จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,206

หงึก

“…”

หงึก

‘ช้าฉิบหาย!’

เทพเต่าดำขนาดย่อส่วน ผู้มีร่างกายเล็กยิ่งกว่ามนุษย์ กำลังเยื้องย่างด้วยความเร็วสุดเชื่องช้าไม่ต่างอะไรกับเต่าปรกติ

ถือเป็นเรื่องน่าหงุดหงิดใจอย่างมากสำหรับไฮแรงเกอร์ซึ่งทุกนาทีมีค่ายิ่งกว่าทองคำ

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าปริปากบ่น

ไม่เพียงเต่าดำจะเป็นเทพ แต่กริดผู้ครองบัลลังก์อันดับหนึ่งของโลก ก็ยังเดินตามอย่างใจเย็นโดยไม่ออกอาการหัวเสียให้เห็น

‘ท่านเป็นถึงเทพ ต้องแฝงความนัยบางอย่างไว้ในพฤติกรรมแน่!’

‘ใช่แล้ว เทพเต่าดำคงกำลังกระวนกระวายยิ่งกว่าใคร แต่ท่านกลับยังใจเย็นอยู่ได้ เรื่องนี้ต้องมีเหตุผลรอบรังแน่นอน ดังคำพังเพยว่าไว้ ช้า ๆ ได้พร้าสองเล่มงาม!’

‘กริดรู้มาตลอด จึงไม่พูดอะไรสักคำเดียว’

ขณะไฮแรงเกอร์พยายามทำความเข้าใจสถานการณ์ ทางกริดก็กำลังทำความเข้าใจกับระบบทักษะใหม่

รายชื่อของทักษะซึ่งสามารถนำมาผสานกันได้—ทักษะความถี่การใช้งานต่ำ กำลังแสดงให้ชายหนุ่มเห็นตรงหน้า

1. เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย – 15 ครั้งจาก 100 การต่อสู้หลังสุด

2. กระหน่ำแทง – 6 ครั้งจาก 100 การต่อสู้หลังสุด

3. ขว้างหอก – 2 ครั้งจาก 100 การต่อสู้หลังสุด

‘การสู้กับมอนสเตอร์ก็ถูกนับรวมไปด้วย’

ไม่น่าแปลกใจอะไรนัก ของแบบนี้ต้องนับรวมทุกการต่อสู้อยู่แล้ว จึงจะนำมาคำนวณได้เกิดประสิทธิภาพสูงสุด

ไม่นำทักษะติดตัวมาคิดคำนวณ

เพราะหากรวมเข้าไป ทักษะติดตัวอย่าง ‘ความชำนาญธนู’ คงต้องอยู่ในรายชื่อแน่นอน เพราะกริดห่างหายจากธนูมาสักพักใหญ่

‘ไม่นับรวมทักษะพิเศษ…’

หากจะถามว่า กริดใช้ทักษะใดน้อยสุด?

ตัวกริดคงจะตอบโดยไม่ลังเลว่า

<บรรจุอีโก้>

ชายหนุ่มไม่เคยใช้พลังนี้แม้แต่ครั้งเดียวในเซิร์ฟเวอร์หลักของซาทิสฟาย และถูกใช้เพียงหนึ่งหนในเซิร์ฟเวอร์งานแข่งนานาชาติ เพื่อบรรจุอีโก้ของบราฮัมลงในไรเดอร์ส

ทักษะถัดมาซึ่งถูกนำมาใช้น้อยมากคือ :

<หน่วง>

ทักษะสร้าง CC เป็นวงกว้าง ตัวกริดสมัยอดีตมักใช้งานบ่อยครั้งในสงครามขนาดใหญ่

แต่ไม่ใช่กับปัจจุบัน เพราะศัตรูอ่อนแอไม่จำเป็นต้องเปิดด้วย CC ส่วนศัตรูแข็งแกร่งก็มีค่าต้านทานสูงเกินไปจนไม่ติด CC

แต่ทั้ง ‘บรรจุอีโก้’ และ ‘หน่วง’ ก็ไม่ปรากฏในรายชื่อของทักษะซึ่งสามารถผสานได้

บรรจุอีโก้อาจไม่ถูกใส่เพราะไม่ใช่ทักษะประเภทโจมตี ส่วนหน่วงนั้นถือเป็นหนึ่งในวิชาท่ารำดาบ ยังมีอนาคตให้ต่อยอดอีกมาก

“อา…”

กริดนึกทบทวนการต่อสู้ในช่วงหลัง

ถึงแม้ <เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย> จะมีข้อดีเป็นการ ‘ใช้งานทันที’ โดยไม่ต้องร่าย แถมยังเป็นทักษะวงกว้าง สร้างความเสียหายให้กับศัตรูรอบเป้าหมาย แต่เมื่อนำไปเทียบกับ <สยบ> ก็จะเห็นความแตกต่างพอสมควร ทั้งในด้านความรุนแรงและการสร้างอาการผิดปรกติ โดย <สยบ> สามารถทำให้เป้าหมายติดอาการ ‘ห้ามโจมตี’ ซึ่งถือเป็นจุดพลิกผันสำคัญของการดวล

ในส่วนของ <กระหน่ำแทง> ทักษะนี้มีประโยชน์ในการทำลายบาเรียคุ้มกายชนิด ‘จำนวนครั้ง’ โดยไม่สนใจความเสียหาย และทักษะ <ขว้างหอก> มีไว้สำหรับเพิ่มความหลากหลาย ช่วยสร้างสถานการณ์เหนือความคาดหมายแก่ศัตรู

‘…หากไม่นับเที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย อีกสองทักษะก็มีข้อดีของมัน… เรามักใช้งานภายใต้สถานการณ์เฉพาะตัว ส่งผลให้มีจำนวนความถี่การใช้งานต่ำ’

กริดขมวดคิ้ว

ข้อเสียของทักษะทั้งสามชนิดคือ เราหาโอกาสใช้งานได้ยาก…

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวตนถูกยกระดับกลายเป็นเหนือมนุษย์ ซึ่งมีหลักการแตกต่างจากมนุษย์ปรกติพอสมควร

ชายหนุ่มเริ่มกลับมาคิดทบทวนใหม่ ว่าทำไมตนถึงหาโอกาสใช้งานทักษะเหล่านี้ได้น้อยครั้ง

จนกระทั่งพบว่า ทุกทักษะสามารถทำตามจุดประสงค์ของตัวเองได้ดีแล้ว เพียงแต่ยังมีพลังทำลายไม่น่าจดจำนัก

‘ในความเป็นจริง เราสามารถทำคอมโบ <เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย> กับ <สยบ> ได้’

เปิดด้วยสยบเพื่อลดพลังป้องกัน และตามต่อด้วยเที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลายทันทีเนื่องจากไม่ต้องร่าย

หากมองผิวเผินจะพบว่าคอมโบดังกล่าวค่อนข้างน่าสนใจ เนื่องจากเป็นทักษะใช้งานง่ายและแสดงผลเร็วทั้งคู่ เรียกได้ว่ารับประกันความสำเร็จเป็นวงกว้าง

แต่กริดก็ไม่เคยนำมาใช้เลยสักครั้ง

เพราะมันเสียดายโอกาส

ท่า <สยบ> มีมูลค่าสูงเกินกว่าจะนำมาคอมโบกับทักษะพลังโจมตีต่ำอย่าง <เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย> เพราะแต่ไหนแต่ไหน <สยบ> มักถูกตามต่อด้วยท่าสำหรับปิดบัญชีศัตรูเสมอ เพื่อรีดความเสียหายออกมาจนถึงขีดสุด

‘…อะ!’

ขณะกริดกำลังปวดหัว มันบังเอิญบรรลุสัจธรรมบางอย่างกะทันหัน

‘เข้าใจแล้ว… ไม่ว่าจะ <เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย> <กระหน่ำแทง> หรือ <ขว้างหอก> ทั้งหมดล้วนถูกเราเพิกเฉยเพราะมีทักษะคุณภาพสูงกว่าให้ใช้งานแทน…’

หลายทักษะสามารถใช้งานรวดเร็วและสร้างความเสียหายเป็นวงกว้าง โดยมาพร้อมพลังโจมตีสูงกว่า <เที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย>

หลายทักษะสามารถโจมตีได้ถี่กว่า <กระหน่ำแทง> เช่นทักษะตระกูล <ร่ายรำ> ซึ่งมีพลังทำลายสูงกว่ามาก

ในกรณีของขว้างหอก

ก็แค่ขว้างหอกไม่ใช่รึไง?

กริดสามารถหยิบหอกบนพื้นขึ้นมาขว้างได้ทันทีโดยไม่ต้องพึ่งพาทักษะ พลังทำลายอาจลดไปบ้าง แต่ขว้างหอกคือทักษะประเภทสร้างจังหวะ มิได้หวังผลพลังทำลายมาแต่ต้น

จึงสามารถกล่าวได้ว่า ทั้งเที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย กระหน่ำแทง และขว้างหอก กลายเป็นทักษะ ‘ไม่จำเป็น’ สำหรับกริดไปโดยปริยาย

จริงอยู่ พวกมันเคยมีประโยชน์เมื่อในอดีตเนื่องจากวิชาดาบแพ็กม่าส่วนใหญ่จะสิ้นเปลืองทรัพยากรและมีระยะหน่วงนาน ทักษะปลีกย่อยจึงเป็นตัวเลือกในบางสถานการณ์

แต่นั่นเป็นเรื่องในอดีต

‘เมื่อเล็งเห็นว่ามีทักษะไร้ประโยชน์ ตัวเกมจึงมอบระบบผสานทักษะให้เรา’

ใจหนึ่ง กริดก็ยังไม่อยากทิ้งพวกมัน

ไม่ว่าจะเที่ยงธรรมไม่เสื่อมคลาย กระหน่ำแทง หรือขว้างหอก ทุกทักษะล้วนได้รับมาจากน้ำพักน้ำแรงและความพยายาม

เป็นรางวัลของคนพากเพียร

จึงเกิดเป็นความผูกพันและเสียดาย

แต่เพื่อความก้าวหน้า เห็นทีคงต้องยอมปล่อยมือและรับสิ่งใหม่ ๆ เข้ามาในชีวิต

* ท่านสามารถผสาน 3 ทักษะให้กลายเป็นหนึ่งทักษะใหม่

ระบบใหม่ซึ่งได้รับจากบทกวี

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า เพื่อให้สอดคล้องกับพลังของเหนือมนุษย์ ทักษะใหม่จะต้องมีประสิทธิภาพค่อนข้างสูง

‘ไว้ค่อยมาดูกัน… หลังจากการต่อสู้นี้จบลง’

นับว่าเสี่ยงเกิดไปหากต้องลบทักษะเดิมออก และวัดดวงกับทักษะใหม่ซึ่งยังไม่รู้ว่าจะมีเอฟเฟคเป็นเช่นไร นอกเสียจากทักษะใหม่จะใช้งานง่ายและไม่มีเงื่อนไขซับซ้อน ไม่อย่างนั้น กริดคงต้องใช้เวลาอีกสักพักหนึ่งกว่าจะปรับตัวให้คุ้นชิน

ในการต่อสู้เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายซึ่งใกล้เข้ามาทุกขณะ คงเป็นการดีกว่า หากจะเก็บทักษะคุ้นมือไว้ใช้งานในสถานการณ์เฉพาะเจาะจง

“เนี๊ยวฮ่าฮ่า! เหมือนขุมนรกไม่มีผิด!”

“…”

กริดดึงสติกลับมาอยู่กับสิ่งรอบตัว

มันเริ่มครุ่นคิดหาข้อบกพร่องของตัวเองในการต่อสู้ระหว่างสามยังบันเมื่อครู่

สิ่งนี้กลายเป็นอุปนิสัยประจำตัวไปแล้ว

หากครั้งใดไม่ได้ทำ มือไม้จะสั่นระริก

“เหมือนขุมนรกเลย! เนี๊ยวฮ่าฮ่า!!”

“เงียบหน่อย”

เมื่อเห็นโนเอะกำลังตื่นเต้นพร้อมกับทำเสียงโหวกเหวก กริดโยนปลาตากแห้งให้

ช่างตลกร้าย มันอัญเชิญสัตว์เลี้ยงออกมาเพื่อจะทำให้จิตใจสงบ แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็น อีกฝ่ายเอาแต่ทำเสียงโหวกเหวกจนตนขาดสมาธิยิ่งกว่าเดิม

‘เข้าใจเลยว่าทำไมเจ้านี่ถึงตื่นเต้น’

หลังจากจ้องมองแมวอ้วนบนหลังเต่าดำขนาดย่อส่วนซึ่งกำลังเดินนำขบวน กริดกวาดสายตาไปรอบตัวหนึ่งหน

บรรยากาศปัจจุบันไม่ต่างอะไรกับขุมนรกของจริง จึงไม่แปลกใจเมื่อเห็นโนเอะออกอาการตื่นเต้นราวกับมัจฉาแหวกว่ายในลำธาร

เมืองซึ่งเคยมีเศรษฐกิจมั่งคั่งและเต็มไปด้วยอารยธรรมโบราณอันงดงาม ยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นซากปรักหักพังจนแทบจะเหลือเพียงทุ่งโล่ง

ฉากอันโหดร้ายทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บปวด

…ว่าแต่ ทำไมสัตว์อสูรจากขุมนรก ถึงชอบกินปลาตากแห้งของโลกมนุษย์?

แกร่ก

เมื่อฝ่าเทียบเหยียบลงบนซากอาคาร เศษหินดินพลันสลายกลายเป็นละอองเถ้าุฃถ่าน

“…”

หัวใจกริดเริ่มปวดร้าว

ชาวเมืองบริสุทธิ์มากมายต้องจบชีวิตลงจากภัยพิบัติร้ายแรงอย่างกะทันหัน

และในนั้นมีเด็กเล็ก

‘เป็นความผิดของเรา…’

บราฮัมตัดสินใจทำลายเมืองจนราบเป็นหน้ากลองก็เพื่อประโยชน์ของกริด

เราขอให้เขาช่วยเปิดทาง และเวทฝนอุกกาบาตก็ตอบโจทย์ในแง่ของผลลัพธ์…

ถูกต้อง ต้นตอของขุมนรกรอบตัวไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกริดเอง

‘…ฉันขอโทษ’

คำขอโทษเพียงหนึ่งคำ สามารถบรรเทาความรู้สึกผิดในใจลงได้หลายส่วน

มันแยกแยะระหว่างเกมกับความจริง

กลไกความเห็นแก่ตัวเริ่มทำงาน

จริงอยู่ กริดได้ชื่อว่าเคารพในศักดิ์ศรีของ NPC มากกว่าใคร แต่ก็มีข้อยกเว้นเช่นกัน

ชายหนุ่มจะไม่แยแส NPC ของ ‘ศัตรู’ หรือ ‘ฝ่ายอื่น’ มากนัก หากไม่เกี่ยวข้องอะไรกับโอเวอร์เกียร์หรือเนื้อหาของภารกิจ

ในกรณีดังกล่าว กริดจะมอง NPC ในมุมคล้ายกับผู้เล่นอื่น คือเป็นเพียงภาพกราฟิกประกอบเข้ากับก้อนข้อมูล โดยมีสมองเทียมคอยกำหนดพฤติกรรม

การคิดแบบนี้ช่วยให้ความเสียใจบรรเทาลงอย่างรวดเร็ว

และนั่นยังเป็นเหตุผลว่าทำไม ในอดีต กริดถึงทำลายกองทหารของศัตรูโดยปราศจากความลังเลในหัวใจ

ใครบางคนอาจหัวเราะเยาะว่านั่นเป็นการเลือกปฏิบัติ เป็นการกระทำอันไร้ยางอาย รวมถึงเป็นพวกจิตป่วย แต่กริดก็มิได้สั่นคลอน

‘ถ้าเราต้องคอยห่วงไปทุกชีวิต ก็คงได้เป็นบ้าเข้าสักวัน ทุกอย่างต้องเดินบนสายกลางเสมอ’

แต่ไหนแต่ไหน เราคือชายเห็นแก่ตัว ผู้สนใจเพียงแค่ ‘คนของตัวเอง’ อยู่แล้ว…

อย่าเอาไม้บรรทัดของตัวเองมาวัดคนอื่น

“…?”

ขณะกำลังเดินตามเต่าดำพลางหาข้ออ้างเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดใจ กริดพลันชะงักฝีเท้า

ชายหนุ่มสัมผัสถึงสัญญาณชีพจำนวนมากจากทางฝั่งหอคอยหลบภัย

ฉึบ!

ร่างกายเปิดใช้งานบัฟโทสะช่างเหล็กและพลิ้วไหวตามสัญชาตญาณ ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังทิศทางต้องสงสัย

และก็ได้พบกับ

ชาวเมืองจำนวนหลายพันชีวิต มีครบถ้วนทุกเพศทุกวัย ไม่ว่าจะผู้หญิง เด็ก คนแก่ หรือชายหนุ่มกำยำบึกบึน

“อ…อี๋ย!”

“…พวกคุณเป็นใคร” กริดเค้นเสียงถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ชายขี้กลัวคนหนึ่งรีบมอบคำตอบ

“พ…พวกเราเป็นชาวเมืองเฉาจื่อ”

“…!”

“ท…ท่านแต่งกายไม่เหมือนพวกเรา เป็นคนจากต่างถิ่นใช่ไหม พอจะทราบหรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก?”

“ข…ขณะพวกเรากำลังใช้ชีวิตไปตามปรกติ ร่างกายกลับลอยขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นภาพทิวทัศน์รอบตัวก็เปลี่ยนไปทันที”

“ขณะทุกคนกำลังกระวนกระวายและแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ท้องฟ้าด้านบนก็เต็มไปด้วยฝนอุกกาบาต พวกเราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหลบอยู่ในนี้ไปก่อน”

ปริ่ม.

หัวใจกริดพลันถูกสั่นคลอนอย่างหนักเมื่อเริ่มเข้าใจสถานการณ์

…บราฮัมช่วยชีวิตทุกคนไว้

‘บราฮัม นายกลัวว่าฉันจะโทษตัวเองสินะ’

นายเคลื่อนย้ายชาวเมืองมากมายเช่นนี้ด้วยเวทมนตร์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่ม แถมยังเป็นระหว่างใช้เวทมนตร์ฝนอุกกาบาต…

“เจ้าบ้าเอ้ย…”

ผู้อำนวยการโรงเรียนโอเวอร์เกียร์ สติกส์ เคยกล่าวไว้ว่า เวทมนตร์เคลื่อนย้ายมิติแบบกลุ่มจะแบ่งได้เป็นสามชนิด

หนึ่ง เคลื่อนย้ายวัตถุและสิ่งมีชีวิตภายในรัศมีรอบตัวผู้ร่าย เวทมนตร์ประเภทนี้คือการเคลื่อนย้ายมิติแบบพื้นฐาน

สอง เคลื่อนย้ายวัตถุและสิ่งมีชีวิตภายในขอบเขตตามผู้ร่ายกำหนด โดยไม่จำเป็นต้องรอบตัวเสมอไป เวทมนตร์ประเภทนี้ถือเป็นระดับสูงขั้นมาอีกขั้น กล่าวกันว่า สามารถใช้ได้เพียงมหาจอมเวทเท่านั้น

สาม เคลื่อนย้ายวัตถุหรือสิ่งมีชีวิตโดยระบุเป้าหมายแบบเจาะจงภายในขอบเขตรัศมีกว้าง เวทเมนตร์ประเภทนี้ถือเป็นระดับสูงสุด และเข้าข่ายเวทมนตร์ในอุดมคติซึ่งจอมเวททั่วไปไม่มีวันเอื้อมถึง

กล่าวกันว่า มีเพียงจอมอสูรสิบลำดับแรกเท่านั้น จึงจะใช้งานเวทเคลื่อนย้ายมิติขั้นสูงสุดได้โดยไม่เกิดปัญญาตามมา

พวกมันมักใช้เพื่อเคลื่อนย้ายกองทัพของตนขึ้นมายังโลกมนุษย์ โดยเจาะจงเลือกเป้าหมายว่า ‘เฉพาะอสูรบริวารของตนเท่านั้น’

นอกจากจอมอสูร มีเพียงบราฮัมและแมรีโรสซึ่งเป็นสายพันธุ์ผสมเท่านั้น จึงจะเอื้อมถึงขอบเขตของเวทเคลื่อนย้ายมิติขั้นสูงสุด

สติกส์เคยอธิบายเรื่องนี้ให้กริดฟัง เพื่อต้องการเตือนถึงภัยอันตรายซึ่งอาจเกิดจากแมรีโรสในอนาคต กริดไม่คิดมาก่อนว่า ตนจะมีโอกาสนำความรู้ดังกล่าวมาช่วยไขข้อข้องใจในสถานการณ์ปัจจุบัน

“ได้โปรดออกจากเมืองไปก่อน หายนะระลอกใหญ่กำลังจะตามมาในอีกไม่ช้า…”

ขณะกริดกำลังพูดโน้มน้าว

ปุด. ปุด.

เต่าดำพ่นของเหลวสีดำออกจากปาก โดยเล็งไปทางกลุ่มชาวเฉาจื่อภายในหอคอยหลบภัย

“อะ…!”

“ฮึย๊า~”

เสื้อผ้าของชาวเมืองถูกย่อยสลาย จนร่างกายมีอันต้องเปลือยเปล่า แต่เนื่องจากของเหลวสีดำมีลักษณะทึบแสง ภาพอุจาดตาจึงไม่เกิดขึ้น

ปุด. ปุด.

หยดน้ำขนาดใหญ่ซึ่งบรรจุชาวเมือง เริ่มลอยขึ้นไปในอากาศทีละนิดอย่างเชื่องช้า

“สุดยอด…”

ชาวเฉาจื่อมิได้แสดงท่าทีตื่นตระหนักหรือขัดขืน เพียงอ้าแขนรับสภาพปัจจุบันอย่างอบอุ่นและผ่อนคลาย

『ข้าจะ… ปกป้องพวกเจ้า…』

เสียงอันลุ่มลึกของเทพเต่าดำพลันกังวานในหัวชาวเมืองเฉาจื่อทุกคน

สายเลือดของชาวเมือง ย่อมไม่มีวันหลงลืมเสียงของเทพโบราณผู้คอยปกปักรักษาดินแดนตอนเหนือเมื่อในอดีต

“ท…ท่านเทพเต่าดำ!”

เมื่อชาวเมืองจดจำเสียงเต่าดำได้ทันที ดวงตาของมันพวกมันเริ่มแดงก่ำอย่างซาบซึ้ง พลางพยายามเหยียดแขนออกมาหาเต่าดำด้านล่าง

แต่ก็สายไปแล้ว

หยดน้ำลอยสูงขึ้นฟ้าพร้อมกับนำพาชาวเมืองหลายพันชีวิตออกไปยังนอกเขตเฉาจื่อ

『ขอบใจมาก…』

“ผมไม่ได้ช่วยพวกเขา เพื่อนผมต่างหาก”

กริดยิ้มอย่างภูมิใจพลางจ้องเต่าดำกลับ

จากนั้น คณะเดินทางเริ่มกลับสู่เป้าหมายเดิมของตัวเอง

จนกระทั่ง เทพเต่าดำนำทางกริดและไฮแรงเกอร์มายังปราสาทเฉาจื่อ โดยทิวทัศน์รอบตัวยังคงเต็มไปด้วยสภาพอันน่าหดหู่ มิได้แตกต่างจากเขตใจกลางเมืองมากนัก

อาคารพังพินาศ เลือดจากศพทหารไหลย้อมทางเดินให้กลายเป็นสีแดงสด

“อึก…”

ไฮแรงเกอร์ด้านหลังกริดเริ่มสั่นเทา

พวกมันพลันเกิดความกลัว หลังจากทบทวนการต่อสู้ระหว่างกริดกับสามยังบันในหัว

เราจะช่วยกริดได้จริงหรือ?

บางที นี่เป็นอาจการตัดสินใจสุดโง่เขลาและส่งผลให้ต้องเสียใจไปตลอดชีวิต…

อย่างไรก็ตาม พวกมันแค่คิด แต่ไม่มีใครยอมแพ้หรือถอยหลังกลับไป

การตัดสินใจช่วยกริดเกิดจากสองประเด็น

หนึ่ง ต้องการทดแทนบุญคุณ

และสอง ต้องการทำในสิ่งถูกต้อง

นับตั้งแต่เป็นศัตรูกับยังบันโดดัม ภารกิจเสียงเพรียกจากสวรรค์ก็ถูกประกาศให้ล้มเหลวพร้อมกับหักเลเวลออกไป 4 ระดับเรียบร้อยแล้ว

ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

พวกมันต้องการทวงความยุติธรรมกลับคืน

‘บังอาจหลอกพวกเรามาใช้งาน!’

‘ไอ้พวกยังบันสารเลว! แกประเมินความโกรธของหมาจนตรอกต่ำไปแล้ว!’

ขณะไฮแรงเกอร์ต้องการสะสางความอับอายและบัญชีแค้น

『ตรงนี้』

ท่ามกลางซากปรักหักพังของปราสาท กลับมีบางอาคารยังคงปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน

อาคารดังกล่าวถูกสร้างด้วยหินปริศนาสีขาว ลักษณะคล้ายกับอาคารสี่เหลี่ยมใจกลางเมืองซึ่งผนึกเต่าดำตัวแรกไว้

ทันใดนั้น สายลมเย็นพลันพัดผ่านร่างกายกริดและไฮแรงเกอร์

ฟ้าว—

『ข้าไม่ชอบ! …ข้าเกลียด!!』

เสียงของเต่าดำอีกตัวหนึ่งคำรามกึกก้อง

ข้อความระบบพลันแสดงขึ้นบนหน้าจอของกริดและไฮแรงเกอร์แตกต่างกันไป

[★ภารกิจลับ★<ปกป้องเต่าดำ>ถูกสร้างขึ้น!]

[ภารกิจร่วมมือ <แก้แค้น> ถูกสร้างขึ้น!]

บึ้มมมมมม!!

วัตถุปริศนาพุ่งออกจากอาคารสีขาว ลอยตรงขึ้นไปยังเพดานวังซึ่งยังมีสภาพค่อนข้างดี

เป็นเม็ดไข่มุกอันงดงาม

อัญมณีเต่าดำ วัตถุสำหรับผนึกอีกครึ่งหนึ่งของเต่าดำไว้ด้านใน

“ทางนั้น!”

เมื่อกริดเห็นยังบันจำนวนหนึ่งกระโจนขึ้นไปในอากาศเพื่อหวังคว้าไข่มุก ชายหนุ่มรีบเปิดใช้งานบัฟทั้งหมดของตนพร้อมกับถีบตัวเองทะยานตามขึ้นไป

หลังจากจัดการยังบันมาแล้วสาม กริดกำลังพกพาความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม

ขอเพียงไม่ต้องสู้กับยังบันระดับการัม

“หือ… น่าแปลกมาก ทำไมพวกเจ้าทุกคนถึงยังมีชีวิตอยู่?”

เสียงเย้ยหยันของใครบางคนดังขึ้น

เปรี้ยง—!

พร้อมกันนั้น กริดถูกพลังล่องหนกระแทกจนเสียหลักตกลงบนพื้นหินของวังเฉาจื่อดังโครม

หงึกหงึก.

ขณะชายหนุ่มยังสลัดอาการชาจากแรงปะทะออกไปไม่หมด มันเงยหน้าขึ้นและได้พบกับยังบันนาม ‘มารุ’ กำลังยืนกอดอกพลางจ้องมอตนอย่างเย้ยหยัน

“เป็นเพราะอสูรผมเงินตนนั้นช่วยเอาไว้หรือ? แต่ตอนนี้เจ้านั่นคงไม่รอดแล้ว…”

“น…นั่นมัน!”

“…?”

มารุพลันเผยสีหน้าประหลาดใจ เมื่อพบว่าดวงตาของกริดกำลังลุกโชนด้วยเพลิงสีขาว

พรืด!

ในสภาพนอนแผ่ไปบนพื้นอย่างสิ้นท่า กริดกำลังง้าง ‘เปลวเพลิง’ ไปทางด้านหลัง

ไม่สิ… นั่นคือคันศร

คันศรซึ่งลุกท่วมไปด้วยเพลิงขาวโพลน

เป็นคันศรฟินิกซ์แดงอันเกิดจากทักษะเลียนแบบไอเท็ม ผนวกเข้ากับการตอบสนองจากหัวใจลำดับเก้าของฟินิกซ์แดงในร่างกาย ส่งเสริมให้เปลวเพลิงทวีความร้อนแรงและทรงอานุภาพยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

“โบยบิน!!”

“คึ่ก…!”

ทั้งกลุ่มยังบันซึ่งพยายามกระโดดคว้าอัญมณีเต่าดำด้านบน รวมถึงมารุซึ่งกำลังยืนมองกริด พวกมันพลันส่งเสียงครวญคราง เมื่อต้องเผชิญห่าฝนเปลวเพลิงจากฟากฟ้า

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,600

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous