอยด้วย

“มายาร่ายรำสะพรั่ง”

“สะบั้นเอ็นไขว้หน้า!”

บูบัตทำตามความฝันสำเร็จ ตนมีโอกาสสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับกริดตามภาพในจินตนาการ

มันและกริดผนึกกำลังโค่นล้ม ‘เทพ’ ของทวีปตะวันออกในรูปแบบสองต่อสอง

น่าแปลกมาก ภายในใจบูบัตกลับไม่บังเกิดความหวาดกลัวแม้แต่นิดเดียว

ในฐานะตัวเปิดอันดับหนึ่งของโลก มันมั่นใจว่าหากตนได้แท็กทีมกับกริด ผู้มีพลังโจมตีเป็นอันดับหนึ่งของโลก แม้แต่เทพแห่งทวีปตะวันออกก็สามารถร่วงหล่นได้

“กระชากแขน!!”

“สะพรั่งทำลายล้างร่ายรำสังหาร”

การโจมตีสุดทรงพลังตามต่อทันทีหลังจากเหยื่อถูกจับด้วย CC ทางกายภาพซึ่งมิอาจต้านทานหรือขัดขืน

บางที การผนึกกำลังระหว่างกริดและบูบัตอาจทรงพลังมากกว่าคู่หูใดในโลก

จังหวะการเข้าทำสอดประการกันอย่างลงตัวและไร้รอยต่อ จนบางคนอดสงสัยไม่ได้ว่า ทั้งสองคนเคยเป็นคู่รักกันในชาติปางก่อนหรือไม่

“แค่ก… แค่ก!”

“ไอ้สารเลว! ตายซะให้หมด!!”

มันพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว…

ขณะถูกจับล็อกและถูกกระแทกด้วยปราณดาบกลีบดอกไม้สีครามหลายสิบเส้น โทสะอันเดือดดาลของยังบันกำลังท่วมท้นท้องฟ้าด้วยสีหน้าเดือดดาล

แต่ในตอนนี้ จุดอ่อนของบูบัตเริ่มเผยออกมา

มันขาดแคลนท่ายั่วยุต่อเนื่อง

ในฐานะคลาสลับพิเศษ บูบัตถูกจำแนกในหมวดหมู่ ‘ตัวเปิด’ มาพร้อมทักษะสายควบคุมศัตรูและท่าจับจำนวนมาก แต่ก็ทำให้สูญเสียจุดแข็งของตัวแทงค์อย่างท่ายั่วยุไป

เฉกเช่นกริด บูบัตเองก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของ ‘สมดุลซาทิสฟาย’

จอมบดขยี้

แตกต่างจากคลาสตัวแทงค์ขนานแท้ บูบัตสูญเสียอำนาจในการ ‘ยั่วยุต่อเนื่อง’ โดยแลกกับท่าชาร์จและทักษะถล่มแนวหน้าศัตรู

ทั้งหมดทำไปเพื่อให้เกมคงสมดุลไว้

“กริด!!”

บูบัตพลันตื่นตระหนกเมื่อเห็นยังบันม้วนตัวหลบตนไปอย่างไม่แยแส และพุ่งเข้าหากริดด้วยความเร็วน่าทึ่งของชุนโป

ในเมื่อไม่มีทักษะยั่วยุ ค่าความโกรธจึงมุ่งไปยังผู้สร้างความเสียหายสูงสุดภายในปาร์ตี้

นั่นคือกริด

บูบัตกำลังจินตนาการถึงความตายของกริด

โดยลืมไปเสียสนิทว่า

เหตุใดกริดจึงถูกเรียกว่าราชาโอเวอร์เกียร์

“…”

เคร้ง—!

กริดมิใช่ตัวทำดาเมจ แต่เป็นได้ทุกบทบาท

เคร้ง!เคร้ง!

“อะไรกัน…?”

สองยังบันแสดงสีหน้าประหลาดใจ

แผนของมันคือการลงทัณฑ์มนุษย์ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าจนสาแก่ใจ เพื่อแก้แค้นให้กับความตายของซาอูล

แต่ทุกสิ่งดันกลับตาลปัตรไปเสียหมด

พรึ่บ—!

