จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 777

    ใบหน้าอันเหี่ยวย่นของข่านกำลังขาวซีดประหนึ่งปราศจากโลหิตไหลเวียน
    ร่างกายโงนเงนไร้เรี่ยวแรง    

    ไม่มีใครจิตนาการออกว่าข่านต้องเจ็บปวดทรมาณเพียงใดในยามกระอักเลือดสีดำ

    “พ…พาฉันไปโรงเหล็ก”

    “…”

    เฟคเกอร์ต้องการให้ข่านพักผ่อน
    เขาจะมีโอกาสรอดชีวิตมากขึ้นหากได้นอนนิ่งไม่ขยับตัวจนกว่าสติกส์จะกลับมา

    แต่เฟคเกอร์กลับผุดความคิดใหม่
    เขาตระหนักได้ว่าข่านใช้ชีวิตอยู่กับเตาหลอมตลอด 80 ปีที่ผ่านมา

    ชายคนนี้คงสัมผัสชีวิตที่แท้จริงหากได้ทุบค้อนบนทั่งเหล็กหน้าเตาหลอม
    
    “เข้าใจแล้ว”

    ข่านคงสามารถสงบจิตใจหากได้อยู่ใกล้กับเตาหลอม  เฟคเกอร์รีบพยุงข่านขึ้นด้วยความคิดดังกล่าว

    ข่านใช้ท่อนแขนที่ไร้เรี่ยวแรงเกาะไหล่เฟคเกอร์พลางอมยิ้ม
    
    “ขอบคุณมาก…”

    เฟคเกอร์เริ่มเจ็บแปลบที่หน้าอก
    ข่านตัวเล็กแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?
    ฝ่ามือที่เคยใหญ่และหยาบกร้าน  เหตุใดจึงกลายเป็นฝ่ามือเหี่ยวย่นไร้เรี่ยวแรงของชายชราได้?
    กาลเวลาช่างโหดร้านทารุณกับข่าน
    
    เฟคเกอร์รู้จักกับข่านตั้งแต่สมัยเซดากาห์  เขาหวนนึกถึงความทรงจำอันมีค่าที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน
    
    เฟคเกอร์จึงเป็นกังวลกับกริดมาก
    หัวใจกริดจะเจ็บปวดมากเพียงใดหากได้เห็นข่านในสภาพนี้

    *** 

    ช่างน่าประหลาด  อากาศกลับหนาวเย็นกว่าปรกติทั้งที่อยู่ในฤดูกาลเดียวกัน  

    “…”

    ข่านต้องหลั่งน้ำตาเมื่อกลับถึงโรงเหล็กใหญ่อันว่างเปล่า
    ช่างตีเหล็กหนุ่มสาวที่เคยสาบานอย่างตื่นเต้นว่าจะรับใช้กษัตริย์กริด  พวกเขากลับถูกสังหารอย่างทารุณ
    
    เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน  โรงเหล็กใหญ่แห่งนี้เคยเต็มไปด้วยช่างเหล็กรุ่นใหม่หลายคน
    ข่านรู้สึกเศร้าใจที่กริดต้องเสียบุคคลพรสวรรค์ไปมากมาย

    “จะกลับไหม?”

    เฟคเกอร์สัมผัสความเจ็บปวดได้จากหัวใจข่าน  เขากล่าวถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

    ข่านส่ายศีรษะ

    “ไม่เป็นไร…ฉันยังไหว”

    ยังเหลืองานสุดท้ายให้ต้องจัดการ
    จากนั้นค่อยติดตามดวงวิญญาณคนหนุ่มสาวขึ้นไปหลับพักผ่อนบนสวรรค์    
    ข่านคิดเช่นนี้พลางเดินไปหน้าเตาหลอม

    เฟคเกอร์วางโพชั่นพลังชีวิตหลายร้อยขวดไว้ไม่ห่าง

    “ผมจะรีบพานักบุญหญิงมาที่นี่  กรุณาโปรดดื่มโพชั่นอย่างสม่ำเสมอเมื่อถึงเวลา”

    หงึก

    เฟคเกอร์รีบล็อกเอาต์เมื่อเห็นข่านผงกศีรษะ  เขาพยายามติดต่อนักบุญหญิงรูบี้ด้วยเครือข่ายฉุกเฉินในโลกความจริง
    
    ทว่า  นัดชิงชนะเลิศของการแข่ง PVP นานาชาติจบลงแล้ว
    กริดกำลังอยู่ในพิธีมอบรางวัล  
    ส่งผลให้เฟคเกอร์ติดต่อใครไม่ได้เลย

    เขาพยายามติดต่อขุนพลโอเวอร์เกียร์ที่เหลือทุกคน  แต่ผลก็เช่นเดิม        
    ทุกคนกำลังตื้นตันใจที่กริดคว้าชัยเหนือครอเกล  บรรยากาศเฉลิมฉลองเป็นไปอย่างชื่นมื่นเปี่ยมสุข

    ตึง!!

    เฟคเกอร์ชกใส่กำแพงเต็มแรง
    เขาทำเช่นนั้นอีกหลายหนจนกระทั่งโลหิตไหลซึมฝ่ามือ
    
    “…บ้าจริง!”

    เขากำลังโมโหตัวเอง
    ตนเคยโอหังขนาดกล้าประกาศว่าจะปกป้องอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ในเงามืดตามลำพัง
    แต่ชีวิตของชายชราเพียงคนเดียวกลับยังปกป้องไว้ไม่ได้

    ‘ทำไมเราไม่ฝึกให้หนักกว่านี้…’

    เขาเริ่มตะหนักถึงขีดจำกัดของคลาสทั่วไป
    ยังมีศัตรูอีกมากที่ตนยังไม่รู้จัก  และคนเหล่านั้นคือภัยคุกคามใหญ่หลวงในอนาคต
    แต่เขากลับพึงพอใจในพลังระดับมดปลวกที่ตนครอบครอง

    ช่างเป็นความโอหังแสนน่าสมเพช
    เขาผ่อนคลายตัวเองเกินไปนับตั้งแต่ดวลชนะแบล็คมาได้
    
    ต้องมากกว่านี้อีก… 
    ต้องฝึกให้หนักยิ่งกว่านี้ 

    ขณะที่เฟคเกอร์กำลังใช้ศีรษะพิงผนังด้วยสีหน้าแสนเจ็บปวด

    กรี๊ง— 

    โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น  เฟคเกอร์รีบหันไปรับสายโดยไม่รอช้า
    เป็นสายจากนักบุญหญิงรูบี้

    *** 

    “คุณลุงข่าน!”

    เคร้ง!  เคร้ง!

    เสียงทุบค้อนจากโรงเหล็กใหญ่ช่างอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวในค่ำคืนปัจจุบัน
    รูบี้รีบวิ่งมาถึงด้วยสีหน้าเหนื่อยหอบ
    
    “คุณลุง…”

    “โฮ่?  องค์หญิงของฉันเองหรือ”

    ชายชราผู้นี้เป็นใครกัน?
    ใบหน้าของข่านขาวซีดหมดจด  ไม่เหลือร่อยรอยของชีวิตชีวาแม้แต่น้อย
    ผิวหนังเย็นชืดอย่างน่าประหลาดแม้ความร้อนจากเตาหลอมกำลังเดือดพล่าน    

    “คุณลุง…”

    รูบี้เริ่มหลั่งน้ำตา
    แสงสว่างในแววตาที่เคยเจิดจ้าดุจดั่งดวงตะวัน  บัดนี้ไม่หลงเหลือแม้แต่เศษเสี้ยว
    ชายชราผู้นี้คือข่าน  คนที่รักและดูแลเธอเหมือนกับหลานสาวในไส้มาตลอด

    สำหรับรูบี้  ข่านไม่ต่างจากลุงบังเกิดเกล้า  เธอเคยวาดฝันว่าข่านจะอยู่มอบความสุขให้ตนไปตราบนานเท่านาน
    รูบี้มักหาโอกาสเยี่ยมเยียนข่านในเวลาว่างเสมอ

    แล้วเหตุใดข่านถึงมีสภาพเช่นนี้ได้?
    คุณลุงจะไม่อยู่ดูแลเธอแล้วงั้นหรือ

    รูบี้เจ็บแปลบที่หน้าอกเมื่อเห็นข่านพยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
    
    “แสงความหวัง!  แสงการุณ!  ชำระล้าง!”

    รูบี้ต้องการขจัดความเจ็บปวดออกจากร่างกายข่าน
    ไม่เพียงเวทฮีล  แต่ยังรวมถึงเวทมนตร์ขจัดอาการผิดปรกติทุกชนิด

[ ท่านฟื้นฟูพลังชีวิตแก่เป้าหมาย ]
[ เป้าหมายแก่ชรามาก  ร่างกายของเขาถึงขีดจำกัด ]
[ ท่านฟื้นฟูพลังชีวิตได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ ]
[ ท่านขจัดพิษเป้าหมายไม่สำเร็จ ]

    “…!”

    ระหว่างประกอบคุณงามความดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา  รูบี้เคยช่วยชีวิตผู้คนมานับไม่ถ้วน
    เธอหวังจะช่วยเหลือมนุษย์ให้มากที่สุดในอนาคต  รูบี้ต้องการมอบความสุขจากก้นบึ้งหัวใจให้แก่ทุกคน
    
    แต่เธอกลับมิอาจรักษาชีวิตคนสำคัญของตัวเองได้

    รูบี้ตื่นตระหนักกับผลลัพธ์ไม่คาดฝัน
    เธอไม่เคยเคลือบแคลงในพลังนักบุญหญิงแม้แต่ครั้งเดียว

    “ช…ชำระล้าง! ชำระล้าง! ชำระล้าง!”

    รูบี้มีประสบการณ์ซาทิสฟายน้อยกว่าเหล่าขุนพลโอเวอร์เกียร์
    เธอจึงไม่เข้าใจว่าเหตุใดทักษะที่ได้ผลกับผู้เล่นถึงไม่มีผลกับข่าน

    ไม่สิ…รูบี้ไม่ต้องการยอมรับความจริงมากกว่า

    ทักษะชำระล้างที่เคยปัดเป่าได้ทุกสิ่ง  บัดนี้ถูกกระหน่ำใช้งานอย่างต่อเนื่องจนมานาเหือดแห้ง 

    ข่านหันกลับมาลูบศีรษะของรูบี้พร้อมกับส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่น

    “องค์หญิงของลุง  ได้โปรดใจเย็นลงก่อน”

    “ค…คุณลุง”

    “ลุงขอโทษที่ทำให้องค์หญิงเป็นห่วง  ลุงคงแก่เกินไปสินะ  ฮะฮะ!”

    “ฮึก…!”

    รูบี้เอนซบไหล่ข่านพร้อมกับหลั่งน้ำตา
    ร่างกายที่เคยอบอุ่นของข่าน  บัดนี้กลับเย็นยะเยียบจนน่าเศร้า
    ข่านใช้มือลูบแผ่นหลังที่สั่นระริกของเธออย่างทะนุถนอม
    
    “อย่าได้เศร้าโศกขนาดนั้น  ไม่มีสิ่งใดให้ต้องเสียใจเลยสักนิด  หลานของลุงกลายเป็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ที่แม้แต่องค์จักรพรรดิยังยำเกรง  องค์หญิงรูบี้ของลุงเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามและมีจิตใจเมตตา  ได้เวลาคนแก่อย่างลุงต้องพักผ่อนแล้ว”

    “คุณลุง…!  คุณลุง!!  ฮือ—”

    รูบี้สะอื้นอย่างหนัก
    เธอมักรักษามาดสงบนิ่งอยู่ตลอดเวลาในฐานะนักบุญหญิง  รวมถึงในฐานน้องสาวของราชาโอเวอร์เกียร์
    แต่เนื้อแท้แล้ว  เธอเป็นเพียงเด็กสาวไร้เดียงสาที่จิตใจอ่อนโยนคนหนึ่ง

    ข่านสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งฟอดใหญ่

    “ฮุฮุ  ไม่ต้องเศร้าใจไป  ลุงจะจากไปก็ต่อเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น  องค์หญิงควรร่วมแสดงความยินดีถึงจะถูก…แค่ก! แค่ก!!”

    หลอดพลังชีวิตข่านลดลงจนน่าตกใจ
    อาการพิษกำเริบรุนแรงขึ้นทุกขณะ

    “คุณลุง!!”

    เฟคเกอร์กลับถึงโรงเหล็กในจังหวะที่รูบี้แผดเสียงเรียกข่าน  เขามาพร้อมนักบวชรีเบคก้าที่เพิ่งกลับจากกิจสงฆ์    

    “ขอสวดภาวนาแด่องค์เทพธิดาแห่งแสง”

    “ได้โปรดมอบความสุขและปัดเป่าโรคภัยให้แก่คนผู้นี้ด้วย”

    เหล่านักบวชประสานมือกันพร้อมกับเริ่มบทสวด
    นี่คือเงื่อนไขการใช้ทักษะพิเศษ ‘แสงภาวนา’ ที่เกิดจากการสวดประสานของนักบวช 17 คนขึ้นไป

    ทว่า  แม้กระทั่งสิ่งนี้ก็มิอาจช่วยให้ข่านดีขึ้น

    นักบวชผู้หนึ่งเดินมาหาเฟคเกอร์พลางกล่าวด้วยสีหน้าดำมืด
    
    “ได้เวลาที่พวกเราต้องไปแล้ว”

    “เดี๋ยวก่อนสิ!  เราต้องช่วยยื้อชีวิตเขาอีกสี่ชั่วโมง  ขออีกแค่สี่ชั่วโมงเท่านั้น!”

    สติกส์จะกลับมาภายในสี่ชั่วโมง  
    อาจเร็วกว่านั้นหากโชคดี
    ภูมิปัญญาของจอมปราชญ์ต้องช่วยชีวิตข่านได้แน่
    เหล่านักบวชต่างเบือนหน้าหนีเฟคเกอร์  เป็นนัยว่าพวกเขามั่นใจในบางสิ่ง
    ความหวังของเฟคเกอร์เลือนลางเกินไป 

    “เอาล่ะ…ได้เวลาที่ฉันต้องสานต่อมันให้เสร็จ”

    ข่านเช็ดเลือดที่มุมปากพลางปล่อยมือจากรูบี้  เขาเดินกลับไปที่หน้าเตาหลอมอีกครั้งด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
    
    ชุดเกราะตัวหนึ่งถูกวางอยู่บนทั่ง    
    เป็นเกราะหนักปราณีตที่ไม่มีช่องว่างให้ปลายหอกดาบแทงลอดผ่าน
    วงแหวนโลหะสีทองถูกร้อยผ่านข้อต่อเชื่อมกับแผ่นเหล็กแต่ชิ้นอย่างบรรจง
    นับเป็นงานฝีมืออันวิจิตรงดงาม
    
    รูปทรงชุดเกราะถูกออกแบบให้ตรงตามสรีระกริดอย่างไร้ที่ติ  กริดจะได้รับความปลอดภัยระดับสูงสุดโดยไม่เกิดผลข้างเคียง
    
    “ขอเวลาอีกสักนิด…”

    ข่านอมยิ้มขื่นขม

    “แค่นิดเดียวเท่านั้น…”

    “…”

    เคร้ง!  เคร้ง!  เคร้ง!

    รูบี้และเฟคเกอร์ไม่คิดห้ามข่าน
    ชายขราวางโลหะแผ่นใหม่ลงบนชุดเกราะพร้อมกับเริ่มทุบค้อนอีกครั้ง
    
    สานข้อต่อ  
    เชื่อมด้วยวงแหวน  
    ทำเช่นนี้ซ้ำเช่นนี้ไปมา

    ข่านจ้องมองชุดเกราะในมือด้วยสายตาอบอุ่นและโล่งใจ
    สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
    ไม่เหมือนกับชายชราอ่อนแรงเมื่อครู่

    “…เขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้”

    “พวกเราขอชื่นชมหัวใจที่แกร่งยิ่งกว่าเหล็กกล้า”

    เหล่านักบวชต่างเอ่ยปากชมด้วยสีหน้าเคารพยกย่อง  พวกเขาต่างเพ่งสมาธิสวดภาวนาให้ข่านต่อหน้าเทวรูปรีเบคก้า    

    ***

    เวลาผ่านไปนานแค่ไหนกันนะ?

    “ฮุ…ฮุฮุ”

    ข่านหัวเราะเสียงดังขณะจัดการงานส่วนสุดท้าย  
    เหตุเพราะเขานึกบางสิ่งขึ้นได้  
    ชุดเกราะที่มีลวดลายประดับสีแดงสดและทองอร่าม  ไม่ใช่ว่ากริดชื่นชอบสีสันเหล่านี้เป็นพิเศษหรอกหรือ?
    ข่านเชื่อมโลหะแผ่นใหม่เข้ากับชุดเกราะโดยภายในใจหวังจะได้เห็นราชาผู้ยิ่งใหญ่ของตนสวมมันสักครั้ง

    “…แค่ก!”

    “คุณลุง!”

    ข่านรีบดื่มโพชั่นหลังจากกระอักเลือด
    บนพื้นโรงเหล็กเปียกแฉะไปด้วยคราบโลหิตสีดำจำนวนมาก
    เวทฮีลจากรูบี้และเหล่านักบวชต่างส่องแสงอาบร่างข่านอย่างต่อเนื่อง

    ทว่า  ทั้งหมดล้วนไร้ประโยชน์

    ‘ได้เวลาที่เขาต้องไปแล้วหรือ…’

    เฟคเกอร์ที่พยายามยื้อชีวิตข่านยิ่งกว่าใครทั้งหมด  บัดนี้ทำใจยอมรับสภาพด้วยสีหน้าเจ็บปวด
    หลอดพลังชีวิตหนึ่งส่วนสิบที่กำลังลดลงในทุกลมหายใจ
    สิ่งนี้สร้างความทรมาณให้แก่ทุกคนที่เห็น  ประหนึ่งเอามีดกรีดเฉือนหัวใจทีละนิด

    ‘กริด…’

    เฟคเกอร์เริ่มกระวนกระวายใจ
    ตอนนี้กริดน่าจะได้ทราบข่าวแล้ว  
    เขาหวังให้กริดมาทันก่อนข่านลาจาก
    กริดคือคนเดียวที่ห้ามพลาดการวาระสุดท้ายของข่านด้วยประการทั้งหมด
    
    ‘ได้โปรดมาให้ทันด้วย’

    เร็วเข้า… 

    ขณะที่เฟคเกอร์กำลังมีสีหน้าตึงเครียด    
    
    เคร้งงงงง—

    “…!”

    เฟคเกอร์  รูบี้  รวมถึงเหล่านักบวชรีเบคก้าอีกหลายสิบ  ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็นอย่างพร้อมเพรียง

    ดวงวิญญาณของพวกเขาเกิดการสั่นไหววูบวาบเมื่อข่านทุบค้อนครั้งสุดท้าย
    
    “โอ้…!”

    “ข่าน…”

    น้ำเสียงยกย่องชื่นชมดังจากทุกทิศ
    แม้กระทั่งบุคคลที่มิใช่ช่างตีเหล็กก็สามารถบอกได้

    ข่านก้าวสู่ระดับชั้นใหม่เรียบร้อยแล้ว

    เครง… 

    “…”

    เสียงทุบค้อนของข่านที่เคยกังวาลราวระฆังสวรรค์  บัดนี้กลับชะงักงันเงียบสนิท
    หากมองจากหลอดพลังชีวิต  ข่านไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ได้อีก
    
    ทันใดนั้น

[ ช่างตีเหล็กในตำนานคนใหม่ถือกำเนิดขึ้น ]
[ ช่างตีเหล็กทุกคนจะเคารพยกย่องเขา ]

    ห้าวินาที… 

    ผู้เล่นทุกคนที่เชื่อมต่อซาทิสฟายล้วนเห็นข้อความดังกล่าวบนหน้าจอ
    มันคือข้อความโลก

    จากนั้น

    “แฮ่ก…แฮ่ก!  ข่าน!!”

    กริดวิ่งมาถึงโรงเหล็กด้วยความเร็วที่มนุษย์คนหนึ่งสามารถกระทำได้
    
    สามวินาที… 

    เขาไม่สนว่าตัวเองจะหายใจทันหรือไม่
    กริดรีบมองหาข่านด้วยสีหน้าหวาดผวา

    “มาแล้วหรือ…”

    หนึ่งวินาที

    “กษัตริย์คนเก่งของกระหม่อม”

    ข่านหันมามองพร้อมกับรอยยิ้มแสนอบอุ่น
    เขาผายมือกว้างเพื่อรอให้กริดโผกอด
    
    ชายหนุ่มรีบปรี่เข้าไปโอบกอดข่านที่กำลังกลายเป็นแสงสีเทาอย่างแนบแน่น

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 5 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,206

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous