จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 253

       อันดับหนึ่งจากสองพันล้านคน  ครอเกล

       เฮ่าเคยพบครอเกลมาแล้วครั้งหนึ่ง  เมื่อแปดปีก่อนในป่าเอลกาด

       ป่าเอลกาด  ณ เวลานั้น  ขนาดผู้เล่นท็อป 100 ของโลกยังต้องจับปาร์ตี้ 7 คนขึ้นไปถึงจะสามารถล่ามอนสเตอร์ในป่าแห่งนี้ได้  แต่ครอเกลกลับเลือกเล่นโซโล่  ชายคนนั้นสามารถสังหารแมงมุมและฝีเสื้อในป่าเอลกาดอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องพึงพาความช่วยเหลือจากใคร  

       และเฮ่าก็เข้าใจอย่างถ่องแท้

       'ภูเขาลูกนั้น… เราข้ามไปไม่ได้แน่'

       มิติที่อาศัยอยู่แตกต่างกันเกินไป  การต่อสู้ที่ต้องอาศัยความได้เปรียบของภูมิประเทศไปพร้อมกับฝีมือควบคุมระดับพระเจ้า  เฮ่าไม่กล้าแม้แต่จะคิดในใจว่า <เราจะเป็นเหมือนชายคนนั้น>   ครอเกลคือตัวตนซึ่งเป็นดั่งกำแพงที่ไม่ได้มีไว้ให้ข้ามผ่าน

       เฮ่าเคยถูกผู้คนยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะมาโดยตลอด  และนั่นคือครั้งแรกที่ตนเองต้องรู้สึกด้อยกว่าใครสักคน

       'ทำไมกัน?'

       ชายคนนั้นกำลังอยู่ที่เรย์ดัน  ชาวนาปริศนาที่สู้อยู่กับซิวรอนคือครอเกลไม่ผิดแน่  เฮ่าสามารถดูออกจนทะลุปรุโปร่ง  แม้จะผ่านมาแล้วหนึ่งปี  แต่ทุกฉากการเคลื่อนไหวของครอเกล  เฮ่าได้เก็บมาฉายซ้ำในหัวไม่รู้กี่หมื่นรอบจนไม่มีวันลืมลง  ภาพของชาวนาลึกลับได้ซ้อนทับครอเกลอย่างพอดิบพอดี

       "ดาบแสงขาว"

       ทักษะโจมตีที่จะทำให้เกิดอาการตาบอดชั่วขณะเป็นวงกว้างถูกใช้ออกมา  เฮ่ายังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับหลับตา  

       และเมื่อลืมขึ้นมาอีกหน  ซิวรอนก็กลายเป็นแสงสีเทาไปเรียบร้อยแล้ว

       "ฮะ… ฮะฮะ"

       เฮ่าทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆ  ครอเกลสามารถปราบซิวรอนได้ง่ายดาย  ทั้งที่ซิวรอนมีระดับใกล้เคียงกับตัวมันมาก   นี่สินะ  ฟ้าเหนือฟ้า  ครอเกลก็ยังแข็งแกร่งที่สุดไม่มีเปลี่ยน  ไม่สิ  เขาพัฒนาขึ้นกว่าแต่ก่อนจนฉีกหนีผู้เล่นที่ตามหลังอยู่อย่างไม่เห็นฝุ่น 

       เฮ่าหยุดสั่นอย่างหวาดกลัวไม่ได้เลย

       "หนี!"  มันออกคำสั่งกับสมาชิกกิลด์

       รุกรานเรย์ดัน?  สิ่งนั้นเลิกเฟ้อฝันไปได้  ตราบใดที่ครอเกลยังอยู่  เมืองแห่งนี้คือป้อมปราการที่ไม่มีวันแตกพ่าย

       "หนีเร็ว!"

       กิลด์เฮเดสเริ่มล่าถอย

       ***

       "ปล่อยไปแบบนี้ดีแล้วหรือ?"  ดาเมี่ยนถาม

       ครอเกลตอบกลับ

       "นายจะบอกว่า… พวกเราควรไล่ตามไป?"

       "เอ่อ… ไม่จำเป็นละมั้ง"

       ไม่มีเหตุจำเป็นต้องไล่ตามคนที่ไม่คิดสู้  พวกเขาเป็นเพียงชาวนา  ไม่ใช่อัศวินผู้พิทักษ์ของเรย์ดันสักหน่อย  หน้าที่เดียวคือการปกป้องฟาร์ม

       'ไม่ต้องสู้โดยไม่จำเป็น'

       ใช่แล้ว  การปกป้องเรย์ดันเป็นหน้าที่ของกริดและโอเวอร์เกียร์  ไม่ใช่พวกเขา  การที่ต้องจำใจเข้าร่วมสงครามก็เป็นผลมาจากปิอาโร่  

       แต่โชคดีที่พวกเขาทั้งสี่คนลงมือ  ไม่อย่างนั้นเรย์ดันคงได้เกิดเรื่องร้ายแรงแน่นอน

       'ช่างเถอะ  ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว'

       ดาเมี่ยนรู้สึกภูมิใจเล็กน้อยที่ได้ช่วยปกป้องเมืองของกริด

       "ว่าแต่  นายเป็นใครกันแน่?"

       ดาเมี่ยนรู้จักความโด่งดังของซิวรอนเป็นอย่างดี  ซิวรอนเป็นคนที่นักวิเคราะห์ทั่วโลกต่างประเมินไว้ว่าแข็งแกร่งกว่ากริด  ดาเมี่ยนจึงสงสัยในตัวตนของชาวนาลึกลับที่ปราบซิวรอนลงอย่างง่ายดาย  หมวกฟางที่ไม่เคยถูกถอดออกเลยตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา  ยามนี้มันยิ่งขัดหูขัดหาเป็นเท่าตัว

       ครอเกลอมยิ้ม

       "นายไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องพวกนี้หรอกมั้ง?"

       "อ่า… นั่นก็ใช่"  ดาเมี่ยนไม่ปฏิเสธ  ตัวเขานั้นสนใจเพียงบุตรีรีเบคก้าทั้งสามคน

       "เชี่ย!  พวกแม่งหนีไปแล้ว!"

       "หนีกันเถอะ!"

       "บัดซบ!  ฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว!"

       เมื่อกิลด์เฮเดสแอบหนีชาวนากลับไปอย่างเงียบงัน  โกลเด้นกิลด์ก็เริ่มถอยหนีบ้าง  พวกมันรู้ดีว่าไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะปกป้องชื่อเสียงกิลด์อีกแล้ว

       บลันด์  ผู้ที่กำลังเคี้ยวมันฝรั่งลูกที่สาม  สีหน้าของเขาเป็นกังวลอย่างมาก

       "นี่มันเลยเวลาเมื่อค่ำมาแล้วไม่ใช่รึไง?  พวกเราต้องอดตายไปจนถึงเช้าพรุ่งนี้เลยหรือ?"

       "..."

       ดาเมี่ยนและครอเกลต่างรู้สึกเห็นใจบลันด์ทันที  ทั้งคู่ได้ยินมาว่า  บลันด์มาจากตระกูลขุนนางที่สูงส่ง  ความตึงเครียดในฐานะตัวประกันคงมีมากกว่าใครเป็นเท่าตัว

       ***

       บ็อกซ์  รองหัวหน้ากิลด์สเน็ค  ผู้เล่นลิงค์เกอร์อันดับหนึ่งของโลกคือผู้เหลือรอดคนสุดท้ายจากกิลด์สเน็ค

       "ความสามารถน่าสนใจมาก  นายแจกจ่ายทักษะของพวกพ้องไปให้กับพวกพ้องคนอื่น  ทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นเป็นวงกว้าง  ช่างมีประสิทธิภาพและเกิดประโยชน์มากทีเดียว"

       ปิอาโร่ชื่นชม  แต่บ็อกซ์ไม่ได้ดีใจเลยสักนิด  เพื่อนร่วมกิลด์มากมายก่อนหน้าก็ได้รับคำชมจากปิอาโร่อย่างล้นหลาม  แต่ทั้งหมดก็จบชีวิตลงอยู่ดี  และตัวมันเองก็คงไม่ต่างกัน  บ็อกซ์ตัดสินใจใช้ไม้ตายสุดท้ายที่เหลืออยู่  สุดยอดทักษะของลิงค์เกอร์  หุ่นเชิด  มันพยายามใช้ใส่ปิอาโร่เพื่อควบคุมร่าง

       แต่นั่นก็ไร้ความหมาย  ปิอาโร่เติบโตขึ้นอีกขั้นจากสงครามในวันนี้  เขาพุ่งเข้ามาประชิดตัวก่อนที่บ็อกซ์จะมีโอกาสทำสิ่งใด  

       หรือต่อให้ใช้หุ่นเชิดสำเร็จ  ปิอาโร่ก็ไม่อาจถูกบ็อกซ์ควบคุมได้อยู่ดี

       ฉึก!

       คราดเล็กที่ปกคลุมด้วยพลังคีไร้สีเสียบเข้ากลางหน้าผากบ็อกซ์อย่างจัง  

       ตำนาน <ตายด้วยคราดเล็ก> ได้มีตัวเอกเพิ่มขึ้นกลายเป็น 275 คนเรียบร้อยแล้ว

       "อ--อั่ก...!"

       บ็อกซ์กลายเป็นแสงสีเทา  ดวงตาของปิอาโร่ที่ลุ่มลึกดั่งมหาสมุทรได้ยืนเหม่อออกไปอย่างเงียบงัน  ชายคนนี้ค่อยๆ เติบโตขึ้นนับตั้งแต่เริ่มติดตามกริดมาทำฟาร์มให้เรย์ดัน  

       และในสงครามวันนี้  ราวกับเขาได้ลืมตาตื่นขึ้นมาพบกับความจริงบางประการ

       'เราไม่ใช่มุลเลอร์'

       ถูกต้อง  เขาคือปิอาโร่

       ขุนนางแห่งจักรวรรดิซาฮารัน  ปิอาโร่

       กัปตันกองอัศวินสีชาด  ปิอาโร่
       
       คนทรยศ  ปิอาโร่

       นักดาบผู้ยิ่งใหญ่  ปิอาโร่

       ชาวนา  ปิอาโร่

       ปิอาโร่  เพื่อนของกริด  เพื่อนของชาวโอเวอร์เกียร์  เพื่อนของครอเกล  ดาเมี่ยน  และบลันด์

       ใช่แล้ว  เขาคือปิอาโร่  ตัวตนที่แตกต่างจากมุลเลอร์  ไม่มีความจำเป็นที่ต้องดิ้นรนเพื่อให้ตนเองกลายเป็นมุลเลอร์คนที่สอง

       'เราพอแล้ว...'

       ชิ้งงงง~~~

       เกิดลำแสงส่องสว่างลงมาจากพระจันทร์ทั้งสองดวง  แสงอันอบอุ่นโอบล้อมร่างปิอาโร่ไว้อย่างระยิบระยับราวกับทางช้างเผือก  พลังงานเข้มข้นและไม่คงที่เริ่มฉายออกมา  บรรยากาศโดยรอบปิอาโร่เกิดการสั่นไหวรุนแรง  

       ในวินาที่นี้… ตัวตนของปิอาโร่ได้กลายเป็นตำนานอย่างแท้จริง

       ตำนานที่ว่า… จะใช่อริยะดาบที่เขาถวิลหามาทั้งชีวิตรึเปล่านะ?  

       เปล่าเลย...  ปิอาโร่พูดมาตลอดว่า  <ดาบ> ไม่ใช่สิ่งจำเป็นที่สุด  เขาประสบความสำเร็จอย่างมากมายจากอาวุธหลากหลายระยะ  เช่นคราดมือ  เคียว  และจอบ  

       ไม่มีเหตุผลใดให้เขาต้องถูกผูกมัดกับอาวุธประเภทดาบไปทั้งชีวิต

       ไม่มีเหตุใดผลให้เขาต้องถูกผูกมัดกับตำแหน่งอริยะดาบที่ใช้อาวุธประเภทอื่นไม่ได้

[ ชาวนาในตำนานถือกำเนิดขึ้น! ]
[ ชาวนาทุกคนบนโลกจะชื่นชมและยกย่องเขา! ]

       หน้าต่างข้อความระบบได้แสดงให้เห็นถึงการเกิดใหม่ของตำนานต่อหน้าผู้เล่นทุกคนที่กำลังเชื่อมต่อซาทิสฟาย  สื่อทั่วโลกต่างแทรกให้เป็นข่าวด่วน  แต่ในทางกลับกัน  ทั้งดาเมี่ยนและครอเกลได้แต่ยืนมองการเปลี่ยนแปลงของปิอาโร่ด้วยสีหน้าสับสน

       'ทำไมถึงเป็นชาวนา?'

       ปิอาโร่คือนักดาบ  แต่ทำไมถึงกลายเป็นชาวนาไปได้...

       ถือเป็นสิ่งที่น่าใจหายไม่น้อย  แต่ปิอาโร่กลับมีความสุขยิ่งกว่าใคร  จะเป็นชาวนาหรืออริยะดาบแล้วมันสำคัญยังไง?  ตัวเขาปล่อยวางทุกอย่างแล้ว  สมญานามไม่ใช่สิ่งที่สลักสำคัญอะไรอีก

       "แพ็กม่า… นายเองก็เหมือนฉันใช่ไหม?"
       
       สุดยอดนักดาบแห่งยุค  แพ็กม่า  สุดท้ายเขากลับลงเอยด้วยการเป็นช่างตีเหล็กในตำนาน  ปิอาโร่คิดไปพลาง  อมยิ้มไปพลาง  ความยิ่งใหญ่ของชาวนานั้นยากจะหยั่งถึง  ถ้าหากเขาพรวนดิน  ผืนดินแห่งนั้นก็จะอุดมสมบูรณ์  ถ้าหากเขาเขนฆ่าศัตรู  อุปกรณ์ทำฟาร์มก็จะแปรเปลี่ยนเป็นเครื่องมือสังหารอย่างเลือดเย็น

       ตำนานบทใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้น… 

       นักดาบและชาวนา 

       ***
       
       "แฮ่ก  แฮ่ก… ชิ!  เคลื่อนไหวยากจริง"

       ทะเลทรายยามค่ำคืนนั้นหนาวจับใจ  สมาชิกกิลด์โกลเด้นที่เหลือรอดต่างตกอยู่ในสภาวะหดหู่

       'พวกเราถูกชาวนาเล่นงาน'

       'พวกมันไม่ได้ตามมาใช่ไหม?'

       ความกลัวและความสับสนจากประสบการณ์เฉียดตายที่ไม่เคยพบพานกลับมีแต่จะยิ่งเพิ่มขึ้น  ทะเลทรายสุดลูกหูลูกตาทำให้บรรดาสมาชิกกิลด์โกลเด้นที่เหลือรอดต่างหวั่นวิตก

       โฮกกก!

       ฮูมมมม!

       หนอนยักษ์และคางคกทะเลทรายปรากฏตัวตลอดทาง

       "ชิ...!  ถ้าหัวหน้าอยู่ที่นี่ด้วยล่ะก็!"

       สมาชิกกิลด์โกลเด้นเอาชนะมอนสเตอร์ทะเลทรายได้อย่างเต็มกลืน  สำหรับผู้เล่นเลเวล 230 แล้ว  มอนสเตอร์เหล่านี้นับว่าโหดร้ายเกินตัวไปมาก  เป็นอีกครั้งที่พวกมันตระหนักว่าซิวรอนแข็งแกร่งขนาดไหน  

       แล้วชาวนาปริศนาที่ฆ่าซิวรอนได้ง่ายดายผู้นั้นจะต้องเป็นปีศาจระดับไหนกัน?

       "ตั้งใจหน่อย!  ไม่งั้นได้ตายกันหมดแน่!"       

       ชาวโกลเด้นพยายามฝืนเอาชีวิตรอด  พวกมันขบกรามแน่นฮึดสู้กับมอนสเตอร์อันแสนดุร้าย  แต่บางสิ่งในโลกก็ไม่สามารถก้าวข้ามได้ด้วยความพยายามและพลังใจเพียงอย่างเดียว   ลงเอยด้วยการที่พวกมันมีชีวิตเหลือรอดไม่ถึง 100 คน  แถมยังอยู่ในสภาพร่อแร่ปางตาย  พลังชีวิต  มานา  และค่าเรี่ยวแรงแทบไม่เหลือ

       เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  ทำไมหนึ่งในกิลด์ชั้นนำของซาทิสฟายต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้ด้วย?  

       ในขณะที่พวกมันสิ้นหวังสุดขีด  ใครบางคนได้บ่นขึ้นอย่างหัวเสีย

       "พวกเราไม่ควรแตะต้องกริดตั้งแต่แรก..."

       "..."

       พวกมันยังไม่มีใครได้เห็นตัวกริดเลยด้วยซ้ำ  แผนการบุกในวันนี้เกิดขึ้นเพราะกริด  กริดกำลังแผ่ขยายอำนาจมากเกินไป  เจ็ดกิลด์ใหญ่จำเป็นต้องหยุดเขาให้ได้ด้วยการรุกรานเรย์ดัน

       แต่ผลลัทธ์ก็คือ  ทุกคนต้องแตกพ่ายอย่างหัวปั่น  ความหวาดกลัวในตัวกริดยิ่งมีมากขึ้น  สมาชิกกิลด์โกลเด้นพาลหงุดหงิดกับทุกสิ่งที่ขึ้นต้นด้วยอักษร G   พวกมันสาบานกับตนเองตลอดทางว่าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับกริดอีกในอนาคต

       โฮกกกก!

       มีบางสิ่งที่ใหญ่โตกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

       มังกรไวเวิร์นสีแดง*

(ผู้แปล : หลังจากนี้เป็นต้นไป  ขอเปลี่ยน เดรก/มังกรเดรก  เป็นมังกรไวเวิร์น/ไวเวิร์น   อันนี้ทางผู้แปลอังกฤษเพิ่งจะเปลี่ยนในตอนหลัง  เค้าเปลี่ยน  ผมก็เปลี่ยนตาม)

       "นั่นมัน!"

       ความเหน็ดเหนื่อยของมันใกล้ถึงขีดจำกัด  แล้วตอนนี้ต้องมารับมือกับไวเวิร์นอีกงั้นหรือ?

       "รักษาตำแหน่งไว้!"

       "อ๊ากกก!"

       ฟู่ววววว!

       แม้จะสูญเสียความยิ่งใหญ่ไปบ้างเพราะโนเอะ  แต่ไวเวิร์นก็ยังถูกจัดให้เป็นสัตว์เลี้ยงอันดับหนึ่งสำหรับผู้เล่นทั่วไปอยู่ดี   เมื่อการพ่นลมหายใจเริ่มขึ้น  ทรายบนพื้นที่เย็นเฉียบกลับกลายเป็นสีแดงฉานร้อนระอุ  ชายสามคนปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าพวกมันที่กำลังถูกทะเลเพลิงคลอกใส่

       สมาชิกกิลด์โกลเด้นต่างรู้จักสามคนนี้เป็นอย่างนี้

       "ไอ้พวกระยำ…  พวกมันกำลังคิดหนีหลังจากทำลายเรย์ดันราบเป็นหน้ากลองแล้วงั้นหรือ?"       

       ใบหน้าของชายหัวล้านร่างใหญ่พลันแดงก่ำ  เขากำลังโกรธจัด  ชายคนนี้โหมกระหน่ำขวานคู่เข้าเข่นฆ่าสมาชิกโกลเด้นด้วยความโมโหสุดขีด

       "ว--แวนเนอร์...!"

       อัศวินผู้พิทักษ์อันดับหนึ่งของโลก  ปีศาจที่มีพลังป้องกันประหนึ่งรถถังและพลังโจมตีรุนแรงราวกับยักษ์  แวนเนอร์ใช้โล่ป้องกันการโจมตีที่พุ่งเข้ามา  หลังจากนั้นก็สลับไปใช้ขวานคู่ไล่บดขยี้พวกมันที่เหลือ

       หากพูดถึงพลังทำลาย  ราชันย์นักล่า  ทูน  หมอนี่น่ากลัวกว่าแวนเนอร์มาก

       "พวกแกกล้าดียังไงมาทำลายเมืองของฉัน!  เมืองของกริด!"

       กรงเล็บสีเงินในมือชุ่มไปด้วยเลือดในพริบตา  ทั้งหมดคือเลือดของผู้เล่นกิลด์โกลเด้นที่เหลือรอด  อันที่จริงพวกมันกำลังถูกเข้าใจผิดอยู่  กิลด์โกลเด้นยังไม่ได้แตะต้องเรย์ดันเลยแม้แต่นิดเดียว  อย่าว่าแต่แตะต้องเลย  แค่กับชาวนาที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า  พวกมันก็ยังไม่มีปัญญาผ่านเข้าไป  แต่แวนเนอร์กับทูนไม่รู้เรื่องนี้  และพวกเขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการเข่นฆ่าเลยสักนิด

       ได้โปรด  ใครก็ได้  ดวงตาของสมาชิกกิลด์โกลเด้นกรอกไปมาก่อนจะพบคนนึงเข้า  แตกต่างจากแวนเนอร์และทูน  ฮิวรอยกำลังเฝ้ามองการต่อสู้ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง  ดูเหมือนเขาจะเป็นคนเดียวในที่นี้ที่ยังหลงเหลือเหตุผลอยู่

       ผู้เล่นกิลด์โกลเด้นรีบร้องขอความช่วยเหลือ

       "ฮิวรอย!  ไว้ชีวิตเราด้วย!  พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรกับเรย์ดันเลยนะ!"

       "พวกเราถูกเข้าใจผิด!  ช่วยห้ามปรามสองคนนั้นก่อน!"

       ฮิวรอยจ้องมองพวกมันด้วยสีหน้าเย็นชาก่อนจะพูดว่า

       "พวกแกอยากไปพบพ่อกับแม่บนสวรรค์ไหม?"

       "เชี่ย..."

       เส้นที่ไม่ควรข้าม  บุพการี  ฮิวรอยกำลังพูดถึงพ่อและแม่ของพวกมันอยู่

       แต่ทันใดนั้น  ผู้เล่นกิลด์โกลเด้นราวกับเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่านี่คือวาจาอาฆาตอันโด่งดังของคลาสนักพูด

       ฮิวรอยโหดเหี้ยมยิ่งกว่าแวนเนอร์และทูนเสียอีก

• Next
• Previous