กริดยืนถ่างขาจังก้าพร้อมกับโน้มตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย ดวงตาแฝงประกายความองอาจของราชาผู้อยู่เหนือทุกสรรพสิ่ง

หลังจากปัดป้องกระบี่อ่อนของยังบันสองเล่มได้อย่างหมดจด เปลวเพลิงปริศนาก็ลุกท่วมร่างชายหนุ่มและรัศมีรอบตัว

นี่คือหนึ่งในสุดยอดท่าป้องกันตัวจากเกราะไหล่ตัวใหม่ล่าสุด ทักษะ <จิตวิญญาณเสือขาวห่อหุ้มด้วยเพลิงลุกโชน>

<จิตวิญญาณเสือขาวห่อหุ้มด้วยเพลิงลุกโชน> Lv.1

ได้รับจิตวิญญาณแห่งเสือขาว

ลมหายใจฟินิกซ์แดงจะทำการสร้างเปลวไฟความเสียหาย 6,000 หน่วยต่อหนึ่งวินาทีออกมารอบตัว (มีผลกับผู้เล่นเพียงครึ่งเดียว)

ในระหว่างเปิดใช้งาน พลังโจมตีของผู้สวมใส่จะลดลง 80% และไม่สามารถเดินได้ แลกมากับการได้รับพลังป้องกัน +198% และความสามารถในการฟื้นฟูพลังชีวิตทุกชนิด +50%

‘นี่มัน… พลังฟินิกซ์แดง!’

เมื่อได้ประจักษ์เปลวเพลิงอันร้อนแรงและคาดไม่ถึง สองยังบันรีบก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวังตัวและเตรียมเล่นงานด้วยท่าโจมตีระยะไกลแทน

แต่นั่นคือความผิดพลาด

ความผิดพลาดอันเกิดจากความไม่รู้

พวกมันไม่รู้ว่ากริดตายยากยิ่งกว่าแมลงสาบ

[<จิตวิญญาณเสือขาวห่อหุ้มด้วยเพลิงลุกโชน> ช่วยเพิ่มอัตราการฟื้นฟูพลังชีวิตทุกชนิด 50%]

[ท่านเปิดใช้งาน <พลังจอมอสูรบีเลียล> จาก <อักขระแห่งความตะกละ>]

[ร่างกายมนุษย์ไม่สามารถรับพลังทั้งสามชนิดของบีเลียลพร้อมกันได้]

[เนื่องจากท่านครอบครองหัวใจลำดับ 9 ของฟินิกซ์แดง จึงทนรับแรงกดดันจากพลังจอมอสูรได้โดยไม่มีผลเสีย แต่ก็ยังมิอาจใช้งานพลังสามชนิดพร้อมกันได้อยู่ดี]

[ท่านสามารถเลือกใช้พลังได้เพียง 1 ชนิดจาก : <ความมืด> <อัคคี> และ <ตบตา>]

[ท่านเลือก <อัคคี>]

[ท่านจะได้รับทักษะติดตัว <ราชินีแห่งไฟ> เป็นเวลา 2 นาที พร้อมกับเปิดใช้งานทักษะกดใช้ : <เพลิงโลกันตร์ราชินี> และ <ร่องรอยเพลิงโลกันตร์>]

[ทักษะติดตัว <ราชินีแห่งไฟ> ช่วยเพิ่มอัตราการเด้งเลือดตามธรรมชาติ 300%]

[เนื่องจากท่านไม่ได้รับความเสียหายเป็นเวลานาน 5 วินาที เอฟเฟคของ <เข็มขัดทีราเม็ท> แสดงผล ทักษะ <สายลมคืนชีพ> ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพการฟื้นฟูพลังชีวิตเป็น 2 เท่า]

<เพลิงโลกันตร์ราชินี>

เวทมนตร์ธาตุไฟอันแสนทรงพลัง เป็นเครื่องหมายการแสดงอำนาจของราชินีแห่งไฟ

ทำการสร้างเปลวเพลิงโลกันตร์อันร้อนแรงโจมตีใส่เป้าหมาย

ความรุนแรงจะขึ้นอยู่กับค่าสติปัญญาของผู้ร่ายและค่าพลังชีวิตสูงสุดของเป้าหมาย

มานา : 90% ของมานาสูงสุด

ระยะหน่วงหลังใช้ : 10 นาที

<ร่องรอยเพลิงโลกันตร์>

ไม่ว่าราชินีแห่งไฟจะย่างกรายไปยังหนแห่งใด เธอจะสร้างเพลิงโลกันตร์ไว้บนเส้นทางเสมอ

ระหว่างเปิดใช้งานทักษะ เปลวเพลิงบนร่างกายท่านจะสร้างอาการ <เผาไหม้> แก่ทุกศัตรูในบริเวณใกล้เคียงอย่างรุนแรง

เมื่อโจมตีด้วยทักษะหรือการโจมตีธรรมดา ความเสียหายธาตุไฟจะเพิ่มขึ้นตามสัดส่วนค่าพละกำลังและค่าสติปัญญา

ทรัพยากรที่ใช้ : สูญเสียพลังชีวิต 250 หน่วยและมานา 60 หน่วยในทุก 1 วินาที

ระยะหน่วงหลังใช้ : 5 วินาที

พรึบ!

พรึบ! พรึบ!

เปลวเพลิงซ้อนเปลวเพลิงจนหนาแน่น

สายลมกระโชกซึ่งกำลังหมุนรอบตัวกริดอย่างดุดัน ช่วยทำให้บรรยากาศของเปลวเพลิงดูน่าเกรงขามยิ่งกว่าเดิม

“…อะไรกัน?”

สองยังบันและกลุ่มแรงเกอร์ต่างจ้องมองกริดอย่างไม่เชื่อสายตา

สาเหตุมาจาก บาดแผลฉกรรจ์ตามลำตัวอีกฝ่ายกำลังถูกสมานด้วยความเร็วสุดน่าทึ่ง

ไม่ว่าเป็นแผลจะลึกแค่ไหน แต่ผิวหนังในบริเวณดังกล่าวจะถูกซ่อมแซมและฟื้นตัวกลับมาเหมือนใหม่แทบจะพริบตา

ไม่มีพลังเด้งเลือดใดในโลกเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์เช่นนี้

อย่างน้อยพวกมันก็ไม่รู้จัก ไม่เกินจริงไปนักหากจะเรียกว่าปาฏิหาริย์แห่งการฟื้นฟู

“เจ้าเป็นใคร… เจ้าเป็นใครกันแน่!!

ทำไมยังบันถึงไม่เคยเกรงกลัวมนุษย์ แถมยังดูแคลนและเหยียดหยันให้เป็นหมูหมากาไก่ เหตุผลของเรื่องนี้ไม่ซับซ้อน

ยังบันรู้จักทุกซอกมุมของมนุษย์อย่างละเอียด จึงไม่มีเหตุผลให้ต้องหวาดกลัวต่อเผ่าพันธุ์ซึ่งอ่อนแอกว่าหลายเท่า

แต่สำหรับตอนนี้ ตัวตนของกริดกลับเป็นปริศนาสำหรับพวกมัน

ความกลัวมีบ่อเกิดจากความไม่รู้

เรื่องนี้ไม่มีข้อยกเว้นสำหรับยังบัน

“อึก… อึก…”

หลังจากดื่มโพชันมานาเพื่อรักษาระดับให้เพียงพอต่อการใช้งาน กริดหันไปมองยังบันคนหนึ่งอย่างเจาะจง

ชื่อของมันคือนาจึล

กริดไม่เคยพบเห็นยังบันตนใดมีพลังป้องกันสูงส่งเช่นนี้มาก่อน

อาจมากกว่าการัมด้วยซ้ำ

“เพลิงโลกันตร์ราชินี”

สุดยอดเวทมนตร์ของราชินีแห่งไฟ การใช้งานแต่ละหนต้องสิ้นเปลืองมานามากถึง 90% ของค่าสูงสุด

ฉึบ.

เพียงกริดชี้ปลายนิ้ว มานาของตนได้สูญหายไปอย่างมหาศาลในทันที แต่ต้องขอบคุณการมีอยู่ของ <แหวนแห่งความไร้เหตุผล> ชายหนุ่มจึงไม่ต้องจ่ายมานาในราคาเต็มเหมือนคนอื่น

แทบจะในพริบตา ร่างกายนาจึลพลันลุกท่วมด้วยแรงระเบิดอันท่วมท้นจากภายใน

บึ้มมมมมมมมม!!

“…!”

ในสภาพดวงตาปิดสนิท นาจึลล้มทรุดลงโดยปราศจากการขัดขืน

ตรงข้ามกับพลังป้องกันทางกายภาพอันสูงลิบ ค่าต้านทานเวทมนตร์ของนาจึลต่ำมาก

“ไอ้สารเลว!!”

เมื่อเห็นพี่น้องของตนล้มฟุบไปอีกหนึ่ง โดดัม (เย็นชา) พลันถลึงตาอย่างโกรธแค้นพร้อมกับเปิดใช้พลังจากลมหายใจเต่าดำ

ปลายกระบี่อ่อนของโดดัมพลันปลดปล่อยสายวารีหลายสิบเส้น แต่ละเส้นแยกออกไปหลายทิศทางเพื่อล้อมโจมตีกริดจากด้านหน้า

“ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและผนึกดวงวิญญาณเอาไว้ในขุมนรก!!”

ฉ่า!

ไอน้ำผุดขึ้นจากอากาศเมื่อพลังธาตุน้ำกับไฟปะทะกันอย่างรุนแรง และนั่นส่งผลให้บรรดาไฮแรงเกอร์ด้านหลังมองไม่เห็นเหตุการณ์

โดยไม่มีใครทราบ

สายตาของเทพเต่าดำซึ่งเอาแต่จ้องมองท้องฟ้ามาตลอดตั้งแต่ลืมตาตื่น ยามนี้ได้ชำเลืองลงมาด้านล่างเป็นหนแรก

ดวงตาแดงก่ำของสัตว์ประหลาดขนาดมหึมากำลังจ้องมองสายวารีจากปลายกระบี่ของโดดัม

บึ้ม! บึ้ม!

บึ้มมมม!

การปะทะกันระหว่างพลังอัคคีซึ่งหมายจะระเหยสายน้ำให้เหือดแห้ง และพลังวารีซึ่งต้องการจะดับเปลวเพลิงให้มอดสนิท ได้สร้างคลื่นกระแทกพัดพาไอน้ำในอากาศให้กระจายออกไปรอบเมืองเฉาจื่อ ส่งผลให้ไอน้ำรอบตัวกริดและโดดัมเจือจางลงเล็กน้อย

ฉากการดวลดุเดือดระหว่างกริดและโดดัมเริ่มปรากฏสู่สายตาบูบัตและไฮแรงเกอร์อีกครั้ง

แต่ก็แค่ชั่วครู่

ฉ่าาา!

เมื่อสองพลังปะทะกันอีกระลอก ไอน้ำเข้มข้นได้ผุดขึ้นจากอากาศว่างเปล่าอีกเช่นเคย บดบังทัศนวิสัยของบูบัตกับแรงเกอร์จนไม่หลงเหลือ

บึ้มมม!

ฉ่าาา!

วนซ้ำเช่นนี้อีกหลายรอบ

เมื่อคลื่นกระแทกพัดพาไอน้ำกระจายออกไปรอบเมือง ไอน้ำแบบเดิมได้ผุดขึ้นมาทดแทนจนแทบไม่เปิดช่องว่าง

“ข้างในเกิดอะไรขึ้นบ้าง…”

ขณะบรรดาแรงเกอร์พยายามกระจายตัวเพื่อหามุมดี ๆ สำหรับจับตามองการต่อสู้ หลายคนเริ่มหมดความอดทน

เปรี้ยะ!

ทันใดนั้น โดดัมได้แอบแฝงพลังอัสนีเข้าไปในคลื่นน้ำ ย้อมให้เส้นวารีสีฟ้าครามกลายเป็นสีเหลืองสว่างจากกระแสไฟฟ้าเส้นหยัก

ตามด้วยเสียงตะโกนของโดดัม

น้ำเสียงแฝงความสั่นเครือไว้เล็กน้อย

เป็นอารมณ์ของอาการยินดีปรีดา

“ตายซะ! เจ้ามดปลวก! คึฮ่าฮ่าฮ่า!+”

บึ้มมมมมมมมมมมมมมม!!

พลังทำลายอาจสร้างความฉิบหายwfhไม่เท่าเวทฝนอุกกาบาตถล่มเฉาจื่อก่อนหน้า แต่ก็มากพอจะทำให้ทุกสรรพสิ่งในบริเวณโดยรอบกลายเป็นซากขี้เถ้า

แรงระเบิดอันเปี่ยมด้วยพลังทำลาย เกิดจากการทำปฏิกิริยาระหว่างสายฟ้ากับฝุ่นละอองจำนวนมากรอบตัวกริดและโดดัม

โดยฝุ่นดังกล่าวเกิดจากการทำปฏิกิริยาระหว่างน้ำและไฟหลายสิบหนในช่วงแรก

โดดัมแอบใช้งานลมหายใจมังกรครามเพื่อสร้างปรากฏการณ์ระเบิดลูกโซ่อย่างหลักแหลม

ครืนนนน! เปรี้ยงงง!

บึ้มบึ้มบึ้มบึ้มบึ้ม!

ยังบันโดดัมฉีกยิ้มกว้างขณะจ้องมองการระเบิดหนแล้วหนเล่า มาถึงจุดนี้ เกรงว่ามนุษย์โอหังจะถูกสังหารจนสิ้นซากโดยไม่มีโอกาสส่งเสียงร้อง

ไม่เหลือแม้แต่ร่างกายไว้ให้ญาติคร่ำครวญ

‘ไม่ผิดแน่… เจ้านี่เป็นผู้คืนชีพฟินิกซ์แดง’

โดดัมสัมผัสถึงพลังฟินิกซ์แดงอย่างเจือจางได้จากเปลวเพลิงของมนุษย์คนดังกล่าว

มันต้องยอมรับจากก้นบึ้งว่า ศัตรูในคราวนี้นับว่าแข็งแกร่งมาก

‘แต่สุดท้าย มนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์ หากเราใช้ลมหายใจเทพผู้พิทักษ์พร้อมกันสองชนิดเมื่อไร การต่อสู้ก็จะจบลงทันที!’

ไม่มีมนุษย์หน้าไหนสามารถรับมือกับพลังกระแสไฟฟ้าฉับพลันได้แน่…

เปรี้ยะ!

เปรี้ยะ!

โดดัมหันหลังกลับไปมองละอองไอน้ำซึ่งยังคงลอยเจือจางอยู่รอบเมือง

มันไม่พบซากศพของมนุษย์คนใด

คงถูกทำลายจนไม่เหลือแม้แต่เศษฝุ่น…

“กลับเถอะเถอะ นาจึล”

ขณะพยุงร่างพวกพ้อง โดดัมหันมาจ้องกลุ่มไฮแรงเกอร์และบูบัตซึ่งเอาแต่ยืนตัวแข็งทื่อ

“พวกเจ้าจะต้องถูกลงโทษในอีกไม่ช้า!”

กึก.

หัวใจของบูบัตและไฮแรงเกอร์พลันหล่นไปกองอยู่กับตาตุ่ม

ห่างไกลจากคำว่าขัดขวางผู้บุกรุกมาก แถมบางคนยังออกตัวช่วยเหลือผู้บุกรุก

บรรดาผู้เล่นต่างก้มศีรษะมองพื้นโดยไม่คิดสบตากับโดดัมโดยตรง

ทว่า… เหตุผลของการจ้องพื้นมิใช่เพราะสำนึกผิดหรืออับอาย แต่ทุกคนไม่ต้องการบอกให้โดดัมรู้ตัวว่าพวกตนกำลังมองไปทางไหน

ทันใดนั้น

เปรี้ยะ—

การต่อสู้ควรจะจบไปแล้วไม่ใช่หรือ…?

ขณะโดดัมกำลังก้าวข้าไปพร้อมกับพยุงร่างนาจึล โสตประสาทของมันพลันได้ยินบางสิ่งดังแว่วจากด้านหลัง

ฟุ่บ!

ผมหน้าม้าของโดดัมปลิวไสวด้วยแรงลม

เปรี้ยะ!

ตามด้วยเสียงเสียดสีของบางสิ่ง

ฉึบ!

กว่ามันจะรู้ตัว

ลำคอโดดัมก็ถูกฟันเข้าไปครึ่งหนึ่งแล้ว

“…?”

โดดัมมองเห็นจากมุมสายตาโดยบังเอิญ

มันเห็นร่างของมนุษย์คนหนึ่งกำลังถูกห่อหุ้มด้วยกระแสไฟฟ้าสีขาวโพลน

“เทพ… สายฟ้า!”

[บุคคลนิรนามทำการเขียนบทกวีลำดับ 5]

ความทรงจำมากมายในอดีตพลันแล่นกลับมาฉายในสมองโดดัม เป็นภาพของโทสะอันเกรี้ยวกราดซึ่งมังกรครามระเบิดใส่ห้าอาวุโสจนฝ่ายหลังตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก

ไม่ว่ามังกรครามจะพุ่งไปยังทิศทางใด สายฟ้าสีขาวจะสร้างความหนักใจให้กับห้าอาวุโสได้เสมอ โดยเฉพาะพลังในการดูดกลืนมานา

เฉกเช่นตัวมันในตอนนี้

[บทกวีเริ่มต้นด้วยเทวตำนานบทหนึ่งซึ่งเคยถูกมนุษย์ลืมเลือนนานนับพันปี]

“อั่ก…!”

ในสภาพไร้มานา โดดัมย่อมไม่สามารถใช้พลังของลมหายใจเสือขาวได้

เมื่อใช้พลังรักษาจากเสือขาวไม่ได้ มันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้ฝ่ามือห้ามเลือดแทน

โดดัมรีบปล่อยมือจากนาจึลและเลื่อนขึ้นมาจับคอตัวเองเพื่อระงับอาการเลือดไหล ส่วนมืออีกข้างกำลังถือกระบี่อ่อนและเล็งไปทาง…

มนุษย์…?

[เขาคืนชีพให้กับเทพผู้ถูกหลงลืม]

…ไม่ใช่ เรากำลังสู้อยู่กับเทพสายฟ้า!

วิชากระบี่กลายเป็นสิ่งไร้ประโยชน์

เทพสายฟ้าจะไม่ได้รับความเสียหายทางกายภาพด้วยเหตุผลทั้งปวง

การโต้ตอบทางเดียวจึงเป็นเวทมนตร์

แต่เวทมนตร์ก็ถูกผนึกด้วยการสูบมานาจนเหือดแห้ง

เปรี้ยะ! เปรี้ยะ! เปรี้ยะ! เปรี้ยะ! เปรี้ยะ!

กริดกระหน่ำฟันใส่โดดัมนับครั้งไม่ถ้วน

ศีรษะของยังบันพลันวิงเวียน ภาพการมองเห็นมีเพียงสายฟ้าสีขาวละลานตา ราวกับเทพมังกรครามคืนชีพลงมาเล่นงานมันด้วยตัวเอง

[ข้อเท็จจริงกำลังจะถูกสลักทับลงบนเทวตำนานของปลอมซึ่งหลอกลวงผู้คนมาอย่างยาวนาน]

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,592

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous