จ้าวแห่งยุทธภัณฑ์ 1,150

“ฝ่าบาทมีอะไรให้ฮานซอกบงผู้นี้รับใช้หรือขอรับ?”

ฮานซอกบง อดีตเจ้าเมืองแพงเจีย

และยังเป็นบุคคลแรก ผู้ถูกกษัตริย์อาณาจักรโชออกคำสั่งประหารชีวิต

เพียงเพราะเหตุผลเดียว

ยังบันต้องการพบตัวผู้สร้างคันศรฟินิกซ์แดงคันใหม่ และฮานซอกบงก็สนิทกับกริดมากกว่าใครในแพงเจีย

แต่ก่อนจะถูกประหาร กริดเสี่ยงตายช่วยชีวิตออกมาได้ทันเวลาและพาตัวกลับมายังอาณาจักรด้วยกัน ปัจจุบันจึงกลายเป็นขุนนางของอาณาจักรโอเวอร์เกียร์เต็มตัว

“ไม่ได้พบกันนาน ไวเคาต์ฮานซอกบง ได้โปรดเงยหน้าขึ้นด้วยเถิด”

กริดรีบเดินเข้าหาฮานซอกบงผู้เอาแต่หมอบกราบบนพื้น

แม้จะเคยกำชับหลายครั้งแล้วว่า ไม่จำเป็นต้องสุภาพต่อกันขนาดนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด

“เราได้ยินว่าเจ้ามีผลงานมากมาย ขอบคุณสำหรับความเหน็ดเหนื่อยตลอดปลายปี”

“ชมเกิดไปแล้วขอรับ ตัวข้าผู้ต่ำต้อยมิได้สร้างผลงานมากอะไรนัก ไม่สมควรได้รับคำชมเชยจากฝ่าบาทเลยสักนิด!”

“…”

จริงอยู่ กริดอาจเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตฮานซอกบงไว้จากโทษประหาร

ทว่า ต้นตอทำให้ฮานซอกบงต้องรับโทษประหารในตอนแรก ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากตัวกริดเอง การบุกเข้าไปช่วยเหลือจึงมีบ่อเกิดจากความรู้สึกผิดมากกว่าคุณธรรมต่อเพื่อนร่วมโลก

แต่ไม่ว่าอย่างไร ฮานซอกบงก็ไม่มองกริดเป็นอื่นนอกจากผู้มีพระคุณช่วยชีวิต

“เรามีแผนจะกลับไปเยือนทวีปตะวันออกอีกครั้ง เพื่อการนั้นแล้ว เราต้องการสอบถามข้อมูลจากปากท่านไวเคาต์”

สีหน้าฮานซอกบงพลันดำมืด

“ฝ่าบาท เหตุการณ์คราวก่อนเพิ่งจะผ่านมาได้ไม่กี่ปี… ท่านเคยทำให้การัมโกรธ แล้วเหตุใดถึงต้องเอาชีวิตตัวเองไปเสี่ยงด้วย?”

“ฉันจะไปหาการัม”

“อ…เอ๋?”

“การัมคือบุคคลอันตรายและเคยทำให้เกียรติยศของเราผู้นี้ต้องมัวหมอง หากชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ เราคงกินไม่อิ่มนอนไม่หลับ”

“ท่านก็เลยต้องการเผชิญหน้าการัม?”

“อา… คงเป็นการต่อสู้อันยาวนาน”

กริดทำการสวมหน้ากากเฟย์ริสซึ่งบราฮัมเพิ่งนำมาคืน จากนั้นก็แปลงโฉมเป็นคนอื่น

“ในสภาพเช่นนี้ เจ้าคิดว่าเราสามารถเดินเตร็ดเตร่บนถนนทวีปตะวันออกได้หรือไม่”

ทวีปตะวันออกทั้งหมดถูกปกครองโดยอาณาจักรฮวาน

พลเมืองของอาณาจักรฮวานมีเพียงยังบันอันน้อยนิด แต่กลับปกครองทวีปภายใต้ธงผืนเดียวกันได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

กริดกังวลว่า ป่านนี้รูปโฉมของตนคงถูกปิดประกาศทั่วทวีปมาสักพักแล้ว

ฮานซอกบงจ้องมองกริดและพยักหน้ารับ

“สมกับเป็นหน้ากากวิเศษดังคำร่ำลือ เปลี่ยนไปทั้งรูปโฉม น้ำเสียง และบรรยากาศรอบตัว หากฝ่าบาทเคลื่อนไหวภายใต้หน้ากากใบนี้ คงไม่มีใครจับพิรุธได้แน่”

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าหน้ากากจะช่วยให้ปลอมตัวได้แนบเนียนขนาดไหน แต่ถ้าไม่แก้นิสัยประจำตัวก็อาจถูกจับผิดได้ในสักวัน

แต่คนใกล้ชิดกริดเกือบทั้งหมดได้ย้ายมาอยู่ในอาณาจักรโอเวอร์เกียร์ด้วยกันแล้ว

หากจะมีใครสักคนบนทวีปตะวันออกสามารถระบุตัวกริดได้ มันผู้นั้นคือการัม

“ได้ยินแบบนั้นค่อยเบาใจ”

กริดถอนหายใจพลางถอดหน้ากาก

“...เราต้องการทราบว่า ทวีปตะวันออกมีจุดใดให้เราพัฒนาตัวเองได้บ้าง เจ้าคิดว่าดันเจี้ยนแพงเจียยังมีประโยชน์อยู่ไหม”

“จากบันทึกประวัติศาสตร์ สมบัติมูลค่าสูงสุดในดันเจี้ยนแพงเจียคือด้ายเงิน แต่ฝ่าบาทเคยสำรวจดันเจี้ยนไปไกลกว่าในบันทึกมากแล้ว กระหม่อมจึงไม่แน่ใจรายละเอียด บางทีอาจยังมีสมบัติคล้ายคลึงกันหลงเหลืออยู่”

‘ระดับของเราสูงเกินกว่าจะล่าของแบบนั้นแล้ว เกรงว่าจะเสียเวลาเปล่า’

กริดพยักหน้ารับพร้อมกับถามต่อ

“เจ้าคิดว่าเราพอจะมีโอกาสได้ครอบครองลมหายใจมังกรครามแห่งตะวันออก ลมหายใจเสือขาวแห่งตะวันตก และลมหายใจเต่าดำแห่งทิศเหนือหรือไม่

“อ…เอ๋?”

“ท่านคิดจะทำให้อาณาจักรอื่นมีชะตากรรมแบบเดียวกับอาณาจักรโชในเหตุการณ์ฟินิกซ์แดงหรือขอรับ?”

ฮานซอกบงผู้เคยทำคันศรฟินิกซ์แดงหายจนตัวเองต้องตกระกำลำบาก มอบคำตอบอย่างเถรตรงด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“อาจจะยากไปสักหน่อย แต่ก็ใช่ว่าหมดสิทธิ์โดยสิ้นเชิง…”

“เล่ามา”

“นอกจากพวกมันจะเป็นสมบัติแห่งชาติของทั้งสี่อาณาจักร ลมหายใจสี่สัตว์เทพยังเป็นส่วนหนึ่งของข่ายเวทมนตร์ซึ่งช่วยผนึกไม่ให้รอยแยกขุมนรกเปิดออก จึงถูกเก็บไว้ยังจุดสำคัญสี่ทิศของข่ายเวทมนตร์ ทางทิศใต้คือแพงเจีย ฝ่าบาทคงทราบดีอยู่แล้ว แพงเจียเป็นเมืองเล็กในเชิงภูมิศาสตร์ กำลังทหารจึงมีไม่มากนัก”

“เจ้ากำลังหมายความว่าว่า ทางฝั่งตะวันออก ตะวันตก และทิศเหนือต่างก็มีสถานการณ์คล้ายคลึงกับแพงเจียหรือ?”

“ขอรับ จุดสำคัญของข่ายเวทมนตร์มักส่งผลข้างเคียงกับเมืองทางอ้อมเสมอ โดยเฉพาะด้านกำลังทหาร… แต่ว่า หากฝ่าบาททำการขโมยศาสตราแห่งเทพออกจากตำแหน่งของมัน…”

สีหน้าฮานซอกบงอึมครึมหนักกว่าเก่า

หากสี่ศาสตราไม่อยู่ประจำตำแหน่ง ประตูนรกจะเปิดออก และทวีปตะวันออกก็จะกลายเป็นขุมนรกขนาดย่อม

กริดมั่นใจว่าต้องเป็นแบบนั้น

“เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเราคือผู้คืนชีพให้กับคันศรฟินิกซ์แดง เราไม่คิดจะทำให้ประชาชนนับสิบล้านต้องเดือดร้อนเพราะความโลภส่วนตัว หากหาทางชิงศาสตราเทพต้นแบบมาได้ จะพยายามทำให้ข่ายเวทมนตร์ไม่ได้รับความเสียหาย”

“ได้ยินเช่นนั้นค่อยเบาใจ ไว้กระหม่อมจะรีบวาดพิกัดของศาสตราเทพทั้งสี่ให้ เป็นข้อมูลลับซึ่งมีเพียงเจ้าเมืองจะได้ทราบ”

นอกจากพิกัดของอาวุธสัตว์เทพแล้ว กริดยังได้เห็นแผนผังของทวีปตะวันออกอย่างคร่าวด้วย

ฮานซอกบงนับว่าพึ่งพาได้มากทีเดียว

กริดพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ตามด้วยการยิงคำถามใหม่

“ตัวจริงของมหาวีรบุรุษผู้ปราบนักบวชเต๋าและช่วยแพงเจียให้รอดพ้นจากวิกฤติคือใคร?”

ตัวจริงของ ‘วีรบุรุษน้อย’ คือครอเกล

แต่ตัวจริงของ ‘มหาวีรบุรุษ’ ผู้ปราบนักบวชเต๋าทรงพลัง ซึ่งแม้แต่ครอเกลและฮานซอกบงร่วมมือกันก็มิอาจเอาชนะได้ ยังคงเป็นปริศนาสำหรับกริดมาจนถึงปัจจุบัน

แม้กระทั่งไอดานผู้เคยถูก ‘มหาวีรบุรุษ’ ขโมยกระทะประจำตระกูลไป ก็มิอาจอธิบายลักษณะพิเศษของมหาวีรบุรุษคนนั้นได้

“มหาวีรบุรุษคนนั้น… กระหม่อมไม่มีวันลืมเรื่องราวของเขา แต่ความทรงจำเกี่ยวกับรูปลักษณ์ช่างเลือนรางคล้ายกับถูกหมอกหนาบดบัง กระหม่อมไม่สามารถจดจำใบหน้า น้ำเสียง หรือบทสนทนาระหว่างตัวเองกับเขาได้เลย”

…เหมือนกับคำพูดไอดานทุกประการ

กริดเริ่มคิดเป็นจริงเป็นจังว่า มหาวีรบุรุษคนดังกล่าวจงใจใช้พลังพิสดารปกปิดใบหน้าตัวเอง หรือไม่ก็เป็นพลังลบความทรงจำของอีกฝ่าย

ในขณะเดียวกัน ตัวตนผู้มีพลังลึกลับบนทวีปตะวันออกจะถูกเรียกขานว่า ‘เซียน’

“น่าจะเป็นเซียนสักจำแลงกายมาขอรับ”

“เซียนกับยังบันต่างกันอย่างไร”

“สำหรับสามัญชนเช่นกระหม่อม การจะได้พบเซียนสักครั้งถือเป็นเรื่องยาก บางทีอาจไม่มีโอกาสเลยชั่วชีวิต แต่ยังบันสามารถถูกพบเห็นได้ทั่วไป ในบางครั้ง กระหม่อมเคยได้ยินบทสนทนาของยังบันกล่าวถึงเซียนในทางมุ่งร้าย คล้ายกับเป็นศัตรูระหว่างกัน”

“เซียนและยังบันไม่ถูกกัน?”

เซียน ‘เบนทาโอ’ บนสวนสวรรค์เคยกล่าวต่อหน้ากริดและพรรคพวกไว้ว่า :

‘ตัวข้า เบนทาโอ หลังจากเร้นกายฝึกจิตอย่างยาวนานตลอดชีวิต สุดท้ายก็ได้อาศัยอยู่บนสวนสวรรค์ตามใจปรารถนา แต่ถึงอย่างนั้นกลับโง่เขลาเกินกว่าจะกลายเป็นเทพสำเร็จ

‘เมื่อนานมาแล้ว ข้าลงไปจุติยังโลกมนุษย์ตามเจตจำนงขององค์เทพ …เจตจำนงว่า เจ็ดมารคือตัวตนชั่วร้ายซึ่งสมควรถูกกำจัดทิ้ง

‘ข้าจำแลงกายเป็นตัวตลกเพื่อปกปิดตัวตนและหลอกลวงมนุษย์ พยายามสืบหาข่าวคราวของเจ็ดมารทั่วทวีป จนกระทั่ง ข้าได้พบกับแสงสว่างท่ามกลางมวลหมู่ความมืดมิด…

‘เจ็ดมารไม่ได้ชั่วร้ายทุกคน’

หรือเซียนจะต่อต้านเทพ…?

และยังบันคือทายาทของเทพตกสวรรค์

ไม่น่าประหลาดใจสักเท่าไร หากพวกยังบัน—กลุ่มคนจิตใจบิดเบี้ยวพิกลพิการ จะไม่ถูกกับเซียนซึ่งดูเหมือนจะมีจิตใจงดงามกว่า

‘ถ้าเราฆ่ายังบัน ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะกลายเป็นศัตรูกับเซียน’

กริดคลายความกังวลใจลงอีกหนึ่งข้อและซักถามประเด็นถัดไป

ถัดจากนี้จะเริ่มเข้าสู่ประเด็นสำคัญ

“ชาวทวีปตะวันออกคิดอย่างไรกับยังบันและอาณาจักรฮวาน”

“พวกเขาคือเทพผู้ปกป้องมนุษย์จากภัยอันตรายและปีศาจทั้งปวง ยังบันคือคมหอกดาบผู้ทำให้โลกสงบสุข ชาวทวีปตะวันออกทุกคนจึงเคารพเทิดทูนยังบันเป็นอย่างมาก และในเมื่อยังบันเป็นพลเมืองอาณาจักรฮวานซึ่งถูกปกครองโดยห้าอาวุโสและซือโหยว กลุ่มคนเหล่านี้จึงเปรียบดังเทพเหนือเทพ”

“เคยเคลือบแคลงพวกเขาบ้างไหม”

“ไม่ขอรับ อาณาจักรฮวานคือดินแดนแห่งทวยเทพ พลเมืองฮวานคือเหล่าเทพเดินดิน สิ่งนี้ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่ยังเล็ก”

“อา…”

ลอเอลเคยสันนิษฐานไว้ว่า

สาเหตุทำให้ตัวตนทรงพลังอย่างยังบันไม่ยอมบุกถล่มขุมนรกให้ราบคาบในคราวเดียว เพราะพวกมันต้องการเหลือ ‘ความสำคัญ’ ของตัวเองไว้ให้ผู้คนกราบไหว้บูชา

กริดเห็นด้วยกับสมมติฐานนี้เพราะตนก็มีค่าสถานะ ‘ความเป็นเทพ’ เช่นกัน

สมมติให้ห้าอาวุโสและซือโหยวคือเทพตัวจริงระดับเดียวกับรีเบคก้า หมายความว่าพวกมันเป็นคนสร้างยังบันขึ้นมาด้วยพลังตัวเอง

ยังบันคงมีระดับตัวตนเทียบเท่า ‘อัครเทวทูต’ แต่จำนวนมากกว่าและเพ่นพ่านไปทั่วทวีป

หรือว่า… ถ้ายังบันถูกมนุษย์เทิดทูนมากขึ้นจนค่า ‘ความเป็นเทพ’ สูงถึงจุดหนึ่ง มันจะพัฒนาตัวเองกลายเป็นเทพได้?

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเทพตกสวรรค์—ห้าอาวุโสและซือโหยว กำลังคิดสร้างกองทัพยังบันเพื่อเตรียมแก้แค้นเทพรุ่นปัจจุบันหรือไง?

“ยังบันมีจำนวนเท่าไร?”

“กระหม่อมไม่ทราบแน่ชัด ทราบเพียงว่ายังบันมักเรียกขานกันเองด้วยวลี ‘สหายคนสำคัญ’ โดยตลอดหนึ่งร้อยปีหลัง กระหม่อมเคยพบยังบันเพียง 7 คนเท่านั้น นับรวมการัมเข้าไปด้วย และไม่คิดว่าพวกเขามีจำนวนมากนัก”

“สหายคนสำคัญ… พวกมันสนิทกันหรือ?”

ไม่น่าใช่

อย่างน้อยก็ไม่ใช่แพ็กม่า

เรามั่นใจ

“ไม่ใช่ขอรับ ออกแนวขัดแย้งกันมากกว่าสนิทสนม แต่คงเรียกขานเช่นนั้นด้วยความเคารพในฝีมือ อย่างไรก็ตาม ยังบันทุกคนจะหวาดกลัวอาวุโสและซือโหยวเป็นอย่างมาก”

“ได้ยินมาว่าพวกมันชอบไปไหนมาไหนคนเดียวมากกว่าเป็นกลุ่มใหญ่”

“ถูกต้องขอรับ”

‘กะแล้วเชียว’

กริดเคยเห็นยังบันอยู่รวมกันเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

โดยเฉพาะการัม มันมักลงมือตามลำพังเสมอ ตัวอย่างชัดเจนคือการสืบคดีศรฟินิกซ์แดงในเมืองแพงเจีย

‘…เราไม่ต้องกังวลว่าจะต้องสู้กับยังบันหลายคนพร้อมกัน’

อีกหนึ่งความกังวลใจถูกยกออกจากอก

คำถามสุดท้ายคือ ตัวมันในปัจจุบันสามารถเอาชนะการัมได้จริงหรือ…

‘คงต้องขโมยอาวุธสัตว์เทพให้ครบเสียก่อน พยายามทำภารกิจของทวีปตะวันออกให้มาก จากนั้นค่อยหาโอกาสดวลตัวต่อตัวกับการัม’

กริดมั่นใจ การัมต้องแข็งแกร่งกว่าเฟนเรียร์หลายเท่า

เลเวลไม่ต่ำกว่า 600, สามารถต่อสู้ได้ทุกรูปแบบ เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ วิชาดาบ และพลังของสัตว์เทพ

จุดอ่อนเดียวของการัมคือ มันเป็นสิ่งมีชีวิตประเภท NPC, ระดับพลังชีวิตจึงต่ำกว่ามอนสเตอร์มาก แต่เรื่องราวจะเปลี่ยนไปทันทีถ้าการัมรวบรวมแต้ม ‘ความเป็นเทพ’ เพิ่มจากอดีต

ต่อให้นำกองทัพระดับเดียวกับการบุกเมืองแวมไพร์เฟนเรียร์มาต่อกรกับการัม ก็ไม่มีสิ่งใดรับประกันว่าจะได้ชัยชนะกลับไป

การนำอัศวินติดตัวมายังทวีปตะวันออกไม่ใช่ทางเลือกฉลาด หากถูกพบตัวเข้า โอกาสสูญเสียอัศวินไปตลอดกาลก็ยิ่งมาก

‘ให้เราตายคนเดียวก็พอ’

มันต้องไปทวีปตะวันออกตามลำพังและพัฒนาฝีมืออย่างต่อเนื่อง ระหว่างนั้นก็หาข่าวคราวของการัมรวมถึงเก็บข้อมูลอย่างละเอียด ประเมินว่าตัวเองสามารถเอาชนะได้หรือไม่…

ถึงอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งมาก แต่กริดกลับไม่เกรงกลัวความตาย ตรงกันข้าม ไฟแห่งการต่อสู้กำลังลุกโชติช่วง

สำหรับมัน ความตายไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นประสบการณ์และจุดเริ่มต้น

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

ตอนฟรีลงสัปดาห์ละ 4 ตอน

ปัจจุบันแปลถึงตอน 1,539

ติดตามผู้แปล : www.facebook.com/bjknovel/

• Next
• Previous